Morgunblaðið - 13.12.1998, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1998 41
+ Alda I. Jóhanns-
dóttir fæddist á
Blönduósi 6. ágúst
1921. Hún lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 1. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jóhann G. Kristjáns-
son, lést 1980, og Sig-
ríður Guðmundsdótt-
ir, lést 1926. Fyrri
eiginmaður Oldu var
Guðjón Benedikts-
son, f. 3.12. 1920, d.
1.1. 1975, þau skildu.
Alda hóf sambúð árið
1968 með Agli Pálssyni f. 16.1.
1923, d. 22.1. 1987. Þau bjuggu
saman þar til hann lést. Alda og
Guðjón eignuðust 3 syni. 1) Sig-
urður J., f. 27.2. 1944, kvæntist
Steinunni Gísladóttur, þau eru
skilin. Börn þeirra eru Björgvin, f.
14.9. 1966, haim á einn son, Alda,
f. 17.5. 1973, í sambúð með Ómari
Kaldal Ágústssyni, f. 14.10. 1972,
Sigríður Rúna, f. 25.5. 1978. 2)
Ó, elsku amma mín, þá er komið
að kveðjustund. Ég væri ekki sú
manneskja sem ég er í dag ef ég
hefði' ekki átt þig og afa að meðan
hann lifði. Alltaf varstu til staðar
fyrir okkur systkinin þegar á
þurfti, þú varst kletturinn í lífi
mínu.
Ég á svo mikið af dýrmætum
minningum um þig. Öll ferðalögin
sem við fórum saman með afa og
Siggu Rúnu. I sumarbústaði hingað
og þangað um landið, í tjaldútileg-
ur, í heimsókn austur á Nýjabæ og
svona gæti ég lengi talið. Skemmti-
legast var að fara í bústað vestur á
Barðaströnd í Djúpadal. Það var
paradís. Á hverju sumri í nokkur ár
fóruð þið í 2 vikur í júlí með okkur
systurnar og seinna bættist Einar
Þór frændi við í hópinn. Það var
ekki nóg heldur fórum við alltaf í
viku í september í berjatínslu.
Þetta var gefandi tími og þú hugs-
aðir svo vel um okkur að alltaf kom-
um við nokkrum kílóum þyngri í
bæinn. Þó að Egill afi hafi ekki ver-
ið blóðskyldur okkur, þá átti hann
okkur samt. Hann var alltaf svo
duglegur að fara með okkur í
göngutúra, hvort sem það var með-
fram læknum upp á fjall, út í fjöru
að tína krækling, upp í dal að veiða
silung eða út á nes að tína ber.
Hann var frábær afi, fór með okkur
systumar á skauta á veturna og ég
veit ekki hvenær ég á að hætta að
telja upp góðverkin hans. Ég veit
að þú misstir þinn besta vin þegar
afi dó. Þrátt fýrir það áttir þú enn
svo mikið af kærleik og hlýju handa
okkur. Eitt eftirminnilegasta ferða-
lagið okkar var þegar ég, þú og afi
fórum á æskuslóðirnar þínar í
Húnavatnssýslunni fyrir 12 árum.
Þú sýndir mér rústirnar af torf-
bænum í Engihlíðinni í Langadal
þar sem þú bjóst þar til móðir þín
dó. Þá sýndirðu mér Hvamm í
Vatnsdal og ég man hvað þér
fannst gaman að heimsækja sveit-
ina þína aftur. Ég gleymi ekki þeg-
ar við heimsóttum Theodóru
heitna, gömlu fóstruna þína á
Hvammi, og hún sagði að við hefð-
um sama brosið. Ég man hvað ég
var glöð, enda ekki leiðum að líkj-
ast.
Þó að við færum ekki lengur í
ferðalög eftir að afi dó að þá áttum
við yndilsegar stundir saman. Það
var svo gaman að sitja og hlusta á
sögurnar þínar í litla eldhúsinu á
Grettó, hvernig Reykjavík leit út
þegar þú varst ung og nýkomin á
mölina. Heilu íbúðarhverfin komin í
stað gömlu sveitabæjanna. Ég man
hvað ég var ánægð þegar ég kom
frá Flatey sumarið 1992 og heyrði
að þú borðaðir signa grásleppu. Við
borðuðum nú nokkrar þannig sam-
an, svo ekki sé minnst á hákarlinn.
