Morgunblaðið - 03.07.1999, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 3. JÚLÍ 1999 4
ana og þar til hann sofnaði á
kvöldin. Móðir hans gat því miður
ekki verið eins mikið hjá honum
því Ósvald átti sjö systkini í Vest-
mannaeyjum. En sambandið milli
föður og sonar var sterkt og virki-
lega fallegt og fínnst mér það að-
dáunarvert af Ósvaldi að dveljast
fjarri fjölskyldu sinni og fylgjast
með veikum syni sínum sem átti
bæði góða og slæma daga. Eg veit
það sjálf að það er mjög erfitt að
vera svo langt frá nánustu ætt-
ingjum og vinum þegar barnið
manns er veikt. Það hlýtur líka að
vera mjög erfítt að vera móðir og
vera fjarri veiku barni sínu.
Starfsfólk ungbarnadeildai'innar
vinnur mjög gott starf. Það leggur
sig virkilega fram við að láta öllum
líða vel. Fyrir Ósvald litla hefur allt
þetta fólk verið eins og fjölskylda
hans, því hann þekkti ekkert annað
heimili. Hann fékk aldrei notið
þess að sjá Vestmannaeyjar þar
sem fjölskylda hans býr. Það er svo
sárt að hugsa til þess að hann fékk
aldrei tækifæri til að lifa lífínu.
Hann fær aldrei tækifæri til að
fara út í garð og leika sér í grasinu
og hoppa um í sólinni eða búa til
snjókarla og snjóhús með systkin-
um sínum. Honum var ekki ætlað
að dvelja hér með okkur nema
stutta stund, alltof stutta. Þau voru
fjögur börnin sem lágu mikið sam-
an á þeim tíma sem dóttir mín lá
inni. Við foreldrarnir vorum ákveð-
in í því að halda sambandi og fylgj-
ast með hvert öðru. Það er erfitt að
nú skuli vera komið skarð í hópinn.
Hans verður sárt saknað. Eftir lifir
þó minningin um yndislegan dreng,
litla hetju, sem við munum aldrei
gleyma.
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svarafhimniheyrirtrúin m
hljóma gegnum dauðans nótt
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(Björn Halldórsson.)
Elsku Ósvald, Salbjörg og fjöl-
skylda. Megi guðs blessun vaka yf-
ir ykkur á þessum erfiðu tímum.
Sigrún og Harpa Lind,
Seyðisfirði.
Það var 5. október sem við kom-
um með litlu dóttur okkar á barna-
deild. I sama herbergi varst þú,
elsku Ósvald, svo agnarsmár, að-
eins rúmlega mánaðargamall. Á
næstu mánuðum áttum við eftir að
kynnast, bæði í sorg og gleði, alltaf
varst þú sólai'geislinn okkar, svo
mikil hetja, allir fylgdust með þín-
um framförum hvort sem það var
starfsfólk eða foreldrar barna á
spítalanum. Þú heillaðir alla og
alltaf var talað um hve yndislegur
þú værir.
Dagarnir á spítalanum voru mis-
langir og þá var gott að geta stuðst
hvert við annað. Jólunum eyddum
við saman sem ein stór fjölskylda
og áttum skemmtilega kvöldstund
saman.
Eitt af síðustu skiptunum sem
ég sá þig var þegar ég klippti þig.
Þú sast í stól svo yndislega fallegur
og brostir þínu bjarta brosi. Þá
virtust veikindi þín svo fjarri, þú
hafðir braggast svo vel, framar öll-
um vonum.
Nú legg ég augun aftur.
Ó, guð þinn náðar kraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Það er erfitt að hugsa til þess að
við sjáum þig ekki aftur, en ég veit
að þér Hður vel þar sém þú ert núna.
Elsku Guð, gefðu Ósvald, Söbbu,
og börnum styrk í sorg þeirra.
Ég þakka guði fyrir þann tíma
sem okkur var gefínn með þér, Ós-
vald. Minningarnar gleymast ei,
við kveðjum þig í þeirri vissu að
guð geymi þig.
Kristín, Baldvin, Steinunn
Anna og Lilja Björt.
INGIBJORG
BERGMANN
EYVINDSDÓTTIR
+ Ingibjörg Berg-
mann Eyvinds-
dóttir var fædd í
Keflavík 30. sept-
ember 1921. Hún
lést 20. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Dag-
björt Jónsdóttir og
Eyvindur Berg-
mann. Alls urðu
systkinin sjö.
