Morgunblaðið - 21.06.2000, Page 40

Morgunblaðið - 21.06.2000, Page 40
40 MIÐVTKUDAGUR 21. JIJNÍ 2000 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ Mikil- vægasta augnablikið „Efég tæki upp á peirn óskunda að hugsa mérsjálfan migsem hlutverk og léki migsíðan affullkominni einbeit- ingu og innlifun gæti égpá höndlað nútíðina beturen ella?“ AUGNABLIKIÐ. Líð- andi stund. Mikil- vægasta stundin í ævi sérhverrar i manneskju. Án augnabliksins væri engin fortíð og engin framtíð. Nútíðin. Mörgum reynist erfítt að staldra við hið ei- lífa „nú“ í huganum í stað þess að hugsa sífellt fram í tímann eða velta sér upp úr því sem þegar hefur gerst. Fortíðardvali eða framtíðarþrá. A morgun verður allt betra. Dagurinn í dag er ein- ungis undirbúningur að því sem koma skal. Eftir viku ætla ég að skemmta mér. VIÐHORF Eftlr Hávar Sfgurjónsson Eftir mánuð fer ég í frí. Á næsta ári verð ég kominn út úr mestu skuldunum og get farið að lifa lífínu. Eftir fimm ár verða börnin orðin nægilega stálpuð til að ég geti sinnt eigin áhugamál- um. Eftir tíu ár... fimmtán ár... tuttugu ár... Ekki núna. Núna þarf að þrauka og fínna sífellt upp á einhverju til að hlakka til. Enda- lausar gulrætur. Setja girnilega gulrót fyrir framan nefið á sér, rétt utan seilingar, svo grámyglu- leg nútíðin verði bærileg. Gengur ekki allt lífið út á stöðugar vænt- ingar um betri tíð? Og blóm í haga? Erum við ekki alltaf að búa í haginn fyrir framtíðina? Það sem þú gerir núna verður fortíð á morgun. Þannig er hver og einn sinnar eigin gæfu smiður. Og áfram er hægt að rekja viturlega málshætti og spaka orðskviði þar til út úr flóir. En hveiju erum við bættari? Enginn verður óbarinn biskup. Það verður að hafa fyrir hlutunum. Til að manni líði vel verður hann að þjást svolítið fyrst. Hin trúarlega hlið tilver- unnar. Þjáning og umbun. Hið jayðneska streð og eilífa sæla. „Eg vil frekar gráta í Rolls Royce en Volkswagen," sagði hin ham- ingjuleitandi Zsa Zsa Gabor sem giftist til fjár hvað eftir annað og leið ágætlega þegar síðast fréttist. Þetta átti nú ekki að verða pist- ill um hvernig best sé að lifa lífinu eða láta daginn í dag verða „besta daginn í lífi mínu“ eins og amer- ískar lífsleiðsögubækur kenna manni og virðist ekkert mál. Reyndar er fátt jafn leiðinlegt og að lesa yfrmáta glaðlegan texta markaðsþenkjandi sálfræðinga um hversu auðvelt sé að snúa við blaðinu, verða jákvæður, glaður og ríkur bara með því að hætta að hugsa eins og maður hefur gert og fara að hugsa öðruvísi. „Þú breyt- ir ekki öðrum. Aðeins sjálfum þér,“ er orðin afsökun fyrir að- gerðaleysi einstaklingsins og hvetur aðeins til þess að fólk sætti sig við orðinn hlut og láti ekki hvarfla að sér að það geti haft minnstu áhrif á nokkurn skapað- an hlut í kringum sig. I stað þeirr- ar gömlu kenningar að með því að sætta sig við jarðlífið bíði eilíf sæla hinum megin hljómar nú um hinn ofmettaða vestræna heim: „Breyttu engum nema sjálfum þér!