Morgunblaðið - 20.06.2000, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 20. JÚNÍ 2000 51
--------------------------T
samþykkja að byggja ykkar eigið
hús í göngufæri frá okkur.
Við minnumst sveppaferðanna á
Flúðir og víðar þar sem okkur tókst
að smala saman öllum gömlu félög-
unum og eiga saman frábærar og
ógleymanlegar helgar sem við höfum
oft skemmt okkur við að rifja upp.
Þegar þið loksins létuð verða af
því að láta pússa ykkur saman vorum
við hjónin svo lánsöm að fá að vera
svaramenn ykkar, það þótti okkur
sérstaklega vænt um.
Við viljum þakka fyrir að hafa
fengið að vera vinir þínir, þó tíminn
væri allt of stuttur, við viljum þakka
þér fyrir hjálpsemina í gegnum árin
og fyrir að hafa verið vinur í raun.
Pétur, Sandra, Marta, Magnús og
aðrir ættingjar, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Guðbjörg og Halldór.
Kristín Einarsdóttir var írænka
mín og vinur. Þrátt fyrir að enginn
samgangur hafl verið á milli fjöl-
skyldna okkar á uppvaxtarárum
kynntumst við síðar, aðallega á
starfsvettvangi hennar í Sparisjóðn-
um á Skólavörðustíg. Frændi í fjár-
málavandræðum fékk hlýjar mót-
tökur og skjóta úrlausn sinna mála.
Og þrátt fyrir annir dagsins hafði
hún ævinlega tíma; hún gaf sér tíma
til að spyrja um hagi mína og sýna
mér það sem heitir á íslensku:
frændsemi. Ég veit ekki hvort það
orð hefur nokkra merkingu í dag, á
tímum hraða og tillitsleysis í mann-
legum samskiptum. Og hafi það orð
ekki haft merkingu fyrir mér áður,
þá hefur Kiistín frænka mín gefið
því orði bæði merkingu og dýpt í
huga mér.
Við áttum hvort sínar bernsku-
minningar frá heimili afa okkar og
ömmu, Gísla Ólafssonar og Kristínar
Einarsdóttur, alnöfnu hennar; við
skiptumst á bemskuminningum og
hlógum inni á skrifstofu hennar með-
an hraður hversdagurinn hringsner-
ist umhverfis okkur. Svo var stundin
liðin, hún kvaddi með hlýju brosi;
slíkar myndir eru margar í hugan-
um; augnabliks samtal við Kristínu
frænku gaf birtu í sálina. Það liðu
vikur eða mánuðir áður en ég átti
aftur erindi í bankann. Stundum
heyrðumst við símleiðis. Hin prakt-
ísku mál leystust einsog af sjálfu sér
og svo spurði hún frétta. Slíkt spjall
finnst mörgum efalaust vera smá-
munir einir, jafnvel sjálfsagðir hlutir
þegar ættingjar eru annars vegar.
En það er alls ekki svo. Það er ekki
sama hvernig spurt er, hvemig
hlustað er og það skiptir máli hvaða
hugarþel er að baki, jafnvel stysta
samtali í síma. Kristín lét mig finna
að hana varðaði um mig, í smáu sem
stóm; að henni stæði ekki á sama ef
eitthvað bjátaði á; að hún gladdist
fyrir mína hönd ef vel gekk. Þegar
ég hitti hana aftur í bankanum, löngu
síðar, var upplifunin ævinlega einsog
ekki væm nema örfáir dagar síðan
viðsáumst síðast.
Ég minnist samvera við Kristínu
og dóttur hennar Söndm, þegar fjöl-
skyldan kom saman á aldarafmæli
Gísla afa í nóvember 1998. Glaðvær
og elskuleg samskipti þeirra
mæðgna em eftirminnileg. Á síðasta
ári hittumst við aftur í fjölskyldu-
boði, í giftingarveislu Kolbeins hálf-
bróður hennar. Það var ánægjulegt
að eiga stund með þeim hjónum Kri-
stínu og Pétri. Vináttan og hlýjan
milli þeirra geislaði af þeim.
Hlýja og glaðværð; það var Krist-
ín.
