Morgunblaðið - 29.11.1998, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ingibjörg Ragn-
arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 8.
apríl 1943. Hún lést
á Landspítalanum
22. nóvember síð-
astiiðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ragna Jónsdóttir,
kennari, f. 15. des-
ember 1916, d. 30.
desember 1987 og
Ragnar Jóhannes-
son, skólastjóri,
kennari og rithöf-
undur, f. 14. maí
1913, d. 16. nóvem-
ber 1976. Systkini Ingibjargar
eru Ragnar, verkamaður, f. 8.
ágúst 1940, og Guðrún, kennari,
f. 27. september 1947, gift Árna
Birni Jónassyni, verkfræðingi,
f. 19. júlí 1946 og eiga þau þrjú
börn, Rög^nu, Pál og Jónas.
Dóttir Ingibjargar er Ragna
Pálsdóttir, háskólanemi, f. 5.
september 1978. Faðir hennar
er Páll Einarsson, vélsljóri, f.
Það var í byrjun árs 1965 að ég
kynntist Ingibjörgu mágkonu minni.
Ég var að gera hosur mínar gi-ænar
fyrir Gunnu systur hennar en fjöl-
skyldan bjó þá í Stóragerði 26 í
Reykjavík. Imba var fremur lág
vexti og ákaflega fíngerð og grönn
og með fallegt dökkt hár. Hún sam-
svaraði sér vel, en að lunderni var
hún frekar dul. Á menningarheimili
foreldranna, Rögnu og Ragnars, var
margt rætt og ekkert málefni óvið-
komandi enda þau hjónin bæði vel
að sér og skemmtileg. Ragna hélt
uppi miklum myndarbrag á heimil-
inu og ég naut í ríkum mæli bóka-
safns Ragnars. Sumarið 1966 eign-
uðumst við Gunna okkar fyrst barn,
Rögnu, og tókust þá frekari kynni
með okkur Imbu sem síðar styrkt-
ust enn frekar til beinnar vináttu.
Hún var vel lesin og sagði skemmti-
lega frá því í máli hennar brá oft
íyrir kímni og orðaleik.
Árin liðu og það var 1975 er við
hjónin komum heim frá Danmörku
með tvö börn okkar að við dvöld-
umst hjá Imbu um stundarsakir á
neðstu hæð á Skjólbraut 10 í Kópa-
vogi. I upphafi var ætlunin að flytja
annað fljótlega en reyndin varð að
við leigðum íbúð á efstu hæðinni.
Nokkru seinna flutti Ragna amma
og Ragnar yngri í íbúðina á miðhæð-
inni en Ragnar eldri lá þá veikur á
spítala. Ragna Jónsdóttir var
ógleymanleg öllum sem einhvern
tímann kynntust henni. Þar hófst
ákaflega skemmtileg og gefandi
sambúð.
Árið 1978 eignuðumst við hjónin
drenginn Jónas og tæpum mánuði
síðar eignaðist Imba dótturina
Rögnu. Ólust börnin upp sem systk-
in. Faðir Rögnu er Páll Einarsson
ættaður frá Selfossi. Ragna er
einkabam þeiiTa og þótt þau Imba
og Páll byggju aldrei saman ólu þau
í samheldni upp barn sitt sem væru
þau ein fjölskylda. Ragna var auga-
steinn móður sinnar. Eftir tíu ár á
Skjólbraut 10 fluttum við hjónin í
eigið húsnæði en í sömu götu, aðeins
þrjú hús á milli.
Morgunkaffi um helgar með Imbu
var fastur liður í tilverunni seinni
árin. Þetta varð að sérstakri athöfn
hjá þeim systrum þar sem málefni
líðandi stundar voru rædd. Stríddu
þær mér stundum á að ég væri utan-
gátta og fylgdist ekki með, en það
gat verið strembið að hlusta á þær
systur og lesa dagblöðin um leið.
Seinni hluta dags eftir vinnu var
einnig hist eða spjallað saman. Er
Imba veiktist fyrir fjórum árum
varð mér fyrst ljóst hve þær systur
voru tengdar sterkum böndum.
Veikindin rénuðu og var vonað að
sigur væri unninn. Ragna dóttir
hennar lauk stúdentsprófi og hóf
nám í lögfræði. Á heimilið hafði
bæst við unnusti Rögnu, Þórmund-
ur. En fyrir ári blossuðu veikindin
upp aftur en Imbu tókst að nýta
þann tíma sem eftir var vel með
26. október 1939.
