Morgunblaðið - 08.07.1999, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ 1999 4^
glöddumst yfir hverjum endurfundi.
Úmhyggjusamur eiginmaður henn-
ar, Valgarð, gerði allt sem í hans
valdi stóð til að uppfylla óskir henn-
ar, m.a. að hitta okkur.
Síðustu tvö árin dvaldi Asdís á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli og þang-
að heimsótti ég hana og sá að vel fór
um hana, bæði fyrir tilstilli stofnun-
arinnar og ekki síst fjölskyldunnar.
Mér rann oft til rifja að sjá jafn-
öldru mína algjörlega bundna
sjúkrarúmi og hjólastól og um það
ræddum við bekkjarsystunar oft.
Enn standa læknavísindin ráðþrota
gagnvart slíkum sjúkdómi, en það
er sársaukafullt að fylgjast með og
sjá þennan sjúkdóm leggja atorku-
samt og lífsglatt fólk að velli fyrir
aldur fram. Síðasta sinn er ég heim-
sótti Ásdísi ræddum við um sölu
húss þeirra Valgarðs í Hveragerði
og nýju íbúðina er þau höfðu fest
kaup á í Garðabænum. Hún gladd-
ist yfir útsýninu og ég sagði henni
að ég kannaðist við allar aðstæður
þama því þessi íbúð var í eigu eins
úr fjölskyldu okkar. I kringum af-
mælisdag Ásdísar í júní sl. fóru
tvær bekkjarsystur í heimsókn með
blómasendingu frá okkur og skrif-
aðar kveðjur frá okkur öllum. Það
var síðasta kveðja okkar til hennar í
lifanda lífi.
Erfiðum sjúkdómsferli er lokið.
Nú hefur Ásdís fengið hvfldina. Við
biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu Ásdísar Kjartansdóttur
Við bekkjarsysturnar sendum
eiginmanni, bömum og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Greta Bachmann.
Talið er merki þróttar þrátt
það að vera sonur,
en landið hefur löngum átt
líka sterkar konur.
(Olína Andrésdóttir.)
Sterk, glæsfleg og kjarkmikil,
þannig var Ásdís.
Það var að áliðnu sumri árið 1987
að fundum okkar bar fyrst saman.
Til íslands voru komnii- fulltrúar
frá sambandi norrænna síma-
manna, aðalfund sambandsins átti
að halda norður á Húsavík. Frænd-
ur okkar óskuðu að sjá helstu sögu-
staði landsins og þurftu fararstjóra
sem talaði norðurlandamálin. Mikið
lifandis ósköp kveið ég þessari ferð.
Hjartað var svo sem eins og ekki
neitt. Ásdís tók að sér fararstjóm,
málið var leyst, allur kvíði og vanda-
mál að baki. Eftir samverustundir
þessarra daga tókst með okkur vin-
átta sem aldrei bar skugga á og
ferðirnar urðu fleiri bæði hérlendis
og erlendis. Auðna ræður hverjir
verða samferða á vegferð lífsins og
til forréttinda hlýtur það að teljast
að fá góða samferðamenn. Ásdís var
góður og traustur samferðamaður,
hún var hnyttin í tilsvörum, fljót að
átta sig og húmorinn frábær. Við
töluðum saman, við hlógum saman,
þögðum saman og grétum saman.
Áhugamál Ásdísar voru mörg, hún
unni listum, menntun, kvenfrelsi og
jafnrétti og setti manngildi í fyrsta
sæti. Fjölskyldan var henni afar
kær enda mikill mannauður í kring-
um hana. Fyrir tólf árum greindist
hún með erfiðan sjúkdóm og háði
við hann hetjulega baráttu, gafst
aldrei upp. Við þessar aðstæður er
ekki spurt og maðurinn á ekkert
val.
Kæra vinkona, ég þakka þér sam-
fylgdina og leiðsögnina. Og ég
sakna þín, nú þegar fótatakið er
þagnað.
Ragnhildur G. Guðmundsdóttir.
