Morgunblaðið - 19.05.2000, Blaðsíða 47

Morgunblaðið - 19.05.2000, Blaðsíða 47
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 19. MAÍ 2000 47 GUÐRUN SIGURÐARDÓTTIR + Guðrún Sigurð- ardóttir fæddist á Bæ í Miðdölum í Dalasýslu 31. maí 1919. Hún lést á Land- spítalanum í Foss- vogi 12. maí síðast- iiðinn. Foreldrar hennar voru hjónin Ágústína Sigurðar- dóttir, ættuð frá Bæ, og Sigurður Ól- afsson, ættaður úr sömu sveit. Guðrún átti tvö systkini, Ingibjörgu Þóru sem er elst þeirra og Lár- us sem er nokkru yngri. Þau búa bæði í Reykjavík. Eiginmaður Guðrúnar var Baldur Þórhallsson, Austfirð- ingur að ætt, fæddur á Djúpa- vogi. Baldur lést árið 1987. Þau eignuðust eina dótt- ur, Ernu Björgu. Eiginmaður Ernu er Ólafur Óskar- sson. Þau eiga fjög- ur börn, Baldur Inga, Völu Ósk, Ól- af Unnar og Óskar Markús. Son átti Guðrún fyrir hjónaband, Sigurð Ingólfsson. Börn hans eru Sunna Guðrún, Vala Þóra og Julie Sif. Sambýliskona hans er Sigríður Kristinsdóttir. Guðrún fluttist sem ung stúlka til Reykjavíkur og átti þar heima sfðan. Utför Guðrúnar fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Að leiðarlokum kveð ég þig móð- ir mín og þakka þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig. Oft var það af litlum efnum og af litlum kröftum gert. En þú gerðir það, sem þú mögulega gast gert, fyrir þína nánustu og meira en unnt var að ætlast til. Þú varst af þeirri kyn- slóð, sem gekk í gegnum mestu breytingar mannkynssögunnar á einni mannsævi, jafnt í lifnaðar- háttum sem hugsun og viðhorfum. Kynslóð sem upplifði styrjaldir nær og fjær, flutti úr sveit, þar sem húsakostur, venjur og aðbún- aður hafði lítt breyst svo öldum skipti og tók þátt í að breyta Reykjavík úr fátæklegum daufleg- um bæ í burðuga nútímaborg. Starf þitt vannstu af kostgæfni og alúð. í 40 ár varstu á sama vinnustað sem ég heimsótti oft ungur drengur. Hjá Hrein vann þá einstaklega gott fólk sem varð ævifélagar og vinnustaðurinn þeirra annað heimili. Barnabörnin voru þitt yndi og stolt og þú tókst mikinn þátt í uppeldi þeirra framan af. Alltaf var jafngott að koma heim til ömmu og Baldurs 1 Fellsmúlann í góðan viðurgjörning. Síðustu átján árin tókstu af æðruleysi á við því- lík veikindi, að um þau mætti skrifa heila bók. Fólkið, sem af þeim vissi, undraðist þann mikla lífsvilja og kjark, sem í þér bjó og hversu oft þú gast boðið dauðanum birginn. Síðustu æviárin sem þú dvaldir hjá Ingu systur þinni voru þrátt fyrir allt ykkur báðum til mikillar gleði og oft var þá sem fyrr gest- kvæmt í Stangarholtinu þótt ald- urinn færðist yfir húsráðendur. Þetta eru fátækleg kveðjuorð til hversdagshetjunnar móður minn- ar, frá syni, sem á henni svo ótal- margt að þakka. Hvíldu í Guðs friði. Sigurður og fjölskylda. Við kveðjum nú hana Guðrúnu okkar í hinsta sinn, eftir erfið og langvarandi veikindi. I mínum huga hefur hún alltaf verið sannkölluð hvunndagshetja. Þrautseigja, ósérhlífni og um- hyggja hennar fyrir öðrum hefur einkum einkennt hennar líf. Ég kynntist Gunnu fyrir rúmum aldarfjórðungi, er ég fór að venja komur mínar í Fellsmúlann til hennar Ernu minnar. Gunnu hefur þá sjálfsagt fundist réttast, fyrst dóttir hennar sá eitthvað við þenn- an gaur að best væri að hún hefði hönd í bagga með að ala hann eitt- hvað upp líka. Þegar við „útskrif- uðumst“ úr foreldragarði Ernu, allt of ung, að mati uppalandans, var mér tjáð að það væri eins gott að standa okkur saman, „því að á þessu heimili er ekki skilað“. Síðan þá hefur grannt verið fylgst með nemendunum og þeir áminntir þegar þurft hefur, og jafnvel oftar en það, að þeirra mati. Sumt tókst okkur þó ekki að læra. Þar má nefna sem dæmi