Sambýlismaður
Rögnu er Þórmund-
ur Sigurjónsson,
tækniskólanemi, f.
15. desember 1975.
Ingibjörg ólst upp á
Akranesi þar sem
foreldrar hennar
kenndu um árabil.
Eftir landspróf
1960 lá ieiðin í
Menntaskólann á
Akureyri og þaðan
lauk Iiún stúdents-
próf! 1964 og kenn-
araprófi frá Kenn-
araskóla Islands vorið eftir.
Hún hóf störf við Kársnesskóla
í Kópavogi haustið 1965 og átti
að baki þrjátíu ára farsælan
kennsluferil þegar hún lét af
störfum fyrr á þessu ári sökum
veikhida.
Utför Ingibjargar verður gerð
frá Kópavogskirkju á morgun,
mánudaginn 30. nóvember, og
hefst athöfnin klukkan 15.
Rögnu dóttur sinni. Vinkonur Imbu
frá menntaskólaárunum voru alltaf
nálægar.
Far þú í friði.
Árni Björn.
Það er sárt að kveðja hana Imbu,
móðursystur okkar. Á þessari
stundu er eina huggun okkar þær
góðu minningar sem hún skilur eftir
sig. Imba var einstök kona; gi-eind,
sterk og kankvís. Við minnumst
hennar líka sem hjartahlýrrar konu
sem alltaf hafði tíma til að sinna
okkur.
Við systkinin höfum notið vænt-
umþykju hennar og hlýju svo lengi
sem við munum eftir okkur. Þær
systur, Imba og Gunna, móðir okk-
ar, voru óaðskiljanlegar. Við bjugg-
um lengi í sama húsi ásamt ömmu
Rögnu og Ragga frænda, svo og
Rögnu dóttur Imbu, en við höfum
aldrei litið á hana öðruvísi en sem
eina af systkinahópnum. Imba
nostraði við okkur sem værum við
hennar eigin börn. Hvert okkar átti
sínar stundir með Imbu; föndur,
módelsmíðar og bíóferðir svo eitt-
hvað sé nefnt. Virtist hún sætta sig
við að hanga yfir óþekktarormum
systur sinnar endalaust. Einnig
höfum við í heiðri öll þau bráð-
fyndnu gælunöfn sem hún gaf okk-
ur.
Imba hjálpaði okkur líka í námi,
hlýddi okkur yfir og tók okkur í
aukatíma. Það einkenndi Imbu að
hún hafði oftar en ekki meiri trú á
nemanda sínum en hann sjálfur.
Hún lífgaði upp á einkunnirnar og
þökkum við henni það.
Þegar fyrsta barnið í systkina-
hópnum fæddist, Brynhildur, tók
Imba henni með opnum örmum.
Brynhildur og Imba bundust sterk-
um böndum og mun lítil stúlka
lenjgi búa að þessum kynnum.
I stuttu máli þökkum við Imbu
allar ánægjustundirnar. Þær munu
veita okkur styrk í framtíðinni.
Blessuð sé minning hennar.
Ragna Árnadóttir,
Páll Árnason,
Jónas Árnason.
Kenndu mér klökkum
aðgráta
kynntu mér lífið
ísvip
Færðu mér friðsæld
íhuga
fínndu mér leiðir
áný
Og sjáðu hvar himinn heiður
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný
Veittu mér vonir
umdaga
vertu mér hlýja
ogsól
Láttu mig læra
af reynslu
leyfðu mér áttum
að ná
Og sjáðu hvar himinn heiður
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný
Gefðu mér gullin
í svefni
gættu að óskum
og þrám
Minntu á máttinn
ísálu
minning er fegurri
entár
Og sjáðu hvar himinn heiður
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný.
(Sigmundur Ernir Rúnarsson)
„Lífið er dans á þyrnum en stöku
sinnum rekst maður á rós.“ Hún
Imba var slík rós, rós sem maður
aldrei gleymir en alltaf geymir. Það
geislaði af henni hlýjan og góð-
mennskan og brosið var ávallt til
staðar. Við kynntumst Imbu fyrst
þegar hún kenndi okkur í Kársnes-
skóla. Það var áberandi hvað hún
náði góðu sambandi við nemendur
sína og leiðbeindi þeim vel og mun-
um við ávallt búa að því. Við kynnt-
umst Rögnu dóttur hennar einnig á
þessum árum og hefur hún verið
okkar kærasta vinkona síðan. Sam-
band þeirra mæðgna var einstakt,
það einkenndist af ást, virðingu og
skilningi. Á öllum þeim árum sem
við höfum þekkt þær mæðgur hefur
aldrei neitt skyggt á vináttu þeirra.
