Morgunblaðið - 15.07.2000, Qupperneq 42

42 LAUGARDAGUR 15. JÚLÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HANNA SIGURRÓS
HANSDÓTTIR
+ Hanna Sigurrós
Hansdóttir fædd-
ist á Elliða í Staðar-
sveit 10. ágúst 1924,
hún ólst upp í Bervík
og Hafnarfirði þar
sem hún gekk í skóla.
Hún lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 7. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru: Hans
Jónsson Hoffmann, f.
23.5. 1864, d. 18.8.
1924, og Sigurrós
Kristjánsdóttir, f.
18.12. 1881, d. 31.3.
1965. Systkini Hönnu
samfeðra eru: Jón Hoffmann, lát-
inn, og Jarðþrúður Hoffmann, lát-
in. Alsystkini Hönnu eru: Jóhann,
látinn, Ragnar Matthías, látinn,
Krislján, látinn, Rósa Halldóra og
Hermannía Sigurrós.
Hinn 30. október 1943 giftist
Hanna Gunnari Finni Þórðarsyni
bifvélavikja, f. 30.1.1921, d. 24.10.
1979. Þau slitu samvistir. Þeim
varð fimm barna auðið. Þau eru:
1) Ásmundur, f. 23.2.1943, d. 2.12.
1988, maki Kolbrún Sigurðardótt-
ir, f. 7.4. 1945, þau slitu samvistir,
> börn þeirra a. Ásbjörn, f. 27.8.
1972, b. Hanna Sigurrós, f. 25.3.
1974. Fósturdætur hans c. Harpa
María, f. 13.10. 1964, d. Svanfríð-
ur Sigurh'n, f. 31.1.1966. 2) Ragna
María, f. 9.9. 1945, maki Þorgeir
Nú er komið að kveðjustund. Mikið
er alltaf erfitt að kveðja nánustu ást-
vini. Við mamma höfum nær alltaf átt
heima á sama stað, að undanskildum
tímanum frá febrúar 1985 til ágúst
1987 og aftur 1990 til 1995. Það voru
^svo sannarlega forréttindi fyrir mig,
Gumma og börnin okkar að fá að hafa
hana svona nálægt okkur. í ágúst
1987 er við misstum litla drenginn
okkar flutti mamma til okkar í sveit-
ina, ég veit ekki hvar ég hefði verið
stödd ef hún hefði ekki verið hjá mér
þann erfiða tíma sem fylgdi eftir lát
hans, enda sagðist hún ekki vilja upp-
lifa slíkan tíma aftur. Mömmu líkaði
vel í sveitinni og ílentist hjá okkur,
seldi íbúðina í Reykjavík og keypti
sér fbúð á Selfossi. Þau ár sem hún
bjó þar var hún komin í sveitina þeg-
ar sauðburður hófst og fór að jafnaði
ekki fyrr en eftir réttir að hausti.
Enda líka ómissandi réttakjötsúpan
hennar. Úr varð að hún keypti sér lít-
ið hús og fluttist aftur til okkar í
- sveitina. Að sjálfsögðu heitir húsið
Ömmukot. Oft fengu barnabörnin að
gista hjá ömmu og er öruggt að ein af
minningum þeirra verður það að
amma átti alltaf snakk og nammi. Ég
held að vandfundin sé sú amma sem
hafði svo mikla þolinmæði og ást að
Baldursson, f. 25.9.
1942, börn þeirra a.
Gunnar, f. 10.7.
1963, b.Baldurf. 1.4.
1967, c. Sigríður, f.
3.11. 1970, d. Hanna
María, f. 16.4. 1981.
3) Einar, f. 26.8.
1955, maki Þorbjörg
Ragna Þórðardóttir,
f. 13.7. 1954, þau
slitu samvistir, börn
þeirra a. Jón Gunn-
ar, f. 29.4. 1983, b.
