Morgunblaðið - 16.02.1999, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 16. FEBRÚAR 1999 49
OLA BJORG
BERGÞÓRSDÓTTIR
+ Óla Björg Berg-
þórsdóttir Hers-
ir fæddist á Norð-
firði hinn 31. ágúst
1923. Hún lést í
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 29. janúar síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Fossvogskirkju 9.
febrúar.
Kveðja til móður
minnar.
Blessuð vertu, baugalín.
Blíður Jesús gæti þín,
elskulega móðir mín;
Mælir það hún dóttir þín.
(ÁJ.Ey.)
Það er með sárum trega sem ég
minnist hennar mömmu minnar.
Hennar mömmu sem að öllum öðr-
um ólöstuðum hefur kennt mér
hvað mest um líflð, ekki bara ver-
aldlega þáttinn, heldur fyrst og
fremst um hinn tilfmningalega þátt
lífsins, eins og að ást er ekki einka-
eign neins eins, heldur gjöf sem
ber að gefa af óeigingirni án þess
að krefjast endurgjalds, vera trúr
sjálfum sér fyrst og fremst og að
fegurðin kemur innan frá.
Aldrei sá ég hana mömmu öðru-
vísi en með hannyrðir í höndun-
um, hekla eða sauma út á meðan
heilsa hennar leyfði. Jafnvel núna
fyrir jólin var hún að reyna með
veikum mætti að mála á jóladúk á
endurhæfingadeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur. Þessi dúkur lýsir
ekki síst viljastyrk hennar, hún
ætlaði! hún ætlaði! Eg get heldur
ekki gleymt þeirri væntumþykju
sem hún sýndi börnunum mínum,
ef þau veiktust þá var læknirinn
hún amma fyrst spurð álits og
alltaf var hún boðin og búin að
hlusta á þau.
Já, hún mamma var um margt
einstök kona. Það gladdi mig mikið
að sjá að mamma hennar breiddi út
faðminn og tók fagnandi á móti
henni. Eg veit að góður Guð tekur
á móti henni með kærleiksríku ljósi
sínu, því svo sannarlega var líkami
hennar orðinn þreyttur og lúinn.
Það er ekki auðvelt að kveðja konu
eins og mömmu því það er svo
margt sem bindur saman tvær per-
sónur á langri ævi. Ég læt hér
fylgja erindi úr kvæði eftir Tómas
Guðmundsson:
Ei þekkti eg ást, sem aldrei dó.
En ást, sem gerði lífið bjart.
Um stundarbið, ég þekkti þó.
Og þegar næturhúmið svart.
Um sálu mína síðast fer.
Og slökkur augna minna glóð,
þá veit ég hvaða ljúflingsljóð
mun líða hinzt að eyrum mér.
Þórunn Kristín
Emilsdóttir.
Vinkona mín Björg
Bergþórsdóttir er lát-
in eftir langvarandi
veikindi. Bogga var
vinkona mín en hún
var líka vinkona barn-
anna minna og það
var eins og aldursmunurinn hefði
lítið að segja, krökkunum fannst
Bogga sérlega skemmtileg. Við
kynntumst þegar við unnum á
sama vinnustað og þá var nú ekki
alltaf logn í kringum okkur. Við
vorum ósammála um flesta hluti
en það kom ekki að sök alltaf gát-
um við skipst á skoðunum og urð-
um við bestu vinkonur. Hennar
mesta gæfa var þegar hún kynnt-
ist eftirlifandi eiginmanni sínum
Gunnari Hersi, hann var hennar
stoð og stytta í öllum hennar veik-
indum. En það var sama hvað
Bogga var veik, alltaf var hún jafn
hugrökk og virtist eflast við
hverja raun. Bogga hafði gaman
af að ferðast um eigið land. Síð-
ustu árin gat hún lítið farið en
ferðaðist því meir í huganum. Við
fjölskyldan biðjum guð að styrkja
Gunnar, börn og barnabörn í
þeirra mildu sorg. Við kveðjum
kæra vinkonu með eftirfarandi
vísu.
Það vex hér inná heiðinni ein veðruð jurt
sem vindar hafa ekki getað slitið burt.
Þó að nísti blöðin hennar bitur nál
ber hún lit að nýju um sumarmál.
Og þó að gráan hélustilk hún hneigi í svörð
hnarreist aftur rís hún er þiðnar jörð.
Þar sem henni yljar best er auglit þitt
- heiðin þar sem hefst hún við er hugskot
mitt.
(Olga Guðrún Amadóttir.)
Erla, Kjartan og börn.
Dýrðarkórónu dýra
drottinn mér gefur þá
réttlætisskrúðann skíra
skal ég og líka fá
upprisudeginum á,
hæstum heiðri tilreiddur,
af heilögum englum leiddur
í sælu þeim sjálfum hjá.