Nú í seinni tíð kunni ég að meta
mikils hvað þú fylgdist vel með öllu
því sem var að gerast í þjóðfélag-
Benedikt, f. 9.2. 1954,
er í sambúð með
Hrönn Norðfjörð
Ólafsdóttur, f. 13.6.
1948. Dóttir þeirra er
Perla, f. 1.8. 1987.
Benedikt á dóttur frá
fyrra hjónabandi,
Elvu, f. 15. 12. 1979.
Hrönn á 2 dætur frá
fyrra hjónabandi sem
eru Berglind N.
Goldstein, f. 28.9.
1975, í sambúð með
Tómasi Einarssyni, f.
19.2. 1970, og eiga
þau þrjú böm, Andr-
ea N. Goldstein, f. 9.11. 1976, í
sambúð með Geir Guðjónssyni, f.
24.12., 1971. 3) Einar, f. 17.2.
1958, er í sambúð með Björk Jó-
hannesdóttur. Einar á son frá
fyrra bjónabandi, Einar Þór, f.
12.4. 1980. Björk á 3 böm frá
fyrra hjónabandi. Þau em Hrefna,
Jóhannes og Margrét.
Utförin hefur farið fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
inu. Þú varst mjög nútímaleg í
hugsun og það var svo gaman að
spjalla við þig, um allt milli himins
og jarðar. Þú varst líka svo
skemmtileg, með mikinn húmor og
fallegan dillandi hlátur. Ég sakna
þín sárt, ekki bara bestu ömmu í
heimi, heldur líka frábærrar vin-
konu. Vertu sæl að sinni elsku Alda
amma á Grettó.
Þín
Alda.
Hlýleg gömul kona er horfin úr
þessum táradal. Hún kom inn í líf
okkar upp úr 1970 við hlið fóður-
bróður míns Egils Pálssonar, sem
hafði fengið ást á þessari konu, sem
hafði búið með þremur sonum sín-
um frá fyrra hjónabandi. Egill
reyndist sonum hennar sem besti
vinur og barnabörnum hennar vai'
hann eins góður afi og nokkur afi
gat verið, og var hans sárt saknað
er hann lést langt um aldur fram
árið 1987. Ekki má gleyma ein-
stakri natni Öldu og Egils við fóður
hennar sem bjó hjá þeim um nokk-
urra ára skeið.
Til Öldu og Egils var alltaf gott
að koma, alltaf allt hreint og strokið
og gamla gestrisnin efst á baugi,
engin undankoma með kaffisopa og
góðgæti á diski.
Alda og Egill ferðuðust mikið um
landið og unaðsstundir áttu þau
vestur í Djúpadal í sumarhúsum
Landhelgisgæslunnar, þau um-
gengust bústaðina eins og þau ættu
þá sjálf og ætíð var eitthvað af smá-
fólki með í fór. Eina viku dvaldi ég
hjá þeim vestra ásamt yngstu dótt-
ur minni, var þá mikið spilað og
mikið hlegið, er minningin okkur
ljúf.
Eftir að Egill kvaddi þessa jarð-
vist var sem eitthvað slokknaði
innra með Öldu, lífsgleðin dofnaði í
augunum og hún vildi gjarnan
hverfa yfir móðuna miklu í faðm
hans. Hún sagði mér eitt sinn, að
árin sem þau áttu saman hefðu ver-
ið hennar bestu ár í þessu lífi.
Aida bar hag föður míns ávallt
fyrir brjósti og fylgdist hún náið
með honum allt þar til hann lést í
júní sl., en þá var hún orðin svo las-
burða, að hún treysti sér ekki til að
fylgja honum síðasta spölinn.
Lífsganga hennar var fremur
erfið, hún missti móður sína er hún
var smátelpa, þá búsett á Blöndu-
ósi. Var hún eina barn foreldra
sinna og var henni komið fyrir að
Hvammi í Vatnsdal, sagði hún mér
að fólkið hefði verið sér gott en á
þessum tímum þurftu allir að taka
til hendinni og þá var ekki spurt um
aldur, litla móðurlausa telpan varð
að vera dugleg til verka eins og all-
ir aðrir og sofnaði því oft dauð-
þreytt með tár á vanga, sem enginn
strauk burt.