Fregnin um andlát Ásdísar vin-
konu okkar hefði ekki átt að koma
okkur á óvart, svo lengi hafði hún
háð baráttuna við erfiðan sjúkdóm.
Samt er það svo að maður er aldrei
viðbúinn þegar samferðamaður
kveður, maður staldrar við og minn-
ingarnar streyma fram í hugann.
Hann var nokkuð blandaður nem-
endahópurinn í dönskudeildinni í
Háskóla Islands á áttunda áratugn-
um. Þar voru auk nýstúdenta eldri
stúdentar og einnig kennarar sem
höfðu kennt í mörg ár í grunnskóla
en voru nú að afla sér menntunar
sem dönskukennarar á framhalds-
skólastigi. Á þessum vettvangi bar
fundum okkar og Ásdísar fyrst
saman. Hún hafði lengi stai-fað sem
kennari en var nú komin í háskól-
ann tfl að afla sér framhaldsmennt-
unar.
Ásdís vakti strax athygli. Hún
var glæsfleg, alltaf mjög smekklega
klædd og bar með sér einhvern
„heimskonublæ". I fyrstu virtist
hún nokkuð fjarlæg en það breyttist
við nánari kynni. Það mátti segja
um Ásdísi að hún væri ekki allra en
þeim sem eignuðust vináttu hennar
var hún tryggur og einlægur vinur.
Þótt hún væri hlédræg og dul að
eðlisfari gat hún sannarlega glaðst
með glöðum á góðri stund. Hún
hafði svolítið sérstaka kímnigáfu og
komst oft vel að orði.
Ásdís var kennari af lífi og sál og
vfldi veg dönskukennslu og nor-
rænnar samvinnu sem mestan. Hún
taldi ekki eftir sér að koma frá
Hveragerði í alls konar veðrum ef
eitthvað var á döfinni hjá dönsku-
kennarafélaginu eða í Norræna
húsinu og var ötul við að afla sér
framhaldsmenntunar á námskeið-
um bæði hér á landi sem erlendis.
Við eigum góðar minningar frá
mörgum námskeiðum, einkum frá
Danmörku. Ber þar hæst námskeið-
in á Scháfergaarden svo og menn-
ingarferðir eins og t.d. þegar við
fórum vítt og breitt um Danmörku
undir leiðsögn Islandsvinarins
Vestergaard-Nielsens prófessors.
Þá var Ásdís í essinu sínu og naut
sín vel og minntumst við þessara
ferða oft síðan.
Ásdís og Valgarð bjuggu lengst
af í Hveragerði en einnig um skeið á
Selfossi þar sem þau kenndu bæði
við Fjölbrautaskóla Suðurlands. Oft
nutum við gestrisni þeirra því þau
voru sannir höfðingjar heim að
sækja og heimili þeirra mótað af
mikilli smekkvísi og sameiginlegum
áhuga þeirra á menningu og listum.
Fyrir næstum áratug fór að bera
á sjúkdómi þeim sem hrjáði hana til
æviloka. Hún stóð á meðan stætt
var en loks þrutu kraftar og síðustu
árin hefur hún dvalið á sjúkrastofn-
unum. Það má nærri geta hversu
erfitt hlutskipti það hefur verið fyr-
ir þessa sterku konu að vera þannig
dæmd úr leik í miðju starfi. Samt
heyrðum við hana aldrei kvarta.
Hún gat jafnvel brugðið á glens
þótt hún væri oft sárþjáð og oft var
stutt í gamla „húmorinn". Það var
ekki hægt annað en að dást að hug-
rekki hennar og lífsorku. En Ásdís
stóð ekki ein í baráttunni. Hún átti
góðan eiginmann og fjölskyldu sem
studdu hana eftir mætti og reyndu
að létta henni sjúkdómsbyrðina. Og
nú er stríðinu lokið og Ásdís hefur
fengið hvfldina. Við minnumst henn-
ar með söknuði og þökkum fyrir
samfylgdina gegnum árin. Valgarð
og fjölskyldunni sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Aðalbjörg og Halla.