Svo munu guðs englar segja:
Sjáið nú þennan mann,
sem alls kyns eymd réð beygja
áður í heimsins rann.
Oft var þá hrelldur hann.
Fyrir blóð lambsins blíða
búinn er nú að stríða
og sælan sigur vann.
(H. Pét.)
Það er ekki að undra þó að orð
sálmaskáldsins um þjáningu lífsins
og friðinn í dauðanum fljúgi manni
í hug þegar hugsað er til Boggu
mágkonu minnar og þeirra veik-
inda sem hún þurfti við að stríða
alla sína ævi. Éins og Hallgrímur
segir í sálminum, þá taka þjáning-
ar enda í dauðanum og upp rennur
dýrðartíð í faðmi Krists. Én sigur-
inn vinnst ekki aðeins í dauðanum.
Manneskjan getur einnig yfirunnið
þjáningar og veikindi líkamans
með trú, jákvæðu hugarfari og
vilja til þess að láta ekki bugast.
Þann vilja hafði Bogga í ríkum
mæli. Hún bjó yfir mikilli lífsgleði
sem hún miðlaði óspart til annarra
og einhverjum óskilgreindum innri
styrk eða seiglu sem hélt henni
uppréttri þegar veikindin virtust
alveg við það að fella hana.
Ég var unglingsstúlka þegar ég
kynntist Boggu. Við bjuggum báð-
ar í Vestmannaeyjum, hún sjö ár-
um eldri en ég, gift tveggja barna
móðir. Á heimili hennar var mikill
gestagangur, því Bogga var uppfull
af kæti og skemmtilegheitum sem
smitaði út frá sér og þangað var
gaman að koma. Hún var einstak-
lega myndarleg í höndunum og
mikil húsmóðir, og báru kræsing-
arnar sem hún bauð gestum því
fagurt vitni.
Það var á heimili Boggu sem ég
kynntist Hæa bróður hennar, sem
síðar varð eiginmaður minn. Hæi
bar mikla umhyggju fyrir litlu
systur sinni og ef til vill ekki síst af
því að þau höfðu verið aðskilin í
barnæsku vegna ótímabærs frá-
falls móður þeirra. Og aftm- skildu
leiðir þeirra systkinanna, við Hæi
fluttumst austur, en Bogga fór suð-
ur til Reykjavíkur. Alltaf hélst þó
gott samband þó að langt væri á
milli, en Bogga fylgdist vel með
stórfjölskyldu sinni og lét radd-
leysið ekki aftra sér frá því að taka
þátt í fjörugum samræðum um
menn og málefni.
Bogga átti góða að. Gunnar, eig-
inmaður hennar, bar hana á hönd-
um sér og börnin, Hávarður og
Þóra Stína, sýndu móður sinni
ávallt nærgætni og hlýju. Þeim
votta ég mína innilegustu samúð.
Þóiainn Magnúsdóttir.
+ Sigurður Ólafs-
son fæddist í
Götu í Holtahreppi
11. ágúst 1917.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 6.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Grindavík-
urkirkju 13. febrú-
ar.
Látinn er vinur
okkar og nágranni
Sigurður Ólafsson,
Suðurvör 6 í Grinda-
vík.
Þegar konan mín hringdi í mig
útá sjó og sagði mér að hann Siggi
væri dáinn þá setti mig hljóðan.
Enda þótt maður vissi að hann
hefði verið mjög veikur, þá ein-
hvern veginn virðist dauðinn alltaf
koma manni í opna skjöldu. Það
var eins og maður hefði misst einn
úr fjölskyldunni. Vissulega var það
kannski svo, alltént var okkur fjöl-
skyldunni tekið opnum örmum frá
upphafi þegar við fluttum í Suður-
vör 8 við hliðina á
þeim Gerðu og Sigga
árið 1991 og vorum
strax eins og ein úr
fjölskyldunni. Reynd-
ar hafði ég kynnst
þeim örlítið sem
krakki þegar þau
bjuggu á Valdastöðum
og ég í Vík, en þetta
var allt öðruvísi. Alltaf
gátum við rölt yfir til
þeirra í kaffisopa eða
bara til að spjalla. Og
ef mann vantaði eitt-
hvað eða einhverja að-
stoð, þá var Siggi
alltaf boðinn og búinn til hjálpar ef
hann mögulega gat.
Á þessum stutta tíma sem kynni
okkar vörðu er svo margs að minn-
ast eins og t.d. þegar öll börnin
voru saman kominn hjá þeim, þá
var okkur iðulega sagt að koma nú
endilega yfir og vera með. Þá var
nú ósjaldan tekið lagið og þá var nú
Siggi í essinu sínu. Það sem hann
kunni af textum, ég vildi að ég
kynni bara brot af því.
