Morgunblaðið - 06.05.2000, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 6. MAÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HULDA BERNDSEN
INGVARSDÓTTIR
+ Hulda Bcrndsen
Ingvarsdóttir
fæddist í Birtinga-
holti í Vestraanna-
eyjum 10. maí 1927.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skógar-
bæ 28. apríl síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskapellu 5.
maí.
Elsku langamma.
Við vitum að nú ertu
komin upp til engl-
anna. Og við munum
sakna þín mikið. Þú varst alltaf svo
góð við alla og passaðir upp á fólkið í
kringum þig. Þegar við komum í
heimsókn til þín á hjúkrunarheimil-
ið í síðasta sinn, helgina áður en þú
fórst, varstu sofandi. Við kíktum
samt á þig og sendum þér fíngur-
koss. Það var gott og við vitum að ef
þú hefðir verið vakandi hefðirðu
kysst okkur og knúsað. Þú hefðir
líka lumað að okkur einhverju góð-
gæti og boðið okkur að
leika í dótinu sem þú
hafðir sankað að þér.
Þannig varstu. Hugs-
aðir alltaf um aðra
fyrst og svo langsíðast
um sjálfa þig. Það er
eitthvað sem við ætlum
að læra af. Þó gleymir
maður sér stundum og
byrjar að hugsa bara
um sjálfan sig. En það
geta allir gert það.
Þeir eru hinsvegar
færri sem geta gefið af
sér allt til enda. Eins
og þú.
Sem varðst göfugri eftir því sem
þú veiktist meira. Hafðir áhyggjur
af heilsu samsjúklinga þinna á
hjúkrunarheimilinu þrátt fyrir að
þú værir sjálf í hjólastól og hefðir í
raun um nóg annað að hugsa. Þú
hugsaðir vel og fallega um alla og
það verður okkur ætíð innblástur til
að verða að betri manneskjum.
Saknaðarkveðjur,
Gabríel Darri og Kristín Una.
VALGERÐUR
GUÐRÚN
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Valgerður Guð-
rún Halldórs-
dóttir fæddist í Garði
í Mývatnssveit 20.
apríl 1929. Hún lést á
líknardeild Land-
_> spitalans 25. apríl
síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Dómkirkjunni 5. mai.
Okkur langar til að
minnast ömmu Val-
gerðar í örfáum orð-
um. Við vorum svo
lánsöm að fá að búa í
kjallaranum hjá Val-
gerði og Kristjáni í fímm ár áður
en við byggðum okkar eigið hús.
Sambúðin gekk vel og Valgerður
var dugleg að aðstoða okkur í
heimilishaldinu með góðum leið-
beiningum og ráðum. Það var
óneitanlega mikill stuðningur að
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
! formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
hafa hana á efri hæð-
inni ef eitthvað kom
upp sem leysa varð
úr. Ekkert var betra
en að fara upp í kaffi
til Valgerðar og setj-
ast aðeins út á verönd
hjá henni og spjalla
um heima og geima á
góðum sumardögum
eða að skiptast á upp-
skriftum. Valgerður
var alltaf til í að prufa
eitthvað nýtt þegar
kom að bakstri eða
matargerð. Valgerður
var hörkukvendi og
allt sem hún tók sér fyrir hendur
var gert 100 prósent. Sem ungt
foreldri með lítið heimili skamm-
aðist maður sín oft fyrir húshaldið
hjá sér þegar viðmiðið var heimili
Valgerðar. Stór og mikill kostur
við Valgerði var hversu hreinskipt-
in hún var. Hún hikaði ekki við að
segja sína meiningu og því vissi
maður alltaf hvar maður stóð
gagnvart henni. Valgerði var gott
að eiga að og frábært að koma til
hennar í kaffi eftir að við fluttum
út. Tómasi, langömmubarninu
hennar, leið alltaf vel á Otrateign-
um og hans fyrsta verk í heim-
sóknum þangað var að kíkja á efri
hæðina á dótið sem hann vissi að
þar var að finna. Að því loknu kíkti
hann alltaf í ofninn inni í eldhúsi
því þar lumaði Valgerður oft á ein-
hverju góðgæti. Við eigum eftir að
sakna þess að missa af þeim góða
félagsskap sem amma Valgerður
var en vitum að hún er án efa í
góðum verkefnum þar efra.