Alda gekk í húsmæðraskólann á
Blönduósi, hafði hún gaman af því
að rifja upp þær stundir, sem henni
fannst vera sælustundir í lífi sínu
og hafði hún eignast góðar vinkon-
ur úr hópi stúlknanna þennan vet-
ur.
Alda giftist og eignaðist þrjá
drengi. Stúlkubarn eignaðist hún
sem lést samdægurs, enda fædd vel
fyrir tímann. Minntist hún þessarar
litlu stúlku ætíð með trega.
Manni finnst alltaf, að þegar fólk
er horfið, þá hefði maður getað ver-
ið duglegri með heimsóknirnar og
kem ég til með að sakna raddar
hennar í síma, því dugleg var hún
að hringja og þá spurðist hún fyrir
um alla fjölskyldumeðlimi og alltaf
gladdist hún ef vel gekk og allir
voru frískir.
Ég veit að Alda fær góðar viðtök-
ur í nýjum heimkynnum. Guð veri
með þessari góðu konu.
Hvíli hún í friði.
Jóhanna G. Halldórsdóttir.
Alda vinkona mín er látin. Það
er mikill missir að slíkri heiðurs-
konu. Hún var fluggáfuð og lífs-
reynd kona. Við vorum góðar vin-
konur. Gátum spjallað um allt milli
himins og jarðar, síðan hlógum við
stundum að allri vitleysunni sem
okkur datt í hug, en þetta voru
skemmtilegar stundir. Alltaf gat
ég leitað til hennar og fengið góð
ráð. Það var eins og hún hefði ráð
undir rifi hverju, þótt mér fyndist
sumir hlutir óleysanlegir. Aldrei
fór ég frá henni öðruvísi en full af
gleði og vellíðan. Hún átti svo mik-
inn kærleik að gefa, en þáði aldrei
neitt sjálf. Það var alltaf sama við-
kvæðið: „Ég þarf ekkert og ég á
alltaf nóg af öllu,“ sagði hún. Það
er þroskandi að hafa kynnst þess-
ari mætu konu. Ég er viss um að
við vorum leiddar saman af æðri
máttarvöldum. Þessum kynnum
hefði ég ekki viljað missa af, þótt
þau væru stutt. Tæpt ár eða þar
um bil. Það var eins og heil ævi að
hlusta á allan þennan fróðleik hjá
henni. Hún sagði mér frá svo
mörgu, bæði erfiðleikum, sorgum
og gleði, sem hún gekk í gegnum í
lífi sínu, en það virtust vei'a smá-
munir í samanburði við aðra, engin
mál voru óleysanleg. Hún virtist
hafa ráðið fram úr því öllu, dugn-
aðurinn við að koma drengjunum
til manns, Sigga, Einari og Binna
ásamt barnabörnunum, sem hún
var alltaf með. Það voru miklar
ánægjustundir að fá að hafa
barnabörnin hjá sér enda var hún
meira og minna með þau. Þau
dýrkuðu líka ömmu sína því þau
áttu yndislega ömmu. Þetta voru
sólargeislarnir hennar. Þeim
fannst alltaf gott að leita til henn-
ar, þvi hún var sannur trúnaðar-
vinur. Aldrei heyrði ég hana hall-
mæla nokkrum manni. Hún virtist
sjá gott í öllum. Björgvin, sonur
Sigurðar, var stoltið hennar. Hann
stóð alltaf eins og klettur við hlið
hennar, hjálpaði henni við ýmsa
hluti, t.d. að mála, sendast, gerði
hreint húsið og um síðustu jól
hjálpaði hann henni að elda og
halda jólaboð fyrir fjölskylduna.
Það mættu margir unglingar á
hans aldri taka hann sér til fyrir-
myndar, þennan hugprúða og
hjálpsama dreng. Það er af svo
mörgu að taka, sem verður ekki
upptalið hér, enda efni í heila bók,
slík öndvegiskona og kærleiksrík,
sem hún var. Alltaf var heitt á
könnunni, þegar ég kom. Þá sagði
hún: „Ertu nokkuð búin að borða,
Eyja mín,“ enda fór aldrei neinn
svangur frá henni. Við hringdum
reglulega hvor í aðra, stundum
tvisvar á dag og ég heimsótti hana
þegar ég var að þvælast í bænum.
