Morgunblaðið - 28.07.1999, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 28. JÚLÍ 1999 3^
MARGRET
ÁSMUNDSDÓTTIR
+ Margré( Ás-
mundsdóttir
fæddist á Akranesi
13. október 1916.
Hún andaðist í
Borgarspítalanum
22. júlí siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Signrlaug Ein-
arsdóttir, f. 18. júní
1890, d. 23. des.
1974, frá Hliði á
Akranesi, af
Garðaselsætt, og Ás-
mundur Jónsson f.
28. maí 1892, d. 11. ___________
okt. 1945, sjómaður
og rafvirkjameistari, frá Elínar-
höfða í Innri-Akraneshreppi, af
Klingenbergsætt. Þau eignuðust
fjögur börn og var Margrét elst.
Systkini hennar eru Aslaug, f.
1917, gift Stefáni O. Magnússyni
framkvæmdastjóra, Halldóra
Ingveldur, f. 1919, var
gift Ólafi Árnasyni
Ijósmyndara sem er
látinn, Jón Óskar
skáid og rithöfundur,
f. 1921, d. 20. okt.
1998, var kvæntur
Kristínu Jónsdóttur
listamanni, og Gísli
framkvæmdastjórij f.
1926, kvæntur Ölfu
lljálmarsdóttur lyfja-
fræðingi.
í október 1940 gift-
ist Margrét Garðari
Viborg kórstjóra, síð-
ar framkvæmdastjóra
og fulltrúa hjá Verðlagsstofnun, f.
29. janúar 1917. Foreldrar hans
voru María Hálfdánardóttir, f. 28.
okt. 1889, d. 14. feb. 1980, og Guð-
mundur Pjetursson trésmiður, f.
10. mars 1891, d. 21. apríl 1993.
Börn: Áslaug skrifstofumaður,
Ég vil með þessum fáu orðum
minnast stórrar konu í litlum lík-
ama. Minnast móður mannsins
míns, tengdamóður minnar hennar
Grétu og ömmu barna minna, henn-
ar ömmu í Sól.
Mér er minnisstæður okkar fyrsti
fundur sem var síðla sumars 1973 á
heimili hennar og Garðars á Lang-
holtsveginum. Eg, Njörður sonur
minn og Garðar yngri, sem þá var
verðandi eiginmaður minn, gengum
írá heimili okkar Njarðar á Laugar-
nesveginum upp eftir Kleppsvegi og
Holtavegi til að beygja inn eftir
Langholtsvegi. Þetta var löng og
krókótt leið á milli tveggja staða og
hefði mátt gera hana bæði styttri og
beinni. En þessi tími sem gönguferð-
in tók var verðmætur og nýttist mér
til að undirbúa mig andlega fyrir
þennan mikilvæga fund með verð-
andi tengdaforeldrum. Hugur minn
var fullur af spurningum og vanga-
veltum. Hvernig verður mér tekið?
Hvernig á ég að hegða mér? Hvað
segir maður við verðandi tengda-
foreldra sína? Kem ég til með að
duga sem eiginkona fyrir „hreiður-
böggulinn“ þeirra? Ég og litli
drengurinn minn? Svör við þessum
hugleiðingum mínum fékk ég á
þeirri stundu sem augu okkar
mættust. Ég las ekki einungis í aug-
um þein-a hjóna að þau buðu mig og
Njörð velkomin inn á heimili sitt
sem verðandi fjölskyldumeðlimi. Ég
las einnig í augum hennar Grétu
hógværð og auðmýkt sem staðfestu
að ótti minn yfir réttu eða röngu
atferli var með öllu ástæðulaus.
Ég átti eftir að kynnast því enn
frekar eftir því sem árin liðu og
kynni mín af Grétu styrktust, að hug-
tökin rétt og rangt voru ekki orð sem
hún notaði yfir fólk eða atburði. I
hennar huga var ekkert augljóst í
fyrstu og mikilvægt að skoða málin
ft-á öllum hliðum áður en niðurstaða
var fengin. Víðsýni og trú á mann-
eskjuna voru hennar leiðarljós í sam-
skiptum við fólk, hvort heldur það
var í hópi hennar nánustu eða ekki.
Ég hef reynt að temja mér þessa lífs-
afstöðu tengdamóður minnar og yfir-
færa hana yfir á böm okkar Garðars,
en það er eins og sumum sé gefinn
þessi eiginleiki meðan aðrir verða að
glíma við að öðlast hann.
