Morgunblaðið - 13.07.1999, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 13. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+
Hjartkær maðurinn minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN HALLDÓRSSON,
Teigagerði 5,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur laugardaginn
10. júlí.
Margrét Eyjóifsdóttir,
Kristín Jónsdóttir, Grímur Valdimarsson,
Hjördís Hulda Jónsdóttir, Kristján Ágústsson,
Gyða Jónsdóttir, Guðmundur Ingason,
barnabörn og barnabamabörn.
i
!
I
í
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
KRISTJÁN THORLACIUS
fyrrverandi formaður BSRB,
Bólstaðarhlíð 16,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur laugardaginn
10. júlí.
Aðalheiður Thorlacius,
Gylfi Thorlacius, Svala Thorlacius,
Sigríður Thorlacius, Árni Kolbeinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
ÍVAR KRISTJÁNSSON,
til heimilis í Hrafnagilsstræti 36,
áður Steinahlíð 3c
Akureyri,
lést sunnudaginn 11. júlí.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju föstu-
daginn 16. júlí kl. 13.30.
Rósa Sighvatz,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÓLÍNA HELGA FRIÐRIKSDÓTTIR,
Sléttuvegi 13,
Reykjavík,
lést á líknarheimilinu í Kópavogi aðfaranótt
sunnudagsins 11. júlí sl.
Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Páll Sölvason.
I
I
+
Eiginmaður minn og bróðir okkar,
BIRGIR STEINDÓR KRISTJÁNSSON,
Dynskógum11,
lést þriðjudaginn 6. júlí.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 15. júlí kl. 13.30.
Sigríður Einarsdóttir,
Díana Þ. Kristjánsdóttir,
Auður Kristjánsdóttir,
Áslaug Kristjánsdóttir.
!
i
%
Ástkær móðir okkar,
MAGNHILDUR RAGNA
SIGURJÓNSDÓTTIR,
Selvogsbraut 21,
Þorlákshöfn,
andaðist á Sjúkrahúsi Suðurlands sunnu-
daginn 11. júlí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórdís Ólafsdóttir,
Sigurður Ólafsson.
ÞORVALDUR
BRYNJÓLFSSON
+ ÞorvaIdur Bryiy-
ólfsson fæddist á
Hrafnabjörgum á
Hvalfj ar ðarstr önd
24. ágúst 1907.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 1.
júlí siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Brynjólfur
Einarsson, f. 1.10.
1871, d. 17.7. 1959,
bóndi á Hrafna-
björgurn og kona
hans, Ástríður Þor-
láksdóttir, f. 10.7.
1872, d. 30.3. 1956,
húsmóðir. Bræður Þorvaldar
eru Gísli, f. 5.8. 1906, Einar, f.
23.6. 1909, d. 8.7. 1940, Eyjólf-
ur, f. 28.5.1911, d. 17.3.1972 og
Guðmundur, f. 18.2. 1915, d.
23.5. 1998.
Þorvaldur vann við trésmíðar
mestan hiuta starfsævi sinnar
og gat sér gott orð sem húsa-
smiður, en hann var sjálfmennt-
aður á því sviði.
Hann starfaði með-
al annars við upp-
byggingu á Þing-
völlum vegna Al-
þingishátíðarinnar
1930. Hann vann
mikið við byggingu
og endurbætur á
kirkjum í Borgar-
firði, Dölum og víð-
ar um land. Meðai
annars byggði hann
kirkju á Lundi í
Lundarreykjadal og
Stóra-Vatnshorni í
Dölum og Saurbæj-
arkirkju á Hvalfjarðarströnd.
Þá vann hann við endurbygg-
ingu á kirkjunni á Hólmi í Innri-
Akraneshreppi, kirkjuna að
Hvammi í Dölum og margar
fleiri. Árið 1977 var hann
sæmdur Hinni íslensku fálka-
orðu fyrir störf sín.
Utför Þorvaldar fór fram 9.
júli síðastliðinn.
Með þessum orðum viljum við
systumar minnast afabróður okk-
ar, Þorvaldar Brynjólfssonar.
Valdi, eins og við vorum vanar að
kalla hann, dvaldi löngum hjá
ömmu og afa á Lundi 1 þegar við
vorum að alast upp á Lundi 2. Ör-
stutt er á milli bæja og var alltaf
daglegur samgangur. Jólin voru
alltaf haldin sameiginleg og spila-
stokkamir sem Valdi færði okkur
systkinunum vom einn af þeim
föstu liðum sem gera æskujólin eft-
irminnileg.
