Morgunblaðið - 07.04.1999, Page 68

68 MIÐVIKUDAGUR 7. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, stjúp-
móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA REGÍNA EIÐSDÓTTIR,
Öldugötu 11,
Dalvík,
sem lést á heimili sínu föstudaginn 2. april,
verður jarðsungin frá Dalvíkurkirkju föstudag-
inn 9. apríl, kl. 14.00.
Matthías Jakobsson,
Hannes Sveinbergsson,
Sólrún Sveinbergsdóttir, Sigurjón Helgason,
Jóhanna E. Sveinbergsdóttir, Þorsteinn Hólm Stefánsson,
Svala Sveinbergsdóttir,
Elfa H. Matthíasdóttir,
Inga S. Matthíasdóttir,
S. Helga Matthíasdóttir,
Gestur Matthíasson,
Þórir Matthíasson,
Matthildur Matthíasdóttir,
Daniel Þór Hilmarsson,
Jón Gunnarsson,
Friðrik Gígja,
Bryndís Björnsdóttir,
Dóróthea E. Jóhannsdóttir,
Ólafur Traustason,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR SIGURJÓNSSON
frá Stórólfshvoli,
Gljúfraseli 11,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 26. mars á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur, verður jarðsunginn frá Langholts-
kirkju fimmtudaginn 8. apríl kl. 13.30.
Rútuferð veróur frá Hlíóarenda, Hvolsvelli, kl. 11.30.
Kristín Guðmundsdóttir,
Ragnhildur Ólafsdóttir, Ásgeir Önundarson,
Katrín Ólafsdóttir,
Guðmundur Ólafsson, Þóra S. Þorgeirsdóttir,
Sigurjón Ragnar Óiafsson,
Grétar Ólafsson, Guðrún Dagmar Haraldsdóttir,
Garðar Ólafsson, Ragnheiður Sigurðardóttir,
Ingibjörg Birna Ólafsdóttir, Sigurður Kristjánsson
og barnabörn.
+
HÖRÐUR EINARSSON
tannlæknir,
Faxatúni 9,
Garðabæ,
verður jarðsunginn í dag, miðvikudaginn
7. apríl, kl. 13.30, frá Vídalínskirkju í Garðabæ.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Félag
nýrnasjúkra, s. 568 1865 og 560 1889.
Sigríður Antonsdóttir,
Guðfinna Harðardóttir, Hafsteinn Gunnar Jónsson,
Hrafnkell Harðarson
og barnabörn.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
iangamma og systir,
KARÓLÍNA KRISTÍN BJÖRNSDÓTTIR,
Hrafnistu Hafnarfirði,
áður til heimilis á Hverfisgötu 38B,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin fimmtudaginn 8. apríl kl.
15.00 frá Hafnarfjarðarkirkju.
Jónína S. Lárusdóttir, Gísli H. Sigurðsson,
Birna Lárusdóttir, Valur Hugason,
Oddný F. Lárusdóttir, Finnbjörn Þ. Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn,
Björney J. Björnsdóttir.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
JÓHANNS SALBERGS
GUÐMUNDSSONAR
hæstaréttarlögmanns,
fyrrum sýslumanns og bæjarfógeta.
Sesselía Helga Jónsdóttir
og aðstandendur.
ÞORLEIFUR
EINARSSON
+ Þorleifur Jó-
hannes Einars-
son fæddist í
Reykjavík 29. ágúst
1931. Hann lést í
Bergisch Gladbach í
Þýskalandi 22. mars
siðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 31.
mars.
Ekki er langt síðan
við Þorleifui- ræddum
síðast saman í síma, og
þá var fastmælum
bundið að hann liti fljótlega inn hjá
mér á Vegagerðinni til að spjalla um
jarðfræði, vegagerð og jarðganga;
hugmyndir. En af því verður ekki. I
staðinn skrifa ég hér nokkur kveðju-
orð til að þakka góða samfylgd, og
veit að ég geri það í nafni fjölmargra
starfsmanna Vegagerðarinnar.