Það var ekki einungis hógværð
sem einkenndi Grétu. Ég og börn
okkar Garðars, Njörður, Tómas og
Margrét Sigríður, minnumst henn-
ar einnig sem viljasterkrar konu
sem setti kraft sinn í að hlúa að og
halda saman sínu fólki. Þannig
minnumst við ömmu í Sólheimum,
eða ömmu í Sól, eins og við sögðum
á heimili okkar. Alltaf vorum við
velkomin til afa og ömmu í Sól, fyrst
með Njörð, svo bættust Tómas og
Margrét í hópinn. Frá litlu íbúðinni
í Sólheimum eigum við margar góð-
ar minningar. Ávallt var tekið á
móti okkur opnum örmum þegar við
komum til landsins. Það var vikið úr
rúmum fyrir okkur, landsins besti
matur borinn á borð og allt gert til
að gera ferð okkar og dvöl sem
minnisstæðasta. Þetta voru ógleym-
SÓLVEIG
ÞORKELSSON
+ Sóiveig Þorkels-
son fæddist á
Akureyri 7. apríl
1943. Hún iést á
Fjórðungssjúkra-
húsi Akureyrar 11.
júlí siðastliðinn og
fór útfbr hennar
fram frá Akureyr-
arkirkju 26. júlí.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Að fæðast heill á sál og líkama er
ekki sjálfgefínn hlutur. Það varð
hlutskipti okkar elskulegu móður-
systur að fæðast með Down’s heil-
kenni. Það eru á marg-
an hátt forréttindi að
alast upp í fjölskyldu
þar sem fatlaður ein-
staklingur er í. Það var
hluti af tilverunni frá
því að við vorum litlar
að fara til „mormor" og
passa frænku okkar á
meðan „morrnor" fór að
erinda, þá lásum við
fyrir hana og fengum
þar okkar lestraræf-
ingu, oftast var það Sel-
urinn Snorri sem við
lásum enda var hann í
alveg sérstöku uppá-
haldi hjá Sólveigu. Sólveig hafði alla
tíð ákaflega gaman af tónlist og hafði
alveg ákveðinn smekk í þeim efnum,
og þar sem „mormor" spilaði listavel
á píanó, spilaði hún mjög oft fyrir
hana. Þótt hún gæti ekki lesið, gat
hún samt sem áður alltaf valið þær
nótur sem hún vildi láta spila fyrir
sig. Árið 1987 urðu straumhvöf í lífi
hennar því þá flutti hún að Sólborg
og dvaldi þar við mjög góða umönn-
un og hafi starfsfólkið þar hinar
bestu þakkir fyrir. Árið 1996 flutti
hún í sambýlið að Dvergagili 40 og
bjó þar þrjú síðustu árin sín og þar
MINNINGAR
f. 8. júlí 1941, gift Leifi Guð-
jónssyni, fv. fulltrúa hjá Dags-
brún. Brynjar, f. 20. aprfl 1943,
sagnfræðingur og kennari.
Greta María, starfsmaður hjá
Rannsóknastofnun fiskiðnaðar-
ins, f. 8. mars 1945, í sambúð
með Víði Guðmundssyni verk-
stjóra. Guðmundur ljósmynd-
ari, f. 13. júni 1946, kvæntur
Onnu Björnsdóttur hjúkrunar-
fræðingi og ljósmóður. Ás-
mundur tæknifræðingur, f. 15.
sept. 1947, kvæntur Jónínu
Hjörleifsdóttur fatahönnuði.
Sigurlaug, skrifstofumaður, f.
5. aprfl 1949, gift Haraldi Har-
aldssyni skipasmiði, og Garðar
sálfræðingur, f. 10. aprfl 1951,
kvæntur Fanny Jónsdóttur
uppeldisfræðingi.
Margrét stundaði nám í Hér-
aðsskólanum í Reykholti. Auk
þess að vera sjö barna móðir og
koma þeim til manns starfaði
hún við ýmis verslunar- og
skrifstofustörf.
Útför Margrétar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
anlegar stundir og gott að minnast
þeirra.
