Morgunblaðið - 07.04.1999, Page 34

34 MIÐVIKUDAGUR 7. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
Kristinn Sigmundsson þreytir frumraun sína í hlutverki Gúrnemans
„Aldrei verið
betur tekið
eftir óperu-
sýningu“
Pýskalandi, þar sem flestir
„Wagneristar“, eins og hann kallar
dyggustu aðdáendur tónskáldsins,
búa. „Þjóðverjar þekkja þetta stykki
ákaflega vel og gera fyrir vikið mikl-
ar ki'öfur til flutningsins. Oft er tal-
að um tvö stig af „Wagner-æðinu“,
annars vegar eru „Wagneristar" og
hins vegar „Parsífalistar", þeir eru
albrjálaðastir. Vitandi þetta var ég
óvenju taugaveiklaður fyrir sýning-
una. Sá ótti var ástæðulaus, til allrar
hamingju."
Laun erfíðisins
Kristinn hóf að búa sig undir
verkefnið fyrir tveimur árum og
mætti því vel undirbúinn til leiks.
„Eg hef aldrei tekið mér jafn langan
tíma fyrir neitt hlutverk, hef legið
meira og minna yfir Gúrnemans síð-
an mér varð ljóst að ég ætti að
syngja hann. Nú er ég að uppskera
laun erfiðisins."
Kj'istinn segir æfingar í Köln hafa
verið strembnari en hann eigi að
venjast. Ástæðan er sú að nýverið
var ráðinn að húsinu nýr hljómsveit-
arstjóri, sem hljómsveitinni hugnast
ekki, og fyrir vikið hefur loft verið
lævi blandið að undanfömu. „Fólk
hefur tekist á og andrúmsloftið í
húsinu verið undarlegt. Pó þetta
ástand snerti okkur söngvarana
ekki beint hjálpar það ekki til.“
Þess má geta að einn íslendingur,
Gerður Gunnarsdóttir fiðluleikari,
er í hljómsveit Kölnaróperunnar og
„ÞETTA gekk mjög vel og viðtökur
voi-u betri en ég þorði að vona. Mér
hefur aldrei verið betur tekið eftir
óperusýningu, það brast eiginlega á
fárviðri með látum, ef svo má að orði
komast,“ segir Kristinn Sigmunds-
son bassasöngvari um frumsýning-
una á Parsífal eftir Richard Wagner
í Kölnaróperunni á páskadag, þar
sem hann fór með hið viðamikla
hlutverk Gúmemans.
Kolbeinn Ketilsson tenórsöngvari,
sem einnig tók þátt í sýningunni,
söng hlutverk fyrsta riddara, segir
Kristin hafa unnið mikinn sigur á
sviði Kölnaróperunnar. „Kristni var
langbest tekið af öllum einsöngvur-
unum, á þvá leikur enginn vafí. Mað-
ur verður ekki oft vitni að svona við-
tökum, allra síst þegar „heilagt
verk“ eins og Parsífal á í hlut. Við
íslendingar getum verið virkilega
stoltir af Kristni."
Hlutverk Gralsriddarans Gúr-
nemans er mikið að vöxtum en þetta
er í fyrsta sinn sem Kristinn tekst
það á hendur. „Þetta er langstærsta
hlutverk sem ég hef sungið og það
mest krefjandi líka, textinn er svo
mikill og tilfinningamar sem koma
þarf til skila flóknar. Sýningin tekur
um fimm klukkustundir og ég er á
sviðinu mestallan tímann. I raun
ætti óperan að heita Gúrnemans því
hlutverk Parsífals er margfalt
smærra.“
Kristni þykir sérstaklega ánægju-
legt að hafa fengið slíkar viðtökur í
KRISTINN Sigmundsson segir Gúrnemans Iangstærsta óperuhlutverk
sem hann hefúr fengist við um dagana.
tók þátt í flutningi á Parsífal á
páskadag.
Uppfærslan í Köln er með nú-
tímalegu sniði og segir Kristinn að
leikstjórinn hafi fengið skömm í
hattinn hjá áhorfendum að sýningu
lokinni. ,Áhorfendur vom ekki
hrifnir af uppfærslunni og leikstjór-
inn, sem er jafnframt ópemstjóri
héma í Köln, var púaður niður mjög
kröftuglega. Það var einróma baul,“
segir Kristinn og skellir uppúr.
Hann segir sýninguna eigi að síður
nokkuð þægilega fyrir söngvarana.