Eftir nám starfaði Þorleifur fyrstu
árin við Atvinnudeild Háskólans,
sem eftir það markaði töluvert af-
stöðu hans og tengsl milli jarðfræði-
þekkingar og hagnýtingar hennar í
þágu framfara og úrbóta á ýmsum
sviðum. Ekki síst á það við um vega-
mál og þá mannvirkjagerð sem þeim
tengist. Vegagerð fylgir hagnýting
jarðefna og töluvert jarðrask og um
þá þætti veitti Þorleifur starfsmönn-
um Vegagerðarinnar lengi ýmis ráð
og leiðbeiningar, en einnig áminn-
ingar. Góð umgengni um náttúruna
var honum hugleikin, jafnframt því
sem hann var talsmaður þess að nýta
gæði hennar og auðlindir. Þorleifur
var lengi fulltrúi náttúruverndar við
undirbúning mannvirkjagerðar á
stórum hluta landsins og þá reyndi
oft á þetta samspil, og reyndist hann
þar að mínu mati góður sáttasemj-
ari. Hann hafði gott auga fyrir
hvernig fella mætti mannvirki að
landslagi þannig að vel færi og sjón-
mengun og náttúruspjöll yrðu í lág-
marki.
Þorleifur vann fyrir Vegagerðina
að jarðfræðirannsóknum vegna jarð-
gangagerðar í Strákum við Siglu-
fjörð og í Oddsskarði. Einnig hóf
hann fyrstu athuganir við undirbún-
ing ganga í Ólafsfjarðarmúla. Hann
sýndi eftir það slíkri mannvirkjagerð
einlægan áhuga og fylgdist af kost-
gæfni með undirbúningi og gerð
Vestfjarðaganga og Hvalfjarðar-
ganga. Þótt samstarfið við Vega-
gerðina hafi minnkað þegar stofnun-
in hóf að ráða tO sín eigin jarðfræð-
inga, m.a. að tilhlutan Þorleifs,
fylgdist hann áfram með framgangi
mála og hafði oft samband við ýmsa
starfsmenn. Þá faldi hann ekki skoð-
anir sínar, hvort sem hann taldi vel
eða illa gert, en hreyknastur var
hann þegar sýnt var að jarðfræðing-
ur eða þekking á jarðfræði hafði
hnikað einhverjum málum til betri
vegar.
Sem læriföður í jarðfræði á ég
Þorleifi persónulega einnig margt að
þakka, sem ekki verður allt tíundað
hér. Hann vakti áhuga minn á hinni
hagnýtu hlið fagsins við ýmsa mann-
virkjagerð og hvatti mig til að sinna
henni sérstaklega, og átti sinn þátt í
að ég hef helgað Vegagerðinni
starfskrafta mína frá námslokum.
Einnig hvatti hann mig til fram-
haldsnáms og kom því svo fyrir að ég
gat stundað það við ágætan skóla í
Uppsölum í Svíþjóð. Eg vil með
þessum kveðjuorðum fyrst og fremst
þakka fyrir það allt, auk þess að
þakka íyrir framlag hans til þess að
hefja til virðingar þekkingu á jarð-
fræði íslands og hagnýtingu hennar
í þágu samgöngumála þjóðarinnar,
samtímis því sem gætt væri vel eins
af fjórum meginmarkmiðum Vega-
gerðarinnar: „Góð sambúð við um-
hverfi og íbúa.“
Ég færi aðstandendum Þorleifs
Einarssonar samúðarkveðjur.
Hreinn Haraldsson.
Það voru sorglegar fréttir og
óvæntar, sem mér bárust frá Köln í
Þýskalandi, að vinur minn Þorleifur
Einarsson, væri látinn.
A námsárum mínum í Köln á
sjötta áratugnum varð
ég þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Þorleifi
og njóta vináttu hans
og fjölbreytilegrar
þekkingar á ýmsum
sviðum. A þessum tima
dvöldu fáir íslendingar
í Köln en Þorleifur og
Jóhann Guðmundsson
efnaverkfræðingur
urðu mitt haldreipi við
dvöl mína og nám. Eins
og fram kom í verkum
Þorleifs seinna á lífs-
leiðinni var hann enda-
laust að leita skýringa á
eðli náttúrunnar, jarðmyndunum,
gróðri, dýralífi og ekki síst mannlífi.
Ég fór í nokkrar ferðir með Þor-
leifi um Rínarlönd í góðum göngu-
skóm og með bakpoka og hefði ekki
viljað missa af þessum ferðum þó oft
hafi þær verið erfiðar.
