Morgunblaðið - 23.01.2000, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 23. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
UNNUR GUÐMUNOSDÓTTIR,
Hraunbæ 103,
sem lést á Landakotsspítala þriðjudaginn
18. janúar sl., verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju fimmtudaginn 27. janúar kl. 13.30.
Kristinn Eysteinsson,
Þórunn Sjöfn Kristinsdóttir, Halldór Melsteð,
Þorgeir Sverrir Kristinsson,
Unnur Melsteð, Benidikt Sveinsson,
Páll Melsteð, Hulda Karlsdóttir,
Kristinn Melsteð, Bryndfs Axelsdóttir,
Þórdís Melsteð og Björn Benidiktsson.
í
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður okkar, dóttur, systur
og tengdadóttur,
HELGU FOSSBERG HELGADÓTTUR,
(rabakka 6.
Sérstakar þakkir til séra Sigurðar Arnarsonar
og starfsfólks krabbameinsdeildar Landspít-
alans og líknardeildar.
Guð blessi ykkur öll.
Þórður Njálsson,
Ágeirs H. Þórðarson,
Guðrún J. Þórðardóttir,
Þóra B. Þórðardóttir,
Ástríður E. Geirsdóttir,
Sigurður Geirsson,
Guðmundur N. Þórðarson, Guðrún E. Jónsdóttir,
Saga Helgadóttir,
Þuríður Ketilsdóttir,
Anna Ketilsdóttir,
Njáll Guðmundsson,
Ketill Jómundsson,
Árni Bragason,
Ásgeir Ásgeirsson,
Sigríður Júlíusdóttir.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug við andlát móður okkar,
ADDBJARGAR SIGURÐARDÓTTUR
frá Litlu-Brekku,
Grímsstaðaholti,
til heimilis í Seljahlíð,
Hjallaseli 55.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Seljahlíðar fyrir
frábæra umönnun og hlýhug.
Hafsteinn Guðjónsson,
Reynir Guðjónsson,
Sigrún Guðjónsdóttir,
Helga María Guðjónsdóttir.
Jóna Ásta Sigurðardóttir, Jósef Halldórsson,
Jósef Hrafn Þrastarson, Þorbjörg Ósk Þrastardóttir,
Ingibjörg Ásta Þrastardóttir, Hrafnhildur Ósk Þrastardóttir,
Georg Pétur Þrastarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
vináttu og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
eiginkonu minnar, móður, tengdamóður og
ömmu,
HULDU KOLBRÚNAR FINNBOGADÓTTUR,
Lágholti 8,
Mosfellsbæ.
Innilegar þakkir til heimahjúkrunar Krabba-
meinsfélagsins og líknardeildar Landspítalans.
Davíð B. Sigurðsson,
Sveinbjörg Davíðsdóttir, Svanur H. Magnússon,
Kolbrún Ósk Svansdóttir, Davíð H. Svansson,
Magnea Rós Svansdóttir.
INGILEIF
GUÐMUNDSDÓTTIR
tlngileif Guð-
mundsdóttir
fæddist á Sveinseyri í
Tálknafirði 19. júlí
1911. Hún lést á Dval-
arheimilinu Hh'ð á Ak-
ureyri 8. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Sigurður
Jónsson, f. 3.9. 1876,
d. 6.6. 1953, og Guð-
ríður Guðmundsdótt-
ir, f. 7.12.1875, d. 4.7.
1967. Þau hjón
bjuggu allan sinn bú-
skap á Sveinseyri í
Tálknafírði, þar ólst Ingileif upp
ásamt systkinum sínum og fóstur-
systkinum. Þau eru: 1) Guðmundur
Olafur, f. 13.8. 1902, d. 21.7. 1978.
2) Guðríður, f. 16.8. 1903, d. 16.8.
1903. 3) Jón, f. 14.4. 1905, d. 13.7.
1994. 4) Magndís, f. 18.7. 1906, d.
25.9. 1997. 5) Rannveig Oktavía, f.
25.8. 1908, d. 13.4. 1976. 6) Albert
Ingibjartur, f. 5.11. 1909, d. 24.6.
1967. 7) Ingileif sem hér er kvödd.
8) Jóna, f. 16.8. 1913. Fóstursystk-
in: 1) Ingibergur Benoný Guðmun-
dsson, f. 14.6. 1894, d. 17.10. 1950.