„Við erum hvorki látnir standa á
haus né höndum.“
Kristinn tekur þátt í fjóram sýn-
ingum á Parsífal til viðbótar í Köln,
8., 11., 15. og 25. apríl. „Það verður
ekki meira að sinni. Vonandi verður
þetta þó ekki í síðasta sinn sem ég
syng hlutverkið."
Ást við fyrstu sýn
Hinrik Hoe Haraldsson, Jóhaima Vigdís Amardóttir, Nanna Kristín Magn-
úsdóttir og María Pálsdóttir í sjónvarpsmyndinni Guð er til... og ástin.
SJÓJWARP
S u n n u dags 1 e i khú s i ð
GUÐ ER TIL... OG ÁSTIN
Handrit: Illugi Jökulsson. Leik-
stjórn/klipping: Hilmar Oddsson.
Tónlist: Þorvaldur B. Þorvaldsson.
Leikmynd/búningar: Guðjón Ketils-
son. Kvikmyndataka: Ólafur Rögn-
valdsson. Hljóð: Gunnar Hermanns-
son. Leikendur: Egill Heiðar Anton
Pálsson, Hinrik Hoe Haraldsson, Jó-
hanna Vigdís Arnardóttir, Laufey
Brá Jónsdóttir, María Pálsdóttir,
Nanna Kristín Magnúsdóttir, Rúnar
Freyr Gíslason, Stefán Karl Stefáns-
son, Magnús Ólafsson.
Afskekkt eyja þar sem mannlífíð
er einfalt, saklaust og einlægt
verður fyrir innrás umheimsins í
líki heimtufrekrar poppstjörnu,
hjásvæfils hennar Nagla, ljós-
myndarans Dússa og systurinnar
Siggu sem semur texta og lög en
getur ekki sungið sjálf. A eyjunni
eru fimm nafngreindar persónur;
vikapiltar hreppsins Palli og
Maggi, Stína kærasta Palla sem af-
greiðir á kaffihúsinu, oddvitinn og
Brynhildur, drykkfelld, aðflutt og
einfætt kennslukona. Allt er þetta
ungt fólk á þrítugsaldri utan odd-
vitinn sem er nokkm eldri.
Skýringin á aldri persónanna er
tæknileg, þar sem hópurinn, sem
höfundurinn skrifar fyrir, er allur á
svipuðum aldri og ekki um aðra
samsetningu leikenda að ræða.
Handritið lýtur því mjög sérstök-
um forsendum sem höfundi eru
lagðar til í upphafi af hópnum sem
pantar af honum verkið. Hvort þær
forsendur koma hinum almenna
sjónvai-psáhorfanda nokkurn skap-
aðan hlut við þar sem hann horfir á
myndina er annað mál. Annaðhvort
nær myndin til áhorfenda eða ekki.
Innbyggðar afsakanir vegna tilurð-
ar myndarinnar sem skólaverkefn-
is og takmarkaðrar reynslu leik-
enda af sömu sökum hafa ekki einu
sinni vægi sem aukaatriði þegar
þannig er á litið. Af sjónvarpsins
hálfu er virðingai’vert að bjóða
nemendum Leiklistarskólans þetta
tækifæri til þjálfunar frammi fyrir
myndavél með reyndum leikstjóra,
þótt það sé fullkomlega fráleitt að
láta afraksturinn standa undir dag-
skrá íslenska Sjónvarpsins sem há-
punkturinn á sjálft páskadags-
kvöld. Annað mál væri ef um væri
að ræða sjónvarpsmynd sem borin
væri uppi af reyndum leikumm og
útskriftarárgangur Leiklistarskól-
ans kæmi þar fram í hlutverkum
við hæfi - eða myndinni væri fund-
in látlausari útsendingartími.
Sá gmnur læddist að undirrit-
uðum að höfundurinn Illugi væri
að hæðast að þeirri margþvældu
klisju sem fólgin er í söguþræði
myndarinnar. Era það bara ein-
feldningar sem daga uppi á af-
skekktum stöðum eða verður fólk
að einfeldningum við að búa af-
skekkt? Hafa aðrir sig á brott ef
báðir fætur eru jafnlangir? Er
sjálfsagt að fásinnið ali af sér sak-
leysi og einlægni? Er andstæðuna
við þetta að finna í alþjóðlegri
poppstjörnu? Eru kannski engin
marktæk tengsl á milli einfeldni
fólks og fólksfjölda og umferðar-
þunga? Þetta er auðvitað róman-
tísk skáldsagnaklisja sem aldrei
hefur átt sér raunverulega stoð og
Illugi stillir henni hiklaust upp
sem slíkri til að búa til háðska
sögu - allt að því dæmisögu - um
listina, rómantíkina og ástina.