Fyrir um fjói-um ánim kynntist
Ragna Þorra sínum og var hann um
leið velkominn á þeiiTa heimili.
Hann hefur verið stór hluti af þein-a
lífi allt frá því. Þegar Guðný og Þór-
unn hófu nám ásamt Rögnu í Verzl-
unarskólanum og próflestur fór að
taka lengri tíma en áður og krafðist
meiri þolinmæði foreldra okkar varð
heimili þeirra Imbu og Rögnu yfir-
leitt fyrir valinu. Á því heimili hefur
alltaf verið tekið vel á móti okkur
öllum. Það var ekki óalgengt að kall-
að væri úr eldhúsinu: Maturinn er
tilbúinn, stelpur. Þá var Imba búin
að fara út í búð og stilla upp alls
kyns kræsingum á borð.
Það var sannarlega stolt móðir
sem horfði á stúlkuna sína setja upp
hvítan koll síðastliðið vor. í stúd-
entsveislunni hélt Imba fallega ræðu
um litlu stelpuna sína sem hafði náð
þessum merka áfanga í lífinu og
kom þá enn og aftur í ljós hversu
stolt hún var af henni.
Maður tekur oft lífinu sem sjálf-
sögðum hlut og heldur að allt sé
endalaust en svo er víst ekki raunin.
Nú er hún Imba farin á stað þar sem
við vitum að henni líður vel. Við
þökkum Imbu fyrir allt það sem hún
gaf okkur í lifanda lífi. Elsku Ragna,
Þorri og aðrir ástvinir, megi guð
gefa ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Anna Linda, Guðný Helga,
Guðrún Ása og Þórunn.
Strjál eru laufin
í loftsölum trjánna
blika, hrapa
í haustkaldri ró.
Virðist þó skammt
síðan við mér skein
græn angan
af opnu brumi.
(Snorri Hjartarson)
Það haustaði of snemma í lífi Ingi-
bjargar Ragnarsdóttur, sem á
morgun verður til moldar borin. Af
æðruleysi og sterkri lífslöngun barð-
ist hún um fjögurra ára skeið við ill-
vígan sjúkdóm sem að lokum hafði
betur. Eftir sitjum við hnípnar með
sorgina og minningarnar einar.
Tæpir fjórir áratugir eru liðnir síðan
við hófum nám í MA og kynni okkar
við Imbu hófust. Við komum að
norðan, hún að sunnan. Allar þrjár
hétum við Ingibjörg. Fljótt varð
okkur vel til vina og í þrjú ár bjugg-
um við saman í heimavistinni ásamt
slatta af Guðrúnum svo og ýmsum
vinkonum öðrum sem ekki höfðu
verið svo heppnar að hljóta framan-
greind nöfn.
Menntaskólaárin liðu við glaum
og gleði, enda mikið „fjollast" og
margt brallað. Minningarnar um
þau eru hlýjar, gleðiríkar og bjartar.
Imba átti stóran hlut í að gera dvöl-
ina eftirminnilega og skemmtilega.
Þótt hún væri hógvær og lítið fyrir
að trana sér fram var hún með af-
brigðum hnyttin í svörum og orð-
heppin og hafði einstakt lag á að
lauma út úr sér gullkornum sem
mörg hver eru fleyg innan hópsins
okkar enn þann dag í dag. Oft rifjum
við upp þessi skemmtilegu ár - og
því oftar sem lengra frá líður. Þarna
tókum við út þroska unglingsáranna
og ólum hver aðra upp að einhverju
leyti. Er mál manna að þar hafi ekki
illa til tekist - enda þótt seint ætli
meðlimum hópsins að lærast að
haga sér eins og settlegar frúr á
sextugsaldri. Saumaklúbbm-inn okk-
ar, sem oftast gengur undir nafninu
„Flittige hænder og tavse munde“
(FHOTM) hefur borið gæfu til að
halda saman öll þessi ár og treysta
vináttuböndin í blíðu og stríðu.