Ingibjörg varð
ekkja árið 1946 eft-
ir Sigurð Pál
Ebeneser Sigurðs-
son, f. 29.10. 1916
og eignuðust þau tvö börn: 1)
Kjartan Lárus, f. 5.10. 1939,
kvæntur Jónínu Kristófersdótt-
ur. Börn þeirra eru: Dagbjört
Lilja, f. 1961, gift Vigni Jóns-
syni, börn þeirra Heigi Gunnar
og Nanna Lára; og Jón, f. 1967,
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Síminn hringdi og viðmælandinn
sagði: „Hún Bubba er dáin.“ Ha,
hún Bubba dáin? Hún sem var ný-
lega komin heim af spítala eftir
stutta dvöl og var orðin allnokkuð
spræk. Hvorki við né líklega hún,
áttum von á að þetta væri í aðsigi
enda nær hugsunin sjaldnast til
endaloka lífsins. En svona er tilver-
an.
Hennar heittelskaði maður, Skúli
Sigurbjörnsson, lést í janúar 1998
og nú er Bubba farin. Hugurinn
fyllist sársauka. Æ, en nú er hún þó
komin til Skúla síns, sem hefur efa-
laust saknað hennar Bubbu, en
svona er það og nú söknum við
hennar.
Erfítt er að minnast Bubbu án
Skúla því þau voru svo einstaklega
samrýnd hjón og fannst okkur að
hún væri sem vængbrotinn fugl eft-
ir lát hans. Bubba og Skúli komu oft
í heimsókn þegar við vorum yngri
og þá var ævinlega kátt í húsinu þar
sem þau voru miklir gleðigjafar og
höfðu gaman af því að stríða hvort
öðru. Já, svo rifjast einnig upp hvað
var þægilegt að koma í heimsókn til
þeirra hjóna, mikið hlegið og mikið
sambýliskona hans
er Guðrún Hjartar-
dóttir. 2) Herborg,
f. 10.9. 1942, börn
hennar: Ingibjörg
María, f. 1967, barn
hennar Ragna Aðal-
björg; Ragna, f.
1968, hennar maður
Jón Kaldal, börn
þeirra: Jón og
Arna; Ágúst, f.
1970, sambýliskona
hans Áslaug Gunn-
laugsdóttir; Kjartan
Páll, f. 1980. Ingi-
björg eignaðist Sig-
urð Pál Ebeneser Tómasson, f.
3.11. 1951, barn hans er Elías
Hrafn. Ingibjörg giftist árið
1967 Skúla Sigurbjörnssyni, f.
18.3.1923, d. 11.1.1998.
Útför Ingibjargar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
gaman. Svo gleymist ekki þegar
Bubba var að passa okkur yngri
systkinin þegai' mamma var á fæð-
ingardeildinni, sem ekki var sjald-
an. Alltaf var Bubba yfírveguð og
með sitt bros. Það var samþykkt
einróma að Bubba ætti að passa,
enda var Bubba einstaklega hlý og
notaleg og nú þegar þennan hlýhug
vantar myndast mikið tóm. Við sem
héldum að hún yrði manna fyrst í 80
ára afmæli móður okkar í nóvember
nk.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Bubba var svo sannarlega uppá-
halds frænka okkar allra en Bubba
var ekki bara skemmtileg heldur
einstaklega glæsileg kona og eftir
henni var tekið hvar sem hún fór.
Hún var alltaf svo vel til höfð og bar
sig svo fallega og einatt með
skemmtileg og hnyttin tOsvör á tak-
teinum.
Einlæg væntumþykja Skúla var
flestum augljós enda dekraði hann
við hana Bubbu sína. Til marks um
það má nefna að aldrei í þeirra sam-
búð teljum við að hún hafi stigið
upp í kalda bifreið, því ávallt var
Skúli búinn að hita bílinn og skafa
og keyra upp að dyrum fyrir hana
ESTER
SVEINSDÓTTIR
+ Ester Sveins-
dóttir fæddist á
Kóreksstöðum í
Hjaltastaðaþinghá
27. apríl 1914 og
ólst upp hjá fóstur-
foreldrum í Jórvík í
sömu sveit, en flutt-
ist til Reykjavíkur
um 1940 og bjó þar
æ síðan. Hún lést 5.
maí síðastliðinn og
var útfór hennar
gerð frá Fossvog-
skapellu 10. maí.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr et sama.
En orðstírr,
deyr aldrigi,
hveims sér góðan getr.
(Ur Hávamálum.)
Ég býst ekki við að sá orðstír sem
Ester frænka mín gat sér, væri
hann metinn á nútíma mælikvarða,
fengi háa einkunn þar sem auður og
völd virðast höfð í mestum háveg-
um.