Ragnar Ásmundur,
f. 23.2. 1986. Fóstur-
dætur hans c. Ingi-
björg María, f. 9.4. 1970, d. Linda
Björk, f. 13.7. 1973, e. Þórunn
Elva, f. 16.8. 1978. 4) Guðgeir, f.
16.2. 1960, maki Anna Helga Ara-
dóttir, f. 28.1.1960, börn þeirra a.
Steinþór Ingi, f. 26.4.1977, b. Þór-
leif Hanna, f. 25.9. 1981, c. Anna
María, f. 2.5. 1986, d. Ásmundur
Ari, f. 25.1. 1990. 5) Þórleif, f.
22.9. 1963, maki Guðmundur Jó-
hannesson, f. 27.6. 1959, börn
þeirra a. Gunnar Finnur, f. 23.7.
1983, d. 18.8. 1987, b. Helga, f.
17.4.1988, c. Jóhannes Þórólfur, f.
13.11.1989, d. Einar Ásgeir, f. 8.7.
1997. Barnabamabörnin eru orð-
in 15.
Utför Hönnu Sigurrósar fer
fram frá Selfosskirkju f dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
gefa. Ég, Gummi og börnin komumst
nú sjaldan í löng ferðalög en oft var
farið dag og dag, svona milli mjalta,
að veiða eða bara út að keyra og auð-
vitað var mamma alltaf með. Hún
hafði gaman af að fara með okkur
hvort sem verið var að fara inn á af-
rétt eða bara í bfltúr, jafnt sumar sem
vetur. Lengi hafði staðið til að við
færum á Snæfellsnesið og loks varð
af því á 75 ára afmælinu hennar í
ágúst í fyrra, það voru yndislegir
dagar. í mars á þessu ári fórum við
svo með henni tfl Kanarí, ég, Geiri og
Ragna og varð hún eitt bros þegar
hún heyrði að Sigga kæmi frá Amer-
íku til að vera með okkur. Sá tími sem
við áttum þar verður mjög dýrmætur
í minningunni og vfl ég þakka Rögnu
systur og Þorgeiri það. Mamma var
sjálfstæð kona og vildi ekki að við
værum að hafa mikið fyrir henni. Þó
leyfði hún mér að aðstoða sig eftir að
hún veiktist. Fór ég þá alltaf til henn-
ar eftir vinnu og sat svo hjá henni á
kvöldin. Alltaf sagði hún við okkur:
„Þegar ég get ekki hugsað um mig
sjálf setjið þið mig á stofnun.“ 24. júní
fór hún á sjúkrahúsið á Selfossi og
dásamaði hún mjög starfsfólkið þar,
sagði það hugsa svo vel um sig og er
það ekki orðum aukið. Einnig var hún
YNGVI
KJARTANSSON
+ Yngvi Kjartans-
son fæddist á Ak-
ureyri 7. apríl 1962.
* Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 6. júlí síð-
astliðinn og fór útfór
hans fram frá Akur-
eyrarkirkju 14. júlí.
Nú er komið að því að
kveðja Yngva bróður
minn. Litla bróður minn
eins og ég sagði oft.
Kannski sagði ég það
nú líka öðrum þræði
vegna þess að það tók
„ hann ekki svo ýkja mörg ár að vaxa
^mér yfir höfuð eins og öll önnur systk-
in okkar gerðu raunar í fyllingu tím-
ans.
Þegar ég hugsa til baka eru góðar
minningar ótal margar sem lifa með
okkur ævilangt. Það var svo auðvelt
að lynda við Yngva og gott að vera ná-
lægt honum. Hugsanlega geta hin
litlu systkinin rifjað upp eitthvað til
^marks um hið gagnstæða vegna þess
að hann gat verið af-
skaplega stríðinn og eitt
og annað gekk nú
stundum á í stórum
systkinahópi, en það var
fljótt að jafnast. Það var
ekki langur timi sem
hann var yngsta bamið
svo að það kom sér vel
að hann var sérstaklega
meðfærilegur og ég
minnist þess varla að
hafa passað hann, enda
mun það hafa gerst
bara svona eins og af
sjálfu sér.
