Morgunblaðið - 11.05.1999, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 11. MAÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
Söngvinn
söfnuður
Morgunblaðið/Þorkell
HLUTI leikara Hana-nú hópsins fyrir utan Salinn í Kópavogi.
Frístundahópurinn Hana-nú
Gamanleikur um viðhorf
samfélagsins til eldra fólks
TOIVLIST
Ilústaðakirkja
KÓRTÓNLEIKAR
Bjöllukór Bústaðakirkju og Kór Bú-
staðakirkju fluttu andlega tónlist.
Hljóðfærarleikarar raeð Kór Bú-
staðakirkju voru Hrönn Geirlaugs-
dóttir, Martin Frewer, Lovísa Fjeld-
sted og Asta Sigurðardóttir. Ein-
söngvarar úr röðum kórfélaga: Svan-
ur Valgeirsson, Sigríður E. Snorra-
dóttir, Þórður Búason, Ólina Ómarr,
Kristján F. Valgarðsson, Kristín Sig-
tryggsdóttir, Hanna Björk Guðjóns-
dóttir, Ólöf Ásbjörnsdóttir og Anna
Sigríður Helgadóttir. Stjórnandi var
Guðni Þ. Guðmundsson.
Sunnudag 9. maí kl. 17.
ÞEGAR skólum sleppir er kirkjan
einn öflugasti tónlistaruppalandi al-
mennings. Þegar vel er mannað og
vel til tekst, er hlutverk kirkjunnar í
þessum efnum mikilvægt. Nú þykir
ekki lengur nóg að í kirkju starfi
kirkjukór. Þar eru kammerkórar og
hljóðfæra- og sönghópar af ýmsu
tagi. Tónlistarstarf kirkjunnar er
borið uppi af organistum og þeim
tónlistarmönnum sem þeim tekst að
laða til samstarfs við sig, og sums
staðar er það stutt sérstaklega af
listvinafélögum safnaðanna.
Af tónleikum í Bústaðakirkju á
sunnudag, mátti ráða að tónlistarlíf
þar er þriflegt og gott, og að org-
anistanum hefur tekist að fá til liðs
við sig góðan hóp fólks. Bjöllukór
kirkjunnar skipaður bömum og ung-
lingum flutti fjögur fyrstu lögin á
efnisskránni. Bjöllukórspil er íþrótt
sem krefst mikillar samhæfingar og
nákvæmni. Til að úr verði tónlist,
þarf líka eyra til að heyra hvernig
hinir stöku tónar bjallnanna eru
partur af hendingum og músíkalskri
heild. I Ariosozo eftir Zabel lék Kiú-
stján Martinsson með á þverflautu
með bjöllukórnum, og í lagi Margar-
et Tueker sungu þrjár stúlkur með
bjöllunum, þær Helena Marta Stef-
ánsdóttir, Þorgerður Frostadóttir og
Guðný Thorlacius. Þar sem best
tókst til var bjölluleikurinn skínandi
góður og músíkalskur, sérstaklega í
Saraböndu eftir Hándel.
Kór Bústaðakirkju söng seinni
hluta tónleikanna, andlega tónlist að
mestu. Ekki færri en níu einsöngvar-
ar úr röðum kórfélaga sungu einsöng
með kómum, þar af söng einn, sem
ekki stóð til að syngi einsöng, í veik-
indaforföllum annars. Auðvitað eru
þessir söngvarai- mislangt komnir í
þroska í sönglistinni, allt frá byrjend-
um til hámenntaðra söngvara. Allir
voru þeir þó frambærilegir og sungu
af einlægni og innlifun. Það sem helst
var að þessum tónleikum var misjafnt
verkefnaval. Þrír Davíðssálmar eftir
Louis Lewandowski og sálmur eftir
Barton voru fremur lágreistar tón-
smíðar og lítið „inspirerandi". Kór og
einsöngvarar stóðu sig þó með mestu
prýði, sem og í öðrum verkum á tón-
leikunum. Það sem hæst bar var
flutningur á Laudate Dominum eftir
Mozart, þar sem Sigríður E. Snorra-
dóttir söng einsöng með kómum; -
hvorki stór né mikil rödd enn sem
komið er, en söngurinn músíkalskur
og fallegur, og vísbending um að
þessi unga söngkona eigi eftir að láta
til sín taka. Einnig skulu tvö síðustu
verkin nefnd, sem voru afbragðs vel
flutt, Ave María eftir Sigurð Pétur
Bragason, þar sem Kristín Sigtryggs-
dóttir söng einsöng með kómum, og
loks Beatus Vir eftir Vivaldi, þar sem
hlutverkum er skipt niður í altsóló,
sem Anna Sigríður Helgadóttir söng
og sóprandúó, sem þær Hanna Björk
Guðjónsdóttir og Ólöf Ásbjömsdóttir
sungu. Hljóðfæraleikaramir léku
með í þessu verki og skiluðu sínu vel.