Síðasta haust þegar þau hjónin
sögðu okkur að þau væru brátt að
flytja til Hafnarfjarðar á Hrafn-
istu þá ætluðum við varla að trúa
því og einhvern veginn hugsuðum
ekkert út í það meir. En einn dag-
inn voru þau flutt og ósköp vant-
aði nú mikið fannst manni að geta
ekki labbað yfir þegar maður
nennti ekki að hella upp á, því að
alltaf gat maður treyst því að
Siggi ætti á könnunni. Þá var setið
og spjallað um heima og geima og
oftar en ekki um hesta, því nokkra
hafði hann nú átt um ævina og
kunni hann margar skemmtilegar
sögur úr sveitinni sem gaman var
að hlusta á.
Einhvern veginn situr í mér
textabrot sem Siggi söng oft og
hljóðar svo: „Þú komst í hlað á
hvítum hesti.“ Veit ég að honum
þótti vænt um þetta lag og grunar
mig að Siggi hafi riðið í hlað á
hvítum hesti þar sem að hann er
staddur nú.
Um leið og við kveðjum þig með
söknuði, kæri vinur, þá eigum við
alltaf minninguna um þann besta
granna sem hugsast getur.
Sendum þér, elsku Gerða, og
fjölskyldunni innilegustu samúðar-
kveðjur okkar.
Fjölskyldan Suðurvör 8.
SIGURÐUR
ÓLAFSSON
EVA
ÞORFINNSDÓTTIR
+ Eva Þorfinnsdóttir fæddist í
Bitru í Hraungerðishreppi
12. maí 1922. Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 26. janúar síð-
astliðinn og fór útfór hennar
fram frá Selfosskirkju 6. febrú-
ar.
Það er eitt og vist, að öruggt er
að öll við getum huggað okkur við
góðar minningar sem koma fram í
huga manns, er við fréttum lát
hennar Evu.
Eva Þorfinnsdóttir bjó á Sel-
fossi. Þar sem við hjónin þekktum
hana, ákvað ég að skrifa um þessa
ágætu konu örfá kveðjuorð. Við
hjónin komum heim til hennar.
Ætíð var hún kát og hlýleg í við-
móti. Eva var skrafhreifin mjög.
Hún gat spurt og við gátum svar-
að, eftir hvað best við átti.
Ef ég má minnast á eitt, þekkt-
ust þær vel, hún Eva og Fjóla
tengdamóðir mín. Þær voru perlu-
vinkonur.
Heyrði ég vel að þær voru fljúg-
andi færar.
Þá kveð ég um þær hugsanir sem hendi
næstar voru.
Um harma mína, gleði og alls kyns
tilfinningar
á vandaðan skjalapappír, orti ég ððru
hvoru,
en oftast nær á stefnur eða
víxiltilkynningar.
(Tómas Guðm.)
Fjóla og Kristinn,
Hveragerði.
+
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim, er
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför okkar ástkæru móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
DAGMAR SIGURÐARDÓTTUR,
Helgubraut 31,
Kópavogi.
Halldóra Erla Tómasdóttir, Stefán G. Stefánsson,
Valdís Ólafsdóttir,
Inga Valdís Tómasdóttir,
Magnea Tómasdóttir, Rúnar Þórhailsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okk-
ur samúð og vinarhug við andlát og útför eig-
inmanns míns, föður okkar, tengdaföður og
afa,
ANDRÉSAR BJÖRNSSONAR
fyrrverandi útvarpsstjóra.
Margrét Helga Vilhjálmsdóttir,
Valgerður Andrésdóttir, Ögmundur Jónasson,
Vilhjálmur Kr. Andrésson, Kristín Jóhannsdóttir,
Ólafur Bjarni Andrésson,
Margrét Birna Andrésdóttir, Jón Þórisson
og barnabörn.
Hugheilar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og iangömmu,
ÓLU BJARGAR BERGÞÓRSDÓTTUR
HERSIR,
Rauðarárstfg 32.
Einnig sendum við þakkir til allra þeirra sem
studdu hana í veikindum hennar.
Gunnar Hersir,
Hávarður Emilsson, Fríður Hlín Sæmundsdóttir,
Þórunn Kristín Emilsdóttir, Kristinn Eymundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir færum við öllum, sem sýndu
okkur samúð við andlát og útför
SIGURÐAR ÓLAFSSONAR,
Suðurvör 6,
Grindavík,
Sérstakar þakkir til lækna sem önnuðust hann
og alls starfsfólks Hrafnistu, Hafnarfirði, fyrir
einstaka umönnun og hlýhug.
Eins til allra annarra vina, sem umvöfðu okkur og hjálpuðu á annan hátt.
Guð blessi ykkur öll.
Gerða Kristín Sigmundsdóttir Hammer,
börn, tengdabörn,
afabörn og langafabörn.