Morgunblaðið - 16.02.1999, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 16. FEBRÚAR 1999 29
LISTIR
HLÚÐ að börnunum milli at-
riða, þeim Söru Margréti
Michaelsdóttur, sem býr í Dan-
mörku, og Lars Ingemann Will-
umsen, skólafélaga hennar.
óliðlegir, en það jaðrar við það.“
Meðal Svíanna í hópnum ríkir
ómæld aðdáun á vinnuþreki íslend-
inganna og eljusemi. Kvikmynda-
tökumaðurinn Per Kállberg eða
Pelle eins og hann er kallaður hefur
áður unnið með Hrafni Gunnlaugs-
syni og kann því firna vel að vinna
með Islendingum. „Það verður kúlt-
úrsjokk að fara að vinna aftur með
Svíum,“ segir hann og virðist ekki
skemmt við tilhugsunina.
Kátína á yfirborðinu -
agi undir niðri
Kátínan í mannskapnum gæti
villt um fyrir aðkomumanni, sem
gæti virst að hálfkæringur væri í
liðinu. Það þarf þó ekki að fylgjast
lengi með vinnubrögðunum til að
sjá að undir kátínunni ríkir harður
agi. Ekki af því stjórnendur hópsins
séu hörkutól, heldur af því að öllum
er ljóst að hver hefur sínu mikil-
væga hlutverki að gegna.
Hópurinn hleður Guðnýju lofi
sem stjórnanda. „Þetta er eins og
ævintýri," verður einum að orði og
allir talar um hve gaman sé að vinna
með henni. Hún á það til að taka
söngrokur upp úr þurru, það er
stutt í skoplegar athugasemdir,
jafnvel á spennuþrungnum augna-
blikum, en tilsögn hennar er samt
sem áður úthugsuð og nákvæm.
Flippuð framkoma er aðeins ytra
byrðið á öguðum vinnubrögðum.
Sjálf segir Guðný að samvinnan
við leikarana og tökuliðið skipti öllu
máli. „Það er nauðsynlegt að skapa
gott andrúmsloft, þegar það er ver-
ið að vinna fjórtán tíma á dag dög-
um og vikum saman,“ segir hún.
„Þetta er eins og í gúlagi. Við sáum
Trollháttan nánast aldrei í dags-
birtu, því við byrjuðum að vinna áð-
ur en birti og unnum fram á kvöld.“
Ilún segir mikilvægt að leyfa fólki
að hafa sínar skoðanir, sem hún
hlusti gjarnan á. „En á endanum vel
ég svo að fylgja því eða ekki.“
Annir og bið
Morguninn eftir frídaginn er all-
ur hópurinn mættur að herragarð-
inum Náás, en herbergi þar leika
hlutverk húsakynna í Eyvík, heim-
kynna ungfrúarinnar. Saga garðs-
ins er ekki síður stórbrotin en saga
Eyvíkursystra. Húsið var byggt á
17. öld, var síðast í eigu sænsks
auðmanns um aldamótin. Hann
hafði búið sér og ungri konu sinni
fagurt heimili. Hún var söngkona
og lést úr berklum áður en úr því
varð og síðan bjó hann þar einn.
Þarna er nú safn og glæsilegt um
að litast.
Þennan laugardagsmorgun á
svefnherbergið með rúmi hinnar
látnu söngkonu að vera svefnher-
bergi Rannveigar, sem Ragnhildur
leikur. Arla morguns er tæknilið og
Ragnhildur önnum kafið við undir-
búning. í svefnherberginu er hugað
EGILL Ólafsson og Tinna Gunn-
laugsdóttir fara bæði með hlut-
verk í kvikniyndinni
að lýsingu og innanstokksmunum,
meðan Ragna Fossberg förðunar-
meistari sinnir Ragnhildi og tvær
sænskar búningadömur laga bún-
inginn á henni. Guðný hefur áhyggj-
ur af að blái liturinn á pilsi Ragn-
hildar passi ekki við blá rúmtjöldin,
svo henni er umsvifalaust fundið
svart pils. Svart blómasjalið á rúm-
gaflinum er brotið aftur og aftur til
að ná myndrænum fellingum.
