Morgunblaðið - 27.08.2000, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 27. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkaer móðir okkar, tengdamóðir, systir,
amma og langamma,
ÓLÖF SIGURJÓNSDÓTTIR,
er látin.
Kristín Hauksdóttir,
María Hauksdóttir,
Ólöf Kristín Sívertsen,
Guðrún Inga Sívertsen,
Haukur Skúlason,
Skúli Skúlason,
Hlynur Hólm Hauksson,
Þórdís Sigurjónsdóttir,
Þórarinn Einarsson,
Gunnar Már Gíslason,
Einar Þór Daníelsson,
Hilma Hólm,
Sigurður Skúlason,
Bjarni Benedikt Einarsson.
t
Minningarathöfn um son okkar,
sambýlismann, bróður og mág,
ALAN STURLU SVERRISSON,
Bakkastíg 4,
Reykjavík,
verður haldin í Seljakirkju þriðjudaginn
30. ágúst kl. 13.30.
Bálför hans var gerð í Weeley, Essex,
Englandi, miðvikudaginn 16. ágúst sl.
Susan Bury,
Sverrir Tómasson,
Irene Odeny,
Snjólfur Richard Sverrisson, Froydis Tevik,
Ingigerður Sólveig Sverrisdóttir,
Þorvaldur Skúli Björnsson.
Sigríður Dagný Þorvaldsdóttir,
t
Elskuleg móðursystir okkar og vinkona,
' HULDA JÓNATANSDÓTTIR DUNBAR,
Garden Grove,
Kaliforníu,
lést föstudaginn 18. ágúst. Útförin hefur farið
fram.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hjördís Anna Hall, Sigurjón Stefánsson,
Guðrún Hall, Agnar Einarsson.
t
Móðir mín, tengdamóðir, amma okkar og
langamma,
SOFFÍA INGVARSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 29. ágúst kl. 13.30.
Guðrún Sveinbjarnardóttir, Arnþór Garðarsson,
Sveinbjörn I. Baldvinsson,
Tryggvi M. Baldvinsson,
Soffía Arnþórsdóttir,
Þrándur Arnþórsson
og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim er
auðsýndu okkur samúð og vináttu vegna
andláts og útfarar ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
FELIX ÞORSTEINSSONAR
húsasmíðameistara,
Ytri-Grund,
Lindarbraut 11,
Seltjarnarnesi.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki deildar L-1 á Landakotsspítala
fyrir góða umönnun.

Sigurbjörg Guðmundsdóttir,
Steinunn Hanna Felixdóttir, Benedikt Sigurðsson,
Jóhanna Felixdóttir,
Anna Felixdóttir,
Sígmundur Felixson,
Einar Felixson,
Felix Felixson,
Örn Felixson,
Kjartan Felixson,
Ragnar Leifsson,
Jón Geir Guðnason,
Guðbjörg Helgadóttir,
Rebekka Hannibalsdóttir,
Helga Ingibjörg Þálmadóttir,
Þóra Björg Álfþórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÞÓRÐUR
ÞORSTEINSSON
+ Þórður Þor-
steinsson fæddist
á Grund í Svínadal
27. júní 1913. Hann
lést á Blönduósi 8.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Blönduóskirkju
18. ágúst sl.
Elsku afi, það eru
liðin nokkur ár frá því
að við gengum saman
niður að „húsum“ til að
gefa kindunum, og þau
eru ekki ófá sporin sem
við gengum saman, og
ekki ófá handtökin sem þú kenndir
mér í gegnum tíðina, sem síðar hafa
svo sannarlega komið til góða.
Þegar ég var bara lítill strákur
tókstu mig oft með til að dytta að
einu og öðru, og ég skyldi það ekki
fyrr en seinna á ævinni hversu mikið
þú í raun og veru kenndir mér á
þessum tíma. Þú kenndir mér að
halda á hamri, keyra traktor, taka
„hneppi“ og ótalmargt annað sem
mér hefur nýst vel í gegnum tíðina,
og síðast en ekki síst kenndir þú mér
að lífið er staðreynd sem verður að
horfast í augu við, hverjar sem að-
stæðumar eru. En núna ertu farinn,
síðasta skóflustungan hefur verið
tekin, síðasta ferðin niður að „hús-
um“ hefur verið gengin, síðasta
hneppið hefur verið gefið og síðasta
orðið sagt.