Að loknu stúdentsprófi fórum við
Ingibjargir í Kennaraskólann og síð-
an hófum við allar störf við Kársnes-
skóla í Kópavogi. Kennsla er á
margan hátt krefjandi en um leið
skapandi starf. I slíku starfi komu
kostir Imbu vel í ljós. Hún hafði til
að bera listrænt handbragð, smekk-
vísi og góð tök á íslensku máli. Hún
var víðlesin og ritsnilld hennar var
við brugðið þótt ekki væri hún að
flíka henni. Ástundun hennar og
stundvísi voru einstök og hún bar
mikla umhyggju fyrir nemendum
sínum og lagði sig fram um að ná til
þeirra, skilja þá sem best og hvetja
þá til að rækta hæfileika sína. Hún
var næm á tilfinningar og líðan
þeirra sem hún umgekkst og bjó yfir
einhverjum styrk sem við fundum
og nutum. Síðar skiptum við tvær
um starfsvettvang en Imba hélt
tryggð við Kársnesskóla og sat þar
sem fastast - „eins og frek hæna á
eggi“ - svo notuð séu hennar
óbreyttu orð. Hún bjó lengst af á
Skjólbraut 10 í Kópavogi í nágrenni
við fólkið sitt og tengsl hennar við
fjölskylduna voru hlý, skemmtileg
og einstök. Rúmlega þrítug eignað-
ist hún augasteininn sinn, hana
Rögnu, og annaðist hana af fágætri
alúð alla tíð. Einkenndist samband
þeirra mæðgna af væntumþykju og
gagnkvæmri virðingu og er ógleym-
anlegt öllum þeim sem til þekktu.
Þegar Þórmundur kom inn í líf
einkadótturinnar tók Imba honum
opnum örmum og mat hann mikils.
Þótt vík væri milli vina héldum við
alltaf sambandi, þótt stundum væri
langt á milli endurfunda. Svo einn
góðan veðurdag vorum við allt í einu
allar þrjár fluttar í Kópavoginn og
börnin komin af höndum. Þá var
okkar tími kominn á ný og við hófum
að rækta sambandið og vorum fund-
vísar á ótrúlegustu uppátæki sem
geymd eru í sjóði minninganna. Oft
tók Imba bakfóll af hlátri þegar við
sögðum hrakfallasögur af okkur
sjálfum. Kom hún þá með viðeigandi
skot og athugasemdir á háiTéttum
stöðum sem krydduðu frásagnirnar
og gerðu þær áhrifameiri. Sjálf
kunni hún alltaf fótum sínum forráð:
Læsti sig aldrei úti, týndi aldrei
veskinu sínu, braut aldrei á sér
tærnar, tók aldrei innkaupakörfur
frá grandalausu fólki í búðum og
gleymdi aldrei barni í barnavagni
úti í bæ...!
En örlögin geta verið grimm og
skyndilega dró ský fyrir sólu. Fyrir
fáum árum fékk Imba viðvörun um
að lífið lifir á veiku skari sem getur
slokknað fyrirvaralaust. Það er á
slíkum stundum sem fyrst reynir í
alvöru á manneskjuna. Hetja er sú
sem tekur því sem að höndum ber
án þess að kveinka sér. Þannig var
Imba til hinstu stundar, sýndi fá-
dæma sálarstyrk og tókst á við óblíð
örlög af kjarki og djörfung. Baráttu-
kraftur hennar og andlegt þrek voru
ógleymanleg öllum sem til þekktu
og þar setti hún öðrum fagurt for-
dæmi. Hún stóð á meðan stætt var
og miklu, miklu lengur.
Við vottum Rögnu og Þórmundi
svo og öðrum ættingjum innilega
samúð og kveðjum elskulega nöfnu
okkar með söknuði. Hafi hún þakkir
fyrir áralanga vináttu og tryggð og
verði henni allt til heilla á nýjum
brautum.
Ingibjörg Möller, Ingibjörg
Símonardóttir.
INGIBJORG
RAGNARSDÓTTIR
Ég felli tár, en því ég græt?
því heimskingi ég er!
þín minning hún er sæl og sæt
og sömu leið ég fer.
(Kristján Jónsson)
Kallið er komið, Imba vinkona er
horfin úr hópnum og söknuðurinn
er sár. Við vinkonurnar, sem höfum
átt samleið með henni í tæpa fjóra
áratugi, viljum minnast hennar með
fáeinum orðum.
