Morgunblaðið - 07.04.1999, Blaðsíða 66

66 MIÐVIKUDAGUR 7. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ásta Garðars-
dóttir var fædd
í Vestmannaeyjum
12. maí 1965. Hún
lést á Landspítalan-
um 27. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Garðar
Ásbjörnsson, f. 27.
mars 1932, og Ásta
Sigurðardóttir, f. 1.
ágúst 1933, búsett í
Vestmannaeyjum.
Systkini Ástu eru:
f Sigurður Kristinn,
f. 29. desember
1951; Daði, f. 14.
desember 1954; Ásbjörn, f. 31.
Elsku Ásta.
Mikið finnst mér erfitt að setjast
niður og skrifa nokkur minningar-
orð um þig, því ég á bara svo erfitt
með að trúa því að þú sért farin.
En svona er nú lífið, enginn veit
sína ævi fyrr en öll er. Þú varst
bara 32 ára gömul þegar þú fyrst
veiktist og frá þeim degi hefur
þetta verið barátta. Þú varst ein-
stök í baráttunni við veikindi þín.
Aldrei heyrði maður þig kvarta, al-
veg eins og þú varst alltaf. Þetta
lýcti þér alveg eins og þú varst,
alltaf jafn róleg og yfirveguð. Ef ég
hringdi í þig eða kom til þín og
spyrði hvernig þú hefðir það, þá
svaraðir þú, ég hef það bara ágætt.
Núna síðast á spítalanum þegar þú
varst sem veilaist spurði ég þig
hvort þú íyndir til einhvers staðar,
svaraðir þú: „Nei, nei, ekkert al-
varlega." Þú varst ótnileg.
Elsku Ásta, um jólin fékkstu
gleðifréttir um að allt hefði komið
, svo vel út úr myndatökunni, ég
man þegar þú hringdir í mig og
lést mig vita. Við grétum báðar af
gleði, en sú gleði varði ekki lengi
því í febrúar veiktist þú aftur og
frá þeim degi var erfitt að eiga við
þetta en alltaf varst þú jafn bjart-
sýn. Eg dáðist að þér. Sárast finnst
mér að þú skulir ekki geta verið
ler.gur með Kalla, Birni Ivari og
Berglindi. Þú og Kalli áttuð gleði-
dag 12. febrúar síðastliðinn. Þegar
þið ákváðuð að fara til Reykjavíkur
á hótel, að hafa það fínt, komuð þið
öllum á óvart og létuð gifta ykkur.
Elsku Ásta, þú varst svo falleg á
þessum degi, þú ljómaðir af gleði á
myndunum sem voru teknar af
ykkur. Þær myndir verða örugg-
lega vel varðveittar.
Elsku Ásta; þú áttir tvö yndisleg
börn, Björn Ivar 14 ára og Berg-
lindi sex ára í sumar. Þú varst svo
góð við þau, þolinmóð og natin,
enda voru þau háð þér. Þú varst
stolt af Birni ívari, honum gengur
svo vel í skóla og í skákinni. Ekki
fékkstu að upplifa þáð að vera við-
stödd ferminguna hans, þú talaðir
um að flýta henni og hafa hana um
páskana svo þú gætir verið við-
stödd, því að þú þráðir það, en ekk-
ert varð úr því. Við skulum lofa þér
því að hjálpa Kalla að gera ferm-
ingardaginn hans ógleymanlegan.
Einnig varstu stolt af Berglindi,
hún löngu farin að lesa og skrifa
svo ég minnist nú líka á allar teikn-
ingarnar hennar sem hanga á
veggjunum í eldhúsinu á Vallargöt-
unni.
Elsku Ásta, ég ætla að varðveita
vel minninguna þína, ég get ekki
skrifað meira, því ég bara græt og
græt, þetta er svo erfitt.
Elsku Kalli, Björn Ivar og Berg-
lind, þið eigið um sárt að binda að
sjá á eftir yndislegri eiginkonu og
móður, þið vitið það að við styðjum
ykkur í þessari miklu sorg.
