Morgunblaðið - 19.12.2000, Síða 61

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 2000 61
GIGJA
HERMANNSDÓTTIR
+ Gígja Hermanns-
dóttir fæddist á
Seyðisfírði 9. febrú-
ar 1940. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kapellu 15. desemb-
er.
Mig langar að minn-
ast hennar Gígju
minnar í fáeinum orð-
um. Hún var yndisleg
kona sem aldrei mun
gleymast þeim sem þekktu hana.
Eg var svo lánsöm að hafa hana
sem kennara í heilan vetur í Fjöl-
brautaskólanum við Ármúla og þar
áttum við margar góðar stundir.
Hún var mikill húmoristi og fannst
greinilega gaman að umgangast
okkur unglingana. Hún var góður
kennari og það sem gerði hana svo
sérstaka var hvernig hún setti sig
inn í vandamál nemenda sinna og
umvafði þá með væntumþykju
sinni. Hún var einstaklega góð
manneskja. Hún lagði á það ríka
áherslu að lifa lífinu lifandi og
hugsa vel um heilsuna. Því kom það
sem reiðarslag að frétta að hún
væri dáin, eftir baráttu við erfiðan
sjúkdóm.
Gígja mín, þú varst góð kona, lík-
lega bara of góð fyrir þessa jarð-
vist, og því varstu kölluð burt, þér
ætlað æðra hlutverk annars staðar.
Það er mikil gæfa að hafa fengið að
kynnast þér og þín vegna langar
mig að verða betri manneskja. Eg
mun alltaf muna þig elsku Gígja
mín. Guð geymi þig.
Sigrún Svafa Ólafsdóttir.
Elsku Gígja, við vonum að þú
sért á betri stað nú og að þér líði
betur. Okkur var mjög brugðið
þegar við fréttum af veikindum þín-
um en við gerðum okkur aldrei
grein fyrir því hversu alvarlegt
þetta var.
Það sem stendur upp úr á síðast-
liðnum skólaái-um er hversu
skemmtilegir tímarnir voru hjá þér.
Eftir langan skóladag komum við í
tíma til þín og þú náðir ávallt að
lífga upp á daginn hjá okkur með
hressu og skemmtilegu viðmóti. Þú
leyfðir okkur alltaf að stunda blakið
af kappi og þótt við ynnum ekki
nein stórmót þá vorum við samt
sigurvegarar í þínum augum. Þú
gafst aldrei upp á okkur heldur
hvattir okkur áfram þar til settu
marki var náð. Þú talaðir oft um að
við værum uppáhaldshópurinn þinn
og varst þú svo sannarlega í uppá-
haldi hjá okkur.
Við vonum að þú hafir vitað
hversu mikil áhrif þú hafðir á okk-
ur og munt þú lifa í minningu okkar
um ókomin ár.
Nú hvíla rósimar hvítu
hægan við bijósts þíns mjöll.
Og þig fer að dreyma. Við svanasöngva
sál þín líður um kvöldblá fjöll,
þangað sem rís yfir rauðan skóg
riddarans tigna höll.
(T.G.)
Stelpurnar í 6AY, VÍ.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn
þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sámm trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðm.)
Á fögrum haustdegi fyrir liðlega
40 árum erum við á leið frá Reykja-
vík austur að Laugarvatni í rútu
með Óla Ket. Þrjár skólasystur að
norðan og tvær að
sunnan. Allar eiga það
sameiginlegt að vera
að hefja nám í íþrótta-
kennaraskóla Islands.
Þar með hófust þau
kynni sem haldist hafa
fram á þennan dag.
Nú er ein úr hópnum
horfin, „gígjustrengur-
inn brostinn“, við hin-
ar sitjum eftir og
minningarnar streyma
fram í hugann.
Gígja okkar var
miklum mannkostum
búin, hún var sérstak-
lega glæsileg og geislaði af henni
hvar sem hún fór. Hún átti stórt
hjarta og mannlega hlýju og var
hreinskiptin, hreinlynd og úrræða-
góð.
Æskuheimili Gígju á Laugames-
veginum var okkur skólasystrunum
opið og áttum við þar margar góðar
stundir með fjölskyldunni. Sigríður
móðir hennar var boðin og búin að
gera allt fyrir okkur sem hún
mögulega gat þó svo að hún hefði
fullt hús af börnum og heimilisfað-
irinn langdvölum á sjó. Hún gaf sér
ætíð tíma til að hlusta og taka þátt í
áhugamálum okkar, enda þóttumst
við nokkurs megnugar og vel við-
ræðuhæfar, komnar með íþrótta-
kennarapróf upp á vasann sem
þótti fínt í þá daga.