Við vöndumst því að
vera mikið úti og líta til með hvert
öðru, enda leikvöllurinn ekki amaleg-
ur; Skógræktin eins og hún lagði sig,
Brunnáin og Eyjafjarðaráin. Þetta
var áður en fólk fór að tala um
Kjamaskóg. Það var ekki verið að
telja sporin þegar ákveðið var að
skreppa upp á Súlur, eða þegar þau
systkin tvö löbbuðu eins og leið lá yfir
í Vaglaskóg á bindindismót um versl-
unarmannahelgi þar sem ég, stóra
þakklát læknunum í Laugarási, þeim
Pétri og Gylfa, sem reyndust henni
mjög vel. Henni hrakaði hratt og er
ég þakklát hennar vegna hversu
stuttan tíma hennar stríð stóð enda
hafði hún alltaf óskað sér þess að
þurfa ekki að liggja lengi nær ósjálf-
bjarga. En það er bara svo sárt, elsku
mamma mín, að kveðja þig, það vant-
ar svo mikið. Nú verður engin
mamma í haust að tína ber, sjóða
kjötsúpu á réttadaginn, hræra í fiski-
bollur og mikið eiga jólin eftir að
verða tómleg, enda sögðu börnin allt-
af: „Amma gefur okkur alltaf það sem
okkur langar í.“
Það væri svo miklu meira hægt að
skrifa um þig, mamma mín, en ég læt
þetta nægja.
Nú færð þú hvfldarstað hjá Ása
bróður og Gunnari Finni sem hafa
víst örugglega tekið þér opnum örm-
um.
Þín dóttir,
Þórleif.
Hún Hanna var yngst sex systkina
og aðeins nokkurra daga gömul þeg-
ar hún missti föður sinn. Við það
sundraðist fjölskyldan og systkinin
fóru í ýmsar áttir. Hanna ólst upp hjá
móðursystur sinni á Snæfellsnesi
fram að því er hún hóf skólagöngu en
þá flutti hún til móður sinnar í Hafn-
arfirði, sem hafði flust þangað og
stundaði þar sína vinnu. Tilfínningar
sínar bar Hanna ekki á torg og því
var erfitt að átta sig á því hvemig
uppvaxtarár hún hefur átt en engu að
síður var ljóst að oft hafði hún átt erf-
iða tíma og ýmislegt hafði hún upp-
lifað á lífsleiðinni án þess að verið
væri að mikla sig af hlutunum eða
kvarta. Hennar vandamál voru ekki á
dagskrá en öllu meira lét hún sig
varða málefni annarra, sem áttu um
sárt að binda. Hún var hógvær og
hlédræg, gladdist með þeim, sem
gekk vel í lífinu en fannst hún - oft af
litlum efnum - þurfa að hlaupa undir
bagga með öðrum, sem henni fannst
minna mega sín og lifði sjálf ótrúlega
nægjusömu lífi alla þá tíð, sem við átt-
um saman. Við kynntumst fyrir rám-
lega 35 árum þegar við Ragna, dóttir
hennar, fórum að hittast. Hún kom
mér fyrir sjónir þá sem einstaklega
umyggjusöm móðir og húsmóðir, sem
dekraði við börnin sín og bar mikla
umhyggju fyrir þeim. Það var hennar
hlutverk - og hún tók það alvarlega.