Frétt af andláti Kristínar frænku
er harmafregn sem erfitt verður að
sætta sig við. Þrátt fyrir að sam-
skipti okkar hafi ekki verið svo tíð
eða heldur svo löng í hvert eitt sinn,
vom þau samt sem áður náin á þenn-
an sérstaka hátt sem erfitt er að
setja í orð. Við sumt fólk nær maður
aldrei neinum tengslum þrátt fyrir
löng kynni. En einstaka manneskjur
er einsog maður hafi þekkt alla ævi
þegar maður hittir þær í fyrsta sinn.
Þegar slík manneskja er hrifin á
brott í blóma lífsins setur mann
hljóðan; dagarnir fá annarlegan svip
af hausti.
Komdu sæll, frændi, vom hennar
ávarpsorð frá okkar fyrstu kynnum.
„Frændi" er fallegt orð. I fornu máli
hafði það víðari og dýpri merkingu
en nú. Það er líka mnnið af sömu rót
og enska orðið „friend", vinur. Þann-
ig hljómaði ávarp hennar í mínum
eyrum; frændi, vinur. Slík var fram-
koma hennar og hugarþel; þannig
var frændsemi hennar, einlæg og
sönn.
Ekkert hefði hún Kristín frænka
viljað síður en ég færi að minnast
hennar af hátíðlegri alvöm; slíkt var
ekki hennar. Hún var hrein og bein.
Því mun ég minnast hennar þegar ég
gleðst og alltaf þegar ég finn gæsku í
mannlífinu.
Söndru Sif vil ég votta mína
dýpstu samúð; Pétri, Mörtu og Ein-
ari og öllum aðstandendum, vinum
og samstarfsfólki Kristínar Einar-
sdóttur.
Ljós hefur slokknað mitt á meðal
okkar, en bh’ta þess og ylur varir um
ókomna tíð.
Friðrik Erlingsson.
Sú harmafregn barst að morgni
13. júní að Kristín Einarsdóttir væri
dáin. Þegar við kvöddum hana um
mánaðamótin hlakkaði hún svo til að
komast í sumarfrí, samfagna með
einkadóttur sinni, sem var að út-
skrifast sem stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík en síðan átti
að njóta hvíldar með ástkæmm eig-
inmanni. Það er sorglegt þegar góð-
ur vinnufélagi fellur frá í blóma lífs-
ins og erfitt að sætta sig við að fá
ekki oftar að njóta félagsskapar
hennar og starfskrafta. Kristín hóf
störf í Sparisjóðsdeild hjá Sparisjóði
Reykjavíkur og nágrennis í desem-
ber 1982. Hún hafði allt til að bera
sem góður bankamaður og ávann sér
strax traust og virðingu, jafnt meðal
samstarfsmanna sem viðskiptavina.
í febrúar 1999 opnaði Spron af-
greiðslu í Spönginni í Grafarvogi og
réðst Kristín þar tfi starfa sem þjón-
ustustjóri. Með elju og metnaði tókst
henni á skömmum tíma að byggja
upp þetta útibú og skapa þar starfs-
anda sem er til fyrirmyndar. Hún
var öflugur liðsmaður meðal Spron-
ara eins og starfsmenn Spron em
gjarnan kallaðir, gat verið föst fyrir
en umfram allt glaðvær og skömleg í
framkomu. Kristín skilur eftir sig
stórt skarð. Við minnumst þessa
starfsfélaga okkar með einlægri
virðingu og þakklæti. Stjórn og sam-
starfsfólk Spron vottar eiginmanni
hennar Pétri Jónssyni, dóttur og
öðmm aðstandendum dýpstu samúð
og biðjum góðan Guð að styrkja þau í
sorg þeirra.
Guðmundur Hauksson
sparisjóðsstjóri.
Þau hörmulegu tíðindi bárast mér
á ferð minni erlendis að góð vinkona
mín og starfsfélagi til margra ára,
Kristín Einarsdóttir þjónustustjóri,
hefði orðið bráðkvödd aðfaranótt 13.
júní sl. Sú sorgarfregn kom mér
mjög í opna skjöldu og staðfesti enn
á ný fyrir mér að dauðinn gerir ekki
boð á undan sér og fyrirvaralaust
slær hann allt sem fyrir er, jafnt þá
ungu sem þá öldnu.