Haustið 1960 lágu leiðir okkar
saman við upphaf skólagöngu í
Menntaskólanum á Akureyri. Imba
var einstaklega geðþekk stúlka, lág-
vaxin og dökk á brún og brá, með
þykkt jarpt hár og „glimt i ojnene".
Hún tranaði sér hvergi fram, þurfti
þess ekki, því allir löðuðust að
henni. Hún var notaleg í umgengni,
hress, kát og orðhnyttin. Gömul
bréf frá Imbu eru geislandi af
kímnigáfu og ekki var verra þegar
hún myndskreytti þau. Slíkar ger-
semar geymum við vel og satt að
segja eni þær oft dregnar fram til
skemmtunar og nú til hugarléttis
þegar við eigum um sárt að binda.
Já, það eru hugljúfar og
skemmtilegar minningar sem koma
fram í hugann þegar við sitjum
saman og minnumst vinkonu okkar.
Hæst ber minningar um árin á
Akureyri svo og óteljandi samveru-
stundir í saumaklúbbnum okkar
sem ber heitið „Flittige hænder og
tavse munde“. Imba var aðalritari
klúbbsins og í mörg ár sendi hún út
fréttabréf um hvað væri á döfinni í
starfsemi hans og lagði mikla alúð í
að myndskreyta bréfin á sinn sér-
staka og listræna hátt. Fyrir
nokkrum árum fór klúbburinn sam-
an til Parísar, dvaldi þar í vikutíma
og málaði borgina rauða. Eitt af
uppátækjum formanns var að láta
okkur fara í frönsku ópei’una. Við
mættum þangað snemma morguns,
komum okkur fyrir í tónleikasaln-
um og sungum uppáhaldslagið okk-
ar: Ég elska hafið æst... en það lag
syngum við nær alltaf þegar við
hittumst. I einu horni á salnum var
kona að þrífa gólf og okkur minnir
að hún hafi klappað fyrir okkur.
Önnur eftirminnileg ferð er Vest-
fjarðaferð klúbbsins sem farin var
síðastliðið sumar til þess að skoða
æskustöðvar nokkurra okkar og
kölluðum við þetta „fortíðarfyll-
erí“/“nostralgíu“. Imba lét ekki
þverrandi krafta aftra sér frá því að
fara með okkur og söng mest, hló
innilegast og vakti lengst allra í
ferðinni, ákveðin í að njóta sér-
hverrar stundar sem gæfist. I júlí
tók hún upp á því að heimsækja
markvisst allar þær sem áttu barna-
börn og höfðu þau hjá sér. Hún
sagði að Imba frænka væri í eftir-
litsferð til að líta eftir afkomendum
saumaklúbbsins og kom með
skemmtilegar lýsingar á niðurstöð-
um eftirlitsins. Sjálf átti Imba ynd-
islega dóttur, Rögnu, sem við höfum
fengið að fylgjast með í tuttugu ár
og það voru stoltir foreldrar og
ánægðar „frænkur" sem horfðu á
hana setja upp hvíta kollinn í vor.
Imba talaði alltaf um börn sauma-
klúbbsins sem sameign, enda hafði
hún einstakan áhuga á því sem þau
tóku sér fyrir hendur svo og öllu
öðru sem að okkur sneri. Við kom-
um með myndir til hennar og sögð-
um lífsreynslusögur sem hún gerði
litríkari með athugasemdum 'sínum.
Hún var hins vegar svolítið dul um
eigin hagi og ekki mikið fyrir að
flíka þeim nema eitthvað skemmti-
legt hefði á dagana drifið. En við
fengum að fylgjast með Rögnu,
Ragga bróður, Gunnu systur og
allri hennar fjölskyldu, en þeim var
hún tengd traustum böndum og mat
þau mikils. Sumar okkar kynntumst
foreldrum Imbu, sérstaklega
Rögnu, sem lifði mann sinn, og þótti
okkur mikið til hennar koma, því
hún var mikil mannkostakona og
framúrskarandi skemmtileg.
Þótt Imba gengi ekki heil til
skógar síðustu árin kvartaði hún
aldrei heldur hughreysti aðra. Það
var svo undarlegt að þegar við
heimsóttum hana síðustu daga sjúk-
dómslegunnar voru skrefin til henn-
ar þung en léttari frá henni; enda
átti hún allt til enda þann hæfileika
að gefa mikið af sér. Nú kveðjum
við Imbu með söknuði en minnumst
hennar jafnframt með mikilli gleði.