Hún Hanna átti ekki alltaf sjö dagana
sæla. Henni fannst hún óumræðilega
rík að eiga börnin fimm og ríkari eftir
því sem afkomendum fjölgaði. En
hún varð fyrir áföllum, sem lögðust
þungt á hana þótt hún kvartaði ekki,
en reyndi að láta sem minnst á því
bera. Eftir að Þórleif, dóttir hennar,
missti fjögurra ára son sinn flutti
Hanna tfl hennar að Klausturhólum
til að vera henni stoð og styrkur. Ári
síðar missti hún elsta son sinn, sem
varð henni enn frekara áfall. Skilnað-
ur við Gunnai’ heitinn Þórðarson tók
mjög á hana eins og að líkum lætur
systir, var fyrir. Þá var ekki aldurinn
hár. Seinna var svo skroppið yfir Kjöl
á skíðum auk óteljandi annarra ferða
með skátunum. Stöku sinnum kom
eitthvað upp á eins og þegar hann
datt af baki niðri á bökkum Eyjafjarð-
arár og handleggsbrotnaði, en það
greri allt fljótt og þá var lagt af stað á
ný. Okkur leist nú ekki á blikuna núna
alveg á síðustu árum eftir að veikindin
voru farin að hafa veruleg áhrif á
fæmi svo sem eins og jafnvægið, þeg-
ar hann vildi samt óður og uppvægur
skella sér í útreiðartúr sem endað gat
á ýmsa vegu. Eftir að hann var endan-
lega orðinn rámfastur í vetur og orðið
81111; um mál átti hann það enn til að
spyrja hvort ekki væri nú rétt að fara
að jáma. Einhvem tíma þegar hann
var að skríða yfir á unglingsárin var
hvæst á hann: Oh Yngvi þú ert svo vit-
laus. Hann brá sér ekki hið minnsta
við svo ókurteislegri athugasemd, en
sagði um leið og hann brosti breitt:
„Nei, nei Fríða mín, þetta er mesti
misskilningur hjá þér, ég er alveg
bráðgáfað bam.“ Nokkrum ámm síð-
ar, á meðan hann bjó hjá mér á Isa-
firði, kom til álita að næturlagi hvort
óhætt myndi vera að stríða stómm og
sterklegum manni sem hann átti ein-
hver orðaskipti við og svar Yngva var:
„Iss, ég er ömgglega miklu fljótari að
hlaupa en hann.“ Sumt sem við létum
eftir nærri þrjátíu ára hjónaband.
Henni leið því ekki alltaf vel en hún
bar harm sinn ótrálega vel. Að henn-
ar mati vora ævinlega til aðrir, sem
höfðu það verra en hún. Hanna bjó á
Klausturhólum í Grímsnesi hin síðari
ár en þar reisti hún sér lítið hús. Þar
undi hún hag sínum vel í faðmi Þór-
leifar dóttur sinnar og hennar fjöl-
skyldu. Hún var mikfll náttúraunn-
andi og fylgdist vel með öllu lífi í
sveitinni. Fjölskyldan á bænum
sinnti henni einstaklega vel alla tíð en
ekki síst eftir að veikindi fóra að
herja á. Þær mæðgur vora samrýnd-
ar með afbrigðum og höfðu búið í ná-
býli hvor við aðra lengi. Aðdáunar-
vert var líka að fylgjast með hve annt
tengdasyninum, Guðmundi, var um
að Hönnu liði vel hjá þeim og hversu
mikla umhyggju hann bar fyrir henni
alla tíð. Börnin á bænum muna ekki
eftir sér öðra vísi en að amma Hanna
væri með í öllu sem gert var og að þau
hittu hana daglega. Þau sóttu mikið
til hennar og henni þótti greinilega
mjög vænt um þegar þau komu
skoppandi í heimsókn.
Þarna leið henni vel og þama vildi
hún helst vera. Hún taldi ekki eftir
sér að taka til hendi á meðan heilsan
leyfði en hugsaði mikið um að íþyngja
engum eftir að heilsan brást. Henni
fannst jafnvel að hjúkrunarfólkið
ætti að sinna öðram en sér - það
væra áreiðanlega einhverjir á spítal-
anum, sem liði verr en henni.
Dæmigert fannst mér þegar jarð-
skjálftamir skóku Grímsnesið fyrir
stuttu og fjölskyldan varð að flytja úr
íbúðarhúsinu á Klaustm’hólum.
