Morgunblaðið - 19.05.2000, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 19. MAÍ 2000 49
hrossin leyfði hún frænda sínum að
koma með sér og var það þá látið
heita svo að þau væru bæði að ná í
hrossin og var það nokkur upphefð.
Skemmst er þó frá því að segja að í
þeim sendiferðum varð frændinn
einungis til trafala. Hann var von-
laus hestamaður. Ekki voru hrossin
fyrr búin að koma auga á fylgdar-
manninn en þau tóku að snúa að
honum höm með tilheyrandi kollhúf-
um og frýsi og ekki viðlit að hann
næði neinu þeirra, ekki einu sinni
kerraklárunum. Pessu var öfugt far-
ið hjá Sillu. Hrossin litu til hennar
með velþóknun og urðu öll gæf í
hennar viðurvist. Hún gat valið úr,
hnýtt snærisspotta upp í úrvals-
hrossið og þeyst hvert á land sem
hugur hennar stóð til. Frændinn öf-
undaðist og fór að vola. Hún beislaði
kerraklár í skyndi, hjálpaði honum
umyrðalaust á bak svo að hann
þyrfti ekki að hlaupa á eftir hross-
unum í bakaleiðinni en kæmist aftur
heim í hlað með fullri reisn.
Hestamenn og konur eru miklir
uppalendur. Ótemjan lærir því að-
eins réttan gang að umhyggja og al-
úð fylgi tamningunni og að harðræði
sé hún aldrei beitt. Sama máh gildir
um börnin. Þau eru fljót að átta sig
á greinarmörkum umhyggju og yfír-
gangs og miklu líklegri til að taka
tilsögn en hlusta á aðfínnslur. Silla á
Læk skildi því ekki aðeins öðram
betur sálarlíf hrossanna sem við um-
gengumst næstum því daglega. Hún
varð snemma fágætur uppalandi
eins og ráða má af eftirfarandi
dæmi: A barnaballi sem haldið var á
Lækjai'húsi um jólaleytið einhvern
tíma um eða upp úr miðjum fjórða
áratug síðustu aldar var mikið um
dýrðir. Þar var jólatré í krækilyngs-
skrúða, sagnaskemmtan, söngur og
dans. Eins og við var að búast bar
Silla af í dansinum. Hún var sú sem
kunni að dansa og þá einnig sú sem
gat dansað. Frændi hennar, sá sem
alltaf reyndi að fylgja henni eftir,
var mættur til leiks, en hann hvorki
kunni að dansa né gat dansað, var
auk þess feiminn og nokkuð skrýt-
inn í framkomu. Ekki lét hún slíka
agnúa á sig fá fremur en endranær
en bauð frændanum upp í dans og
hefur líklega ætlað að slá tvær flug-
ur í einu höggi með því að flétta
honum saman tilsögn og skemmtan.
Ekki tókst þó betur til en svo að
frændinn varð svo þversum í dans-
inum að hann steig ofan á tærnar á
dömunni, slengdist utan í dömur af
öðrum bæjum og rakst síðan utan í
jólatréð.
Skömmu síðar heimsótti Silla
frænda sinn. Ekki minntist hún á
hrakfarir hans á nýafstöðnu barna-
balli á Læk. Hins vegar ræddi hún
tæpitungulaust um nauðsyn þess að
efla danskennslu í sveitinni og lét
ekki sitja við orðin tóm heldur hófst
kennslan þegar í stað. Hún var
kennai-inri og frændinn nemandinn.
Fyrsta atriði dagskrár var „fox-
trott“. Sá dans er þannig að herrann
byrjar fyrsta skref með því að stíga
fram vinstra fæti. Ef stigið er nógu
langt fylgir sá hægri vitaskuld fljót-
lega á eftir. Hér hljóp þó strax
snurða á þráðinn því að nemandinn
hafði að vísu oft heyrt orðin
„vinstri" og „hægri“, en merking
þeirra var honum svo óljós að
kennarinn lét sér strax skiljast að
þau myndu með öllu ónothæf í
kennslustund.