Marínó ljósameistara léttir þegar
hann sér að „guli andskotinn" er
horfinn, en það er gælunafnið, sem
sólin gengur undir. Hún er ekki
kærkomin eins og skilja má á nafn-
inu. Fyrir utan gluggann er pallur
með ljósum. Sigurður Sigurðsson
hljóðmeistari mundar hljóðnema, en
hlutverk hans er að koma nemanum
sem næst leikurunum án þess að
hann sjáist í mynd. Fahad aðstoðar-
leikstjóri er stöðugt í talstöðvar-
sambandi við menn að samhæfa hin
ýmsu atriði. Pelle og Guðný eru
sammála um sjónarhomið. Allt er
tilbúið til að festa Ragnhildi á filmu
þar sem hún situr á stól, les, leggur
frá sér bókina og andvarpar. Það
líða mörg andvörp áður en allt er
smollið saman þannig að leikstjóri
og tökulið séu sammála um góðan
árangur.
Stórstjaman kemur
Þennan sólbaðaða laugardags-
morgun ríkir nokkur eftirvænting,
því von er á stórstjörnunni dönsku
Ghitu Norby, sem fer með lítið hlut-
verk í myndinni. Fahad fær tilkynn-
ingu í talstöðina um að hún sé að
renna í hlað. Að vörmu spori vindur
hún sér inn í stofuna brosandi og
glaðleg eins og hún á að sér. Stutta,
rauða hárið stendur út í allar áttir.
Hún er í uppreimuðum loðskóm,
drapplitum gammosíum, stórri
duggarapeysu, nælonpels með stór-
um kraga og stór, svört sólgler-
augu. „Er þetta 63 ára kona,“ undr-
ast einn í hópi yngi'i karlmannanna
og þeir hvísla um að hún hafí sann-
arlega óskert aðdráttarafl. Hópur-
inn veit líka að hún er laus við
stjörnustæla, því hún kaus að búa á
litla hótelinu með kvikmyndahópn-
um þá daga sem hún dvaldi þarna í
stað þess að búa á lúxushóteli.
Aður en hún fer í förðun og bún-
inginn gengur hún um herragarðinn
með umsjónarkonu hússins og á
ekki orð til að lýsa hrifningu sinni
yfir staðnum. Hún skemmtir sér yf-
ir pínulitlu klósetti, sem þarna var
útbúið á síðustu öld fyrir konungs-
heimsókn, en veggir þess eru
bólstraðir, og veltir fyrir sér lífi
þjónustufólksins, en lífíð á þessum
tíma er henni kunnugt úr mörgum
myndum, sem hún hefur leikið í frá
þessum tíma.
Eftir nokkra stund er Ghita kom-
in á stjá í hlýju og notalegu útihúsi
herragarðsins, þar sem sænsku
búningakonurnar og Ragna förðun-
armeistari eru til húsa. Hin nútíma-
lega Ghita víkur fyrir aldamótakonu
með gráan hnút í hnakkanum og
þéttreyrt lífstykki. Sín á milli hafa
búningakonurnar á orði hve gaman
HÖFUÐBÚNAÐUR fyrri tíma...
..og skór.
sé að klæða hana því hún ber bún-
inginn af öryggi og glæsileik. Um
leið og hún fer í uppreimaða skó
segir hún þeim frá því að hún eigi
gamla skó heima, sem hún hafi oft
notað í kvikmyndir er gerast eigi á
liðnum tímum. Síðan hafi hún skrif-
að kvikmyndatitlana inn í skóna.
Undir fimum höndum Rögnu
förðunarmeistara kemur tónlistar-
eðli Ragnhildar í ljós, þar sem hún
leikur sér að því að blása í greiðuna
og fá úr henni hljóð. Hún rifjar upp
að hún hafi alist upp við dönsku
blöðin, þar sem Ghita og Margrét
drottning hafi verið fastir liðir.
Ghita er á næstu grösum og hlær
dátt þegar ummæli Ragnhildar eru
þýdd iyrir hana og saman velta þær
fyrir sér hvar Margrét sé.
