Morgunblaðið - 29.11.1998, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1998 41
Á þessari stundu hugsum við til
dóttur hennar og annarra ástvina
með innilegri samúð og þakklæti
fyrir það sem lífið gaf og dauðinn
getur aldrei til sín tekið.
Angur í huga
endurminningar
liðinna ára leita á
líkt og svipmyndir.
Einhvem veginn
eru næstu myndir
óhugsandi án þín.
Ahyggjulaus
ár fyrir norðan.
Ævistarf uppfræðsla barna
í annarra þágu
- og dóttirin dýra
dýrmætur gimsteinn
Ógn steðjaði að
A henni var tekið
af æðruleysi.
Loks kom nóttin
með líknandi hönd
og lokaði augum.
Góðvina er gengin
geymi hana faðir
í hæstum hæðum.
(I.S.)
Vinkonur úr
MA (FHOTM).
Sunnudaginn 22. nóvember barst
okkur starfsfólki Kársnesskóla sú
harmafregn að Ingibjörg Ragnars-
dóttir, kennari við skólann, væri
látin. Sl. ár var hún frá vegna erf-
iðra veikinda, en hún barðist við
veikindin af ró og festu, kvartaði
ekki og var ljúf í lund eins og ætíð.
Hún heimsótti okkur öðru hverju í
skólann. Batavonir virtust góðar og
við vonuðum að hún kæmi fljótt aft-
ur í kennarahópinn. Það var fyrir
þrjátíu og þremur árum, sem Ingi-
björg var ráðin að Kársnesskóla og
við skólann starfaði hún alla sína
tíð. Hún var góður kennari, sem
þótti vænt um nemendur sína, var
umburðarlynd en samt ákveðin ef
þess þurfti. Nemendum hennar var
það hlýtt til kennarans að frökk-
ustu krakkar fóru að fyrirmælum
hennar. Glaðværð Ingibjargar,
jafnlyndi, mikil kímnigáfa og sá eig-
inleiki að sjá jafnan jákvæðar hliðar
á málunum, gerði það að verkum að
öllum þótti vænt um hana. Ingi-
björg var ekki margmál eða hafði
þörf fyrir að láta taka eftir sér, en
þegar hún sagði hug sinn var á
hana hlustað. Það er ótrúlegt og
hörmulegt að Ingibjörg skuli ekki
vera lengur á meðal okkar, horfin á
braut aðeins 55 ára gömul. Við í
Kársnesskóla söknum hennar sár-
lega og biðjum Guð að styrkja
Rögnu, dóttur hennar, og aðra ætt-
ingja í sorg þeirra.
Þórir Hallgrímsson
skólasljóri.
Elsku Ingibjörg. Þungbært er
það okkur, samkennurum þínum,
að þurfa nú að kveðja þig í upphafi
aðventu. Okkur verður orða vant og
lái okkur hver sem vill. Þú varst svo
hress og kát þegar við hittum þig
flest í byrjun október í árlegum
haustfagnaði okkar að við leyfðum
okkur að vona það besta. En stað-
reyndum verður ekki haggað og við
skulum reyna að hafa þetta ekki
mjög grátklökkt því við vitum að þú
þoldir aldrei neitt „samúðarvæl".
Og raunar finnst okkur þú enn vera
hérna hjá okkur í anda og það er
eins og við heyrum þig segja: „Já,
greyin mín, reynið nú að drífa þetta
af.“ Þú varst nefnilega aldrei marg-
orð um hlutina en komst beint að
kjarnanum og vildir hafa allt á
hreinu - svo við skulum reyna að
harka af okkur og brosa í gegnum
tárin.
Ung varstu gefin Kársnesskóla -
eins og ein samkennslukona okkar
orðaði það svo fallega um sjálfa sig
við annað tækifæri - eða haustið
1965 og eftir það varð það þitt ævi-
starf að uppfræða og koma til
manns nokkrum hundruðum barna
hér í Vesturbæ Kópavogs. Og þeim
var ekki í kot vísað, börnunum sem
lentu hjá þér í bekk, svona frábær-
um íslenskukennara, þér sem
vannst allt best með hægðinni,
staðfestunni og rólegu andrúmslofti
í bekknum. Og spyrði einhver þig
um erfiðan eða óþægan nemanda
svaraðir þú aðeins stutt og laggott:
„Já, hann, ég er með hann í gjör-
gæslu en hann er á batavegi." Síðan
var það ekki rætt meir.
Hjá okkur kennurunum verður
skarðið þitt vandfyllt; hver á nú að
hanna auglýsingarnar fyrir „menn-
ingarmálanefndina" okkar þar sem
þú varst æviráðin auglýsingastjóri
og „aðstoðarmenningarfulltrúi"?
Auglýsinganna, sem báru vand-
virkni þinni, hugmyndafluginu og
kímnigáfunni svo ljósan vott; þeirra
munum við minnast lengi með brosi
á vör. Og þú sem varst ómissandi
sem einn aðalleikarinn og upplesar-
inn í skemmtiatriðunum okkar á
jólagleðinni og í sumarbústaðaferð-
unum á vorin, hver á nú að fylla það
skarð? Þú varst alltaf svo kát og
glöð og komst okkur oft til að hlæja
með þessum hæglátlegu athuga-
semdum þínum um menn og mál-
efni.