Fyrir mig, sem kom til Þýskalands
vegna áhuga míns á íþróttum, var
það ómetanlegt að eignast vini sem
höfðu fjölbreytt áhugamál og vís-
indalega þekkingu á fjölbreyttu
sviði. Nú var því ekki til að dreifa að
Þorleifur væri ófróður um íþróttir
því hann var afreksmaður í hand-
knattleik og lék bæði með íslenska
landsliðinu og erlendum liðum.
A þessum tíma gátu íslenskir
námsmenn ekki verið öruggh' um að
yfirfærslur á peningum að heiman
bærust á umsömdum tíma og eink-
um vildu þær dragast við áramót.
Við þessu brást Þorleifur með þeim
hætti að boða jafnan í desember til
neyðarfundar og þegar hin bága
fjárhagsstaða okkar kom í ljós dró
hann upp sparisjóðsbók frá Er-
langen en þar hafði hann leikið hand-
knattleik og önglað saman nokkuiTÍ
upphæð sem hann hafði haft stað-
festu til að varðveita.
Það er sárt að þurfa að kveðja
Þorleif Einarsson nú því að mér er
kunnugt um að honum fannst hann
eiga margt eftir órannsakað og
óskrifað og að nú færi senn í hönd
tímabil þar sem hann gæti ráðið sín-
um tíma og sínum gjörðum. Það er
ávallt sárt að kveðja góðan vin en ég
og eiginkona mín þökkum af alhug
góðar samverustundir og vinsemd.
Fjölskyldunni vottum við innilega
samúð og biðjum þess að friður og
farsæld megi fylgja henni um
ókomna tíð.
Reynir G. Karlsson.
Fyi'h' 27 árum sátu tvær litlar vin-
konur og voru að kýta um hvor
pabbinn ynni hættulegra starf.
„Pabbi þinn getur sko dottið í sjóinn
og drukknað," segir önnur. „Já, en
pabbi þinn getur verið að grafa holu
og dottið ofan í hana og svo getur
komið eldgos," segir þá hin. Nú eru
báðir þessir pabbar farnir á vit feðra
sinn, þó hvorugur með þeim hætti
sem þessar vinkonur ímynduðu sér
fyrir margt löngu.
Þorleifur Einarsson var fyrst og
fremst pabbi bestu vinkonu minnar,
Kristínar. Glettinn, rauðhærður og
freknóttur og hafði gaman af að gera
at í okkur vinkonunum. Hann átti
forláta Austin Gipsy, sem mér þótti
mikið til um að fá að sitja í innan um
alls konar dót, kistur og pinkla sem
tilheyrðu starfi hans. Mest þótti mér
spennandi að fá að fara með upp í
háskóla en Þorleifur leyfði okkur að
skoða allt og hafði gaman af að segja
okkur frá. Einnig fannst mér nú
merkilegt að pabbi vinkonu minnar
hafði skrifað bækur _ jafnvel þótt
síðar meir í menntaskólanum hafi
skólabókin hans um jarðfræði ekki
verið efst á óskalistanum.
Elsku besta Kristín mín, fóður-
missirinn er sár, en með tímanum
verða minningarnar dýnnætar og
þær eigum við alltaf.
Við í Asulundi sendum fjölskyld-
unni Langholtsvegi 138 okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Steinunn vinkona.
Við Þorleifur hittumst fyrst fyrir
rúmum sextíu árum í skólaporti
Austurbæjarskólans. Við vorum sjö
ára. Við litum hvor á annan og velt-
um fyrh' okkur, efth' því ég best
man, hvort við ættum að takast á, en
í þá daga heilsuðu litlir strákar
ókunnugum strákum með því að
takast á. Staðan var óljós svo við
ákváðum að bíða betri tíma. Við vor-
um samferða upp barnaskólann.
Fljótt kom í ljós áhugi og þekking
Þorleifs á landa- og náttúrufræði og
skákaði hann okkur hinum þar auð-
veldlega. Eftir barnaskóla skildust
leiðir um skeið en við hittumst aftur
við undirbúning inntökuprófa í 3.
bekk MR. Þá hafði þekkingargrunn-
ur Þorleifs dýpkað og stækkað og
hann kunni m.a afturábak og áfram
allar ár og læki er runnu vinstra
og/eða hægra megin í-Rín og jafnvel
Don.