Takk fyrir samskiptin, þau voru
okkur dýrmæt.
Hafsteinn og Þóranna
Skriðu, Kjalarnesi.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
áttu við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
SIGURLAUGAR SIGURÐARDÓTTUR,
Miðvangi 41,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
St. Jósefsspítalans í Hafnarfirði.
Jónas Ágúst Símonarson,
Ásdís Símonardóttir, Bjarni Garðarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
AÐALBJORG
JÓNSDÓTTIR
+ Aðalbjörg Jóns-
dóttir fæddist á
Stóru-Okrum í
Blönduhlið 28. júlí
1912. Hún lést á
hjartadeild Land-
spítalans 17. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Bústaðakirkju
25. febrúar.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa
á
því sem engu öðru er
líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosieðavinsemd.
„Einstakur" lýsir fólki
sem stjómast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“áviðþá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur" er orðið sem best lýsir þér.
(Teri Fernandez.)
Elskuleg föðursystir mín er látin
og söknuður minn er sár, því að í
huga mínum var hún eisntök kona
og tryggur vinur. Allt frá því að ég
man eftir mér hefur Begga frænka
skipað stóran sess í lífi mínu. Fyrst
á barnsaldri, þegar foreldrar mínir
fluttu til Rykjavíkur úr Skagafirði.
Þá var ég á fjórða ári og við bjugg-
um um tíma hjá föðurömmu minni
og Unni og Jónasi börnum hennar í
Fossvoginum. Þá bjó Begga með
Stefáni manni sínum á
Fossvogsbletti 40. Þau
áttu þá synina Jón og
Sigurjón og eignuðust
svo dótturina Jóhönnu
nokkru síðar. Svo flutt-
um við í húsið okkar
sem pabbi byggði og
var spölkorn frá heim-
ili þeirra.
A leiðinni í skólann
var sjö ára lítil písl
hræðilega myrkfælin
(þá voru ekki götuljós-
in). Þá var gott að
komast í hús hjá
Beggu frænku og fá
heitan kakóbolla og flatköku eða
annað góðgæti sem hún hafði bakað
og verða svo stóra frænda, Jóni syni
hennar, samferða í skólann.
Síðan flutti ég aftur í sveitina og
um nokkurra ára skeið hittumst við
frænkurnar ekki eins oft. En svo lá
leið mín til Reykjavíkur á nýjan leik,
fyrst til að vinna fyrir mér og svo
stofnaði ég heimili mitt hér. Alltaf
var heimili Beggu og Stefáns manns
hennar, sem var sérstakt ljúfmenni,
mér og fjölskyldu minni opið. Gest-
risni þeirra var með eindæmum.
Enginn skyldi fara svangur úr húsi
þeirra. Begga var alveg sérstaklega
myndarleg húsmóðir, eldaði meira
að segja alls konar nýtísku mat,
grillaði og hvaðeina, komin hátt á
níræðisaldur. Hún bakaði flatbrauð
og rúgbrauð og ekki var nóg með að
maður yrði að borða þangað til mað-
ur stóð á blístri, heldur varð maður
að taka bita með sér heim líka.
Fjölskyldan var Beggu frænku
minni mjög mikilvæg. Hún átti góð
börn og elskuleg barnabörn sem
heimsóttu afa og ömmu oft, og ekki
sjaldnar eftir að hún varð ein. Hún
gat spjallað við þau eins og alla aðra
af þeirri hreinskilni sem henni var
svo eðlileg. Hún sagði alltaf mein-
ingu sína og stóð fast á skoðunum
sínum en var alltaf hress og kát og
stutt í brosið. Heilsan var ekki alltaf
góð en ævinlega reis hún upp að
nýju og þá var hlaupið í búðina eða
bæinn. Henni fannst gaman að
ganga enda var hún alla tíð létt í
spori og lífskrafturinn með eindæm-
um.