En þú áttir svo sannarlega fleiri
„gæfur“ í lífinu en þá að fá að
kenna með okkur og ala upp Vest-
urbæinga Kópavogs. Fyrsta er þá
að telja fjölskylduna þína, foreld-
rana sem nú eru látin og systkini
þín. Samband ykkar systkinanna
var svo náið að heimili ykkar allra
var á Skjólbrautinni og þar umvefja
þau nú hana Rögnu þína sem var
áreiðanlega mesta gæfan í lífi þínu.
Hún „Ragna mín, þetta elskulega
barn,“ eins og þú kallaðir hana svo
oft var auðvitað uppalin hjá okkur í
Kársnesskóla, ein af þessum
„helstu stelpum“, að sjálfsögðu inn-
rituð í kórinn strax við fæðingu og
hvers manns hugljúfi eins og móð-
irin. Við höfum öll fylgst með henni
eftir að hún fór frá okkur, vissum
hve stolt þú varst af henni og hve
ánægð þú varst með hann Þórmund
hennar og að þú taldir hana vera
þar í góðum höndum. Og við mun-
um áreiðanlega fylgjast með henni
áfram og vonandi ekki aðeins úr
fjarlægð.
Enn ein gæfan þín í lífinu var svo
saumaklúbburinn þinn, allar þessar
eldhressu skólasystur þínar úr
Menntaskólanum á Akureyri. Við á
kennarastofunni fengum alltaf
fréttirnar af öllu því skemmtilega
sem þið tókuð ykkur fyrir hendur í
gegnum árin. Og við minnumst líka
„100 ára afmælisins" ykkar Evu
Sóleyjar um árið þegar sauma-
klúbburinn sá um allan undirbún-
inginn og skemmtiatriðin sem slógu
svo rækilega í gegn!
Fyrir örfáum vikum, þegar okk-
ur varð ljóst að hverju stefndi,
heimsóttum við þig á spítalann,
nokkrir kennarar í senn. Þú leist
svo vel út, nýklippt og fín, og við
hlógum og gerðum að gamni okkar
eins og alltaf þegar við hittumst.
Þetta voru síðustu stundirnar sem
við áttum með þér, elsku Ingibjörg.
Við erum innilega þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og
starfa með þér öll þessi ár.
Rögnu, systkinunum og öðrum
ættingjum sendum við samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd samkennara í Kárs-
nesskóla,
Hrefna.
Það var fyrir meira en þremur
áratugum að Ingibjörg Ragnars-
dóttir kom til starfa við Kársnes-
skólann í Kópavogi. Þetta var ung-
ur skóli, þar starfaði fólk á ýmsum
aldri, en fleistir voru ungir í anda,
atorkusamir, glaðværir og félags-
lyndir. Það var gaman að tilheyra
þessum hópi, og það var meira
gaman eftir að Ingibjörg bættist í
hann. Hún hafði sérstaklega góða
nærveru, var hæglát og hógvær, en
orðheppin og fyndin, oft sá hún
málefni frá óvæntu sjónarhorni.
Hún var félagslynd í bestu merk-
ingu orðsins, var gefandi félagi og
auðgaði mannlífið í kringum sig.
Bókhneigð var hún, víðlesin og list-
ræn.
Hún var mjög farsæll kennari og
lagin að mynda góð tengsl við nem-
endur sína, oft einnig þá sem þóttu
vera baldnir. Þar kom til næmur
skilningur hennar á mannlegu eðli,
vandvirkni og natni við hvert verk-
efni, og sá eiginleiki að missa' ekki
sjónar á aðalatriðum hvers máls.
Síðustu árin háði Ingibjörg bar-
áttu við banvænan sjúkdóm af fá-
gætu æðruleysi og jafnaðargeði.
Hennar er nú sárt saknað úr kenn-
arahópnum í Kársnesskólanum, en
þar starfaði hún alla sína of stuttu
starfsævi.
Það er tómlegt að eiga aldrei
framar í vændum notalegt spjall við
hana á kennarastofunni, vita að
ekki muni oftar hanga þar á veggn-
um auglýsing um mannfagnað eða
dagamun, sem orðin er að litlu
listaverki í höndum hennar, vita að
hógværi máttarstólpinn í félags-
skapnum verður ekki með.
Við, samstarfsfólk hennar, flytj-
um þakkir að leiðarlokum og send-
um aðstandendum hennar innilegar
samúðarkveðjur, og þá einkum
Rögnu dóttur hennar, sem mest
hefur misst.
Hanna Dóra
Pétursdóttir.