plokkfiskinn sem við nutum svo oft og hún eldaði gjarnan hjá okkur þegar við „buð- um“ henni í mat. Eftir margar misheppnaðar tilraunir okkar var ákveðið að láta meistaranum þetta eftir. Á hverju hausti hafa þær systur Gunna og Inga reynt að kenna okkur sláturgerð og er það nú orðið að ómissandi hefð hjá okkur. Ómetanlegt var að eiga tengdó að þegar börnin okkar voru að koma í heiminn. Þá varð allt að fylgja þeim hefðum sem hún vissi að vel hefðu reynst og reyndist þar hafa rétt fyrir sér sem oft áð- ur. Barnabörnunum sínum reynd- ist hún ekki síður vel þegar þau voru að vaxa úr grasi, ýmist hvatti þau eða áminnti um það sem betur mætti fara. Gömlu nemendurnir sem áttu að vera löngu útskrifaðir fengu líka stundum sinn skammt og fannst þeim sem lærimeistarinn ætlaði seint að sleppa þeim úr skólanum. Allan þennan tíma höfum við haldið jólin saman, ásamt Baldri á meðan hann lifði, og Önnu Siggu og Nönnu systrum hans. Þar hefur oft verið mikill atgangur í ung- viðinu og góður andi ríkjandi. Mér er minnisstætt þegar Gunna sagði eitt sinn á aðfangadagskvöld: „Hann Óli er nú ekki vanur rjúp- um.“ Þó hafði ég borðað þær með henni og þessum hóp í 15 ár. Þess- ar samverustundir hafa verið okk- ur hjónum og börnunum mikils virði og minningarnar um þær geymum við með okkur með mik- illi gleði á meðan við lifum. Gunna var afskaplega glaðlynd manneskja og gantaðist oft við okkur, þótt úr því drægi þegar veikindin urðu henni þungbærari. Læddi hún þó oft frá sér einu og einu gullkorni þegar henni fannst það við hæfi. Hún var einnig ljóð- elsk og setti stundum sjálf saman vísur, sérstaklega hér áður fyrr, sem hún var þó svo sem ekkert að flíka og hafði mest fyi-ir sig. Ég er viss um að ef ég hitti hana Gunnu mína aftur mun hún eflaust skamma sinn gamlan nem- anda fyrir þessi skrif því ekki var hún mikið fyrir að á hana væri borið lof fyrir „sjálfsagða" hluti, en ég veit líka að hún mun fljótt fyrirgefa mér barnaskapinn. Blessuð sé minning þín, Gunna mín. Þinn tengdasonur og nemandi, Ólafur Ingi. Á föstudaginn seinasta barst mér sú harmafregn að vinkona mín Guðrún Sigurðardóttir hefði látist þá um morguninn. Þótt frétt- in hafi ekki komið alveg á óvart er áfallið ávallt það sama þegar ætt- ingjar eða vinir ljúka sinni jarð- vist. Guðrún var ein af þeim heiðurs- manneskjum sem ég ber hlýjastan hug til. Með návist minni við hana til margra ára reyndi ég að til- einka mér marga þá kosti sem hún hafði til að bera, en þeir voru glað- værð og æðruleysi ásamt því að líta raunsæjum augum á tilveruna. Guðrún var fædd á Bæ í Miðdöl- um. Þar sleit hún barnsskónum í foreldrahúsum eða þar til árið 1930 að þau fluttust að Kvenna- brekku í sömu sveit. Þar bjó fjöl- skyldan næstu tvo áratugina eða til 1951 að foreldrar hennar brugðu búi og fluttust til Reykja- víkur. Fyrstu árin syðra bjó hún með foreldrum sínum og vann í Nóa-Síríusi til margra ára. Það voru árin á sjöunda ára- tugnum sem ég kynntist henni mest og best. Hún og Baldur eig- inmaður hennar höfðu þá stofnað heimili á Langholtsvegi 208. Þennan tíma leigði ég og fjöl- skylda mín í sama húsi. Samgang- ur var mikill milli íbúða enda sum aðstaða, svo sem þvottahús, sam- eiginleg. Einnig mun það hafa ýtt undir samgang að Baldur og faðir minn voru bræður, auk þess áttum við dætur á svipuðum aldri. Okkur leið mjög vel í návist Guðrúnar. Skapgerðin fastmótuð og einstök, þannig að nánast ekk- ert raskaði stöðugleikanum, hvorki til hins betra né verra. Að vísu var sjaldnast þörf á því betra, þar sem hún sá ávallt betri hliðarnar á flestu sem á vegi hennar varð. Eigi sjaldan var kallað niður: „Komdu upp, Erla, og fáðu þér kaffi, mér leiðist. Eg hafði það í sterkara lagi, það er rétt að spá í stöðuna.