' Elsku mamma og pabbi, þið vor-
uð svo góð við Ástu, þið eigið heið-
ur skilinn hvað þið voruð dugleg og
sterk þegar hún var sem veikust,
aldrei vikuð þið frá henni. Það er
sárt að horfa á eftir sínu yngsta
barni af átta systkinum. Við stönd-
um saman og styrkjum hvert ann-
*að. Elsku Vitti, þú átt líka erfitt, þú
mars 1956; Gylfi, f.
5. ágúst 1957; Sig-
mar Einar, f. 19.
september 1959;
Lilja, f. 10. febrúar
1961; og Gerður, f.
2\. maí 1963.
Ásta giftist Karli
Björnssyni 12. febr-
úar 1999 og börn
þeirra eru: 1) Björn
Ivar, f. 23. febrúar
1985. 2) Berglind, f.
27. júlí 1993.
Utför Ástu fór
fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 3. apríl.
varst svo góður við Ástu, við
styrkjum þig líka.
Sofðu rótt, elsku Ásta mín.
Þín systir
Gerður.
Elsku systir og mágkona.
Við sendum þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
við biðjum að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg okkar hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Við þökkum þau ár sem við áttum
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug okkar fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
við hittum þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
Elsku Kalli, Björn ívar, Berg-
lind, mamma, pabbi og við öll. Megi
guðsstyrkur hjálpa okkur í gegn-
um þessa miklu sorg. Guð blessi
minningu Ástu.
Kveðja.
Lilja og Gísli.
Elsku Ásta.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er mér orða vant. Eg man
fyrir 26 árum þegar þú og fjöl-
skyldan þín komuð til mín á Lyng-
brekkuna, þreytt eftir sjóferðina
frá Vestmannaeyjum 24. janúar í
gosinu og voruð hjá mér um tíma.
Oft var glatt á hjalla við leik og
spil, enda hópurinn stór. Eftir að
þið fluttuð til Keflavíkur komuð þið
oft í heimsókn og alltaf voru það
jafn ánægjulegar heimsóknir.
Stundum hef ég hitt þig þegar þú
hefur verið að koma til læknis, nú
síðast fyrir fáum vikum. Eg geymi
í hjarta mínu fallega brosið þitt.
Ég bið góðan Guð að styrkja
Kalla, Björn ívar, Berglindi, Ástu
og Garðar, systkini þín og aðra að-
standendur í þessari miklu sorg.
Þú andi lífsins, alheims mikla sál
orku mér gef að flytja hjartans mál,
leiðsögn mér veittu, helga sólar sýn.
Sannleiks að finni veginn upp til þín.
0, kom þú Jesús Kristur til mín nú
í kærleik þínum styrk þú mína trú,
andi þinn vaki yfir minni sál
i umsjá þinni, sé mitt hjarta og mál.
Lífsanda máttur ljóss og stjömu geims
lífgjafinn eini hér og annars heims.
Gef jarðarbömum þína sólarsýn
sannleiks að finni, veginn upp til þín.
(Valdimar Jónsson frá Hemm.)
Jónína Stefánsdóttir.
Það var oft mikið fjör í hverfmu,
mikið af krökkum og allir úti að
leika. Fallin spýtan, hringur og
punktur og ýmsir aðrir góðir leikir.
Svo öskraði einhver „löggan“ og
allir fóru í felur. I minningunni eru
þetta yndislegir tímar, alltaf gott
veður og alltaf gaman. Við vorum á
ýmsum aldri og stundum voru
meira að segja stóru bræður Ástu
með í leikjunum. Það er ótrúlegt að
ein úr hópnum sé farin og við sjá-
um hana ekki aftur í þessu lífi. Við
getum reynt að leita svara og rétt-
lætingar, en engin svör er að fá.
Lífið getur verið svo grimmt og
óskiljanlegt og í vanmætti verður
maður að lifa með því sem orðið er.
Ásta er ein af mínum kærustu vin-
konum. Við vorum ekki gamlar
þegar við kynntumst. Hún bjó á
Illugagötunni og ég í húsinu á bak
við á Brekkugötunni. Ég man
reyndar ekki eftir því, en þegar ég
var þriggja ára gömul, Maggi bróð-
ir fimm og Ásta fjögurra las hún
fyrir okkur systkinin. Mamma hef-
ur oft talað um þetta og einnig að
þegar Ásta kom yfir þá vissi hún
ekki af okkur og aldrei lékum við
systkinin okkur betur saman en
með henni. Það var eins og hún
hefði róandi áhrif á ólátabelgina og
aldrei íylgdu henni læti og há-
reysti.