“ Með því að setjast í hæg- indastól, lygna aftur augunum og hugsa af krafti um eitthvað já- kvætt og dvelja í „núinu“ getur manni semsagt hugsanlega liðið eitthvað betm-. Hvemigí andsk... eiga fjárhagsáhyggjur, áhyggjur af börnum, áhyggjur vegna vinnu, allai’ heimsins áhyggjur að hverfa við það eitt að setjast í stól og hugsa af alefli. „Mér finnst hlutirnir bai’a ekki gerast ef eng- inn hefur áhyggjur af þeim,“ sagði hin vel meinandi móðir í leikritinu Að eilífu eftir Árna Ib- sen. Og það er rétt. Það er h'tið varið í þær áhyggjur sem enginn hefur. Það furðulega er að hvað mest er sóst eftir því að dvelja í núinu við tilbúnar aðstæður. Á leiksvið- inu. ,M vera í núinu og upplifa augnablikið11 eru algengir frasar í leikhúsinu og beinast að því að leikarinn á að vera svo fullkom- lega upptekinn af því sem er að gerast á hverju augnabliki að hann hugsar ekki um hvað gerist næst. Hann á semsagt ekki að vera að leika núið með mestan hluta hugsunar sinnar upptekinn af því sem hann á að segja eða gera næst. Enda má halda því fram að ef hann væri persónan sem hann er að leika þá hefði hann ekki hugmynd um hvað út úr honum ylti eftir eina, tvær eða þrjár mínútur. Blekkingin er því sem næst fullkomin ef leikaran- um tekst að útiloka allt úr huga sér nema hið líðandi augnablik. Og blekkingin verður því gagn- særri sem greinilegra er að leik- arinn er að þylja utanbókarlærð- an texta og hreyfa sig samkvæmt forskrift. „Hann lék ekki Pétur Gaut. Hann var Pétur Gautur," hrópaði gagntekinn áhorfandi að gefnu tilefni. En hvað segir það svosem? Var Pétur Gautur í núinu? Var hann ekki sjálfur elt- andi gulrætur allt sitt líf? Og hvernig leikur maður persónu í núinu sem er sjálf aldrei í núinu? Vandast nú málið. Og hvemig er hægt að leika betur aðra persónu en sjálfan sig? Getur leikari sem aldrei er sjálfur í núinu, yfirspenntur af lágkúrulegum veraldlegum áhyggjum, sífellt lítandi á klukk- una í stöðugum ótta við að vera of seinn á næstu æfíngu, við að lesa inn á næstu teiknimynd, auglýs- ingu eða hvað það nú er; getur hann dvalið í núinu þegar hann stígur fram á leiksviðið í gervi annarrar persónu? Er kannski auðveldara að upplifa augnablik- ið í hlutverki einhvers annars en sjálfs sín? Ef ég tæki upp á þeim óskunda að hugsa mér sjálfan mig sem hlutverk og léki mig síð- an af fullkominni einbeitingu og innlifun gæti ég þá höndlað nú- tíðina betur en ella? Gallinn er auðvitað sá að vera fastur í hlut- verkinu hvort sem leikið er vel eða illa. Og vandast þá fyrst mál- ið fyrir alvöru ef maður er lentur í því kviksyndi niðurlægingarinn- ar að leika sjálfan sig illa. Þá veit- ir ekki af nokkrum vænum gul- rótum til að rífa sig upp og breyta um leikstíl. Ekki annarra leikstfl, bara sinn eigin. ANDRIMÁR GUÐMUNDSSON + Andri Már Guð- mundsson fædd- ist í Reykjavík 29. nóvember 1976. Hann lést á Akranesi 13. júní síðastliðinn. Foreldrar hans eru Guðmundur Már Þórisson, f. 31.12. 1955, verkstjóri hjá Járnblendiverk- smiðjunni á Grund- artanga, og María Edda Sverrisdóttir, f. 28.3. 1956, leik- skólaleiðbeinandi á Vallarseli á Akra- nesi. Foreldrar Guðmundar eru Þórir Þorsteinsson, f. 9.5. 1923, og Arndís Halla Guðmundsdótt- ir, f. 1.12. 1934, búsett í Kópa- vogi. Foreldrar Maríu Eddu eru Sverrir Ormsson, f. 23.10. 1925, og Dadda Sigríður Árnadóttir, f. 14.9. 1931, búsett í Garðabæ. Systkini Andra eru: 1. Sverrir Þór, starfsmaður Norðuráls á Grundartanga, f. 30.1. 1974, kvæntur Guðrúnu Fanneyju Pét- ursdóttur, húsmóður, f. 15.1. 