Urlausnar var þó ekki langt að
leita. Út um suðurgluggann á stof-
unni þar sem dansæfingin fór fram
blasti við sjálfur Mælifellshnjúkur
og þá um leið sú lausn að dansinn
„foxtrott" hæfíst með því að herr-
ann stigi fyrst fram þeim fæti sem
væri austan megin hnjúks í trausti
þess að fóturinn sem lenti hægra
megin sama hnjúks lyki skrefinu
hér um bil sjálfkrafa, en herrann
varð þá jafnframt að gæta þess að
dansa alltaf í suður og ragla ekki
kerfið með því að taka stjórann í
aðrar áttir. Hér fóra ekki úrræðin í
þurrð og mætti margur nokkuð af
læra.
Við brottför frú Sigurlaugar Ól-
afsdóttur héðan úr heimi rifjast ekki
einungis upp góðar minningar sem
hún átti drýgstan þátt í að skapa,
heldur má gleðjast yfir því að auk
meðfæddra hæfileika bjó hún sér
sjálf sitt eigið leiðarhnoða sem hún
fylgdi ótrauð til hamingju og heilla
ævina á enda. Bráðum verður dagur
lengstur hér á norðurhveli og þá
verður Sigurlaug væntanlega komin
alla leið suður að Mælifellshnjúk,
ekki þeim hinum sama og við sáum
forðum út um suðurglugga á stofum
heldur því eilífsfjalli sem gnæfii' yfir
aðra tinda og er einhvers staðar að
finna í upphæðum. Þar mun hún
bíða ættmenna og vina úr Skagafirði
og öðram þjóðlöndum, reiðubúin að
veita þeim þá umhyggju og tOsögn
sem þörf krefur.
Eiginmanni frá Sigurlaugar og
fjölskyldu hennar allri vottum við
samúð.
Haraldur Bessason.
Elsku hjartans amma. Okkur
langar að kveðja þig með nokkram
orðum, sem reyndar aldrei geta orð-
ið of mörg. Við tráum því ekki enn
að þú sért farin frá okkur. Þetta
gerðist svo snögglega.
Það er erfitt að hugsa til þess að
við fáum aldrei að sjá þig aftur. Við
söknum þín svo mikið.
Þegar við skrifum þessi orð til
þín, elsku amma, erum við með
mynd af þér hjá okkur. Augun fyll-
ast af táram og ógleymanlegum
minningum. Þú kenndir okkur
barnabörnunum svo margt sem við
munum búa að alla tíð. Þú kenndh'
okkur að syngja, spila á spil, leggja
kapal, baka, sauma og svo mætti
lengi telja. Við munum svo kenna
börnum okkar og barnabörnum eins
og þú gerðir.
Alltaf var gott að koma til þín og
afa í Steinagerðið. Við voram alltaf
velkomin hvenær sem var. Þú áttir
alltaf kökur og annað góðgæti, svo
ekki sé minnst á pönnukökurnar á
sunnudögum. Þú varst besta amma í
öllum heimi, alltaf svo glöð og kát.
Amma mín, þú stóðst þig eins og
hetja í veikindum þínum. Þú kvart-
aðir aldrei. Það sem skipti þig mestu
máli var að allir í kringum þig væra
ánægðir, þá leið þér vel.
Þegar við sáum þig í hinsta sinn,
elsku amma, varst þú svo friðsæl og
falleg. Vonandi líður þér vel þar sem
þú ert nú. Við vitum að þú munt
passa upp á okkur öll og vaka yfir
okkur. Við biðjum Guð að vaka yfir
þér. Okkur langar að minnast þín
með þessu fallega ljóði:
Ó, hve heitt ég unni þér
allt hið besta í hjarta mér
vaktir þú og vermdir þinni ást.
Æskubjart um öll mín spor
aftur glóði sól og vor,
og traust þitt var það athvarf, sem mér
aldrei brást
(Tómas Guðm.)
