Morgunblaðið - 29.11.1998, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1998 37
Hvað varstu að
gera um helgina?
Annríki fólks um helgar veldur Ellert B. Schram
nokkru angri af því að ólíkt öllum öðrum lagaði hann
ekkert og fór ekkert, svaf út og las blöðin og las
blöðin aftur og tók kannski í bók og labbaði sig út í
einveru sjálfs sín, þar sem hann lét sig dreyma og
líða um í hugarflugi og ráfa stefnulaust.
JÆJA, hvað gerðir þú um
helgina? er spurt þegar
maður kemur í vinnuna á
mánudögum og svo fer fólk
að rekja það í smáatriðum hvað það m^^mmm
hafi verið duglegt og iðið og gott
við börnin eða sjálft sig og það fer í húsdýra-
garðinn eða á bilasýningu og hefur málað
stofuna eða gert við þvottavélina og sumir
lögðu land undir fót og heimsóttu skyldfólk
sitt fyrir vestan og skoðuðu Hvalfjarðargöng-
in í leiðinni. Margar eru líka frásagnirnar af
fjörlegum skemmtunum helgarinnar, þar sem
bærinn er tekinn með trompi og þessi var og
þessi var og nú er hann með henni og maður
stendur eins og þvara og veit ekki neitt.
Eg verð að játa að stundum fæ ég móral
þegar ég hlusta á þetta annríki samferða-
manna minna, vegna þess að þessa sömu
HUGSAÐ
UPPHÁTT
helgi lá ég í leti, oftar en ekki, og
gerði ekki neitt. Bara hreint ekki
neitt.
Eða þannig. Ég lagaði ekkert og
_________fór ekkert, svaf út og las blöðin og
las blöðin aftur og tók kannski í
bók og labbaði mig út í einveru sjálfs mín, þai-
sem ég lét mig líða um í hugarflugi og reyndi
að ná áttum. Eg hef sem sagt verið að reyna
að koma í veg fyrir að ég týndi sjálfum mér.
En maður segir ekki frá svona iðjuleysi og
skammast sín fyrir það og lýgur einhverju
annríki upp í staðinn.
‘ vikunni sem var skrapp ég til útlanda
og þegar ég kom í flughöfnina í Kefla-
vík var þar allt troðfullt af fólki og ég
.þekkti fáa og hélt kannski að þetta
væru útlendingar í bið en svo kom í ljós að
I!
hér voru á ferðinni tveir flugfarmar af ís-
lendingum, sem voru á leið til Glasgow og
Dublin og aftur dáðist ég að þessari elju og
útþrá, því þetta var bara helgarferð og fólkið
ætlaði að koma heim aftur í vinnuna á mánu-
daginn.
Þetta getur ekki gengið svona, hugsaði ég
og næstu helgi kom ég mér upp fundi á föstu-
dagskvöldinu og á eftir var strikið tekið niður
í miðbæ, til að missa ekki af neinu. Maður er
alltaf að missa af einhverju, hugsaði ég og var
staðráðinn í að láta atburðarásina ekki fram-
hjá mér fara. Ekki seinna vænna og einhver
kallaði „allir í Kaffi Reykjavík" og ég þangað,
þar sem löng biðröðin náði út fyrir homið í
Hafnarstræti, svo ekki var ég einn um það,
þetta kvöldið, að sækjast eftir tilbreytingu
helgarinnar. Samt hafði ég ekki þolinmæði til
að bíða eftir því að missa ekki af því sem
gerðist inni á Kaffi Reykjavík og lagði leið
mína í staðinn á Skuggabarinn og þar var
margt fólk við skál og allir kátir og spenntir
og áttu alla helgina framundan og þama var
ég kominn í hringiðu atburðanna og beið
spenntur eins og hinir. Ekki leið á löngu þar
til hljómsveitin tók að spila og yfirgnæfa klið-
inn í fólkinu en fólkið tók sig til og talaði
nokki-um desibelum hærra og svo hrópaði
hver á annan, þar sem við stóðum á bamum,
félagarnir, og áttum okkur einskis ills von,
vegna þess að nú var ballið að byrja og fólkið
streymdi inn.