1974. Börn þeirra eru Guðmund- ur Darri, f. 21.2. 1996, og Marfa Edda, f. 5.11. 1999. 2. Arndis Halla, starfsmaður hjá Akranesti og nemi í Viðskipta- og tölvuskólanum, f. 22.6. 1978, í sambúð með Hjalta Helga- syni, starfsmanni hjá Klafa ehf., f. 13.2. 1976. Börn þeirra eru Arnþór Snær, f. 22.10. 1996, og Marinó Hrannar, 27.8. 1998. Unnusta Andra er Maríanna Sigurðar- dóttir, leikskólaleið- beinandi, f. 22.12. 1975, sonur hennar er Stefán Már Guð- mundsson, f. 21.12. 1995. Eftir grunnskóla starfaði Andri í nokkur ár við ýmis störf á Akranesi, m.a. við lögreglu- störf, en sfðastliðin tvö ár stund- aði hann nám f Borgarholtsskóla í bifvélavirkjun og starfaði hjá Bfla- og vélaþjónustu Hjalta Njálssonar á Akranesi. Andri var mikill áhugamaður um mótorhjól og hafði unnið að þvf á síðustu mánuðum ásamt félögum sfnum að stofna bifhjólasamtökin Flæk- ingana í heimabæ sínum. Útför Andra fer fram frá Akraneskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. í dag er til moldar borinn ástkær frændi okkar, Andri Már, en hann lést af slysförum hinn 13. júní síðast- liðinn. Andri var aðeins 23 ára gamall, var í blóma lífs síns og hafði nýlega náð að uppfylla þá ósk sýna að eign- ast nýtt mótorhjól og leðurgalla með bestu öryggishlífum í stfl við hjólið. Áhugi á mótorhjólasportinu var mik- ill en fyrir þremur mánuðum höfðu þeir félagamir stofnað bifhjólasam- tök á Akranesi sem þeir nefndu Flækingana. Andri var þar fremstur í flokki og ásamt vinum sínum og fé- lögum, sem nokkrh- voru lengra að komnfr, óku þeir um bæinn þennan örlagaríka dag á hjólum sínum. Á einu andartaki, einu broti úr sekúndu grípa hin æðri máttarvöld í taumana. Oll áformin, allar væntingamar, allt hrynur. Dökkt ský færist yfir og ást- vinir sitja eftir sem þmmu lostnir. Andri Már var fæddur í Reykjavík 29.11.1976 en bjó sín fyrstu ár í Þor- lákshöfn. Árið 1980, þegar Andri var þriggja ára, fluttist fjölskyldan upp á Akranes þar sem betra útlit var með atvinnu. Guðmundur faðir Andra hóf strax störf við Jámblendiverk- smiðjuna á Gmndartanga. Fyrstu uppvaxtarárin var móðir Ándra heimavinnandi og ól önn fyrir bama- hópnum. Henni fórst það vel úr hendi því áhugi hennar á bömum var alltaf mikill enda fór það svo þegar börnin uxu úr grasi að María Edda fór að starfa við leikskóla á Akranesi og hef- ur gert alla tíð síðan. Andri fékk gott uppeldi og vom þau systkinin mjög samrýnd. Fjárhagserfiðleikar sem fylgdu mörgum fjölskyldum á verð- bólgutímum upp úr 1980 vora einnig viðloðandi og aðdáunarvert hve fjöl- skyldan stóð þétt saman. Á þessum áram fluttist fjölskyldan nokkram sinnum og hún virtist eflast við hverja raun. Síðustu fimm árin hefur fjölskyldan búið á Vestm’götu 46 og var Ándri búsettur þar ásamt for- eldram sínum en systkini hans, Sverrir og Amdís, höfðu flutt sig um set og stofnað sín eigin heimili. Þrátt fyrir það hefur Vesturgata 46 verið miðpunktur fjölskyldunnar og ekki liðið sá dagur að allir væra ekki sam- ankomnir þar í minni eða stærri hóp- um. En heimilið hefur einnig staðið opið fyrir stóram vinahópi þeirra systkina og oft hefur verið glatt á hjalla. Áhugi Andra á stangveiði kom snemma í ljós. Hann var ekki hár í loftinu þegar hann eignaðist sína fyrstu veiðistöng og ófáar hafa