Þessir tónleikar vom til marks um
að mikið er hægt að gera þar sem
áhuginn og driftin eru fyrir hendi.
Bústaðakirkja getur verið sæmd af
sínu tónlistarfólki, sem hefur greini-
lega unnið virkilega vel. Kórinn er
öflugur með þetta fína söngfólk inn-
an sinna vébanda, og syngur hreint
og músíkalskt undir stjórn Guðna Þ.
Guðmundssonar.
Bergþóra Jónsdóttir
SÝNING Frístundahópsins Hana-
nú á gamanleikritinu „Smellur-
inn ... lífið er bland í poka“,
verður í Sainum, Tónlistarhúsi
Kópavogs, á morgun, miðviku-
dag, kl. 17. Fyrir sýninguna flyt-
ur Gunnar Birgisson, formaður
bæjarráðs Kópavogs, ávarp.
Að sögn Ásdísar Skúladóttur,
leikstjóra, fjallar sýningin öðrum
þræði um forræðishyggju og við-
horf samfélagsins til eldra fólks.
Leikritið fjallar um lífíð og til-
veruna frá sjónarhorni þeirra
sem eldri eru í þjóðfélaginu, þ.e.
fólks sem komið er á skilgreind-
an ellilífeyrisaldur.
Leikurinn hefst í 67 ára afmæl-
isgleðskap þar sem kampavínið
flóir. Þá kemur við sögu „Þjón-
ustan“ úr Háuhólum, þ.e. sú sem
skilgreinir hvernig við eigum að
haga okkur þegar komið er á
„aldurinn“. En afmælisbörnin og
gestirnir una þessu ekki og taka
til sinna ráða!
Sýningin er samvinnuverkefni
Ritgyðju Hugleiks, Hana-nú
hópsins og leikstjórans. I henni
taka þátt um 50 Hana-nú félagar
og eru flestir þeirra að stíga á
svið í fyrsta sinn og er elsti leik-
arinn 87 ára.
Gestaleikarar eru Arnhildur
Jónsdóttir og Valdimar Lárus-
son. Magnús Randrup leikur á
harmonikku, leikmynda- og bún-
ingahönnuður er Hlín Gunnars-
dóttir en hún aðstoðaði einnig
við uppsetningu. Margrét
Bjarnadóttir sljórnar leikfímihóp
Gjábakka og Gullsmára.
Eftir sýningu verða umræður í
tilefni af ári aldraðra, en þeim
sljórnar Sigurbjörg Björgvins-
dóttir.
_ Einnig munu sönghópurinn
Ommurnar syngja nokkur lög.
En þær stöllur, Asdís Þórarins-
dóttur, Guðrún L. Guðmunds-
dóttir, Sigurbjörg J. Þórðardótt-
ir, Steinunn Gísladóttir, Þórhalla
Kristjánsdóttir, Þuríður Egils-
dóttir og Ólöf Þorbergsdóttir,
hafa sungið saman í u.þ.b. 20 ár.
Leikritið var frumsýnt
12. apríl sl.