Fyrsta hugsun gömlu konunnai’ var
að hún gæti sjálf búið um sig í litlu út-
hýsi og eftirlátið fjölskyldunni með
bömin sitt hús. Hún var orðin veik og
flla haldin þegar þetta var en sama
dag var hún flutt á spítala og komst
ekki heim eftir það þótt hana langaði
mikið til að líta á sveitina sína sem nú
var í mestum blóma, sólin skein og
hlýindi vora óvenjuleg.
Ég og fjölskylda mín eram þakklát
fyrir allar samverastundirnar með
ömmu Hönnu, sem urðu færri seinni
árin en við hefðum viljað þar sem hún
bjó fjarri okkur. Við biðjum góðan
guð að blessa minningu ömmu
Hönnu.
Þorgeir Baldursson.
Það var góð upplifun að bætast í
fjölskylduna hennar Hönnu. Það
fyrsta sem hún sagði við drenginn
minn var: „Sæll, Steinþór minn, ég er
amma þín.“ Þessi orð lýsa henni vel.
Börnin hlökkuðu alltaf til að heim-
sækja ömmu, því hún gaf sér alltaf
tíma til að tala við þau og stinga að
þeim einhverju sem gott var að
borða. Það vfldi oft gleymast þegar
við sátum og spjölluðum fram á nótt
að á okkur var töluverður aldursmun-
ur, því hún var alltaf ung í anda og
hugsun. Þá var ekki verra ef einhver
vandamál komu upp að leita til henn-
ar. Hún átti alltaf einhver ráð. Mér
okkur um munn fara myndu margir
kalla gálgahúmor eins og það að á síð-
ustu árum sagði hann stundum að það
væri nú ekki mikið þótt hann gerði
mistök því að hann væri heilabilaður
en hvaða afsökun hefðum við hin, ha.
Og svo glotti hann. Ein síðasta heil-
lega setningin sem skfldist hjá honum
var að það væri jú alltaf stutt í glottið.
Það mátti líka stundum sjá í augum
hans bros til okkar alveg fram á síð-
asta dag eftir að hann gat ekki lengur
tjáð sig með orðum. Á aímælinu hans
í vor skrapp hann heim í hjólastólnum
smástund, en það varð hans síðasta
ferð af sjúkrahúsinu. Þá átti hann í
erfiðleikum með að halda höfði og
sönglaði þá fyrir munni sér fleyga
setningu frá lítilli frænku okkar:
„Missti hausinn, missti hausinn, veit
ekki hvert hann er að fara.“ Svona var
Yngvi. Þó að við söknum hans er al-
veg ótrálega auðvelt að brosa þegar
maður rifjar upp hvernig hann var.
Að lokum er ekki hægt að láta hjá
líða að senda innilegt þakklæti frá
vandamönnum Yngva tfl starfsfólks-
ins á lyfjadeildinni. Það viðmót og sú
umönnun og hlýja sem þau sýndu
Yngva er ekki bara eitthvað sem fólk
gerir af því að það er að vinna vinnuna
sín, heldur svo miklu, miklu meira og
dýrmætara. Takk.
Elín Kjartansdóttir.
þykir leitt að hafa aldrei sagt henni
hve ég mat hana mikils og ég mun
sakna hennar. Tíminn er oft naumari
en maður heldur.
Elsku Hanna, innflegar þakkir fyr-
ir öll árin og ekki síst fyrir allt spjall-
ið.
Þín tengdadóttir,
Anna.
Nú ertu farin, elsku amma mín. Þó
að það hafi allir vitað að það væri ekki
langt eftir, er samt alltaf erfitt að
missa ástvin.
Ég hef oft hugsað um það hvaðan
ég hafi eiginlega fengið þessa áráttu
mína að safna öllu sem til er, og ég
held að það leiki enginn vafi á því að
það hef ég frá þér. Það mátti aldrei
neinu henda og þér fannst alltaf gam-
an að vera með mikið punt í kringum
þig. Ég man líka að þú safnaðir stein-
um og skeljum og áttir mjög flott
steina- og skeljasafn. Við fóram einu
sinni í fjöruferð til þess að bæta við
þetta mikla safn og ég vissi nú ekki
hvert mamma og Leifa ætluðu þegar
við tókum stein upp í hverju skrefi og
bættum í safnið.