“ Þar var ekki hrakspánum fyrir að fara. Glaðværðin allt um ki’ing og alls staðar skein sól í heiði. Rétt fyrir 1970 skildi leiðir þannig að ég flutti í annað bæjar- félag sem þó er í grenndinni. Þrátt fyrir það strjáluðust heimsóknir og samband okkar minnkaði. Gagnkvæmar heimsóknir voru þó vel þegnar þegar færi gáfust. Um haustið 1987 lést Baldur eiginmaður hennar. Svo sem vænta mátti breyttust heimilishag- ir hennar. Heimsóknum fækkaði og einveran varð meiri en áður. Svo fór að þær mynduðu heimili saman hún og Inga systir hennar sem einnig hafði misst mann sinn. Þær náðu mjög vel saman og sam- býli þeirra varð með ágætum. Þær fengu styrk hvor frá annarri og á • • LARA BJORGVINSDÓTTIR + Lára Björgvins- dóttir fæddist í Reykjavík 19. maí 1960. Hún Iést á Landspítalanum 8. ágúst siðastliðinn og fór útför hennar fram frá Fossvogs- kirkju 20. ágúst. í dag, 19. maí, hefði föðursystir mín, Lára Björgvinsdóttir, orðið fertug. Þegar Lái-a lá sem veikust, sendi ég henni þessi fallegu orð til hughreystingar. Vonandi hafa þessi orð gefið henni og fjölskyldu hennar styrk á erfiðum tímum. Éghugsaekkium alla eymdina, heldurþáfegurð sem enn er eftir. (Anna Frank.) Sértu hygginn, þá skaltu blanda tvennu ólíku saman: vonaðu ekki ánefaogefastu ekkiánvonar. (Seneka.) Brynhildur L. Björnsdóttir. engan er hallað þegar sagt er að Inga hafi reynst henni frábærlega vel allan þann tíma og verið henn- ar stoð og stytta þrátt fyrir þung áföll seinustu ára. Fyrir um það bil tveimur vikum hitti ég Guðrúnu seinasta sinni. Hún var þá sjúklingur á sjúkra- húsi Rauða krossins við Rauðar- árstíg. Ljóst var þá hvert stefndi þótt haldið væri í vonina sem lengst, en feigum verður ekki for- ðað. Ég tel það til forréttinda að hafamátt kynnast konu eins og Guðrúnu Sigurðardóttur. Börnum, barnabörnum og ætt- ingjum öllum votta ég samúð mína. Minninguna geymi ég í hjarta mér. Erla Garðarsdóttir. Föstudagurinn 12. maí sl. rann upp sólbjartur og fallegur, sérlega heppilegur dagur til að ferðast. Þennan dag fór hún Gunna vin- kona mín í ferðalag sem hún var búin að vera hálft í hvoru að von- ast eftir að fara í lengi. Hún kvaddi þá þennan heim eftir margra ára síhrakandi heilsufar, löngu ferðbúin og sátt: „Ég skil ekki hvað ég er aftarlega á listan- um hjá þeim þarna uppi,“ sagði hún oft af miklu æðnileysi, eins og til þess að biðja okkur hin afsök- unar á því hvað hún tórði lengi. Hún sagði bara sína meiningu og var ekkert að pakka hlutunum inn í bómull. Maður getur alveg skilið það viðhorf, að þegar elli kerling gerist fullnærgöngul og þrek og heilsa fer dvínandi, fari maður að bíða eftir því að fá hvíldina. Gunna var gift afabróður mín- um, Baldri Þórhallssyni, og er æska mín mjög samofín minning- um um þau hjón, enda voru þau mér sem amma og afi, svo yndisleg voru þau alltaf við mig. Balli lést í nóvember 1987. Fyrstu fimm æviárin mín bjó ég í nábýli við Gunnu og Balla þar sem fjölskylda mín leigði hjá þeim hjónum á Langholtsveginum á meðan við vorum að byggja. Mikill samgangur var á milli hæða og dóttir þeirra Erna Björg, frænka mín, var mér sömuleiðis sem syst- ir. Fljótlega fann ég út að það var mjög hentugt að kynna sér og bera saman hvað væri í matinn á hvorri hæð fyrir sig. Þannig var stundum hægt að komast upp með að velja sér „rétt dagsins" og aum- ingja þeir sem aldrei fengu að - smakka brúnu sósuna hennar Gunnu, þeir misstu af miklu. Hún var ekki bara góð heldur best. Gunna mátti bara þakka fyrir að fá postulínið sitt aftur. Ekki skemmdi heldur fyrir að Gunna vann hjá Nóa-Síríusi og lumaði því alloft á perubrjóstsykri