Lóa tekur flugið
*
Astkona Becketts ritar bók
Sviptir hulunni af
einkalífí skáldsins
KVIKMY]\DIR
It c g n b o g i n n
TAKTU LAGIÐ LÓA - (LITTLE
VOICE) irkir
Leikstjóri Mark Herman. Handrits-
höfundur Mark Herman, byggt á
leikriti Jims Cartwright. Kvikmynda-
tökustjóri Andy Collins. Tónskáld
John Altman. Áðalleikendur Jane
Harrocks, Brenda Blethyn, Michael
Caine, Jim Broadbent, Ewan
McGregor, Philip Jackson. 96 mín.
Ensk. Miramax 1998.
LEIKHÚSVERK Jims
Cartwrights, The Rise and Fall of
Little Voice, eða Taktu lagið Lóa,
sló heldur betur í gegn um allar
jarðir, hér sem annarsstaðar. Kvik-
myndagerð Marks Harmon er í
flesta staði vel við unandi, og gott
betur, þegar haft er í huga vanda-
samt efnið. Astæðan íyrir tilurð
leikritsins voru einstakir hæfileikar
aðalleikkonunnar, Jane Harroeks,
maður getur heldur ekki séð fyrir
sér kvikmyndina án hennar í hlut-
verki Lóu, eða „Little Voice“, einsog
þessi unga og einmana stúlka er
kölluð í verkinu.
Lóa (Jane Harrocks), býr hjá
móður sinni, Mari (Brenda Blet-
hyn), kjaftforri og groddalegri
eklqu, sem einbeitir sér óskipt að
karlmönnum, dansi og drykkju
hveija stund sem hún á aflögu, frek-
ar en afsetinni dótturinni sem kúrir
uppi á loftinu. Þar hefur hún engan
félagsskap annan en plötusafnið fóð-
ur hennar. Hún flýr á náðir Marilyn
Dietrich, Shirley Bassey og fleiri
stórstjarna þegar einsemdin eða
djöfulgangurinn í svallpartíum Mari
stendur sem hæst. Hún hefur ekki
aðeins lært alla textana utanað held-
ur hefur hún með tímanum náð öll-
um lögunum, svo ófært er að greina
á milli hvort Lóa er að taka lagið eða
söngvararnir. Eina fylliríisnóttina
dregur móðir hennar umboðsmann-
inn Ray Say (Michael Caine), með
sér í bólið. Hann heyrir óvart er Lóa
hermir eftir stórsöngkonunum og
verður yfir sig hrifinn. Sér í henni
gróðavon og leigir næturklúbb til
hljómleikahalda, en stúlkan er feim-
in og pasturslítil mannafæla, sem er
ekki ginnkeypt fyrir uppákomunni
en samþykkir að lokum að koma
fram gegn ákveðnum skilyrðum.
Þar með hefst hröð uppleið og fall
Lóu.
Þessari óvenjulegu blöndu gam-
ans, alvöru, drama og söngleiks, er
best lýst sem kolsvartri skopmynd,
þrátt fyrir raunalegt ástand aðal-
persónanna. Því Cartwright leysir
fimlega úr vanda hinnar hjarta-
hreinu og hrekklausu Lóu og þeir
sem koma illa fram við hana fá mak-
leg málagjöld. Mark Herman leysir
oftast ásættanlega vandamálin sem
komið hafa upp við flutninginn á
tjaldið, þó ekki alltaf. Hlutverk
símamannsins Billy (Ewan
McGregor) er talsvert fótakefli,
McGregor nær heldur ekki að lífga
það við (ekkert áhlaupsverk), og
samband þeirra of dáðhtið þótt þau
eigi bæði að læðast með veggjum.
Þar fyrir utan sýnir Harrock traust-
an leik og þegar hún bregður sér
útúr sínu mélkisulega sjálfi og túlk-
ar Billie Holiday, Judy Garland, og
þær ahar, á sviðinu í næturklúbbi
Boos, trúir maður tæpast eigin aug-
um og eyrum. Hún er stórkostleg
leikkona og söngkona, þar sem hún
syngur sjálf allar þær heimsfrægu
raddir sem hún tekur. Því hefði
maður ekki trúað ef það kæmi ekki
fram í titlunum í lokin. Um slíka
hæfileika getur maður aðeins sagt,
sjón er sögu ríkari.