Það var alltaf svo gott að heim-
sækja þig í sveitina, það var alltaf svo
rólegt yfir öllu og ekkert stress. Þú
gafst okkur alltaf snakk og Pepsi
þegar við komum, þó svo að þú hafir
ekki borðað snakk sjálf og skildir
ekki hvað við gátum borðað mikið af
þessu, þá áttirðu samt alltaf nóg tfl
frammi. Þú skildir heldur ekki af
hveiju við þyrftum að bryðja þetta
svona rosalega, og þegar við voram
búnar að velta því eitt sinn fyrir okk-
ur hver okkur bryddi þetta hæst,
komumst við að því að það hlyti að
vera Leifa. Þú hafðir alltaf svo miklar
áhyggjur af því að við borðuðum ekki
nóg, spurðir í hvert skipti sem við
hittumst hvort ég hefði ekki lést frá
því við hittumst síðast.
Þér þótti líka svo vænt um allt og
alla, og mér fannst alltaf svo frábært
hvað þér þótti vænt um dýr. Eins og
þegar þú eldaðir alltaf fisk handa
Felix þegar hann kom í heimsókn og
gafst honum rækjusalat, ég hef oft
velt því fyrir mér hvort það hafi verið
þess vegna sem hann var með svona
feitar kinnar. Þú varst líka alltaf svo
góð við hann Viggó minn, gafst hon-
um kex og snakk enda varstu í miklu
uppáhaldi hjá honum. Nú geturðu
hugsað um hann íyrir mig og knúsað
hann frá mér.
Elsku amma mín, núna ertu búin
að öðlast hvfld og frið og hitta Ása,
Gunnar Finn og Viggó. Hvfldu í friði.
Þín
Hanna María.
Nú er hún amma mín lögst til
hinstu hvflu. Þó svo að ég hafi vitað í
nokkum tíma að hverju stefndi á ég
erfitt með að sætta mig við að sjá
hana ekki aftur. Það er alltaf svo erf-
itt að búa svona langt í burtu þegai’
svona er. Ég var þó svo lánsöm að fá
tækifæri til að eyða tíu dögum með
henni ömmu minni á Spáni í lok mars.
Við áttum yndislegan tíma saman.
Við ræddum ýmis mál, hlógum og fífl-
uðumst. Öðru hverju sagði hún „Sig-
ríður“ á ákveðinn hátt sem ég gleymi
aldrei. Einn daginn sagði hún við
mig: „Ég skfl þetta bara ekki en ég
get bara ekki sagt nei við þig, þú færð
mig tfl að gera hluti sem enginn ann-
ar gæti fengið mig til að gera.“ Við
áttum margar góðar stundir á Spáni
með mömmu, Leifu og Geira. Við töl-
uðum oft um það hvað það hefði verið
meiriháttar ef Einsi hefði getað verið
með okkur líka. Eitt kvöldið sátum
við bara tvær úti fram eftir kvöldi og
spjölluðum. Þá sagði hún mér frá því
hvernig líf hennar var þegar hún var
lítil, þegar hún var gift afa Gunna,
hvernig hún hitti afa Jón og annað
slíkt. Hún sagði mér að hún væri búin
að ganga í gegnum ýmislegt og nú
væri hún alveg sátt við að yfirgefa
þetta líf. Ég veit ekki hvort hún gerði
sér grein fyrir því þá hversu stutt var
eftir. Þegar við kvöddumst töluðum
við um að við myndum nú sjást um
jólin þó svo að við höfum sennflega
báðar vitað að svo yrði ekki. Það var
bara svo miklu auðveldara að segja
bless undir þeim formerkjum. Hún
lagði mjúku lófana sína á kinnamar á
mér, horfði á mig og knúsaði mig á
sitthvora kinnina eins og hún gerði
alltaf þegar hún kvaddi mig. Það var
eitthvað sérstakt við lófana hennar