Ég sit við logandi kertaljós og
reyni að koma hugsunum mínum á
blað. Hvernig kveður maður svo
einstaka og svo góða konu sem
Ingibjörgu? Ég man svo margt gott
að ég veit varla hvar á að byrja. Ég
velti því oft fyrir mér hvaðan þessi
óþrjótandi þolinmæði hafi komið. I
öll þessi ár sem ég þekkti Ingi-
björgu sá ég hana aldrei skipta
skapi, sama hverju við vinkonurnar
tókum uppá, þó ég hafi verið inni á
heimili þeirra mæðgna daginn út og
daginn inn virtist það aldrei öðru-
vísi en ég væri ávallt velkomin, það
var jafnvel þannig um tíma að Ingi-
björg var farin að kaupa í matinn
fyrir þrjá.
Ingibjörg og Ragna hafa verið
mér mikilvægir mótunaraðilar og
stutt mig bæði meðvitað og ómeð-
vitað jafnt í námi sem því að verða
betri manneskja. Ég er því ævin-
lega þakklát fyrir að hafa verið svo
lukkuleg að kynnast þessari lífs-
glöðu konu. Ég veit að hún mun lifa
með mér og öllum þeim sem elsk-
uðu hana og virtu.
Elsku Ragna mín, láttu bjart Ijós
og kærar minningar lýsa leið þína í
gegnum þessa erfiðu tíma.
Guð blessi og varðveiti Ingi-
björgu um alla eilífð.
Ástar kveðja.
Björg Guðmundsdóttir.
Tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
til heimilis á
elli- og hjúkrunarheimilinu Grund,
áður Háagerði 21,
Reykjavík,
er látin.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Grundar fyrir góða umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Hjaltalín Jónsdóttir,
Ingibjörg Helgadóttir, Eyjólfur Ingimundarson,
Pálmi Helgason, Hafdís Sigurðardóttir,
Helga Helgadóttir, Henning Andersen,
Jóhann Helgason, Halldóra Pétursdóttir,
t
Alúðarþakkir til allra þeirra sem veittu okkur
hjálp og sýndu okkur samúð og vináttu við
andlát og útför okkar hjartkæra
ALFREÐS BJARNA JÖRGENSEN
múrara og tamningamanns,
og heiðruðu minningu hans.
Guð blessi ykkur öll.
Freyja Hilmarsdóttir,
Guðrún K. Jörgensen, Bent Bjarni Jörgensen,
Agnar Bjarni Jörgensen,
Sigrún Ólafsdóttir,
Per S. Jörgensen, Kristín Halldórsdóttir,
systkini og fjölskyldur þeirra.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýju
við andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÓLÍNU VALGERÐAR SIGVALDADÓTTUR,
áður til heimilis á
Ásvallagötu 55,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu
í Reykjavík.
Elsku Ingibjörg mín, nú ert þú
horfin úr þessu jarðneska lífi, sökn-
uðurinn er sár og mikill, en ég veit
að þú átt góða heimkomu. Þú og
Ragna dóttir þín munuð alltaf eiga
sérstakan sess í hjarta mínu. Minn-
ingarnar streyma fram á svona
sorgarstundu, ég man eftir öllum
góðu stundunum heima hjá ykkur
mæðgunum, alltaf var Imba jafn iðin
við að búa til eitthvað gott í eldhús-
inu, og bamaafmælin hjá henni
Rögnu minni voru alltaf jafn glæsi-
leg. Ég man líka þegar við Ragna
vorum úti að leika fram eftir kvöldi
á góðu sumri þegar Imba og faðir
minn gengu um allt hverfið í leit að
okkur grislingunum. Minningarnar
eru svo margar og góðar, sem ég
mun alltaf geyma í hjarta mínu.
Ingibjörg var kennari að ævistarfi
og hafði raunverulegan áhuga á því
og er mér óhætt að fullyrða að hún
var vel metin af nemendum sínum.
Það versta við að eldast er að það
deyja svo margir sem manni þykir
vænt um. Þessi orð móður minnar
og sannleikisgildi þeirra koma æ oft-
ar upp í huga mínum. Nú er hún
Ingibjörg móðir bestu vinkonu
minnar farin yfir móðuna miklu, enn
einn hlekkurinn við æskuárin brot-
inn.
Minning um heillandi og fróða
konu sem ávallt gat brosað við
manni.
Nú sefur þú Ingibjörg, nú sefur þú vært,
nú sækir þig enginn kvíði,
því ljósið á himnum þér lýsir skært
og lokið er sjúkdómsstríði.
Nú ástvinir horfnir umvefja kært
og engiahópurinn fríði.
Elsku Ragna, Þorri, Páll, Ragnar,
Gunna og fjölskylda. Guð geymi
ykkur í þessari miklu sorg.
Berglind.
Þráinn Gíslason,
Kristín Þ. Gísladóttir, Auðunn Ó. Helgason,
Guðrún Gísladóttir, Gunnar Njálsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
GUÐNÝJAR NIKULÁSDÓTTUR.
Svava Sigríður Gestsdóttir, Trausti Gfslason,
Sigurjón Gestsson, Svanborg Guðjónsdóttir,
Rósa Guðný Gestsdóttir, Kristján Jón Hafsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þökk fyrir samúð og vinarhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
INGÓLFS ÞORSTEINSSONAR,
Vatnsholti 2.
Vilborg Vilhjálmsdóttir,
Ketill Ingólfsson, Ursula Ingólfsson,
Katla, Judith, Miriam og Bera.