Á unglingsárunum vorum við
Ásta óaðskiljanlegar. Við vorum
saman alla daga og þegar heim var
komið var talað saman í síma þang-
að til mamma sagði hingað og ekki
lengra.
Minningarnar eru ótalmargar og
allar eru þær dýrmætar. Mér hefur
alltaf fundist fjölskylda Ástu
merkileg og spennandi. Yngst af
átta systkinum, en ég átti „bara“
einn bróður. Það var alltaf eitthvað
um að vera á Illugagötunni og þó
svo mikið væri um að vera og
margir í heimili var maður alltaf
velkominn. Það var eins og Ásta
eldri gæti alltaf á sig blómum bætt.
Árin liðu og samband okkar Ástu
var ekki mikið í mörg ár. Þrátt fyr-
ir það vorum við alltaf góðar vin-
konur og alltaf jafn yndislegt að
hitta hana. Hún var róleg og hæg
og tók h'finu með stóískri ró. Mér
fannst alltaf jafn merkilegt og
gaman að sjá samskipti hennar og
Björns Ivars. Ég hugsaði með mér
að þegar ég eignaðist börn ætlaði
ég að koma fram við þau af sömu
virðingu og hún gerði við hann. Það
eru aðeins tveir mánuðir á milli
Berglindar og Rósu eldri dóttur
minnar. Eftir að þær fæddust átt-
um við aftur meira sameiginlegt og
sambandið varð meira. Eins og
fyrr var alltaf allt til fyrirmyndar
hjá Ástu, afmælin eins og meðal
fermingarveislui’ og annað í þeim
dúr.
I veikindum sínum var hún ótrú-
leg. Hún hringdi alltaf og sagði
nýjustu fréttir hvort sem þær voru
góðar eða slæmar. Fyrir síðustu jól
hringdi hún og sagði mér að hún
hefði fengið frábæra skoðun og
þetta liti vel út. Þá grétu allir af
gleði. Þó svo erfiðleikar hennar
hafi verið ólýsanlegir gleymdi hún
ekki vinum sínum. Hún hringdi í
mig á afmælisdaginn minn í febr-
úar og óskaði mér til hamingju með
afmælið og spurði hvernig ég hefði
það. Það var ekki fyrr en við vorum
búnar að tala um mig að hún sagði
mér að nú væri aftur komið æxli.
Svona var Ásta, umhugað um aðra.
í byrjun mars fór ég í heimsókn
til Ástu og Kalla með litla brúð-
kaupsgjöf til þeirra. Það var dýr-
mætt að geta óskað henni til ham-
ingju þrátt fyrir að framtíðin virt-
ist ekki björt. Hún sýndi mér gjaf-
irnar sem þau voru búin að fá og
talaði um hvað fólk væri hugul-
samt. Einnig sagði hún mér frá
hversu notalega stund þau hjónin
áttu þennan brúðkaupsdag og
hversu fólkið hennar var ánægt og
glatt. Þegar ég kvaddi hana hélt
hún óvenju fast og lengi utan um
mig og sú hugsun læðist að manni
hvort hún hafi verið að kveðja. Ég
fékk að hitta Ástu daginn áður en
hún kvaddi þennan heim, klappa
henni, kyssa á kinn og hvísla að
henni að ég elskaði hana. Fyrir það
er ég þakklát og þó svo hún hafi
ekki sýnt nein viðbrögð trúi ég því
að hún hafi vitað af mér og öllu því
yndislega fólki sem hún á.
Það að missa bamið sitt, eigin-
konu og móður er grimmara en orð
fá lýst. Elsku Kalli, Björn Ivar,
Berglind, Ásta, Garðar og öll
systkinin. Rétt eins og tárin renna
niður vangana grætur hjarta mitt.
Ykkar missir er mikill og sár og
engin orð geta sefað sorg ykkar.