Kristín heitin réðst til starfa hjá
SPRON fyrir 18 árum og vann strax
hug og hjörtu allra samstarfsmanna
sinna, einkum fyrir einstaklega hlý-
legt og glaðlegt viðmót. Hún var afar
fljót að tileinka sér öll vinnubrögð í
sparisjóðnum og þá skilyrðislausu
reglufestu sem áskilin er í öllu starfi
fólks í fjármálastofnunum. Það
kunnu viðskiptavinirnir vel að meta
enda naut hún einstæðra vinsælda
hjá þeim og ávann sér óskoraðs
trausts þeirra í hvívetna sakir starfs-
þekkingar sinnar og skjótra og ör-
uggra vinnubragða. En framar öðm
var það þó hin hlýja og kurteisa
hreinskiptni hennar og glaðlega
brosið í augunum sem hreif huga
fólks og laðaði það að henni. Kristín
bjó yfir þeim fágæta hæfileika að
geta bókstaflega brosað með öllum
líkamanum og af henni geislaði þessi
hreina og óþvingaða gleði, sem kem-
ur öllum nálægum í gott skap.
En okkur sem til þekktum, var
mæta vel Ijóst að innst inni og djúpt
að baki bjó leyndur kvíði og óvissa
um eigið líf og framtíð og þau örlög
sem fjölskyldu hennar kynnu að vera
búin.
Fyrir um sex áram greindist Kri-
stín með krabbamein og gekk þá
ásamt fjölskyldu sinni í gegnum þær
sálarkvalir sem sú vitneskja veldur
og fáir geta gert sér grein fyrir hve
erfiðar em nema þeir sem því hafa
kynnst af eigin raun. Ég átti þá
nokkuð ýtarleg samtöl við þau hjón
bæði, Kristínu og Pétur Jónsson,
innheimtustjóra SPRON, en hann á
nú lengstan starfsaldur í sparisjóðn-
um og ég tel einn minna bestu og
traustustu vina. Þau samtöl era mér
ofarlega í minni ekki síst fyrir hve
samhuga þau hjón vom að láta þessi
válegu tíðindi ekki hafa of djúpstæð
áhrif á framtíðaráform sín eða fjöl-
skyldulíf. Vitneskjan um að vera
haldinn krabbameini er þó hjá svo
mörgum nátengd dauðanum að ýms-
um fallast hendur í fyrstu og þurfa
að berjast erfðri baráttu til að öðlast
trú á að þrátt fyrir allt heldur þó lífið
ætíð áfram.
Á daginn kom líka að þótt þessi
erfiðu tíðindi væm að sjálfsögðu
mikið áfall fyrir þau hjón og fjöl-
skylduna alla vék vonleysi og upp-
gjöf til hliðar fyrir trúnni á lífið og
framtíðina. Saman og með fjölskyldu
sinni héldu þau ótrauð áfram störf-
um sínum og lífsháttum þótt óvissan
og nálægð dauðans minnti alltof oft á
sig næstu árin. En með óbilandi
dugnaði og bjartsýni héldu þau
áfram sínu strild þrátt fyrir allt og
tóku að reisa sér sumarbústað uppi í
Borgarfirði. Nú fyrir skemmstu var
smíði hans lokið. Heilsu Kristínar
hafði stöðugt farið fram og allar líkur
bentu nú til að hún hefði unnið bug á
krabbameininu. En svo dundu
ósköpin allt í einu yfir. Þau hjón vom
stödd í nýja bústaðnum sínum full-
gerðum, að njóta árangurs margra
ára erfiðis og þá verður Kristín bráð-
kvödd. Við svo sorglegar og dramat-
ískar aðstæðm- stendur maður lam-
aður og hugstola.