Mér fannst ég alltaf verða að koma
við hjá henni, annars var dagurinn
ónýtur hjá mér. Ég ætlaði með
hana í bíltúr heim til mín á Meist-
aravelli. Hún hlakkaði mikið til
þess, en hún treysti sér ekki til
þess, þegar til þess kom, því hún
var orðin heilsutæp, sagðist vera
orðin svo veik fyrir hjartanu,
þannig að það varð ekkert af þeirri
heimsókn, en hún verður bara þess
í stað í kringum mig.
ALDA L
JÓHANNSDÓTTIR
Hún var óskaplega góð við
drenginn minn. Deki'aði við hann,
eins og sín börn. Við Björn söknum
hennar sárt, en sárastur er þó
harmur barna hennar og barna-
bama.
Við vottum fjölskyldu hennar
okkar dýpstu samúð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V- Briem.)
Eyja og Björn.
Elsku Alda.
Mig langar í fáeinum orðum að
þakka þér árin okkar, en þau telja
nú allan minn aldur, því þú hefur
alið manninn í bakhúsinu alla mína
ævi. Þú varst ekki bara hún Alda í
bakhúsinu, þú varst mér kær og
góð vinkona. Við gátum setið
tímunum saman og spjallað um
alla heima og geima, það nægði
enginn hálftími fyrir okkar spjall.
Þú varst dugleg að ráðleggja mér
ef upp komu vandamál, enda lást
þú síður en svo á skoðunum þínum.
Ég mun svo sannarlega sakna þess
að geta ekki skroppið yfir til þín
og stytt okkur báðum stundirnar.
En þú þráðir þessa hvíld og núna
líður þér vel þar sem þú ert, hjá
honum Agli þínum. Þú vissir
hversu illa mér leið og líður eftir
andlát móður minnar og litaði það
því oft samtöl okkar. Við höfðum
báðar misst þann sem okkur var
einna kærastur. Þú hjálpaðir mér
að takast á við erfiðan og sáran
veruleika og er ég þér ævinlega
þakklát fyrir það.
Kæra vinkona, ég kveð þig nú
með söknuði og þakklæti í huga.
Guð geymi þig!
Fyrir hönd fjölskyldunnar á
Grettisgötu votta ég ykkur, elsku
Bjöggi, Alda yngri, Sigga og aðrir
ástvinir, okkar dýpstu samúð. Megi
algóður Guð styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg og minningin um góða
konu lýsa ykkur leiðina áfram um
ókomin ár.
Minn Jesú, andláts orðið þitt
í mínu hjarta ég geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá softia ég burt úr heimi.
(Hallgr. Pétursson.)
Þín,
Ágústa.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ALDA I. JÓHANNSDÓTTIR,
Grettisgötu 20c,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 1. desember.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sigurður J. Guðjónsson,
Benedikt Guðjónsson, Hrönn Norðfjörð Ólafsdóttir,
Einar Guðjónsson, Björk Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MAGNÚS ZAKARÍASSON,
Austurbrún 2,
verður jarðsunginn frá Áskirkju þriðjudaginn
15. desember kl. 13.30.
Soffía Magnúsdóttir,
Stefán Magnússon, Bára Jóhannsdóttir,
Guðrún Magnúsdóttir, Stefán Stefánsson
og barnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNA EIRÍKSDÓTTIR,
Sléttuvegi 13,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni mánu-
daginn 14. desember kl. 13.30.
Sigursteinn Sævar Hermannsson, Anna Þórarinsdóttir,
Jóhann Bragi Hermannsson, Guðrún Ingadóttir,
Eríkur Rúnar Hermannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför
MAGNÚSAR GUÐLAUGSSONAR,
Hjallabrekku 3,
. Ólafsvík,
og Lautasmára 3,
Kópavogi.
Lydía Fannberg Gunnarsdóttir,
Ómar Ingi Magnússon,
Óskar Örn Gíslason,
systkini og aðrir aðstandendur.