Morgunblaðið - 28.07.1999, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 28. JÚLÍ 1999
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
4
Reykholtshátíð
hin þriðja
TðlVLIST
Iteykholtskirkja
REYKHOLTSHÁTÍÐ fór fram
þriðja sinni um helgina og voru
haldnir fernir tónleikar. Ríkarður
Örn Pálsson fór á hátíðina og fer
umsögn hans hér á eftir.
3 sönglög eftir Inga T. Lárusson;
Guðrún Ingimarsdóttir sópran og
Steinunn Birna Ragnarsdóttir, píanó.
Stenhammar: Rómansa nr. 2; Greta
Guðnadóttir, fiðla og SBR, píanó.
Helgi Pálsson: Eigið tema með vari-
ationum og fúgu. Berwald: Strengja-
kvartett nr. 2 í a. Auður Hafsteins-
dóttir & GG, fiðlur; Guðmundur
Kristmundsson, vfóla; Johanna Sj-
unnesson, selló. Föstudaginn 23. júli
kl. 20:30.
TÓNLISTARHÁTÍÐIN í Reyk-
holti hófst í þriðja sinn á föstu-
dagskvöldið var við ágæta aðsókn
þrátt fyrir rigningarsudda. Hvort
frétt um nýfundinn virkisgarð
Snorra Sturlusonar hafi aukið að-
streymi skal þó ósagt látið. Eftir
að séra Geir Waage staðarhaldari
hafði boðið gesti velkomna, fengu
áheyrendur fyrsta forsmekk á
söng Guðrúnar Ingimarsdóttur,
er var aftur á dagskrá næsta dag,
þegar hún flutti ásamt Steinunni
Birnu Ragnarsdóttur þrjú stutt
og einföld sönglög, Heimþrá eftir
Inga T, Tonarna e. Sjöberg og lag
Oskars Merikanto, Kansanlaulu,
líklega betur þekkt hér við texta
Káins, „Úr 50 senta glasinu". Lít-
ið tækifæri til að ná sér upp að
sinni, en ljúflega sungið og leikið.
Greta Guðnadóttir og Steinunn
léku síðan seinni rómönsu sænska
síðrómantíkarans Wilhelms Sten-
hammars (1871-1927), er einnig
var mikilsvirtur hljómsveitar-
stjóri í Gautaborg. Fremur stutt
en fallegt verk með keim af
„salon“-andrúmslofti og agnarögn
af ljúfsárri útlifun aldarloka.
Fiðlutónn Gretu verkaði stöku
sinni örlítið klemmdur, en annars
var verkið ágætlega flutt. í þessu
verki, þar sem meira var tekið á,
var óhjákvæmileg ákveðin glamr-
andi í píanóinu á sterkustu stöð-
um, og kemur slíkt vonandi til
með að reka á eftir áformaðri
uppsetningu orgellofts. Því eftir
ýmsu að dæma ætti hljómburður
Reykholtskirkju þá að geta orðið
mjög góður.
Ónefndur strengjakvartett er
samanstóð af ofangreindum strok-
leikurum flutti loks verk eftir
Helga Pálsson og Franz Berwald,
Hin aðeins hálfþrítuga sænska Jo-
hanna Sjunnesen hljóp í skarðið
fyrir Bryndísi Höllu Gylfadóttur á
selló og stóð sig með þeim ágæt-
um, að engu væri líkara en að
hefði leikið með íslenzkum félög-
um sínum um árabil. Verk Helga
með hið (núorðið) hálfklunnalega
nafn „Eigið tema með variationum
og fúgu“ frá 1939 var allt annað en
klunnalegt í gerð og útfærslu. Að
það skuli hafa legið í gleymsku og
dá í hálfa öld unz það loks var end-
urvakið fyrr á þessu ári er reynd-
ar næsta ótrúlegt, því það mundi
jafnvel sóma sér vel við hlið sams
konar verka eftir kunnustu meist-
ara samtímans. Tónsmíðatæknin
og sköpunarþroskinn sem birtist í
hinum heillandi tilbriðum og fúgu
eru með ólíkindum heimsmanns-
leg fyrir Island 1939, og væri rétt-
ast að koma þessu e.t.v. fágaðasta
og framsæknasta dæmi um hér-
lenda nýklassík á hljómdisk án
tafar. Sem fyrr í vor var leikið af
alúð og tilfinningu, en það verður
að segjast, að rífleg ómlengd
kirkjunnar hlaut að setja óþarf-
lega fjarrænan, og stundum jafn-
vel bjagaðan, svip á flutninginn;
dulítið líkt og þegar horft er öfug-
um megin gegnum sjónauka.
Kjörland Reykholtshátíðar í ár
var Svíþjóð. Því var vel til fundið
að leika í lokin 2. Strengjakvartett
Berwalds frá 1849. Sænski tón-
smiðurinn kvað að sumra sögn
hafa þótt viðskotaillur í samskipt-
um, en tónverk hans eru aftur á
móti mörg hver meistaraleg, eins
og þessi kvartett, sem hófst á eð-
albornum fyrstaþætti, er bar svip
ólgandi ástríðu undir kaldri og
kenjóttri ytri skel.
Kvartettinn var glimrandi vel
leikinn af þeim fjórmenningum,
samtaka og sérlega nákvæmur í
hrynjandi og inntónun- að svo
miklu leyti sem heyrt varð í
glymjandi kirkjuhljómguninni á
hraðari stöðum - og eftir eldheit-
um undirtektum áheyrenda að
dæma var ekki annað að sjá en að
Reykholtshátíð 1999 hefði hafizt
með glæsibrag.