Þegar Ásdís varð að segja lausri
stöðu sinni sem kennari við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands haustið
1994 vegna þráláts sjúkdóms, þá
vonuðum við samstarfsmenn henn-
ar að hún myndi eiga afturkvæmt til
okkar. Því miður varð eigi svo, sjúk-
dómurinn ágerðist og leggur hana
nú að velli langt um aldur fram. Ás-
dís var éinn þeirra kennara við Iðn-
skólann á Selfossi sem voru í frum-
herjahópi Fjölbrautaskólans þegar
hann var stofnaður 1981. Einnig
hafði hún kennt tvö ár við öldunga-
deild sem rekin var við Gagnfræða-
skólann í Hveragerði og var íyrir-
rennari öldungadeildar við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands. Enn frem-
ur kenndi hún við framhaldsdefld
Gagnfræðaskólans á Selfossi sem
sömuleiðis varð stofn að Fjölbrauta-
skólanum. Hún var því brautryðj-
andi að skóla okkar í þreföldum
skflningi. Ásdís var fyrst í stað eini
dönskukennarinn við skólann en
sem nemendum og kennurum fjölg-
aði varð hún deildarstjóri í þeirri
grein og stjómaði uppbyggingar-
starfi af metnaði og krafti. Hún
gerði miklar kröfur tfl sjálfrar sín
og vfldi árangur nemenda sem best-
an. Henni var lagið að efla þá tfl
dáða sem vfldu leggja sig fram. Það
sem okkur er efst í huga þegar
þessi ágæta samstarfskona er
kvödd, er sú staðreynd, að öll upp-
hafsár skólans, þegar efnislegar að-
stæður voru þröngar og oft erfiðar,
og reyndar svo lengi sem heilsa
hennar leyfði, þá var það ekki síst
Ásdís sem stuðlaði að samheldni í
hópnum með félagslyndi sínu og
óþrjótandi gestrisni. Ofá voru þau
skipti að starfsfólki var boðið heim
tfl þeirra góðu hjóna, Ásdísar og
Valgarðs, í Skarði eða Hveragerði.
Þetta stuðlaði ekki einasta að betri
kynnum, hér efldist andrfld og sam-
heldni, oft við söng, sem ríkulegur
var hjá þeim og bömunum. Tvö af
bömum hennar hafa kennt hér við
skólann, Kjartan einn vetur en Vera
er hér kennari síðan 1986. Valgarð
var einnig í hlutastarfi öðm hverju
frá stofnun skólans til 1996. Því má
segja, að skóli vor hafi tengst þess^
ari fjölskyldu traustum böndum. I
nafni starfsmanna Fjölbrautaskóla
Suðurlands tjáum við þeim samúð
okkar. Ásdísi þökkum við ógleym-
anlegar samvemstundir, blessuð sé
minning hennar.
Sigurður Sigursveinsson, Þór
Vigfússon, Orlygur Karisson.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÞÓRARINN S. MAGNÚSSON,
Steinahlíð 6a,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar
mánudaginn 5. júlí, verður jarðsunginn frá
Glerárkirkju mánudaginn 12. júlí kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á Fjórðungssjúkrahúsið á
Akureyri.
Bergrós Sigurðardóttir,
Sigurður Þórarinsson, Þóra Björg Magnúsdóttir,
Helga María Þórarinsdóttir, Gunnar Georg Gunnarsson,
Arnar Þórarinsson,
og barnabörn.
t
Móðir mín og tengdamóðir okkar,
GUÐRÚN HELGADÓTTIR,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði miðvikudaginn 7. júlí.
Björn Jensson, Elín Óladóttir,
Dóra Frímannsdóttir,
Halldóra Áskelsdóttir.
HJÖRDÍS KAREN
G UÐMUNDSDÓTTIR .
+ Hjördís Karen
Guðmundsdóttir
fæddist á Borg í Ög-
urhreppi, N-ísa-
fjarðarsýslu, 11.
desember 1943.
Hún lést á Landspit-
alanum 29. júm' síð-
astliðinn. Utför
hennar fór fram 6.
júlí.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin Ijúíú og góðu kynni af
alhug þakka hér.