Elsku afi, eitt sinn er við gengum
saman, stakk ég hendinni minni í lóf-
ann þinn, ég var ekki gamall þá, en
ég man enn hversu stór og sterkleg
höndin þín var, og bar þess glöggt
vitni hversu þungan róður þú hefur
mátt róa til að koma þér og þínum
gegnum þá storma sem geystu á leið
þinni gegnum lífið.
þegar ég varð eldri lá leið mín oft
heim að Grund og mér þótti alltaf
jafn gaman að hitta þig, þú hafðir
gjarna mjög sterkar og ákveðnar
skoðanir og það var alltaf gaman að
ræða hin ýmsu málefni við þig, og ég
kom aldrei að tómum kofanum þegar
vegagerð og sveitarstjórnarmál bar
á góma, þar varstu vel heima og
varst ómyrkur í máli varðandi fram-
kvæmd ýmissa verka sem gerð höfðu
verið í sýslunni síðastliðin misseri og
ár.
Ég vildi óska að ég hefði haft betra
tækifæri til að sýna þér hversu vænt
mér þótti um þig og hversu stoltur
ég var að eiga afa eins og þig, en þó
var það nú stundum svo, að ég reidd-
ist við þig en það var aldrei neitt sem
entist daginn, og að morgni nýs dags
var venjulega öll reiði bak og burt og
gat ég þá tekist á við það af fullum
krafti að finna upp á einhverju sem
fólki líkaði þó misjafnlega vel.
Minnist ég þá sérstaklega þegar
ég málaði stígvélin þín rauð, negldi
hóffjaðrir upp í gegnun sætið á
hverfissteininum svo að þær stung-
ust í hvern þann er settist, og mikla
tilraun til að kenna hænunum að
synda, sem bar þó engan árangur.
En þrátt fyrir þetta varðstu ekki
neitt voðalega reiður, þú að sjálf-
sögðu settir ofan í við mig, en þó ekki
meira en svo, að eftir situr ljúf minn-
ing sem gjarnan kitlar hláturtaug-
arnar þegar hugurinn hvarflar heim
að Grund.
Eitt af því sem ég sakna mikið, og
kem til með að sakna í komandi
framtíð, er að geta ekki komið að
Grund, þar sem ég var svo mikið sem
krakki, og lærði svo ótal, ótal mikið
um allt milli himins og jarðar, hluti
sem ég tel í dag ómetanlegan lær-
dóm og reynslu sem ég á eftir að búa
að allt mitt líf og njóta góðs af.
Og núna þegar ég sit hér og hugsa
til baka, um allt það sem skeði og allt
það sem var gert og sagt, þá vildi ég
óska að við hefðum haft meiri tíma
saman, ég vildi óska að þú gætir
komið til mín og skoðað heimilið mitt
því það hefur þú aldrei séð, ég vildi
óska að þú gætir komið og séð barna-
börnin þín sem búa hér, því að þau
sástu alltof sjaldan, og ég vona að ég
geti kennt þeim jafn mikið um lífið
og þú kenndir mér.
En núna ertu farinn
þangað sem ég hef
aldrei verið, en minn-
ingin um þig lifir enn,
minning um hraustan
mann sem tókst á við
staðreyndir eins og
þær voru, og reri þung-
an róður gegnum lífið
og náði þó landi í þein-i
friðarhöfn sem allir
þrá, að loknu löngu og
erfiðu verki.
Og ekki síður á hún
amma mín, sem liggur
á héraðshælinu á
Blönduósi, hlut að máh
þegar gleði og góðar minningar ber á
góma, en þú varst órjúfanlegur hluti
alls sem gerðist á Grand og ég er
mjög þakklátur fyrir þann tíma sem
við áttum saman, bæði í gleði og
sorg.
Elsku amma, ég vil votta þér mína
dýpstu samúð vegna fráfalls afa og
bið góðan guð að varðveita þig og
styrkja.
Megi minningin um afa minn,
Þórð Þorsteinson, bónda á Grund,
lifa um ókomna tíð.