Það er fátæklegt að segja, en við
öll eigum minninguna um yndis-
lega konu. Hana verðum við að
varðveita því hún er dýrmætari en
öll verðmæti í heiminum.
Elsku Ásta, þakka þér fyrir að
vera vinkona mín í öll þessi ár og
fyrir að vera eins yndisleg og þú
varst. Þú varst ein af þessu ómet-
anlega fólki sem ekki fer mikið fyr-
ir en á svo mikið að gefa. Allt sem
þú gerðir gerðir þú vel og ég er
stolt af því að hafa fengið að vera
samferða þér hluta af lífinu.
Helga Tryggva.
Ásta Garðarsdóttir hefur nú
kvatt fagurt mannlíf og ástkæra
fjölskyldu sína, vini og vandamenn-
ina góðu, sem hafa vafið hana, eig-
inmann hennar og börn umhyggju
og ástríki til þess að létta þeim síð-
asta lífsáfanga hennar.
Hún fæddist og ólst upp í Vest-
mannaeyjum í faðmi samheldinnar
og kærleiksríkrar fjölskyldu, yngst
sjö systkina.
Hún átti glaða og ljúfa daga í
foreldrahúsum og bar það með sér
hvar sem leið hennar lá.
Hún kynntist snemma hinum sí-
starfandi vinnuskóla Eyjabúa, fisk-
vinnslunni, mat hana mjög en mun
þó hafa ákveðið að binda ekki lífs-
starf sitt við þann vettvang.
Að loknu skyldunámi og einum
betri í Framhaldsskóla Vest-
mannaeyja hóf hún vinnu við versl-
unarstörf í heimabæ sínum um
stundar sakir. Síðan lá leiðin til
Reykjavíkur. Þangað flutti hún
með eiginmanni sínum, Karli
Bjömssyni, ungum læknanema, og
studdi hann dyggilega með þeim
kærleika er gefur frið og styrk í
ströngu námi og starfi. Með þeim
frá Vestmannaeyjum fluttist ungur
sonur þeirra, Björn Ivar. Fjöl-
skyldan bjó í Reykjavík í sex ár þar
til Karl lauk námi. Þá fluttu þau
aftur heim til Eyja og Karl gerðist
læknir hjá Heilsugæslustöð Vest-
mannaeyja. Árið eftir heimkomuna
eignuðust þau stúlku, Berglindi,
sem nú er fimm ára. Við sem
þekkjum deili á högum þessarar
fjölskyldu vitum að hún var börn-
um sínum einstaklega ástrík móðir.
Þau hjónin voru nýbúin að kaupa
hús, æskuheimili Karls, þegar
barði að dyrum sá óyfirstíganlegi
óvinur sem leiddi Ástu til dauða,
þrjatíu og þriggja ára að aldri.
Árin sem Ásta dvaldi í Reykjavík
vann hún á leikskóla. Fyrstu fimm
árin við leikskólann Hraunborg og
sjötta og síðasta árið við leikskól-
ann Læk. Okkur samstarfsmönn-
um hennar á báðum þessum til-
teknu stöðum ber einróma saman
um að þar hafi verið réttur maður
á réttum stað.
Ásta var ákaflega vel þegin og
eftirsótt til vinnu og samvinnu
vegna framúrskarandi starfsleikni
og mannbætandi nærveru.
Ég veit að ég má mæla það fyrir
hönd okkar samstarfsmanna henn-
ar nær og fjær að við berum öll
sáran söknuð í huga við fráfall
hennar.
Við systurnar og fyrrverandi
samstarfskona okkar Ástu, Anna
Jack, sendum eiginmanni hennar
og börnum, foreldrum, systkinum
og öðrum vandamönnum innilegar
samúðar- og saknaðarkveðjur í
bæn um von og styrk í þeirra
þungu sorg.
Þrjátíu og þrjú ár eru ekki löng
lífstíð manns á tímalegan mæli-
kvarða. En sé henni varið til far-
sældar verður hún stór í sniðum.
Þannig verður mér hugsað til Ástu
Garðarsdóttur.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét Matthíasdóttir,
leikskólastjóri.