Elsku besti afi minn. Við munum
gera allt til að styrkja þig og hjálpa í
þessari miklu sorg. Amma mun allt-
af lifa í hjarta okkai'. Við munum
aldrei gleyma þér, amma mín.
Þín barnabörn,
Kristín Ósk og Erla Dröfn.
Elsku amma. Þú kenndir okkur
margt og mikið og þú varst svo góð
við okkur. Þú kenndir okkur að spila
olsen-olsen, rássa, tunnu, lönguvit-
leysu, veiðimann og fleiri spil. Svo
kenndir þú okkur marga kapla. Nú
getum við ekki spilað við þig oftar.
A sumrin slógum við grasið í gai’ðin-
um hjá þér og afa og þú bakaðir
pönnukökur handa okkur. Við mun-
um líka svo vel eftir vísunum sem þú
kenndir okkur. Ein þeirra er:
Litla Jörp með lipran fót
labbar götu þvera.
Hún skal seinna á mannamót
mig í söðli bera.
Elsku besta amraa. Nú passar
guð þig og lætur þér líða vel. Við
söknumþín mjög mikið.
Óskar Kristinn
og Sigurður Rúnar.
í dag kveðjum við Sillu ömmu
með óendanlega miklum söknuði.
Með okkur lifa samt margar góð-
ar minningar sem aldrei munu
gleymast.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til ömmu og afa í Steinó.
Amma hafði alltaf tíma fyrir okkur
og elskaði að fá okkui' í heimsókn.
Hún töfraði fram. ógrynni af kræs-
ingum þegar við komum og tók
aldrei í mál að við færam án þess að
borða eitthvað. Hún hafði alltaf
áhyggjur af því að okkur væri kalt
og að við borðuðum ekki nóg.
Hún hafði ómælda þolinmæði
gagnvart okkur systranum, það var
sama upp á hverju við tókum og
hvaða vesen við voram með, alltaf
hélt hún ró sinni og gerði gott úr
hlutunum. Hún gerði aldrei upp á
milli okkai’, heldur elskaði okkur
eins og við eram og naut þess að
stjana við okkur.
Okkur er það efst í huga hvað
húnamma var ólöt við að spila við
okkur. Þegar við komum í heimsókn
var hún annað hvort spilandi eða
leggjandi kapal. Hún kenndi okkur
fjölmörg spil og kapla, og hafði gam-
an af. Hún skemmti sér konunglega
þegar sest var við eldhúsborðið í
Steinó og spilað. Hún kom þeii'ri
hefð á hjá fjölskyldunni að á jóla-
dagskvöld kom fjölskyldan saman
og spilaði fram á nótt.
Þegar við vorum yngri var það
mikið sport að fá að „kúra í holunni"
hjá ömmu og afa í náttfötunum sem
stelpurnar hennar fengu lánuð hjá
henni. Einnig fannst okkur mjög
gaman að fá að eyða degi með henni
í vinnunni.
Við áttum mörg yndisleg jól
heima hjá ömmu og afa, þar sem öll
fjölskyldan kom saman og hafði
gaman af. Okkur fannst það ekkert
tiltökumál þótt við þyrftum að ferð-
ast langt að til að vera með þeim um
jólin.Ömmu fannst það alltaf jafn-
skemmtilegt að hafa okkur öll í
kringum sig og stjana við okkur.
Elsku amma, takk fyrir samver-
una, þú hefur gefið okkur svo óend-
anlega mikið. Minningarnar um þig
munum við geyma eins og gull í
hjarta okkar.Við nutum þess alltaf
að vera hjá þér og það verður skrítið
að geta ekki kíkt til ömmu í kaffi og
spjall. Einnig mun okkur vanta sím-
tölin frá þér þegar þú hélst að við
væram búnar að gleyma ykkur
gamla fólkinu. Það var aldrei og
mun ekki verða.Við munum hugsa
vel um hann afa eins og við lofuðum
þér þarna um kvöldið á líknardeild-
inni. Þrífa í kringum karlinn þinn
eins og þú sagðir brosandi, sem þú
varst alltaf, síbrosandi.