Minningarnar leita til mín. Eg sit
í borðkróknum, hún er að bardúsa
við eldhúsborðið og að spyrja um
dætur mínar og barnabörn sem
kölluðu hana ömmu, ég að spyrja
um hennar barnabörn og lang-
ömmubörn. Þá var nú margt spjall-
að og mikið hlegið og leitað frétta af
ættingjum og vinum. Frænka mín
var sérstaklega ættrækin og hugs-
aði raunar oftast meira um aðra en
sjálfa sig. Þannig man ég hana síð-
ustu árin, sem hún bjó með Sigur-
jóni syni sínum, sem var henni stoð
og stytta og gerði henni kleift að
búa í húsinu sínu í Brautarlandinu
allt til loka. Gott var að hún skyldi fá
að fara í fullu starfi sem húsmóðir.
Það hefði aldrei átt við hana að
liggja í rúminu og vera upp á aðra
komin. Megi góður Guð styrkja og
hugga ástvini hennar.
Með söknuði í hjarta kveð ég þig,
frænka mín, og segi eins og Rósa
litla, barnabarn mitt, sem er á
fjórða ári: „Nú er Begga frænka dá-
in, farin til Guðs og englanna og ég
sé hana aldrei aftur, og það þykir
mér svo leiðinlegt, því að mér þótti
svo vænt um hana Beggu.“
Hvíl í friði.
Þrúða.
STURLA
HJALTASON
+ Sturla Hjaltason
fæddist á Rauf-
arhöfn 10. desember
1940. Hann lést á Ak-
ureyri 17. mars síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Rauf-
arhafnarkirkju 25.
mars.
Hve sæl ó hve sæl er
hve leikandi lund,
en lofaðu engan dag
fyrir sólarlagsstund.
Og dátt lék sér barnið
um dagmálamund
en dáið var og stirðnað um miðaftans
stund.
Svo örstutt er bil milli blíðu og éls
og brugðist getur lánið frá morgni til
kvelds.
Kæri bróðir! Þessi orð Matthías-
ar virðast eiga vel við í þínu tilfelli.
Ekki hafði mig órað fyrir því er
við töluðum saman í síma fáeinum
dögum fyrir andlát þitt að það
yrðu okkar síðustu samskipti í
þessari tilveru. Okkur fannst öll-
um að þú hefðir yfirstigið veikindi
þín frá 1995 nokkuð vel, en eins og
máltækið segir „enginn ræður sín-
um næturstað". Þá vissulega kom
fráfall þitt yfir okkur öll eins og
reiðarslag.
Sturla var fæddur 10. desember
1940, sama mánaðardag og faðir
okkar Hjalti. Hann var næstelstur
ellefu systkina, barna Hjalta og
Ollu á Hjaltabakka. Nú hefir
fyrsta skarðið verið höggvið í
systkinahópinn á Hjaltabakka, þau
eiga eflaust eftir að verða fleiri ef
að líkum lætur.
I þá gömlu góðu daga þegar við
vorum að alast upp viðgekkst það
á Raufarhöfn að velflest heimili
höfðu smábúskap, s.s. kýr, kindur
og hænsni, enda mannmargt á
mörgum heimilum. Það kom því
snemma í hlut okkar eldri bræðr-
anna að aðstoða við heyöflun,
sækja kýr, moka flór og sinna
hænsnum. Ekki lét Sturla sitt eftir
liggja við þá iðju,
enda meira heima en
við hinir þar sem við
vorum í sveit hjá Jón-
asi frænda okkar á
sumrin. Snemma kom
í ljós að Sturla var
mjög handlaginn, öll
verkfæri, hamar, sög
og hjólsveif, léku í
höndum hans enda
ávallt „yfirsmiður" ef
reka þurfti saman
kofa eða fleka til að
sigla á Kottjörninni.
Við vorum svo heppin
að faðir okkar átti
töluvert af verkfærum sem hann
léði okkur ef vel var að farið.