Það munu vera liðlega tuttugu ár
síðan fundum okkar Karls Bjöms-
sonar, nú læknis í Vestmannaeyj-
um, bar fyrst saman. Tilefnið var
að við höfðum sest á sameiginlegan
skólabekk á Laugarvatni haustið
1978. Æ síðan hefur verið á milli
okkar góður vinskapur og við „fé-
lagarnir" einsog við gjarnan köll-
um okkur, höfum haft reglulegt
samband í gegnum árin. Við höfum
ferðast um landið ásamt mökum og
börnum og skemmt okkur saman.
Inn í þennan hóp kom Ásta Garð-
arsdóttir fyrir meira en 15 árum er
samband þeirra Kalla hófst en hún
varð seinna eiginkona hans. Það er
því höggvið skarð í okkar hóp er
hún núna fellur frá einungis tæp-
lega 34 ára að aldri. Þrátt fyrir að
við vissum að hún ætti við alvarleg-
an sjúkdóm að stríða síðustu miss-
eri, þá kom dánarfregnin á óvart,
enda ekki svo lagt síðan ég hitti
hana hressa og bjartsýna, eða nán-
ar til tekið 4. feb. sl. er ég var á
ferð í Eyjum vegna prófkjörsbar-
áttu minnar. Vil ég nota tækifærið
og þakka henni góðan stuðning og
alla hjálp þeirra hjóna. Því miður
fékk ég ekki tækifæri til að þakka
Ástu stuðninginn, en veikindin
komu í veg íyrir að þau hjón
kæmust í árlega þorrablótsgleði
okkar félaganna, sem nú var raun-
ar haldinn að hætti Jóns Hlöðvers
og Eydísar með Vestmannaeyjaí-
vafi.
Ásta var afar ljúf manneskja og
hafði jákvæð áhrif á þá sem voru í
návist hennar. Hún var barngóð
með afbrigðum enda böm og allt
sem þeim tengist bæði áhugamál
hennar og atvinna. Vegir Guðs eru
órannsakanlegir segir í helgri bók
og víst er að ekki getum við skilið
hvers vegna ung og lífsglöð kona er
hrifin burt frá fjölskyldu og vinum
í blóma lífsins. Hitt er Ijóst að lífið
heldur áfram og því biðjum við
þann sem öllu ræður að gefa Kalla
og börnunum þeirra tveimur, Birni
ívari og Berglindi, styrk til að
takast á við lífið sem farmundan er.
Kæra fjölskylda, missir ykkar er
gífurlegur en minningin um góða
konu og ástríka móður lifir að ei-
lífu.
F.h. félaganna,
Ólafur Björnsson.
Kæra vinkona. Slegnar sorg og
söknuði sitjum við hér sauma-
klúbbsvinkonurnai- og reynum að
koma saman nokkrum kveðjuorð-
um. Margar spurningar um tilgang
lífsins leita á hugann en ekkert er
um svör.
í saumaklúbbi hjá Ernu í byrjun
mars áttum við saman yndislega
kvöldstund. Tvö leynibrúðkaup
höfðu farið fram innan hópsins,
fyrst Svava og Darri og svo þú og
Kalli. Af þessu tilefni færðum við
ykkur brúðargjafir og Stefanía
fékk afmælisgjöf. Þessi kvöldstund
mun seint fara úr huga okkar, en
mikil glaðværð var yfir öllum, og
engin okkar átti von á því að þetta
yrði síðasta samverustund okkar
með þér. Þegar við hugsum til
baka og rifjum upp þá sauma-
klúbba sem þú komst í á meðan á
veikindum þínum stóð, er okkur
efst í huga aðdáun á yfirveguðu og
léttu skapi þínu.
Elsku Ásta, það skarð sem þú
skilur eftir í saumaklúbbnum verð-
ur aldrei fyllt.
Sárt er vinar að sakna
sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna,
svo var þín samfýlgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
húmskuggi féll á brá,
lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinur þó falli frá.
Góða minning að gevma,
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma,
þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælb ró.
(Höf.ók)
Kæri Kalli, Björn Ivar, Berglind,
Ásta, Garðar og aðrir aðstandend-
ur. Hugur okkar er hjá ykkur.
ASTA
GARÐARSDÓTTIR