Þegar horft er yfir 26 ára kynni
mín af tengdamóður minni eru
nokkrar myndir sterkari en aðrar og
ég veit að þessar myndir á ég sam-
eiginlegar með bömum okkar Garð-
ars. Þetta em myndir sem við viljum
varðveita sérstaklega í huga okkar
því þær em myndir af tíma sem senn
er liðinn. Ein af þessum myndum er
frá jólaboðunum. Jólaboðin voru
heilög stund fyrir okkur öll. Það var
þröng á þingi þegar öll börn, tengda-
börn, barnabörn, ásamt systkinum
Grétu, og nú síðustu árin barna-
barnabörnin, voru samankomin í
íbúðinni í Sólheimum. Boðið hófst
með hlaðborði þar sem hver réttur
átti sinn stað á borðinu. Hangikjöt,
sviðasulta, uppstúf, rófustappa, flat-
brauð og svo gulrótahringurinn svo
eitthvað sé nefnt og enginn bakaði
eins góða prinsessutertu og amma í
Sól. Eftir matinn var dansað í kring-
um jólatréð. Afi settist við orgelið og
spilaði, amma stjórnaði söng og
dansi. Það var ávallt byrjað með að
syngja jólasálmana áður en jólalögin
með leik og glettni tóku við. Önnur
mynd sem við varðveitum er af
ömmu í Sól þar sem hún situr niður-
sokkin yfir dönskum krossgátum.
Við erum ekki margar menntakon-
urnar í dag sem leikum þann leik eftir
okkar „ómenntuðu" mæðrum og
ömmum.
Það er gott að minnast þín, elsku
tengdamamma og amma.
Fanny Jónsdóttir, Njörður,
Tómas og Margrét Sigríður.
leið henni afskaplega vel og naut ein-
stakrar umönnunar starfsmanna þar.
Það fór aldrei á milli mála hversu
mikla umhyggju og metnað starfs-
fólkið lagði á sig til þess að gera líf
hennar auðugt. Því verður það seint
fullþakkað. Það var orðið mjög dap-
urlegt heilsufarið hennar síðustu árin
og nú er hún laus undan verkjunum,
og það er huggun harmi gegn. Það
eru margar minningarnar sem renna
í gegnum hugann þessa dagana; laut-
arferð í Vaglaskóg með afa og „mor-
mor“ á fína bílnum og endað á því að
kaupa sieikjó og hann maulaður á
leiðinni heim. Við sendum móður okk-
ar samúðarkveðju sem nú kveður litlu
systur sína og þökkum henni alla þá
umhyggju sem hún sýndi litlu systur
sinni. Elsku Sólveig, hafðu þökk fyrir
allt, friður Guðs þig blessi.
Erla Björg og Halla Björgvins-
dætur og fjölskyldur þeirra.
Lítil stelpa stendur við endann á
óendanlega löngum gangi. Hinum
megin við ganginn er stofa full af
glaðværu fólki. Stelpan er með hnút
í maganum því hún er svo feimin.
Hún veit ekki hvernig hún á að bera
sig við að heilsa öllu fólkinu. Á hún
að kasta kveðju yfir hópinn eða taka
í höndina á hverjum og einum. Mitt í
þessum vangaveltum kemur amma
hennar með bros á vör og útrétta
arma. „Gleðileg jól, vinan!“ segir hún
og kyssir hana á kinnina. Rétt fyrir
aftan stendur afi hennar og faðmar
hana og kyssir.
Fyrr en varir er gangan langa á
enda og stelpan farin að leika sér við
jafnaldra sína. Hún man ekki lengur
hvernig hún heilsaði fólkinu.
Flest barnabörn ömmu og afa hafa
eflaust einhvern tímann verið í spor-
um þessarar litlu stúlku. Smám sam-
an stækkuðu þau svo og gangurinn
styttist enda skipta jólaboðin hjá
ömmu og afa nú tugum og hafa verið
órjúfanlegur hluti af jólunum.
Minningarnar um hin árlegu jóla-
boð í Sólheimunum eru ofarlega í
huga okkar systkinanna þegar við
minnumst Margrétar ömmu sem nú
er látin. Það var alltaf jafn spenn-
andi að hjálpa afa og ömmu að bera
inn goskassana og kræsingarnar úr
köldu geymslunni frammi. Það var
eins og þessi litla geymsla innihéldi
ótakmarkað magn af góðgæti enda
fórum við krakkarnir í keppni um
hver gæti klárað úr flestum gos-
flöskum á stystum tíma. Það endaði
auðvitað alltaf með því að einhver
fékk magapínu. Þegar búið var að
jafna sig eftir kappdrykkjuna var
skemillinn með gæruskinninu tekinn
fram, stillt á miðjan ganginn og farið
í keppni um hver gat stokkið lengst.