I hvert sinn sem Valdi lagði upp
á rauða subaru-bílnum sínum með
verkfærin meðferðis vissum við að
nú væri hann að fara að Hrafna-
björgum eða þá að smíða einhvers
staðar í öðmm sveitum. Á ferðalög-
um með fjölskyldunni var okkur
bent á kirkjur eða bæi þar sem
Valdi hafði verið við smíðar og af
því vomm við stoltar. Sjálfur bjó
Þorvaldur yfir mikilli frásagnar-
gleði, en sögumar vom ekki af hon-
um sjálfum heldur ýmsu því sem
hann hafði upplifað. Kímnigáfu
hafði hann ríka og sagði afdráttar-
laust sínar skoðanir. Valdi var afar
minnugur og ættfróður og þannig
gátu frásagnir hans hrifið mann
margar aldir aftur í tímann.
Valdi safnaði ekki að sér verald-
legum eigum en hann var mikið fyr-
ir bækur og orgelið var í miklu upp-
áhaldi. Aðra hluti geymdi hann í
gömlu trékofforti. Okkur þótti eitt-
hvað sérstakt og skemmtilegt við
þessi hluti líkt og Valda sjálfan.
Um það leyti sem við vomm að
fara að heiman fluttist Valdi til for-
eldra okkar og síðar á Höfða til afa.
Þar fengu börnin okkar að kynnast
Valda og hændust að honum. Þau
kíktu venjulega inn til Valda og
biðu eftir að hann kæmi fram til
okkar og afa, og áttu þeir bræðurn-
ir þá ævinlega sælgætismola til að
lauma að þeim. Nú þykir okkur öll-
um skrítið að sjá Valda ekki lengur
í herberginu sínu.
Megi minningin um kæran
frænda lifa með okkur öllum.
Deyrfé
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama
en orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Ástríður, Kristín og Sigríður
Einarsdætur frá Lundi.
Við systkinin á Lundi í Lundar-
reykjadal áttum því láni að fagna að
alast upp í túnfætinum hjá ömmu
okkar og afa, Gísla Brynjólfssyni og
Sigríði Jónsdóttur. Þar nutum við
samvista við Þorvald afabróður okk-
ar, sem nú er allur. Fyrir þau kynni
er ég ævinlega þakklátur, enda var
Þorvaldur sérstakur persónuleiki í
jákvæðustu merkingu þess orðs.
Þorvaldur Brynjólfsson var fædd-
ur á Hrafnabjörgum á Hvalfjarðar-
strönd 24. ágúst 1907. Þar ólst hann
upp með foreldrum sínum og fjórum
bræðrum. Hann þótti snemma lag-
hentur og hneigður fyrir trésmíðar,
enda fór það svo að hann gerði þær
að ævistarfi sínu.
Þorvaldur átti alla tíð lögheimili á
Hrafnabjörgum og aðsetur sitt hafði
hann ýmist þar þjá Guðmundi bróð-
ur sínum eða hjá Gísla bróður sínum
á Lundi. Þeir bræður Þorvaldur og
Gísli keyptu saman jörðina Miðsand
á Hvalfjarðarströnd skömmu fyrir
stríð en þurftu að hverfa þaðan fáum
árum síðar vegna umsvifa vamar-
liðsins. Árið 1952 keyptu þeir síðan
jörðina Lund í Lundarreykjadal þar
sem Gísli bjó þar til hann hætti bú-
skap. Þorvaldur sá að miklu leyti um
byggingaframkvæmdir og viðhald
milli þess sem hann ferðaðist vítt og
breitt um Vesturland og vann við
trésmíðar.
Mér er ekld kunnugt um að Þor-
valdur hafi nokkru sinni fengið
kennslu eða tilsögn í trésmíði, en
samt hef ég ekki kynnst neinum
smið sem hefur borið þann titil með
meiri sóma enn. Hann var vandvirk-
ur svo af bar og samviskusemi hans
og natni voru einstök. Fleiri en einn
hef ég heyrt segja frá því að hann
hafi haldið áfram vinnu að loknum
LEGSTEINAR
í rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða.
Hvergi meira úrval. Yfir 45 ára reynsl;
Verið velkomin til okkar,
eða fáið myndalista.