Sú kunnátta skipti máli í þá daga.
Ég dáði hann fyrir hana. Við vorum í
sama ái-gangi í menntó og kom þar
áhugi og kunnátta Þorleifs í náttúru-
fræði og jarðfræði æ betur í ljós.
Þorleifur var einnig góður íþrótta-
maður, sérstaklega í handbolta.
Við tókumst loks á í húsgrunnin-
um að fyrstu íbúðinni, sem ég streð-
aði við að byggja nokkru eftir stúd-
entspróf, en þar hjálpaði Þorleifur
mér við sprengingar og grjótburð.
Þá var tekist á við mikið gi'jót. Síðan
skildust leiðir og Þorleifur hélt til
náms í Þýskalandi en ég fór annað.
Leiðir okkar lágu aftur saman fyr-
ir miðjan áttunda áratuginn, en þá
hafði Þorleifur forgöngu um að
stofna til gosefnanefndar iðnaðar-
ráðneytisins. Viðfangsefnið var
perlusteinn, basalt og vikur og
markmiðið hagnýting þessara jarð-
efna. Þorleifur var þeirrar trúar að
jarðfræðingai- menntaðir við HÍ
væru meðal bestu fáanlegra starfs-
manna enda voru nokkrir þeirra
ráðnir til gosefnanefndar. Síðar kom
í ljós að hann hafði nokkuð til síns
máls.
Mikið var rannsakað og prófað,
perlusteinn poppaður en hann þenst
út við hitun í um 1200 gráður. Vikri
var breytt í frauðplötur og jarðfræð-
istúdentar fengnir til að dýfa pinna í
bráðið basalt og hlaupa síðan eins
hratt og þeir gátu. Bráðnað basaltið
loddi við pinnann og úr urðu
basalttrefjar. Bestu trefjarnar týnd-
ust. Þær voru svo grannar. Þær sem
fundust var unnt að vinda upp á kefli
eins og tvinna. Draumurinn var að
búa til trefjar til styrktar í stein-
steypu og til að vefa úr gluggatjöld
eins og þeir sögðust gera austur í
Kákasus. En stúdentamir þreyttust
fljótt og framleiðsluaðferðin var dýr.
Ahuginn beindist því að grófari trefj-
um og minna vinnukrefjandi fram-
leiðslutækni, það er að segja venju-
legri steinull. Einnig var reynt að
búa til byggingarplötur úr hökkuð-
um dagblöðum og íblöndunarefni.
Sterkustu plöturnar fengust þegar
notaðir voru leiðarar dagblaðanna.
Verðbólga í tugum prósenta
skekkh' margar myndir og drauma
þar með talið hagkvæmniathuganir -
jafnvel þótt notaðir hafi verið leið-
réttingarstuðlar. Og erfitt getur ver-
ið að sannfæra sjálfan sig og aðra að
vit sé í reikningunum við slíkar að-
stæður.
Þorleifur og hans menn fundu það
hráefni sem notað er við steinullar-
framleiðsluna á Sauðárkróki. Við er-
um öll börn okkar tima en hann var
frumkvöðull á undirbúningsstigi
Steinullarverksmiðjunnar.
Við hjónin áttum kvöldstund með
Þorleifi og Guðrúnu Bauer fyi-ir ekki
mjög löngu, skiptumst á skoðunum
og hlógum yfir gengnum vegi og
skondnum atvikum. Við ákváðum að
hittast fljótlega aftur. Ég er þakklát-
ur fyrii' að hafa þekkt Þorleif og
unnið með honum.
Við hjónin samhryggjumst fjöl-
skyldu Þorleifs.
Hörður Jónsson
verkfræðingur.
Þegar dauðinn heggur skarð í hóp
vina eða ættingja, kemur það flest-
um okkar á óvart og virðist sem ekk-
ert okkar verði nokkurn tíma undir
það búið að taka við slíkum fréttum.
Þannig var með okkur í fjölskyldu
minni, þegar við fréttum af skyndi-
legu fráfalli Þorleifs Einarssonar
fyrir fáeinum dögum. Fundum okkar
Þorleifs bai' fyrst saman í kringum
1960, þegar Steinunn elsta systir
mín og Þorleifur felldu hugi saman