Ekki það að ég þekkti marga, frekar
en fyrri daginn, en þarna voru
nokkrir uppar sem ég hafði séð
myndir af í blöðunum og stelpurnar
vora sætar og þetta var kynslóðin á markaðn-
um og markaðstorgið er eins og prófkosning-
ar þar sem valið stendur um að gera upp á
milli þeirra sem era í framboði. Strax. Og
engan moðreyk. Kynnast fólkinu, hrópa dálít-
ið upp í kokið á því milli sopanna, tala út með-
an hinir tala suður, brosa, spígspora, gjóa
augunum, vera á varðbergi til að missa ekki
af neinu.
En ekkert skeði, nema það að fleira fólk
streymdi inn, hávaðinn jókst og samræðumar
tóku á sig þá mynd, að allir sýndust heyrnar-
lausir. Sem skipti í rauninni ekki máli, því
enginn sagði neitt, þótt allir væru að tala.
Þetta var ein samfelld háspenna og allt í einu
stóð ég fyrir framan tvær ungar og fónguleg-
ar stúlkur sem virtust, með öllum mjalla og
mér tókst að heilsa þeim og kynna mig og
þær gátu sagt mér að þær ættu pabba, sem
ég þekkti og var nokkram áram yngri en ég.
Svo heyrði ég kallað til mín: pabbi, pabbi, þú
hérna!
Þá fór ég heim. Þetta var ekki mín kyn-
slóð.
Daginn eftir rann laugardagurinn
upp og enn hafði ég móral yfir því
að nú væri helgin komin og ekkert
á dagskrá hjá mér, sem heitið gæti
og til að gera eitthvað af viti, lagði ég leið
mína inn á skrifstofuna í Laugardalnum til
að ná í nokkra pappíra til að vinna í um helg-
ina. Taka vinnuna með sér heim. Það gera
menn sem era í öngum sínum yfir iðjuleysi
helgarinnar. Þegar ég nálgaðist Laugardal-
inn hélt ég fyrst að stórslys hefði átt sér
stað. Svo miklu umferðaröngþveiti man ég
ekki eftir síðan þjóðhátíðin var haldin á
Þingvöllum sællar minningar, þegar þjóðin
hélt upp á fimmtíu ára lýðveldisafmæli í bíl-
um sínum á þjóðveginum. Nei, slys var það
ekki og heldur ekki þjóðhátíð. Reykvíkingar
voru að fjölmenna á jólasýningu í íþrótta-
höllinni. Múgur og margmenni og biðröðin
var jafnvel lengri heldur en við Kaffi
Reykjavík.
Það er ekki að spyrja að dugnaðinum og
eljuseminni hjá mörlandanum og þarna vora
bamafjölskyldumar mættar í heilu lagi og þó
var ennþá hálfur annar mánuður til jóla og
mér varð aftur hugsað til þeirrar skyldu, sem
á mann er lögð að „gera eitthvað um helgina“.
Mikið lifandis skelfingar ósköp er það lítil-
mótlegur fjölskyldufaðir sem sér ekki sóma
sinn í því að sækja þær skemmtanir og þær
sýningar sem eru á boðstólum um helgar og
mikið verð ég feginn þegar búið verður að
dulkóða mig í gagnagranninum, svo enginn
sjái hvað mér hefur farið aftur.
En fólkið í biðröðinni á jólasýninguna
var heldur ekki mín kynslóð og þó
er ég ennþá að eiga börn eins og
það, og ég lít undrandi í kringum
mig í samfélaginu og spyr hvað orðið hafi af
minni týndu kynslóð. Er hún kannski endan-
lega sokkin í stólana fyrir framan sjónvarpið
eða hvar felur hún sig? Ekki var hún á fram-
sóknarþinginu og er þar þó margt um mið-
aldra fólk eins og vera ber hjá virðulegum
flokki sem ekki velur ungt og óreynt fólk til
forystustarfa.
Gat það hugsanlega verið að fleira fólk af
mínu sauðahúsi væri hætt að eltast við það
um helgar að missa ekki af neinu? Af því að
það veit að það missir ekki af neinu? Nema
þvi að týna sjálfu sér?
Hver er að hririaia?
Nú fæst símanúmeraskrá Simans hjá verslunum Símans
og öllum afgreiðslustöðum Póstsins um land allt.
AfgreiðslustaðirIslandspósts um land allt
Armúli 27, sími: 550 7800 * Kringlan, simi: 550 6690 • Landssímahúsið við Austurvöll, sími: 550 6670
Þjónustuver Simans, sími: 800 7000 • Síminn InterneL sími: 800 7575 • Akureyri, sími: 460 6710 • Sauðárkrókur, sími: 4551000