Hennar orðstír fólst í nægjusemi,
trúnaði við vinnuveitendur og síðast
en ekki síst í gæðum og tryggð við
þá sem hún umgekkst
og nutum við þess
systkinabörnin hennar
og okkar afkomendur.
Elsku Ester mín, þú
átt miklar þakkir skilið
fyrir umhyggju þína og
hjartagæsku, enda
hændust öll börn að
þér. En „tOvera okkar
er undarlegt ferðalag"
eins og Tómas kvað.
Það var sárt að horfa
upp á þig svona sjúka
síðustu árin og vita
ekkert hvernig þér leið
í raun og veru. Þó held
ég jafnvel að þú hafír þekkt mig
þegar ég leit til þín um síðastliðna
páska. Augun þín urðu svo hlý og
blíð er þú laukst þeim upp og horfð-
ir á mig. En þetta urðu okkar síð-
ustu fundir. Ég mun geyma þessa
mynd í hugskoti mínu, kæra
frænka, ásamt öllu því góða sem ég
og mitt fólk nutum frá þinni hendi.
Við söknum þín, en gleðjumst jafn-
framt með þér yfír að vera nú leyst
frá þrautunum.
Vertu ætíð Guði falin.
Þín frænka,
Sigurlaug.
Bubbu sína. Já, ávallt tilbúinn að
aka henni hvert sem förinni var
heitið en ekki hvarflaði að okkur að
för Bubbu væri að þessu sinni heitið
yfír móðuna mildu. Bubbu sem
hlakkaði svo tO að fara heim af spít-
alanum „í nýja dressinu sem hún
Bjögga mín“ hafði keypt. En hún
Bjögga leit eftir ömmu sinni dag-
lega eftir að Skúli lést.
Ef tO er líf eftir þetta líf er víst að
Skúli hefur beðið eftir henni Bubbu
sinni með heitan bílinn tObúinn að
keyra hana um ókunnar slóðir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með söknuði kveðjum við Bubbu
og Skúla og biðjum góðan Guð að
geyma þau hjónin. Við sendum ætt-
ingjum og vinum hlýjar samúðar-
kveðjur.
Börn Guðrúnar Bergmann.
Elsku Bubba frænka er farin frá
okkur. Það er margs að minnast frá
liðnum árum. Alltaf var jafn nota-
legt að hitta Bubbu og Skúla, mann-
inn hennar. Að koma í heimsókn tO
þeirra var eins og að fara svolitla
stund aftur í tímann og upplifa aftur
andrúmsloftið frá því að við vorum
litlar og rifjuðust upp gömlu góðu
dagarnir þegar við fórum tO ömmu
Dagbjartar, meira að segja lyktin
var sú sama. Það var alltaf mikið
hlegið og sprellað og yndislegt var
að upplifa kærleikann sem vai’ á
mOli þein-a hjóna og að sjá hvað þau
voru ástfangin alla tíð. Þegar Bubba
og Skúli komu í heimsókn var alltaf
glatt á hjalla, aldrei komu þau tóm-
hent, alltaf var eitthvert góðgæti
með í poka, en það sem skipti mestu
máli var það, að þau gáfu sér alltaf
tíma tO þess að tala við okkur böm-
in og sýndu þau okkur öllum mikla
athygli og umhyggju. Oft sagði
Bubba okkur sögur af fólki sem hú^*
hafði kynnst á lífsleiðinni, t.d. þegar
hún vann á HeOsuverndarstöðinni.
Þar kynntist hún mörgu fólki sem
hafði upplifað margt og við hlustuð-
um á af miklum áhuga og fannst
okkur eins og að við værum famar
að þekkja allt þetta fólk án þess að
hafa nokkum tímann séð það, en að-
alatriðið var að það var rætt við
okkur eins og fullorðið fólk og það
kunnum við vel að meta.
Mamma okkai', systir Bubbu, lést
fyrir rúmum tíu ámm. Vora þær
miklar trúnaðarvinkonur og skynj-
uðum við það svo vel eftir aðW
mamma dó hvað þær höfðu verið
nánar. Mamma sagði alltaf að það
sem maður segði við Bubbu í trún-
aði færi ekki lengra.
Eftir að við urðum fullorðnar
fundum við hvað Bubba sýndi okkur
og fjölskyldum okkar og öllu því
sem við tókum okkur fyrir hendur
mikinn áhuga. Eins fundum við
hvað henni þótti vænt um alla af-
komendur sína, tengdaböm og af-
komendur Skúla frá fyrra hjóna-
bandi. Hún var svo stolt af þeim
þegar vel gekk og tók það mjög
nærri sér ef eitthvað bjátaði á hjá
þeim.