Þín verður sárt saknað við jóla-
borðið. Næstu jól munu verða skrít-
in þar sem þú munt ekki sitja bros-
andivið hliðina á honum afa að
fylgjast með öllum æsingnum við
jólatréð.
Elsku amma okkar, við kveðjum
þig að sinni með miklum söknuði í
hjarta, en vitum að þú munt hafa
þaðgott og að við sameinumst á ný.
Anna Sigurlaug,
Guðrún og Halldóra.
Elsku Silla, kynni okkar vora allt
of stutt en ég er ríkari maður af
þeim. Hlýju þinnar vináttu geymi ég
og óskir þínar verður mér ljúft að
uppíylla. Tómarámið verður aldrei
fyllt en minningarnar verða smyrsl
á sárin, þær era gull sem við geym-
um í hjarta okkar.
Takk.
Óskar Gíslason.
Elsku amma, ég sakna þín svo
mikið en ég veit að þér líður vel
núna. Ég veit að þú fylgist með mér
og passar bæði mig og Söra eins þú
gerðir alltaf áður.
Ég gleymi aldrei leyndarmálinu
okkar á bak við útvarpið þegar ég
fékk að sofa hjá ykkur afa og stund-
unum sem við sátum saman og spil-
uðum eða púsluðum. Ég man líka að
ég gat alltaf fengið ýsu í matinn
þegar ég mátti ráða.
Takk fyrii' allar vísumar sem þú
kenndir mér og sérstaklega fyrir
hestavísuna.
Þetta heita hestamir:
Hörður, Kjói, Grani,
Ljósa, Skjóna, Lýsingur,
Léttfeti og Hrani.
Ég ætla alltaf að muna þessa vísu
og kenna börnunum mínum hana.
Elsku amma, við hittumst örugg-
lega einhvern tíma seinna en þangað
til ætla ég að hugsa til þín.
Egill Öm.
MARIUS
AÐALBJÖRNSSON
GRÖNDAL
+ Maríus Aðal-
björnsson Grön-
dal fæddist í Reykja-
vík 30. september
1980. Hann lést 5.
maí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
12. maí.
Hvað hefur unnusti þinn
fram yfir aðra unnusta,
Unnusti minn er mjall-
hvítur og rauður,
Hann ber af tíu þúsund-
um.
Höfuð hans er skíragull,
Hinir hrynjandi hárlokkar hans
hrafnsvartir.
(Ljóðaljóðin 5. 9-12.)
Ég byrja þessa minningargrein á
orðum sem þú varst vanur að segja
við mig þegar við vorum saman:
„Þú ert ástin í lífi mínu.“
Mér finnst rosálega sárt að ástin
í lífi mínu sé farin frá mér en eftir
lifa minningar sem ég mun aldrei
gleyma. Þótt við þekktumst ekki í
mörg ár, þekktumst við samt svo
ótrálega vel, daginn sem þú lést
sagðir þú við mig: „Alma, þú þarft
stundum ekki að segja hlutina, ég
þekki þig svo vel að ég sé hvað þú
ert að hugsa.“ Okkur leið best þeg-
ar við voram bara tvö ein saman
enda vorum við oft bara tvö, þú
vildir eiga mig, ég vildi eiga þig.
Við elskuðum hvort annað svo mik-
ið að við varla höndluðum það þótt
við þrættum inni á milli. Ég var
stolt af að vera með þér og eiga þig
sem unnusta, það var svo óft sagt
við mig: „Alma, vá hvað þú átt fal-
legan kærasta,“ og ég er alveg sam-
mála því, þú varst alltaf sætastur af
öllum. Oft þegar við voram ein-
hversstaðar kom fólk til okkar og
talaði um hvað við væram flott par
og sæt saman. Þegar við fóram og
keyptum okkur föt, keyptum við
okkur föt í stíl. Þegar þú klæddir
þig sagðirðu: „Alma, ég ætla að
vera í þessum fotum,“ og þá klæddi
ég mig í föt sem pössuðu við þín.