Jóhann Ingvar Jóhannsson.
Ég var einhvemveginn viss um að
allt yrði eins og það hefði alltaf verið,
jafnvel þó að ég yrði eldri sá ég alltaf
fyrir mér allt eins og það var - eða
eins og ég vildi að það alltaf yrði.
Ég dvaldi mörg sumur að Grand
og var þar meira og minna frá
tveggja ára aldri þar sem ég naut
handleiðslu nafna míns og afa við
ýmiss konar störf sem upp komu á
erilsömum degi við bústörfin og mér
er margt minnisstætt. Stoltur sagði
ég, ef ég var spurður til nafns, að ég
héti afi og amma á Grand en ég ber
nafn þeirra beggja, og lagði mikið á
mig við að læra að gera eins og hann
og átti til að æfa mig við það þegar
enginn sá. Minningarnar sækja á ...
Hann var glaðvær og ákveðinn
maður, atorkusamur, einn af þeim
sem aldrei gat alveg stoppað og hafði
ævinlega eitthvað á prjónunum. Það
var ekki ósjaldan sem við vinnu-
mennirnir á Grand óskuðum okkur
að fá að vera inni og sleppa við hefð-
bundna vinnu á blautum rigningar-
degi en þá vora dreginn fram verk-
færi til að gera við girðingar, sem
einhvem veginn höfðu þá náttúra að
leggjast flatar eða slitna sama
hvemig hamast var við viðgerðir. En
vissulega fengum við oft frí og þá var
oftast farið upp í Skálar að veiða sil-
ung og mér eru mjög minnisstæðar
margar af þeim ferðum. Þó að girð-
ingarvinna hefði oftast nær notið lít-
illa vinsælda þá hafa þeir dagar sem
eytt var í það orðið að gullkornum
þegar hugsað er til baka því að afi
var hafsjór af sögum um allt mögu-
legt og þá einkum frá gangnaferðum
og öðra slíku svo ekki sé nú minnst á
ferskeytlurnar sem flugu við öll
tækifæri bæði stór og smá og var
honum jafneðlilegt og okkur hinum
að tala, og hann komst ævinlega á
flug þegar hann var úti í náttúranni,
hvort sem það nú húðrigndi eða
skein sól. Hann var unnandi söng-
listar og mér er vel í minni sú dauða-
þögn sem varð að ríkja í eldhúsinu
meðan hlustað var á síðasta lag fyiir
fréttir sem jafnan var kór- eða ein-
söngur, og aldrei gat hann skilið
hvemig við hinir yngri gátum hlust-
að á þetta garg eins og hann kallaði
þá tónlist sem ég hlustaði á og var
ævinlega til í orrastu um þau mál ef
ég svo mikið sem lyfti litla fingri til
að verja mig.
Hann tók mikinn þátt í félags-
störfum, hann var um tíma í mið-
stjórn Framsóknarflokksins, for-
maður Karlakórs Bólstaðar-
hlíðarhrepps um árabil, og sat í
sýslu- og hreppsnefnd um tíma.
Hann var framfaramaður og réðst
ásamt Guðmundi bróður sínum,
bónda á Syðri-Grund í að virkja bæj-
arlækinn og byggja rafstöð ofan við
bæinn og við það urðu Grundar-
bæirnir fyrstir til að rafvæðast i
Svínadal og enn er rafstöðin í notkun
og hefur nú gengið í næstum hálfa
öld og þær vora ekki ófáar ferðirnar
sem var farið upp í stíflu að raka af
sigtinu. Hann hafði mikið yndi af
hestum og þeir hestar sem honum
féll best vora gjarnan þeir sem vora
eins skapi farnir og hann - vilja-
sterkir og nánast ósveigjanlegir.