Lævirkinn frá
Hvanneyri
Sönglög og aríur eftir Þórarin Guð-
mundsson, Merikanto, Sjöberg, Gri-
eg, Rangström, Karl O. Runólfsson,
Mozart, Bellini, Verdi og Rossini.
Guðrún Ingimarsdóttir sópran og
Steinunn Birna Ragnarsdóttir, pianó;
Martynas Svégzda von Bekker, fiðla.
Laugardaginn 24. júlíkl. 14:30.
AÐRIR hinna fernu tónleika á
Reykholtshátíð 1999 fóru fram í
kirkjunni um undornsbil á laugar-
daginn var. Þar kvaddi sér hljóðs
upprennandi sópransöngkona úr
röðum héraðsmanna, því Guðrún
Ingimarsdóttir mun alin upp á
Hvanneyri. Hún var við framhalds-
nám í Stuttgart 1995-98 hjá flúr-
söngkonunni Sylviu Geszry, hefur
síðan tekið þátt í fjölda óperuupp-
færslna og tónlistarhátíða í Bret-
landi og Þýzkalandi og starfar sem
stendur í síðartalda landinu sem
söngkona á lausum kili. Það var því
ekki nema von að fyndist eftirvænt-
ing í lofti meðal áheyrenda á þétt-
skipuðum bekkjum kirkjunnar, sem
17 mín. óútskýrð seinkun náði ekki
að draga úr. Og eftir hlýjum undir-
tektum að dæma stóð söngkonan
líka fyllilega undir væntingum
áheyrenda, sem risu á fætur í lokin
og klöppuðu fram tvö aukalög.
Fyrst á skrá var Kveðja („Ég
kæra sendi kveðju“, svo greinanleg
verði frá tugum annarra ,,Kveðja“)
eftir Þórarin fiðluleikara Guð-
mundsson. Þá tvö lög á finnsku eft-
ir Oskar Merikanto, og því næst
þrjú „dönsk“ lög ef svo mætti kalla
eftir Grieg, þ.e. við dönsk ljóð eftir
Johan Paulsen og H. C. Andersen;
síðast þeirra hið fræga Jeg elsker
dig, sem var þeirra íburðarmest.
Þó að um „upphitunarlög" væri að
ræða, án þess að svo séu kölluð
einföldum en vönduðum tónsmíð-
um til hnjóðs, mátti strax kenna,
að söngkonan virtist í heild gefa
tilfinningahliðinni meiri gaum en
textanum. Sá á að vísu oftast erfið-
ast uppdráttar úr börkum sóprana;
hátíðnitónar eru textum allra
söngsviða óvænlegastir, og til
sanns vegar mætti einnig færa, að
kirkjuheyrðin í Reykholti lét eng-
an veginn sitt eftir liggja til að
draga úr textaskilum. Við þessar
aðstæður hefðu a.m.k. textaút-
drættir í tónleikaskrá komið
áheyrendum vel, en því var ekki að
heilsa. Að svo miklu leyti sem und-
irr. fékk heyrt virtist söngkonan
annars syngja Grieg-textana á
norsku, en vera kann að hafi
brenglazt á leiðinni um kirkjuskip-
ið.
Þær stöllur fóru snoturlega með
Melodi, siciliana-kennt lag eftir
Ture Rangström við merlandi
arpeggio-runur úr mjúkum hönd-
um Steinunnar, og fyrri hluta lauk
með þrem meistaralegum smálög-
um eftir Karl 0. Runólfsson, Föru-
sveinninn, í fjarlægð, sem var inni-
lega sungið af Guðrúnu, og hinu
kaldhæðna Síðasti dansinn, sem
báðar listakonurnar fluttu með
miklum bravúr við rífandi undir-
tektir.
Seinni hluti tónleikanna kom
hlutfallslega bezt út, enda að virt-
ist meir við hæfi jafnt húss sem
söngkonu en sá fyrri. „Heimilisfiðl-
ari“ Reykholtshátíða ef svo mætti
kalla, hinn litheygski Martynas
Svégzda von Bekker, lék fylgirödd
(„obbligato") í Konsertaríu Moz-
arts K580, „Schon lacht der holde
Fruhling", og fyrstu heiðhvolfstón-
ar Guðrúnar þetta kvöld, ásamt
flúrsöngsfimi sem var lævirkja
verðug, uppskáru jákvætt andsvar
utan úr kirkjusal í aríu Elviru úr I
Puritani Bellinis, Son vergin
vezzosa. Spinto-tækni Guðrúnar í
aríu Oscars úr Grímudansleik
Verdis vakti einnig hrifningu, og
hinn sígildi flúrsöngsprófsteinn
Rossinis úr Rakaranum, Una voce
poco fa, var glæsilegur í meira lagi.
Meðal uppklöppunarlaga vakti
einkum Vilja-söngurinn úr Kátu
ekkju Lehárs athygli, ekki sízt fyr-
ir sérlega fallega mótaða mp-tóna
á efsta sviði.
Óhætt er að segja að Guðrún
Ingimarsdóttir sé söngkona á upp-
Morgunblaðið/Sigríður
Reykhyltingar hylltir
REYKHOLTSHLÁTÍÐIN er óðum að festast í sessi og
var flytjendum á hátíðinni klappað lof í lófa . Á
myndinni taka Johanna Sjunnesson, Valgerður
Andrésdóttir, Martynas Svégzda von Bekker, Stein-
unn Bima Ragnarsdóttir, Auður Hafsteinsdóttir og
Guðrún Ingimarsdóttir við ámaðaróskum áheyrenda.
30 ára reynsla
Hlj óðeinangrunargler
GLERVERKSMIÐJAN
Samvebk
Eyjasandur 2 • 850 Hella
» 487 5888 • Fax 487 5907