Þú varst svo mikill snyrtipinni og
ég var alltaf eitthvað að dúlla við
þig, í ófá skipti tók ég þig í húð-
hreinsun, kreisti fílapensla, setti þig
í fótabað og hvaðeina, þér leið svo
vel á eftir. Þegar við bjuggum hjá
mömmu var herbergið mitt alltaf
svo fínt, ólíkt því sem það hafði ver-
ið áður en þú komst til sögunnar en
tiltektarsemi þín var eins og hvítur
stormsveipur. Auk
þess að vera unnusti
minn vai'stu Mka minn
besti vinur, við gátum
talað um allt milli him-
ins og jarðar, ég gat
aUtaf sagt þér hvað
mér bjó í brjósti, verið
ég sjálf með þér. Við
gátum líka grátið sam-
an og tveimur dögum
áður en þú lést sátum"
við í bílnum og grétum
saman í langan tíma.
Þú varst orðinn veik-
ur, það reyndi svo
mikið á þig að í tvo
daga lástu í ráminu, ég sat yfir þér
með blautan þvottapoka til að kæla
þig niður, ef ég stóð upp til að
sækja eitthvað tókstu í höndina á
mér og sagðir: „Alma, ekki fara,
vertu hjá mér, þú mátt aldrei fara
frá mér aftur.“ Við vorum búin að
plana svo margt, ætluðum að gera
svo margt saman, kaupa íbúð, bíl,
trúlofa okkur og við töluðum um
það einmitt daginn sem þú lést. Það
var alveg sama hvað bjátaði á, hvað,
kom upp á, þú varst svo snjall að
finna ráð við öllu og leysa vandann
einhvern veginn. T.d. þegar við vor-
um í íbúðarleit eitt skiptið þá sagð-
irðu: „Við leggjum bara bílnum
okkar uppi í sveit og búum í hon-
um, svo kaupum við nýjan bíl og
notum hann fyrir bfl." Það era svo
margar minningar sem ég geymi í
hjarta mínu sem enginn veit nema
við tvö. Ég ætla að standa mig með
Guðs hjálp en það er svo sárt að
vera án þín. Ég er svo þakklát Guði
fyrir að hafa kynnst þér og fyrir að ^
hafa hlotnast sá heiður að fá að^
vera með þér síðustu stundirnar
sem þú lifðir, að hafa fengið að vera
síðasta manneskjan sem þú tókst
utan um, kysstir og sagðist elska.
Ég veit að nú ertu hjá Jesú og
hann passar þig og litla bamið okk-
ar en einhvemtíma sjáumst við aft-
ur þegar ég kem til ykkar í eilífðina
og þá mun ekkert aðskilja okkur
aftur. Ég kveð þig elsku Marri og
bið Drottin Jesú Krist að styrkja
ástvini þína sem eiga um sárt að
binda.
í hvílu minni um nótt leitaði ég hans
sem sál mín elskar
Eg leitaði hann en fann hann ekki.
(Ljóðaljóðin 3.1.)
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu. Ég elska þig.
Þín unnusta,
Alma Rut.
+
Okkar kæra,
ÞÓRUNN KOLFINNA ÓLAFSDÓTTIR,
andaðist á Droplaugarstöðum mánudaginn
15. maí.
Fyrir hönd bræðrabarna hinnar látnu,
Þórunn K. Helgadóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og samúð við and-
lát og útför
LILJU VILHJÁLMSDÓTTUR,
Garðbraut 15,
Garði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilsustofnunar
Suðurnesja fyrir góða umönnun og atlæti á
liðnu ári.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurbjörg Stefánsdóttir,
Bára Þórarinsdóttir,
Guðbjörg Ársælsdóttir.
r
<