Hann sagði mér oft af Faxa og Rauð
sem honum vora mjög minnisstæðir
en mest man ég eftir Straum sem
var reiðhesturinn hans í mörg ár og
það var ekki ósjaldan að þeir félagar
tækjust á í hörðum átökum þar sem
hvorugur vildi undan láta en endaði
þó alltaf með að hann hafði vinning-
inn og síðan var riðið af stað með
gusti því ekki var Straumur brotinn
þótt hann hefði verið beygður. Allir
reiðhestamir hans áttu það sameig-
inlegt að vera afburða góðir gang-
hestar sem var nokkuð sem hann
mat mikils í fari hests. Það var minn
draumur að geta setið hest eins og
hann því þeir vora nánast eins og
eitt, hann og Straumur, og gáfu hvor
öðram allt sem oft kom sér vel í
göngunum þar sem mikið reyndi á
bæði menn og hesta. Hann var lag-
hentur smiður bæði á járn og tré,
hann smíðaði allar sínar skeifur
sjálfur og allt annað af jámi og
timbri sem til þurfti, og reisti húsin
sem eftir standa og ekki þarf annað
en að líta heim að Grand til að sjá allt
það handarverk sem þar liggur eftir.
Á Grand var rekið hefbundið bú sem
samanstóð af kúm, sauðfé og hest-
um. Hann lagði mikla natni í búskap-
inn og dvaldi gjarnan löngum stund-
um í útihúsunum og mér er
minnisstætt að hann þekkti flestar
sínar kindur með nafni sem mér
þótti alltaf jafnmerkilegt því að hann
hafði að jafnaði um 300 fjár í mörg
ár. En þó að hann þekkti hverja og
eina kind þá var ekki þar með sagt að
þær veltu því mikið fyrir sér og vel
var þekkt hversu viljasterkar þær
vora og mér er vel í minni fjárrekstr-
ar sem fengu alla til að sleppa sér
með einum eða öðram hætti því að
þær renndu ævinlega eitthvað annað
en þær áttu að fara fullar af kergju
eins og sauðfé einu er lagið og þá
kom sér oft vel að afi var vel ríðandi
en oft varð hann þó að bregða fyrir
sig betri fætinum ef svo bar undir og
á þeim stundum er ég ekki frá því
hin ýmsu heimsmet í spretthlaupum
hafi verið sleginn og það nokkuð
kröftuglega. Eldhúsið á Grand var,
eins og títt er um eldhús í sveitum,
jafnan þéttsetið og þar var oft hlegið
dátt að atburðum dagsins þó svo
engum hefði verið hlátur í hug með-
an þeir áttu sér stað og á ég þá eink-
um við rekstur sauðfjár. Heima í eld-
húsinu réð amma ríkjum - Guðrún
Jakobsdóttir eða Gunna á Grund
eins og flestir þekkja hana, en hún
dvelur nú á Héraðssjúkrahúsinu á
Blönduósi. Grand lá þannig í sveit að
bændumir framan úr dalnum komu
þangað með mjólk og annað sem
senda átti með mjólkurbílnum og því
var jafnan gestkvæmt þar og ég man
varla eftir að ekki hafi verið fólk í
heimsókn meira eða minna allt
sumarið og þá reyndi mikið á ömmu
og á hún stóran þátt í því hversu
notalegt það var að koma og dvelja á
Grund. Mjög er mér minnisstætt að
það var næstum sama hversu marga
bar að garði að alltaf var nóg að
sækja úr búrinu og minnist ég þá
sérstaklega jólakökunnar sem
hvergi smakkaðist eins og hjá ömmu
og kúmenkleinurnar sem voru í sér-
flokki.
Minningarnar sækja á...
Það er með trega og sorg í huga en
jafnframt miklu þakklæti fyrir allan
þann tíma sem við áttum saman og
allt sem hann kenndi mér, að ég kveð
afa minn og nafna, en minningin lifir
og mun áfram lifa í huga mínum um
allt sem var - um allt eins og það
einu sinni var.
Elsku amma, ég votta þér mína
dýpstu samúð vegna frafalls afa og
bið Guð að styrkja þig og blessa nú
og alltaf.
Ég var einhvern veginn viss um að
allt yrði eins og það hefði alltaf verið,
jafnvel þó að ég yrði eldri þá sá ég
alltaf fyrir mér allt eins og það var -
eða eins og ég vildi að það alltaf yrði.
Ég var einhvernvegin viss um Far
þú í friði, afi, friður Guðs sé með þér
og hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þúrður Gunnar Jóhannsson.