Að venju er gaman að fylgjast
með Michael Caine, hinn niður-
drabbaði en tunguhpri umbi, sem er
endanlega búinn að vera í myndar-
lok, er það besta sem þessi vanmetni
leikari hefur gert í áravís. Enda
maðurinn ekki kresinn á hlutverkin.
Jim Broadbent er ámóta smáskítleg
persóna sem næturklúbbseigandinn
Boo og leikkonan þybbna, í hlut-
verki vinkonu Mari, er ómissandi
brot í þessari undirmálsmannlífs-
flóru. Brenda Blethyn dregur upp
eftirminnilega kvensnift, sjúskaða
og eigingjama druslu með stuttpils-
in uppumsig. Eins fjarri Cynthiu í
Leyndarmál og lygar og hugsast
getur. Skilar því engu að síður jafn-
glæsilega. Þó er það Harrock, sem
htla stúlkan með stóru röddina, sem
gnæfir uppúr í þessari einstæðu og
vel leiknu mynd.
Sæbjörn Valdimarsson
MIKIÐ hefur verið spáð og spek-
úlerað um torræð leikrit og skáld-
sögur írska Nóbelsskáldsins Samu-
els Becketts en einkalíf Becketts,
sem samdi t.a.m. leikritin „Beðið
eftir Godot“ og „Endatafl“, hefur að
mestu verið sem lokuð bók. Nú hef-
ur ástkona Becketts til þrjátíu ára
hins vegar ákveðið að segja sögu
sína og svipta um leið hulunni af
flækjum þeim sem einkenndu
einkalíf skáldsins.
Barbara Bray, sem á árum áður
starfaði við þáttagerð hjá BBC,
flutti til Parísar fyrir meira en þrjá-
tíu árum í því skyni að vera nálægt
Beckett. Hún er nú í óða önn að
binda endahnútinn á bók sem gefin
verður út seinna á þessu ári, skv.
frétt dagblaðsins The Scotsman.
Bray, sem er 74 ára, er þegar
sögð hafa samið við Harvill-útgáf-
una í London um útgáfu æviminn-
inganna en þær gefa henni tækifæri
til að segja sína hlið mála, og hvern-
ig henni varð við þegar Beckett tók
skyndilega þá ákvörðun að ganga í
hjónaband með franskri ástmey
sinni, Suzanne Deschevaux-Du-
mesnil, árið 1961. Beckett var ávallt
harður á því að menn skyldu meta
ævistarf hans út frá verkunum, en
láta vera að hnýsast í einkalíf hans.
Það var ekki fyrr en Beckett var
látinn, en hann lést í desember
1989, áttatíu og þriggja ára gamall,
sem í ljós kom að hann hafði átt
fjölda ástkvenna, jafnvel á sama
tíma, Bray en þó jafnan talin hafa
staðið skáldinu næst.
Þau Bray og Beckett höfðu
kynnst í London árið 1958 og flutt-
ist Bray seinna til Parísar, þar sem
Beckett eyddi fullorðinsárum sín-
um, í því skyni að vera nærri ást-
manni sínum. Beckett tók hins veg-
ar upp á þvf skömmu síðar að gift-
ast Deschevaux-Dumesnil og segir
James Knowlson, sem ritað hefur
ævisögu Becketts, að brúðkaupið
hljóti að hafa verið Bray mikið áfall.
Samband Becketts og Bray hélt
hins vegar áfram, þrátt fyrir hjóna-
bandið og jafnvel þótt Beckett væri
í tygjum við fleiri konur. Er því
haldið fram að Bray hafi verið
skáldinu sérstaklega mikilvæg, eftir
því sem fram liðu stundir.
Bray seldi fyrir tveimur árum
bréfasafn sitt, en í því var að finna
680 bréf sem Beckett sendi henni á
yfir þrjátíu árum, til Trinity-háskól-
ans í Dublin, en þar hafði Beckett
stundað nám á sínum yngri árum.
Margir vonast hins vegar til þess að
Bray geti veitt enn frekari innsýn í
líf Becketts og persónu hans og ætti
því engan að undra að bókarinnar
sé beðið með nokkurri eftirvænt-
ingu.