2) Magnús Einarsson, f. 29.1. 1919.
3) Kristín Berta Ólafsdóttir, f. 11.9.
1922, d. 3.12. 1986.4) Viggó Valdi-
marsson, f. 4.4.1924.
Hinn 7. apríl 1934 giftist Ingileif
Jóhanni Birni Jónassyni, f. 14.10.
1900, frá Álfgeirsvöllum í Skaga-
firði, sonur hjónanna Maríu Guð-
mundsdóttur, f. á Hömrum 15.9.
1866, d. 22.3. 1962, og Jónasar
Bjömssonar frá Ytri-Reykjum í
Miðfirði, f. 15.1.1872, d. 5.6.1939.
Jóhann Björn lést 15.12. 1994.
Böm þeirra em: 1) Sigrún, f. 15.4.
1935, maki Ævar Karl Ólafsson,
böm þeirra era: Ólafur Þór, f.
13.11. 1958, maki Marta Láras-
dóttir og eiga þau
þijú börn, Inga Jóna,
f. 19.7. 1961, maki
Tryggvi Agnarsson,
og eiga þau þijú
böm, Jóhann Björn,
f. 22.12. 1963, maki
María Hrafnsdóttir,
og eiga þau tvær
dætur og auk þess á
Jóhaim tvö böm frá
íyrri sambúð. 2) Jón-
as, f. 6.8. 1938, maki
Guðrún Þorsteins-
dóttir, böm þeirra
eru Guðbjörg Ingi-
leif, f. 28.1. 1959,
maður 1 Marinó Víborg, þau slitu
samvistir og eiga tvö böm, maður
2 Eggert Jónsson og eiga þau einn
son, Þorsteinn Aðalbjörn, f. 7.5.
1960, maki Þórann Gróa Jóhanns-
dóttir, og eiga þau tvö böm, og átti
Þorsteinn soninn Jóhann Vigni
fyrir, Jóhann Bjöm f. 17.2. 1965,
maki Helga Jóhannsdóttir, og eiga
þau þijú böm, Guðríður Heiða, f.
15.12. 1971, sambýlismaður Þor-
steinn Hlynur Jónsson, eiga þau tvö
böm. 3) Guðmundur Sigurður, f.
10.2. 1942, maki Ingibjörg Þórar-
insdóttir, böm þeirra era: Sigrún
Ingibjörg, f. 9.1. 1968, maki Omar
Pétursson, og eiga þau tvö böm, Al-
bert f. 13.8. 1970. 4) Kristín, f. 19.3.
1947, maki Páll Reynisson, böm
þeirra era: Sveinn Reynir, f. 19.6.
1968, sambýliskona er Kristúi Óla-
dóttir, Jóhann Ingi, f. 29.8. 1971,
Helga Björk, f. 12.5.1973. 5) Jón, f.
29.8. 1953, maki Áslaug Ásgeirs-
dóttir, þau slitu samvistir, böm
þeirra era: Bjöm Ingi, f. 22.6.1974,
Guðmundur Heiðar, f. 18.2. 1978,
Guðrún María, f. 3.8.1979.
Utför Ingileifar fór fram í kyrr-
þey frá Akureyrarkirkju 21. jan-
úar að ósk himiar látnu.
Nú kveð ég ömmu mína, Ingileifu
Guðmundsdóttir eða Ingu ömmu eins
og við systkinin og frændsystkinin
kölluðum hana. Þegar öldruð og veik
kona kveður þennan heim eftir erfiða
lífsbaráttu og langt sjúkdómsstríð
ríkir í huga blanda af létti og trega.