Ig S.HELGASON HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410
hefðbundnum vinnudegi ef honum
fannst sjálfum að hann hefði slegið
slöku við þann daginn. Ekki vegna
þess að vinnuveitandinn hefði gert
athugasemd við störf hans heldur
var hans eigin samviska mun harðari
húsbóndi en nokkur annar sem hann
vann fyrir. Eitt dæmi man ég sem
mér þykir lýsa glöggt vinnusemi
hans og skapferli. Þorvaldur virti
ávallt helstu helgidaga almanaksins
og sinnti aðeins nauðsynlegustu
verkum á þeim dögum. Eitt sinn brá
svo við á hvítasunnudegi að óvenju
mikið lá fyrir og hann varð að brjóta
þessa reglu en til að friða samvisk-
una hafði hann útvarpið með sér í
skemmuna og vann á meðan út-
varpsmessan hljómaði í kapp við vél-
sögina.
Þorvaldur var eftirsóttur smiður
og víða standa kirkjur, íbúðarhús og
aðrar byggingar sem eru verðugur
minnisvarði um handarverk hans.
Frá því ég man eftir mér var hann
gjaman nefndur kirkjusmiður og
það með nokkurri virðingu. Sú nafn-
bót var tilkomin vegna þess að síðari
hluta starfsævi sinnar vann hann við
byggingu og endurbætur á íjölda
kirkna í Borgarfirði, Dölum og víðar.
Fyrir þau störf sín var hann árið
1977 sæmdur riddarakrossi Hinnar
íslensku fálkaorðu. Mér er þó til efs
að hann hafi nokkru sinni séð þann
grip og allavega aldrei borið hann.
Honum þótti lítið til þess koma að
hengja á menn eitthvert pjátur
vegna þess eins að þeir hefðu sinnt
sinni vinnu. Það segir meira en mörg
orð um þennan sérstæða mann.
Þegar böm era að leik er gjaman
vaðið yfír allt og engu eirt og þannig
hefur því sjálfsagt verið farið með
okkur systkinin þegar við voram að
alast upp, en þó man ég að á heimili
ömmu og afa á Lundi var einn staður
sem gefin vora grið. Það var her-
bergið hans Valda gamla eins og við
kölluðum hann. Þó hefur okkur sjálf-
sagt fundist það vera sú vistarvera í
húsinu sem mest var spennandi þótt
hún hafi ekki verið margbrotin. Þar
var rúmið hans, fatakistillinn og
ógrynni af bókum sem við voram
fullviss um að Valdi kynni allar utan
að. Okkur lærðist snemma að bera
virðingu fyrir þessum hægláta
manni sem trúði á vinnusemi og
heiðarleika. Það var mikil upphefð
að fá að sitja í herberginu hans og
hlusta á hann segja frá eða að taka
skák. Þá var það með mestu virðing-
arembættum að okkar mati þegar
okkur var treyst til þess að fletta
upp í ættfræðiritum í leit að ein-
hverju nafni sem borið hafði á góma
og þurfti að rekja aftur í tímann.
Ættfræðin var eitt helsta áhuga-
mál Þorvaldar og trúi ég að fáir hafi
staðið honum á sporði á því sviði. Þar
naut sín vel einstakt minni hans.
Hvort sem það vora ættartölur, ártöl
eða mál á spýtum þá dugði honum að
heyra það einu sinni og þá var það
vel geymt. Tónlistin var honum
einnig hugleikin og hafði hann unun
af því að hlusta á góðan tónlistar-
flutning. Þá var hann sjálfur ágætui-
orgelleikari og söngmaður góður, en
eins og með smíðina þá hygg ég að
hann hafi verið sjálfmenntaður á því
sviði. Hann var meðal annars um
skeið organisti í Saurbæjarkirkju.
Þótt falls sé von að fomu tré er
söknuðurinn við ástvinamissi engu
minni þótt það hafi um skeið verið
ljóst að hverju stefndi. Sárastur er
þó söknuður afa míns, Gísla, sem er
nú einn eftir af bræðranum fimm frá
Hrafnabjörgum. Hann og Þorvaldur
vora alla tíð mjög samrýmdir enda
vora skoðanir þeirra og áhugamál
áþekk. Fyrir hans hönd vil ég koma
á framfæri þakklæti til Þorvaldar
fyrir samvistimar og alla hans að-
stoð í gegnum árin. Aðstoð sem veitt
var án þess að hirða um hvort eftir-
tekjan væri í samræmi við það sem
gert var.
Fyrir hönd frændsystkinanna frá
Lundi og Hrafnabjörgum þakka ég
fyrir að fá að hafa kynnst Þorvaldi
Brynjólfssyni og bið guð að varð-
veita mmningu hans.
Þótt æviskeiðið sé á enda lifir
minningin um mann sem aldrei gum-
aði af verkum sínum en ávann sér
samt virðingu þeirra sem honum
kynntust.
Gisli Einarsson.