ferð- irnar verið sem fjölskyldan hefur far- ið í vötn í næsta nágrenni við Akra- nes. Það hefur oft verið sagt um Andra að hann hafi haft einstakt lag á því að þefa uppi góða veiðistaði. Veiðisögur úr ferðum þeirra feðga era margar og munu þær lifa í minn- ingunni um góðan og fengsælan veiði- mann. Einu sinni sem oftar þegar feðgamir vora við veiðar á Seleyri og stóðu á bakkanum þi-ír, þannig að Andri var á milli pabba síns og bróð- ur, var veiði dræm en Andri veiddi þó þrjá fiska á meðan hinir urðu ekki varir. Þannig enduðu flestar veiði- ferðimar, Andri veiddi mest. Önnur áhugamál eins og bflar og mótorhjól hafa átt hug hans allan og var Andri einkar laginn við að gera við alla hluti sem úr lagi fóra, sérstaklega ef það sneri að vélum. Þessi áhugi kom einn- ig berlega í Ijós strax á unga aldri eða þegai’ Andri eignaðist sitt fyrsta verkfærasett. Þetta var á jólum og var Andri þá fimm ára. Á jóladags- morgun þegar foreldrai-nir vöknuðu og fóra að huga að ungviðinu sat Andri í stofunni og var búinn að skrúfa af skápahurðirnar á hillusam- stæðunni. Þessi áhugi Andra á vélum og verkfæram leiddi hann til náms í Borgarholtsskóla en þar vai’ hann búinn að ljúka tveimur vetram í námi í bifvélavirkjun og starfaði við Bíla- og vélaþjónustu Hjalta Njálssonar á Akranesi. I þessu staifi var Andri á heimavelli, hann var vandvirkur, dug- legur að finna réttu lausnirnar þegar bilanir vora annars vegar og óþreyt- andi að ljúka verkinu auk þess sem hjálpsemin var honum í blóð borin. Sumarið 1997 trúlofaðist Andri vinkonu sinni Irisi Dögg Sigurðar- dóttur og bjuggu þau saman á Vest- urgötunni. Á síðastliðnu ári skildu leiðir þeirra en þau fundu bæði að áhugasvið þeirra lá í sitt hvora áttina. Engu hefur þetta þó breytt um vin- skap þeirra og mun Iris ætíð vera aufúsugestur á Vesturgötunni. Andri eignaðist nýja vinkonu undfr lok síðasta árs, Maríönnu Sigurðar- dóttur, og höfðu þau ákveðið að byrja búskap. Maríanna á ungan dreng sem heitfr Stefán Már og hafði hann þegar tekið miklu ástfóstri við Andra. Ekki að sökum að spyrja en Andri var einstaklega laginn við böm og vora frændur hans litlu, Guðmundur Darri og Arnþór Snær, einnig miklir aðdáendur. Andri var hetjan í augum þessara drengja, mótorhjólakappinn sem stundaði líkamsrækt og hafði unnið í löggunni. Andri var glaðlyndur að eðlisfari en ef eitthvað kom upp á var hann fljótur að fyrirgefa, hann var dýravin- ur mikill og munu tveir ferfætlingar, hundurinn Neró og kötturinn Vera, velta því fyrir sér um ókomna tíð á Vesturgötunni hvenær vinur þeirra komi nú aftur. Elsku Edda og Gummi, Sverrir og Guðrún, Arndís og Hjalti, við sendum ykkm- hugheilar samúðarkveðjur, bömunum, Maríönnu og Stefáni Má, írisi og öllum vinahópnum. Megi Guð vera með ykkur í þessari miklu sorg og munið að minningin um góðan dreng mun lifa. Systkinin Þóra, Ámi, Ormur, Brynja, Linda og fjölskyldur. Elsku Andri minn. Það verður erf- itt að brosa þegar það vantar bros- karlinn sjálfan. Þú gast alltaf fengið fólk til að brosa, eiginleiki sem ég öf- undaði þig svolítið af og dáðist alltaf að. Þú munt og hefur alltaf átt þinn stað í hjarta mínu. Þegar ég hugsa til baka um þessi 24 ár sem þú lifðir hér hjá okkur, sé ég ekkert nema lífsvilj- ann