Sturla var alla tíð mjög heimakær
og iðinn og hjálpsamur við móður
okkar, enda urðu þau mjög sam-
rýnd og góðir vinir alla tíð. Eftir
að foreldrar okkar fíuttu til
Reykjavíkur reyndist hann þeim
sama hjálparhellan og fyrr. Eins
og margir vita stóð æskuheimili
okkar Hjaltabakki (hann hefur nú
horfið af sjónarsviðinu) örfáa
metra frá hinni fögru innsiglingu
til Raufarhafnar. Það hefur senni-
lega mótað lífsviðhorf okkar
bræðra að sjá sökkhlaðin síldar-
skipin sigla inn, enda urðum við
allir sjómenn að aðalstarfi. Eins og
títt var í þá daga var snemma farið
að halda börnum til vinnu og gilti
það ekki síður um okkur systkinin,
enda nóg um störfin svo sem áður
segir svo og vinnu á plönunum og í
verksmiðjunni. Sturla tók að sjálf-
sögðu þátt í þessu öllu eins og aðr-
ir og var ávallt rómaður fyrir
dugnað og samviskusemi. Upp úr
fermingaraldri höfðu safnast í sjóð
okkar Sturlu einhverjar krónur og
var þeim strax varið í að komast
yfir fley. Þar með var ísinn brotinn
og samstarf okkar á sviði útgerðar
hafið. Árið 1960 keyptum við sam-
an stóran trillubát, „Gunnþór",
sem við gerðum út í nokkur ár
saman uns Sturla keypti minn hlut
í bátnum og hefur haldið honum út
fram á síðustu ár. Árið 1966 keypti
Sturla lítið íbúðarhús hér á staðn-
um og hóf um það leyti sambúð
með konu sinni Katrínu Björns-
dóttur. Seinna þegar fjölskyldan
stækkaði byggði Sturla við húsið
og naut við það aðstoðar Björns
tengdaföður síns. Kom þá vel í ljós
hversu hagur Sturla var og reynsl-
an frá kofasmíðinni í gamla daga
kom að góðum notum. Saman
eignuðust þau Katrín börnin
Snorra 1969 og Sóleyju 1974 auk
þess sem Katrín átti þrjú börn frá
fyrra hjónabandi, þau Sævar, Við-
ar og Eddu, sem Sturla gekk í föð-
urstað. Ollu þessu góða fólki hefur
Sturla reynst hinn besti drengur
alla tíð. Þau sakna nú öll vinar í
stað, en sú kemur tíð að sárin
munu gróa. Árið 1985 varð Sturla
fyrir því áfalli að missa eiginkonu
sína Katrínu og var sár harmur
kveðinn að eiginmanni og börnum,
en Katrín hafði verið mikill sjúkl-
ingur um langan tíma. Sá Sturla
sjálfur um umönnun barnanna eft-
ir það með aðstoð góðra vina. Fyr-
ir allmörgum árum festu þeir feðg-
ar saman kaup á nýjum vélbáti,
„Sæunni", og gerðu út frá Raufar-
höfn uns árið 1998 að þeir fluttu
þá útgerð til Sandgerðis. Á síðast-
liðnu ári festi Sturla kaup á íbúð í
Hafnarfirði. Hann hafði þá kynnst
ágætri konu, Gunni Jakobínu
Gunnarsdóttur frá Akureyri.
Sturla hafði ásamt sjómennskunni
unnið að því að breyta og lagfæra
íbúðina þegar kallið kom. Hann
var staddur á heimili Gunnar þeg-
ar það átti sér stað fyrirvaralaust.
Kæri bróðir! Ég veit að ég mæli
fyrir hönd okkar systkinanna og
ótal margra fleiri vina þinna þegar
ég segi að þín er sárt saknað, en
eigi má sköpum renna. Eitt er víst,
að eitt sinn skal hver deyja, það er
eins víst og dagur fylgir nóttu. Ég
er fullviss þess að á ströndinni
handan „hafsins“ hafa ástvinir þín-
ir sem farnir eru af þessu til-
verusviði tekið á móti þér og þú
munt eiga góða tilveru með þeim.
Við hjónin þökkum þér sam-
fylgdina og vináttu liðins tíma um
leið og við biðjum góðan guð að
leiða og styrkja alla eftirlifandi
ástvini þína, börn, tengdabörn og
afabörn, sem voru svo fjarska
hænd að afa sínum og honum þótti
svo vænt um.
Guð blessi minningu þína.
Þorgeir og Signý.