Bubba var glæsileg kona, sem^
hafði mikla reisn til að bera, hún*
hafði fallega framkomu og góða
nærvera og vildi öllum vel. Það var
föst venja hjá henni þegar hún
kvaddi að hún stóð við eldhúsglugg-
ann og veifaði brosandi til okkar, al-
veg þar til að við hurfum sjónum
hennar, við skynjuðum að hún var
að óska okkur velfamaðar og
verndar. Þess sama óskum við þér
nú, elsku frænka. Við þökkum þér
fyrir allar notalegu stundirnar og
allt það sem þú varst okkur.
Guð geymi þig og vemdi. «*».
Sigrún og Rósa.
HELGIJ.
SVEINSSON
+ Helgi J. Sveins-
son fæddist í
Reykjavík 7. nóv-
ember 1918. Hann
lést á Landspítalan-
um 22. júní síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 2. júlí.
Helgi J. Sveinsson
var hluti af veröld
minni frá blautu
bamsbeini. Hann naut
velgengni í starfi en
ég kýs að minnast
hans vegna þeirrar ræktarsemi
sem hann sýndi sínum nánustu og
öðrum þeim tengdum. Að slíku
búa þeir sem njóta og sá sem veitir
á skilið að honum sé vottuð virð-
ing.
Helgi var kvæntur eftirlifandi
frænku minni sem ég þekkti
fyrstu árin einungis undir gælu-
nafni sínu, Stella. Þær móðir mín
voru mjög nánar og samgangur á
milli heimila mikill. Heimili Helga
og Stellu var stórt, með fimm
börnum. Að auki höfðu mæður
þeirra hjóna hvor sína íbúð í sama
húsi. Heimilið var einnig opið öðr-
um vandamönnum, ekki síst ef
erfiðleikar eða dauðsföll höfðu
steðjað að.
Nefna má eitt lítið dæmi um
hjálpsemi Helga og er það jafn-
framt það elsta sem ég man og
hefur ekki blandast endurminn-
ingum hversdagslífsins. Vestur-ís-
lenskir ættingjar mínir úr föður-
ætt komu til Islands þegar ég var
um fimm ára gamall (um 1960). Þá
bauðst Helgi til að keyra með okk-
ur í skoðunarferð um Suðurland
þótt hann sjálfur hefði engar
skyldur gagnvart þessu frænd-
fólki mínu. Slík ferð var annað og
meira en samsvarandi ferð nú.
Móður minni fannst síðar þetta
gott dæmi um vilja Helga til að
verða að liði, langt
umfram það sem unnt
var að ætlast tU.
Eftir því sem ég
stálpaðist kynntist ég
Helga sem manni sem
lagði mikla rækt við
að tryggja hag fjöl-
skyldu sinnar. Slíkur
var hann einnig í síð-
asta sinn er ég hitti
hann.
Heilsu Helga hafði
hrakað en hann hélt
andlegu atgervi sínu.
Hann neytti allra
krafta til að fylgjast vel með at-
burðum líðandi stundar. Löngu áð-
ur en núverandi þensla hófst á
húsnæðismarkaði Reykjavíkur
ráðlagði Helgi okkur hjónum að
kaupa strax stærri íbúð. Þegar ég
heimsótti hann viku fyrir áfall það
sem dró hann síðar til dauða vissi
ég að betri fréttir gæti ég vart
flutt honum en þær að við hjónin
værum í þann mund að festa kaup^
á íbúð. Én ég vissi einnig að ég
yrði að mæta undirbúinn til þess-
ara stuttu viðræðna. Ég yrði að
vita hver byggði húsið og hverjir
hefðu búið þar. Ekki það að ég
myndi þurfa að segja honum þetta,
ég þurfti að vita þetta til að geta
staðfest það sem hann myndi segja
mér. Svo fór sem ég hafði ætlað.
Hann átti erfitt með mál og sagði
mér hversu þróttlítill hann væri
orðinn. Hins vegar lifnaði yfir hon-
um þegar ég sagði honum frá íbúð-
arkaupunum og ég var sannspár?Pt
að hann myndi þekkja húsið og
sögu þess.
Piret Laas, kona mín, og ég
verðum víðsfjarri við jarðarför
Helga. En við viljum senda Stellu
frænku minni, börnum þeirra og
öðrum ættingjum innilegustu sam-
úðarkveðjur okkar. Minning Helg^
mun lifa með okkur öllum.
Sigurður Emil Pálsson.