og gleðina sem fylgdi þér hvert sem þú fórst. Allir brostu í kringum þig, það var ekki annað hægt. Þótt þú baunaðfr illkvittum hæðnisglósum á mann, þá var bros þitt svo glaðlegt og sérstakt að maður gat ekki annað en hlegið með. Eg á eftir að sakna þeirra stunda er þú varst í stuði og enginn var óhultur fyrir stríðni þinni, sem stund- um áttu sér engin takmörk og bára þó ekki vott af illsku. Þú hafðir svo gaman af lífinu sem þú lifðir hratt og vel, þú nýttir hverja mínútu af þinni stuttu, allt of stuttu ævi. Það er ein setning sem þú sagðir við mig sem situr fastast í mér og ég gleymi aldrei. Þú sagðir við mig: „Ég vil ekki lána þér mótorhjólin mín því ég vil eiga bróður áfram.“ Þú vissir hvað hættan var mikil á hjólunum. En ég vil líka hafa bróður minn áfram hjá mér en fæ engu um það ráðið. Sonur minn á eflaust eftir að muna þig sem mótorhjólatöffarann sem hann leit svo upp til. Töffarann sem alltaf gaf sér tíma fyrir htlu krakkana í lífi hans. Dóttir mín litla fær víst ekki að kynnast þér nema af myndum og því sem við munum segja henni af þér. Þær sögur munu eflaust vekja góðar minningar og hlátur. Enda var hlátur þitt aðalsmerki. Við munum öll sakna þín sárt. Vertu sæll, elsku bróðir minn. Sverrir Þór Guðmundsson. Halló elsku bróðir. Ég þurfti mik- inn kjark til að setjast niður og skrifa þér nokkrar línur því mér finnst alltaf eins og þú eigfr eftfr að koma aftur og þá sá ég engan tilgang í að skrifa þér, en svo er víst ekki raunin og ég verð að kveðja þig í síðasta sinn. Eg sit inni í eldhúsi og horfi á nýja mynd af þér sem við létum stækka daginn eftir þetta hræðilega slys. Ég veit varla hvað ég á að segja við þig en ef ég gæti sagt það með táram væri ég búin að skrifa heila bók. Ég á svo margar ljúfar og góðar minningar um þig en ég skil bara ekki af hverju þú varst tekinn burt frá okkur, þú sem aldrei máttir neitt aumt sjá og gerðir allt fyrii’ alla. Þú varst bara í einu orði sagt yndislegur og ég á eftir að sakna þín sárt eins og við öll. Amþór Snær skilur ekkert í því af hverju hann get- ur ekki bara flogið upp í himin og náð í þig. Svo spurði hann mig í dag hvort þú værir að vinna þarna uppi. Æi Andri, þetta er svo sárt og óréttlátt að þetta er fyrir ofan minn skilning. En það hlýtur að vera einhver til- gangur með þessu. Þú varst í öllum nýjustu og bestu græjunum og ég hélt að þú ættir að vera ósnertanleg- ur en svo var víst ekki raunin. Ég ætla bara að biðja þig, elsku bróðfr, að gefa okkur styrk til að tak- ast a við daginn í dag. Ég spyr mömmu á hveijum morgni hvernig ég eigi að komast í gegnum þetta en einhvern veginn rúllar alltaf dagurinn. Ég veit að þú varst hamingjusam- ur þegar þú varst hrifinn í burtu frá okkur en eftir situr unnusta þín, hún Maríanna, og geymir þitt ófædda bam sem verður okkar sólargeisli og við munum varðveita þau og passa þótt ég viti að þú munfr gera það. Hann séra Björn fann hérna Ijóð eftir þig þegar þú fermdist og ég ætla að láta það fylgja. Guð er okkar besti vinur og hjálpar okkur eins og hann getur, en því miður hefur hann ekld nóga mögu- leika til að hjálpa okkur öllum, þótt við til hans köllum. Guðreynirþaðbesta oggleymirþvíversta

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.