Þegar búið var að hoppa nóg var
hamast í lyftunum. Lyftan tekin upp
á tólftu hæð og stoppað á hverri ein-
ustu. Eftir hamaganginn var svo sest
niður og spilað meðan nartað var í
mandarínur og konfekt, svona til
þess að ná sér niður eftir allan mat-
inn og terturnar.
Þessi jólaboð veittu okkur
systkinunum mikla gleði og endur-
spegla þá miklu tryggð og um-
hyggju sem amma og afi báru fyrir
fjölskyldu sinni. Ef einhver átti
bágt voru þau stoð og stytta. Okkur
er ógleymanlegt hvað þau reyndust
okkur systkinunum og mömmu vel
þegar við urðum fyrir því áfalli að
missa föður okkar fyrir nokkrum
árum. Þá var nærvera þeirra okkur
mjög notaleg. Já, það er erfitt að
minnast ömmu án þess að tala um
afa í leiðinni, þau hjónin voru svo
samrýnd.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja ömmu enda var hún gestrisin
og áhugasöm um það sem við unga
fólkið tókum okkur fyrir hendur.
Amma var mjög greind, vel lesin,
Formáli
minning-
argreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, er fædd-
ur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka
og börn, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Þegar andldt ber að höndum
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara
d höfuSborgarsvæilinu. Þarstarfa nú 15 manns
vi5 útfararþjónustu og Uistuframleiðslu.
AlúSleg þjónusta sem byggir á langri reynslu
Útfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2 — Fossvogi — Sími 551 1266
góð og falleg. Hún var alltaf ein-
staklega smekklega til fara og við
vorum stolt af því að vera nálægt
henni. Amma kom ávallt fram við
okkur unga fólkið sem jafningja o^f
vinátta hennar var okkur mikils
virði. Við systurnar hittum hana í
sumarbústað fyrir stuttu og okkur
er mjög minnisstætt hvað lá vel á
henni og hvað það var gaman að
spjalla við hana.
Elsku afi. Það er skrýtið að hugsa
til þín án ömmu þér við hlið því í
okkar augum eruð þið eitt. Þið vor-
uð svo sæt saman. Guð gefi þér
styrk.
Takk fyrir okkur.
Bergdís, Garðar Héðinn,
Fanney, Brynja og Drífa.
Þá er hún Gréta amma mín farin
frá okkur og einhvern veginn er
eins og heimurinn hafi minnkað.
Amma var umburðarlynd og hlý
manneskja. Þótt hún hefði nú oft
ákveðnar skoðanir á hlutunum þá
var hún ekkert að kippa sér upp við
það þótt öðrum fyndist eitthvað allt
annað. Og ekki gerði hún óþarfa
veður út af smámunum, að minnsta
kosti ekki við okkur barnabörnin.
Dæmi um það er frá því þegar ég
var þrettán, fjórtán ára og bjó um
vikutíma hjá ömmu og afa meðan
báðir foreldrar mínir voru í burtu.
Eins og unglinga er oft siður hafði
ég skroppið út eitt kvöldið og kom
heim miklu seinna en um hafði veriiV.
samið. Ég opnaði eins hljóðlega og
ég gat og læddist inn í von um að
sleppa þannig við skammir. í
myrkrinu sat amma og hló og sagði:
„Þú ert nú meiri nátthrafninn." Eft-
ir þetta gat ég auðvitað ekki annað
en hagað mér miklu betur en ég var
vön það sem eftir var dvalarinnar
hjá ömmu og afa.
Það var alltaf þægilegt að vera
nálægt ömmu og aldrei ástæða til að
vera með neina tilgerð, kannski af
því að hún var laus við hana sjálfi^.
Ég man ekki eftir að hún haff
nokkurn tímann talað öðruvísi við
mig en með virðingu, sama á hvaða
aldri ég var. Henni fannst greini-
lega engin ástæða til að tala niður
til barna. Því sama tók ég eftir þeg-
ar ég var orðin fullorðin og heyrði
hana tala við börnin mín. Hún sýndi
líka alltaf áhuga á því að skflja
áhugamál manns og skoðanir og var
sérlega næm og fljót að átta sig á
hlutunum. Hún hafði skarpa hugsun
hún amma.
Ég á mynd af mér eins til tveggja
ára gamalli með ömmu þar sem við
leiðumst berfættar gangandi á sandi.
Mér hefur alltaf fundist eins og þessi
mynd væri af ömmu að leiða mig út í
lífið. Fyrir hennar hlutverk á þeim**
vettvangi verð ég henni ævinlega
þakklát.
Eyja Margrét Brynjarsdóttir.
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Svemr Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Útfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
«cr