Leikararnir ungu sýndu góð til-
þrif sem framtíðarkvikmyndaleik-
arar þótt þau væm misjafnlega vel
heima gagnvart persónum sínum.
Samtölin voru mestan part skrifuð
á skemmtilega eðlilegu talmáli og
leikhópurinn kom þeim vel frá sér.
Auðveldast áttu þau Egill Heiðar
Anton Pálsson, Nanna Kristín
Magnúsdóttir og Rúnar Freyr
Gíslason sem fylgifiskar popp-
stjörnunnar. Kunnugleg týpu-
þrenna. Stína og Palli voru einlæg,
íálleg og sviphrein í meðfórum
Maríu Pálsdóttur og Stefáns Karls
Stefánssonar og Stefán hélt vel ut-
an um einfeldningssvipinn með til-
heyi'andi daufu augnaráði. Vinur-
inn Maggi átti líklega að vera tals-
vert vitlausari en hann leit út fyrir
að vera í meðfömm Hinriks Hoe
Haraldssscnar en einlægnin skein
Síðasta
sýning á
Hafrúnu í
Möguleik-
húsinu
SÍÐASTA sýning á leiksýn-
ingunni Hafránu í Möguleik-
húsinu við Hlemm verður.
sunnudaginn 11. apríl.
Leiksýningin er unnin af
leikhópnum upp úr þremur ís-
lenskum þjóðsögum sem allar
tengjast hafínu. I sýningunni
segir frá ýmsum furðuskepn-
um sem rísa ýmist upp úr
sjónum eða birtast í fjöruborð-
inu, mönnum til undrunar,
hugarangurs, nokkurs ótta og
gott ef ekki lífshættu.
Leikari er Vala Þórsdóttir,
tónlistannaður Kristján Eld-
járn, höfundur leikmyndar og
búninga er Katrín Þorvalds-
dóttir og leikstjóri Pétur Egg-
erz.
Skáldskap-
ur, kímni og
tilfínning
FLJÚGANDI fiskar hafa sýnt
Hótel Heklu í Finnlandi og
fengið prýðilegar viðtökur.
Bror Rönnholm skrifar í Ábo
Underrattelser (25. rnars) og
segir að þau Þórey Sigþórs-
dóttir, Hinrik Ólafsson og
leikstjórinn Hlín Agnarsdóttir
beri á borð létta og skemmti-
lega uppsetningu úr heimi
flugsins þar sem finna megi ís-
lenska tvíræðni.
Höfundai- em skáldin Linda
Vilhjálmsdóttir og Anton
Helgi Jónsson en þýðandi
Ylva Hellerud. Frá Ábo var
haldið með leikritið til Stokk-
hólms.
af honum. Kennslukonan einfætta
var kona með reynslu sem Laufey
Brá Jónsdóttir bar ekki beinlínis
utan á sér en k:om engu síður til
skila. Magnús Ólafsson átti stuttan
gestasprett og var skemmtilega
skilningsvana á svip á meðan
Dússi ljósmyndari rausaði yfir
honum um listadrauma sína.
Jóhanna Vigdís Arnardóttir var
poppstjarnan Villa sem kemur
auga á Palla og langar í hann, rétt
einsog krakka langar í kettling eða
hvolp. Vandi Jóhönnu Vigdísar var
að hún sat uppi með persónu sem
var skotspónn höfundarins og
háðskur tónninn virtist gera henni
nokkuð erfitt fyrir. Þannig varð
ástarþrá Villu fremur vandræða-
leg sem hvort tveggja í senn, ein-
læg hugsun persónunnar en
háðskt álit höfundarins. Varla er
hægt að taka mark á því að popp-
stjaman hrífist af einfeldningnum
Palla og sömuleiðis er ekki hægt
að taka mark á því að einfeldning-
urinn taki mark á henni nema
hann sé hreinlega alvarlega
þroskaheftur og þá er hans eigin
veröld hmnin og ekki marktæk.
Að hann snýr aftur í faðm Stínu
sinnar sýnir fyrst og fremst hlýðni
höfundarins við hefðbundinn endi
slíkrar sögu fremur en dýpka per-
sónuna að nokkru ráði.
Eftir stendur röð af ágætlega
sömdum atriðum sem, ef þau eru
ekki tekin of hátíðlega sem heild,
bera vitni ágætum hæfileikum
leikaraefnanna, góðri leikstjórn,
fallegri kvikmyndatöku, viðeigandi
tónlist og útsjónarsemi aðstand-
enda sem vafalaust hefur verið
þröngt sniðinn stakkurinn við gerð
þessarar myndar.
Hávar Sigurjónsson