Þinn kærleikur i verld var
gjöf, sem gleymist eigi,
oggæfavarþaðöEum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elskuleg vinkona mín er dáin.
Sorgin er mikfl og söknuðurinn sár
og eigingjam. Samt sem áður er ég
viss um að Hjördísi minni líður vel
og hennar bíður nú annað hlutskipti
á öðrum stað. Hver veit nema að ég
eigi eftir að hitta þig aftur, elsku
kerlingin mín. Hjördís heilsaði mér
alltaf með þessari setningu „Sæl
elsku kerlingin mín“.
Hjördís var sérstaklega ljúf í
lund, glaðvær og bjartsýn, sama
hvað á dundi, „þetta var svo spaugi-
legt“ var hún vön að segja og það
var einmitt svo dæmigert fyrir hana
að sjá alltaf broslegu hliðamar á öll-
um hlutum og hún smitaði glaðværð
sinni tfl allra sem ná-
lægt vom.
Við Hjördís, ásamt
Þórdísi vinkonu okkar
stofnuðum saman
snyrti-, nudd- og fóta-
aðgerðastofuna Lík-
ama og sál hér í Mos-
fellsbæ. Þar auðnaðist
Hjördísi ekki að starfa
með okkur nema í sex
mánuði, en þá veiktist
hún og var hennar
sjúkrasaga hreint ótrú-
leg þar sem hvert áfall-
ið rak annað, þar tfl
hún greindist með
sjúkdóm sem leiddi hana að lokum
tfl dauða.
Eg vfl þakka Hjördísi þá stuttu
samfylgd sem við áttum í þessu lífi
og þá stóm gjöf að hafa eignast vin-
áttu hennar.
Elsku Gunnar, Ægir og Matthild-
ur. Eg bið Guð að styrkja ykkur og
fjölskyldur ykkar í sorginni og
varðveita minningu móður ykkar.
Guð á hæðum gaf þér ástríkt hjarta,
gæfu, lán og marga daga bjarta.
Nú er sál þín svifin heimi frá
sett til nýrra starfa Guði þjá. Jf
Vertu sæll! Þig signi ljósið bjarta,
sjálfúr Guð þig leggi sér að hjarta.
Blómgist þar um eilífð andi þinn,
innilegi vinur minn.
(BB)
Hugrún Þorgeirsdóttir.
+
Móðir mín og tengdamóðir,
RAGNA ÓLAFSDÓTTIR,
lést á elliheimilinu Grund föstudaginn 2. júlí.
Jarðsett verður frá Fossvogskapellu föstu-
daginn 9. júlí kl. 13.30.
Úlfar Gunnar Jónsson,
Charlotta Ó. Þórðardóttir.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA FINNBOGADÓTTIR,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eir laugardaginn
3. júlí, verður jarðsungin frá Bústaðakirkju
föstudaginn 9. júlí kl. 10.30.
Svanur Þór Vilhjálmsson, Rosina Vilhjálmsdóttir,
Hlöðver Örn Vilhjálmsson, Hrafnhildur Ásgeirsdóttir,
Erla Vilhjálmsdóttir, Skúli Jóhannesson,
Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson, Anna J. Johnsen,
Rósa Stefánsdóttir,
Jóhanna Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
*4.
+
Hjartans þakkir til þeirra fjölmörgu sem sýndu
okkur ómetanlegan stuðning, samúð og vináttu
í veikindum og við andlát og útför eiginmanns
míns, sonar, föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓNS R. JÓSAFATSSONAR,
Ártúni 17,
Sauðárkróki,
Sérstakar þakkir færum við Guðmundi M.
Jóhannessyni lækni og starfsfólki á Sjúkrahúsi
Skagfirðinga.
Sigríður Ingimarsdóttir.
Jónanna Jónsdóttir,
Ingimar Jónsson, Ingibjörg R. Friðbjörnsdóttir,
Jósafat Þ. Jónsson, Trine Veno Ulstrup,
Atli Björn, Logi Már,
Jón Rúnar, Davíð.