Ghita víkur talinu að kvikmynda-
leik, sem hún hefur ómælda ánægju
af. Leikur á sviði sé þó enn erfiðari,
erfitt að vera góð á hverju kvöldi,
en það sé svo spennandi að leika í
kvikmynd. Ragnhildur tekur undir
það og víkur að því hve óendanlega
langan tíma það geti tekið að kvik-
mynda eitt einasta andartak í kvik-
mynd. Það fer heldur ekki framhjá
áhorfandanum að biðin er fylgifisk-
ur kvikmyndatöku, því tökumar eru
samsettar úr biðtíma hinna ein-
stöku þátttakenda. Þegar einn er
búinn með sitt kemur að þeim
næsta og svo koll af kolli.
Nú liggur leiðin aftur í svefnher-
LEIKSTJÓRINN, Guðný Hall-
dórsdóttir, lætur sér ekkert
óviðkomandi. Hér hagræðir
hún kjólum Rannveigar fyrir
myndatöku.
bergi herragarðsins. Þó hann sé
glæsilegur er þar fimbulkuldi, því
hann er ekki hitaður upp á veturna,
svo allir eru dúðaðir við störf sín og
leikararnir hafa teppi og yfirhafnir
við höndina. Auk þeirra Ragnhildar
og Ghitu koma við sögu tvö börn
þennan dag, leikin af Söru Mar-
gi-éti Michaelsdóttur, sem býr í
Danmörku, og Lars Ingemann
Willumsen, skólafélaga hennar.
Bæði hafa þau leikið áður. Sara
Margrét á auk þess ekki langt að
sækja leiklistarbakteríuna, því hún
er dótturdóttir Margrétar Helgu
Jóhannsdóttur leikkonu. Krökkun-
um hefur einnig verið umbreytt í
aldamótakrakka. Vattúlpur og víð-
ar stælbuxur hafa vikið fyrir kjól og
hnébuxum.
Maturinn skiptir öllu máli
Það gleymist þó ekki að kominn
er tími til að snæða hádegismat,
sem þær Helga og Ástríður Guð-
mundsdóttir hafa undirbúið. Ástríð-
ur hefur hlaupið í skarðið síðustu
dagana, er annars kennari. Guðný,
Halldór og nokkrir aðrir borða í
eldhúsinu um leið og þau funda. í
matstofunni dásamar Ghita matinn.
„Peningunum er vel varið að hafa
góðan mat við tökur,“ segir hún og
undir það tekur Ragnhildur heils
hugar.
Meðan aðrir sitja hoknir á nú-
tímavísu yfir matnum sitja þær
Ghita og Ragnhildur hátignarlegar
og beinar í baki. Lífstykkin sjá fyrir
því. Þær eru sammála um að líf-
stykkin og búningarnir eigi ríkan
þátt í að gefa persónunum rétt yfir-
bragð. Ragnhildi er aldamótatískan
nýjung, sem smátíma tók að læra á,
en nú gengur hún í henni af mikilli
ánægju og öryggi.
Eftir matinn gengur takan eins
og smurð, þó auðvitað íylgi henni
tilheyrandi endurtekningar. Þar
með er hlutverki krakkanna lokið
og Lars hrópar húrra, þegar hann
heyrir að nú geti þau Sara Margrét
lagt af stað heim með mæðrum sín-
um, sem hafa fylgt þeim á tökustað.
Rrakkarnir fá almennt hrós allra
viðstaddra. Guðný segir þau bestu
krakka sem hún hafi leikstýrt og í
kveðjuskyni fá þau rembingskoss
frá henni er hún fylgir þeim úr
hlaði.
Enn eru þó eftir tökur með Ragn-
hildi og Ghitu. Sama atriðið og áður,
en nú frá öðru sjónarhorni. Klukkan
sex á allt að vera búið og þá borðað.
Þessi dagur í lífi Umba og ungfrú-
arinnar góðu er að líða. Smuguveið-
unum er að ljúka, en það verður þó
ekki fyrr en í ágúst að ungfrúin
rennur fullsköpuð yfir tjaldið. Þang-
að til er hægt að láta ummæli Ghitu
um þátttöku hennar liggja í loftinu,
því þegar talið barst að hvers vegna
hún hefði tekið verkefnið að sér
segir hún hiklaust: „Handritið er
dásamlegt og sagan svo heillandi.“