og Tópasi þannig að maður gat nú verið ansi uppáþrengjandi stundum og ekk- ert endilega alltaf á leiðinni heim til sín. Það kom þó fyrir að Gunna tók í taumana og sendi mann heim. Eitt sinn mislíkaði mér eitthvað þessar gerræðislegu aðgerðir og *•'- baunaði á hana orðum sem reynd- ar eru óprenthæf, þegar ég var komin í hæfilega fjarlægð að sjálf- sögðu. Það gerði ég líka bara einu sinni. Ég sá fljótt að það borgaði sig ekki og hún minnti mig líka á þetta af og til í þrjátíu og eitthvað ár, hlæjandi að sjálfsögðu, þannig að ég fékk alveg að skammast mín nógu mikið. Sennilega var það þó viðmót þeirra hjóna sem laðaði að því að í mörg ár eftir að fjölskylda mín flutti í Garðabæinn tók ég ekki annað í mál en að „búa“ áfram hjá Gunnu og Balla um helgar. Þau hjón höfðu alltaf tíma til að spjalla við mig um lífið og tilveruna. Balli kenndi mér mannganginn í skák og ýmsa praktíska spilagaldra auk þess sem hann sagði mér frá lífinu „í gamla daga“ á Djúpavogi og á Húsavík. Gunna galdraði fram krásir og spurði hvað á dagana hefði drifið auk þess sem hún hvatti mann til dáða og taldi manni trú um að allir vegir væru færir. Þó að heimsóknum fækkaði með árunum fylgdist Gunna alltaf með mér og spurði frétta. Dóttir mín, Hekla Karen, hefur heldur ekki '*v farið varhluta af þessum elskuleg- heitum og þau eru ófá ullarsokka- og vettlingapörin sem Gunna hefur prjónað og gefið henni. Ég vil að lokum þakka Gunnu fyrir allar skemmtilegu minning- arnar, allt það sem hún hefur gert fyrir okkur og votta aðstandendum samúð mína. Ásta Karen Ágústsdóttir. ÞÓRBJÖRG ELÍSABET MAGNÚS- DÓTTIR KVARAN + Þórbjörg Elísa- bet Magnúsdóttir Kvaran fæddist á Sæbóli í Aðalvík 4. mars 1923. Hún Ióst á heimili sínu í Reykjavík 11. maí síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Fossvogskirkju 18. maí. Þegar reginöfl ríkja kenna menn smæðar sinnar og vanmáttar. Þekkingu og vísindi þi-ýtur mátt. Takmark- anir hinnar mannlegu visku verða bersýnilegar. Fólk leitar svara sem ekki fást. Lífsgildin verða trú og von. Aflvaki lífsins verður lífið sjálft. Væntingar bærast með fólki um nýj- an heim og nýjar víddir utan mann- legs skynjunarheims, að jarðlífi loknu. Hinn forgengilegi efnisheimur víkur. Góa móðursystir mín er látin. Þessi yndislega, skarpgreinda kona sem var full af kímni og hlýju. Heil- steypt kona sem mátti ekkert aumt sjá. Fylgdist af einlægum áhuga með gengi allra vina sinna og fjölskyldu- meðlima. Lét sig mál þein-a varða og fylltist innilegri gleði yfir velgengni þeirra. Vai’ fyrst á staðinn ef hjálpar þurfti með. Hún var stoð og stytta móður minnar og fjölskyldu. Á ein- hvern hátt tókst henni ætíð að gera gott betra. Þegar lífs- hlaupi lýkur er litið til baka. Góa hefur horft stolt um öxl. Hún skilur eftir sig maka og af- komendur þar sem hver manneskjan er annarri betri. Mann- kostafólk, eins og hún. Það vita allir er til þekkja. Fjölskyldan var lífsfylling frænku minn- ar. Áflvaki hennar. Nú leitar fræpka mín nýrra landa. Á þeirri vegferð fylgja henni manngildin og hjarta- hlýjan. Þess nýtur samferðafólk hennar á áfangastöðum. Ég kveð frænku mína með söknuði og virðingu. Þakklátur fyrir að þekkja þessa konu. Guð blessi Onn og aðstandendur á erfiðum tímum. Heill og hamingja finni ykkur og íýlgi- Gísli T. Handrit afmœlis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl- ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netf- ang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal- línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200 slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar- nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.