Hinn 1. júní sl. sat ég í Háskólabíói
að fagna stúdentsprófi sonardóttur
minnar úr Menntaskólnum í Reykja-
vík. Á bekknum fyrir framan mig
sátu þau hjón, Kristín Einarsdóttir
og Pétur Jónsson, einnig að fagna
stúdentsprófi dóttur sinnar. Mikil
var gleðin og ánægjan þá, og stutt í
glaðbeittu brosin. Svona stutt getur
verið milli gleði og sorgar. Einn dag-
inn brosir veröldin við manni, þann
næsta syrtii' að.
Nú sit ég langt úti í löndum og
syrgi góðan vin og traustan sam-
starfsmann til margi'a ára en get
ekki fylgt honum til grafar. Minning-
arnar sækja á hugann góðar og einn-
ig sárar. Við Halldóra hugsum sér-
staklega til Péturs og fjölskyldu
hans allrar og sendum þeim innileg-
ustu samúðarkveðjur okkar. Með
sama hætti hugsum við til starfs-
fólksins í SPRON sem nú sér á bak
einhverjum vinsælasta samstarfs-
manni sínum.
Baldvin Tryggvason.
Víða til þess vott ég fann,
þóvenjistoftarhinu,
að Guð á margan gimstein þann,
sem glóir í mannsorpinu.
(Bólu-Hjálmar)
Krissa er dáin og farin frá okkur,
alfarin.
Söknuðurinn er sár en góðar
minningar um hana ylja okkur þessa
daga. Söknuður er kannski eigin-
gimi, en núna er hún réttmæt, því að
missa slíka perlu, slíkan gimstein,
frá okkur getur ekki talist rétt.
Umhverfið var bjartara og glað-
ai-a þar sem hún var, frá henni geisl-
aði hlýja og allir fundu sig betri og
bættari eftir að hafa verið í hennar
nánd.
Blik í auga, bros á vör, hlý hönd og
traust handtak, allt gaf styrk til þess
er meðtók.
Heilsteypt og réttsýn, með
ákveðnar skoðanir.
Minningarnar hrannast upp,
hjálpfús, kát og skemmtiieg, gleði og
fjör og ríkur samhugur á hverju sem
gekk, hvort það var til að fagna, eða
taka á því sem miður gekk.
Lífið er litlausara núna. Minning-
arnar geta vonandi skýrt litina aftur
en skarðið hennar verður aldrei fyllt.
Við vinkonurnar, gamli Hátúns-
hópurinn, sem bast sterkum
tryggðaböndum í SPRON höfum
misst kæra vinkonu sem við munum
ávallt minnast.
Kæri Pétur, Sandra, Marta og
fjölskylda, hugur okkar er hjá ykk-
ur.
Lýs milda ljós, í gegnum þennan geim,
migglepursýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt
Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú
oghennarljós?
Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og nú
erburtmitthrós.
Ég elti skugga, fann þó sjaldan frið,
uns fáráð öndin sættist Guð sinn við.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þúlogarenn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fógru dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(M. Joch.)
Sólveig A., Guðrún Y„
Hulda, Edda, Lísa, Seíma,
Marianne og Sólveig J.
Sorglegustu fréttir sem ég hef
nokkra sinni fengið vora þær að
Krissa vinkona mín væri dáin. Hún
sem Ijómaði af lífsgleði og krafti,
fékk alla í kringum sig til að brosa og
taka lífinu léttar og enga veit ég sem
átti eins auðvelt með að samgleðjast
öðram þrátt fyrir að fyrir nokkmm
áram þyrfti hún að berjast við illvíg-
an sjúkdóm sem hún náði að sigrast
á.
Það er sárt til þess að vita að við
skulum ekki eiga von á Krissu koma
askvaðandi inn um dymar hjá okkur
Svenna í kaffi og spjall eða potandi í
plöntur í garðinum hjá mér sem hana
langaði til að fara með upp í sumar-
bústað eða í lóðina í Yættaborgum.
Þegar ég hugsa til baka og rifja
upp allar okkar góðu samvemstun-
dir, fyrir þær er ég þakklát, veit ég
að minning þín lifir, Krissa mín.
Elsku Pétur, Sandra, Marta og
aðrir aðstandendur, við sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin Ijúfú og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
semgleymisteigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibj. Sig).