Léttir vegna þess að löngu stríði er
nú loks lokið og tregi og söknuður eft-
ir mikla og lífsreynda konu. And-
spænis dauðanum vakna hugsanir
um tilgang lífins og hvað gengnar
kynslóðir færa afkomendunum í veg-
anesti. Amma var af þeirri kynslóð
sem mætti erfiðleikum með kjarki og
hljópst ekki undan merkjum þegar á
reyndi og gafst ekki upp. Með lífs-
hlaupi sínu og afstöðu til lífsins
kenndi hún okkur að mæta erfiðleik-
um með stillingu og trú en lífið lagði
þungar byrðar á hana. Við bama-
bömin heyrðum aldrei um það talað
en þegar við eltumst og skilningur
okkar jókst og sögubrotin skýrðust
fyrir okkur skildum við betur hvað
amma hafði gengið í gegnum. Senni-
lega skilur þó enginn til fullnustu þá
erfiðleika sem vom fólgnir í því þegar
mikil veikindi steðjuðu að við upphaf
búskapar hjá ungum hjónum um
miðja síðustu öld. Eiginmaðurinn og
fyrirvinnan skyndilega lífshættulega
veikur og upp frá því alvarlega fatlað-
ur vegna lömunarveiki. Þetta var fyr-
ir tíma almannatrygginga, þegar at-
vinnutækifærin byggðust nær ein-
göngu á líkamlegu atgervi og heil-
brigðisþjónusta enn á frumstigum.
Þrátt fyrir þetta tókst afa og ömmu
að söðla um, flytja búferlum milli
landshluta, fyrst frá Álfgeirsvöllum í
Skagafirði á hennar bernskuslóðir í
Tálknafirði. Síðar áfram til Akureyr-
ar og eignast og ala upp fimm böm
sem öll komust upp heilbrigð og virk-
ir þjóðfélagsþegnar.
Eg man heimili þeirra afa og ömmu
heima á Akureyri, fyrst í Austur-
byggð og síðar í Skarðshlíð. Ég sé
hana fyrir mér í eldhúsinu við matar-
gerð eða bakstur, lágvaxna og skarp-
leita, fumlausa, snara í handtökum en
vandvirka. Hvert verk unnið af alúð.
Notalegur ilmur, öryggi og hlýja um-
vafði hana en um leið festa og skortur
á innihaldslausu hjali og stundum gat
amma verið ströng. Ég man samspil
þeiira ömmu og afa en afi Jóhann og
amma Inga vora um flest mjög ólík
en um leið var það þeirra styrkur.
Þau voru hrein og bein hvort við ann-
að, oft bar á glettni hjá afa en meiri al-
vöru hjá ömmu en það var alltaf hlýja
og gagnkvæm virðing í samskiptum
þeirra og umhyggja sem við bama-
bömin skynjuðum langtum fyrr en
við höfðum vit á.
Amma fyldist vel með hvað gerðist
í fjölskyldunni, viðhélt góðum tengsl-
um við böra sín og tengdaböm án af-
skipta og fylgdist vel með okkur
yngri afkomendunum í námi og starfi.
Fátt gladdi hana meira en sigrar og
árangur okkar og löngu seinna skildi
ég hennar eigin drauma um nám og
listsköpun sem hún bar vandlega
falda með sér og fékk ekkd tækifæri
til að láta rætast en upplifði af ein-
lægni og án eigingimi með okkur sem
fengum önnur og meiri tækifæri til
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir, dóttir og systir,
SNJÓLAUG GUÐRÚN STURLUDÓTTIR,
lést þann 21. janúar á líknardeild Landspítalans.
Helmut Maier,
Óskar Jósef Maier, Eirfkur Sturla Ólafsson,
Solveig Thorarensen, Sturla Eiríksson,
Ingunn Ósk Sturludóttir,
Steinunn Rósa Sturludóttir,
Óskar Sturluson.
slíks en hún og hennar kynslóð.
Þegar amma var komin vel yfir
miðjan aldur veiktist hún af parkin-
sonsjúkdómi og skiljanlega óttaðist
hin sjálfstæða dugmikla kona þá til-
hugsun að verða ósjálfbjarga. Það
varð hún, en sætti sig við þau örlög og
bar hlut sinn með reisn. Þvílíkur
kjarkur og æðruleysi. Hvernig gat
hún með sínum titrandi höndum
skapað þessar fíngerðu myndir og
listaverk úr skeljum og kuðungum
eða málað blómamyndir á dúka á svo
listrænan hátt? Síðustu árin dvaldi
hún á Hjúkrunarheimilinu Hlíð og
hlaut þar faglega, nákvæma og um-
fram allt mannlega umönnun.
Þegar ég minnist ömmu Ingu þá
leita á hugann minningar um þær
systurnar Magndísi, Jónu og Rann-
veigu en bræðuraa þekkti ég ekki.