Jóna Birna og Sveinn.
Að morgni þriðjudagsins 13. júní
vomm við hastarlega minnt á fall-
valtleika þessa lífs er okkur var til-
kynnt að hún Krissa okkar væri lát-
in. Það var erfitt að trúa því að
samfylgd okkar við hana væri um
sinn á enda. Okkur setti hijóð og í
kyrrðinni finnum við hvað við höfum
misst mikið.
Krissa var alveg einstök mann-
eskja og stafaði af henni mikil hlýja
og manngæska. Vingjamlegt bros,
hlý tindrandi augu sem vom full af
glettni og skellihlátur hennar var al-
gengt viðmót, enda átti hún marga
kæra og nána vini innan SPRON.
Okkur er nú efst í huga þakklæti fyr-
ir allt það sem hún gaf af sér í starfi
og leik. Skarð Krissu verður ekki
fyllt og kveðjum við hana með sámm
söknuði. Kærast verður minningin
um góða og einlæga samstarfssyst-
ur.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, ,.
semgleymisteigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
aðkynnastþér.
(Ingibj.Sig).
Við viljum votta Pétri, Söndm,
Mörtu og öðram ástvinum hennar
okkar dýpstu samúð.
Megi góður Guð styrkja ykkur.
Regína Vilhjálmsdóttir.
Elsku Krissa mín. Það vora dap-
urlegar fréttir sem mér vom færðar
þriðjudaginn 13. júní, þær að þú
hefðir kvatt þennan heim. Mér féll-
ust hendur og í gegnum huga minn
reikuðu margar minningar frá
æskuámnum. Þér, dóttir þinni f
Söndra, ömmu Mörtu og Pétri
kynntist ég þegar ég bjó í Engihjall-
anum og þið líka. Við Sandra bund-
umst fljótt sterkum vináttuböndum
og eigum við fjöldann allan af minn-
ingum þaðan. Leiðir ykkar lágu síð-
ar vestur bæ og er það mér enn í
fersku minni hversu leið ég var þeg-
ar þið fómð. Þótt fjarlægðin á milli
okkar væri heldur meiri en áður
skildu leiðir okkar ekki og á ég það
þér að þakka, Krissa mín. Heimili
þitt var mér ávallt opið og var það
um tíma mitt annað heimili. Þaðan ár
ég mínar bestu bernskuminningar,
öll uppátæki okkar Söndru en aldrei
voram við skammaðar. í seinni tíð
fluttist ég norður og þá fækkaði
samverastund okkar en þegar ég
kom í heimsókn var ávallt tekið á
móti mér með opnum örmum, hin
ýmsu atvik frá fyrri tíð voru rifjuð
upp og mikið hlegið. Mikið rosalega
var gaman þá. Fyrr í þessum mánuði
útskrifaðist einkabarn þitt, hún
Sandra, sem stúdent og mátti þá sjá
stoltið skína úr augum þér. Er þetta
mín hinsta minning um þig, elsku
Krissa mín. Söknuður minn er mik-
ill.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn, ;
kveðmeðsorgogtárum.
En eitt ég veit og í huga hef
þú hverfur aldrei úr hjarta mér.
(Guðríður Sæmundsdóttir.)
Elsku Pétur, Marta, Sandra og
Maggi. Megi guð styrkja ykkur og
blessa í þessari miklu sorg.
Guðríður Sæmundsdóttir.
. ttoiig
VEISLAN
rfisdrykkjur í Veislusalnum
Sóltúni 3, Akógeshúsinu,
fyrir allt að300 manns.
EINNIG LÉTTUR HÁDEGISMATUR 6
MEÐKAFFI OG TERTO A F.ITIR - SAMA VEKÐ
Glœsilegar veitingar frá Veislunni
Austurströnd 12 «170 Seltjamames • Sími: 561 2031 • Fox: 561 2008
oa
VEITINGAKLDHÚS
www.veislan.is - _
=—— 0£
Sumaropnun
Opið í sumar til
kl. 19 öll kvöld
Blómaskreytingar við öll tilefni
Blómastofa
Friðfinns^
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.