Það var svo áþreifanlegt hve tengdar
þær voru og mikill kærleikur þeirra á
milli. Jóna frænka lifir þær systur og
sýnir sömu stillingu, festu og reisn og
þær gerðu ætíð.
Ég þakka af alhug samverustund-
imar góðu, tilsögn, áhrif og kærleika.
Hvfl í friði.
Ólafur Þór Ævarsson.
Nú þegar bæði elsku amma og afi
hafa kvatt þennan heim, en afi Jóhann
lést 15. desember 1994, langar mig að
minnast þeirra með nokkrum orðum. I
huga minn kemur fyrst og fremst upp
þakklæti fyrir að hafa orðið þeirrar
gæfu aðnjótandi að eiga þau að meðan
ég var að alast upp og fram á fullorð-
insárin. Fyrir mig var það líka dýr-
mætt þegar ég stofnaði fjölskyldu, að
Ómar maðurinn minn skyldi kynnast
afa og ömmu og fyrir bömin mín að
kynnast langömmu nú síðustu árin.
Litla dóttir mín fimm ára á þó erfitt
með að skflja af hveiju langamma er
dáin og vill heimsækja hana, en skynj-
ar líka að hún var orðin mikið veik og
að nú líði henni vel og segir að nú sé
hún engill uppi á himnum hjá Guði.
Þrátt fyrir sorg yfir því að afi og
amma skuli vera farin veit ég að nú líð-
ur þeim vel og þau eru saman á ný. Þó
að lífið léki ekki alltaf við afa og ömmu
og þau hafi bæði búið við heilsuleysi
lifðu þau langa og viðburðaríka ævi og
áttu miklu baraaláni að fagna og fann
ég að fyrir það voru þau mjög þakklát.
Þau umvöfðu hvort annað og sína nán-
ustu mikilli ást og hlýju.
Upp í hugann koma minningar um
ömmu Ingu. Ég dáðist að því hvað hún
var æðrulaus í veikindum sínum og
minntist aidrei á þau þrátt fyrir að
hafa verið með parkinsonsveikina í 25
ár. Ég undraðist það og dáðist að því
hvað amma var listræn og gat unnið í
höndum, þrátt fyrir skjálfta, og hug-
leiddi oft hvaða tækifæri hún hefði get-
að haft á okkar tímum. Það er svo mik-
ils virði í dag að eiga alla þessa fallegu
hluti eftir hana, hvort sem það era
skeljaplattar, saumaðir púðar eða mál-
aðir dúkar. I endurminningunni var
svo gaman að fara með pabba, mömmu
og Albert bróður í fjöruferðir til að tína
skeljar og kuðunga fyrir ömmu Ingu,
sem hún vann úr faflega skeljaplatta.
Amma og afi vora líka trúuð og báðu
alltaf Guð að vera með mér og fjöl-
skyldunni og vemda ef lagt var í ferða-
lag. Þó að amma væri mjög lasburða
síðustu árin fann ég að hún fylgdist
með mér og fjölskyldu minni og hafði
ánægju af að fá heimsóknir. Vert er að
minnast síðasta jólaboðsins hjá for-
eldrum mínum, þar sem öll fjölskylda
ömmu, sem búsett er á Akureyri, hitt>
ist og áttum við yndislega stund sam-
an. Þegar ég minnist afa Jóhanns
verður mér hugsað til þess hve hlýr
og traustur hann var, hreinn og beinn
og sagði sína meiningu þó að ekki hafi
kannski öllum líkað það. Hann gat
líka verið léttur í lund og hafði gaman
af að kveða. Þrátt fyrir að hafa fengið
lömunarveikina aðeins 35 ára gamall
og verið upp frá því lamaður í öxlum
leit ég aldrei á afa sem fatlaðan því að
hann var mjög sjálfbjarga með alla
hluti og duglegur. Hann var vanur að
kalla mig og bróður minn „blómin
sín“ og fannst okkur það notalegt og
var honum mjög umhugað um mig og
fjölskylduna alla. Það er líka svo in-
dælt í minningunni að minnast þess
hve gott var að stinga lítilli bams-
hendi í stóra og hlýju höndina hans
afa og láta hana umlykja sig.
Guð blessi minningu afa og ömmu.
Sigrún Ingibjörg.