Á Laugarvatni sungum við stelp-
urnar mikið. Gígja hafði góða rödd,
var mjög músíkölsk og alltaf síðar
þegar við hittumst tókum við lagið
saman okkur til gleði og ánægju.
Tíminn leið og við stofnuðum all-
ar heimili, en samband okkar skóla-
systra rofnaði ekki og hefur ætíð
haldist traust og gefandi fyrir okk-
ur allar.
Það var gaman að fylgjast með
framkvæmdum Gígju á Vesturgöt-
unni, hvernig henni tókst að breyta
húsi í höll. Það hefði fáum tekist
jafnvel og henni. Heimboðin hennar
voru ævintýri líkust. Húsmóðirin
sveif um sali eins og drottning,
blóm og kertaljós um allt hús, líf-
legar samræður, gestir vel haldnir í
mat og drykk og leystir út með
gjöfum að hætti höfðingja.
Gígja sagði skemmtilega frá og
gerði óspart grín að sjálfri sér þeg-
ar henni hentaði. Hún hafði ein-
stakt lag á að koma öðrum til að
hlæja. - Jafnvel nú síðastliðið haust
er við heimsóttum hana allar á
sjúkrahúsið var það hún sem kom
okkur til að hlæja, það gera aðeins
hetjur.
Umhyggja hennar fyrir okkur
var einstök, hún var alltaf boðin og
búin að veita aðstoð, gleðja og um-
fram allt að hlusta, ef eitthvað bját-
aði á. Hún trúði á mátt bænarinnar
og var það henni mikill styrkur í
veikindunum.
Gígja hafði yndi af bóklestri,
hringdi þá gjarnan og vakti athygli
á bók sem hún hafði hrifist af og
sagði: „Þú verður að lesa þessa
bók, ég lána þér hana.“ Hún var
mikil útivistarkona og náttúruunn-
andi og hafði kjark til að fram-
kvæma það sem hugur hennar stóð
til.
Við gætum skrifað heila bók um
hana Gígju okkar en að leiðarlokum
kveðjum við heilsteypta heiður-
skonu með þessum orðum: „Það
voru forréttindi að eiga vináttu
þína.“
Við sendum Siggu Höllu, Geir
Gígjari, Sigríði, systkinum og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi ykkur öll.
Bryndís, Elísabet, Margrét
og Þórunn.
Við, þrjátíu konur á besta aldri,
kveðjum í dag leikfimikennara okk-
ar, Gígju, sem hefur haldið okkur í
góðu fonni svo árum skiptir. Alltaf
þegar hún tók á móti okkur í leik-
fimisal Melaskóla að vinnudegi okk-
ar loknum geislaði svo af henni að
það var eins og dagurinn væri ný-
byrjaður hjá henni og gaf hún okk-
ur kraft til að fara að hamast. Hún
brosti svo fallega og hafði svo upp-
örvandi róm að hún smitaði okkur
til dáða.
Gígja var svo glæsileg að fólk
sneri sér við á götu til að horfa á
hana. Allar vildum við hafa sama
fas og hún, læra að ganga og bera
okkur eins og hún. Við höfðum svo
gaman og svo mikið gagn af leik-
fiminni hjá Gígju að þær eldri
komu alltaf aftur og aftur ár eftir
ár og ungar konur bættust í hópinn
á hverju hausti.
Fyrir jólafríið hélt hún „litlu jól-
in“ fyrir okkur. Þegar svartasta
skammdeginu var lokið fór hún
með okkur í gönguferðir, stundum
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SIGURÐUR SIGURÐSSON
lögreglumaður,
Flókagötu 6,
Reykjavík,
lést laugardaginn 16. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Erna Lárentsíusdóttir,
Vilborg Sigurðardóttir, Trausti Nóason,
Lárus Jóhann Sigurðsson, fris Ingvarsdóttir,
Sigrún Sigurðardóttir, Haukur Árnason,
Sigurður S. Sigurðsson, Anna Maren Svavarsdóttir,
Laufey Sigurðardóttir, Axel Kristján Einarsson
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓNA SIGRÍÐUR STEINGRÍMSDÓTTIR,
áður til heimilis
að Krummahólum 4,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð mið-
vikudaginn 13. desember.
Jarðarförin verður gerð frá Grafarvogskirkju
á morgun, miðvikudaginn 20. desember,
kl. 13.30.
Grétar Óskarsson, Sigríður Sigurðardóttir,
Stefanía M. Jónsdóttir, Ægir Kópsson,
Ásgerður Jónsdóttir, Axel Oddsson
og barnabörn.
fórum við saman á veitingahús,
stundum bauð hún okkur heim í
litla húsið sitt sem hún af einstakri
smekkvísi og dugnaði hafði end-
urnýjað og forðað frá niðurrifi og
gert að einu fallegasta húsi hverf-
isins. Á sumrin sótti hún sér kraft
og uppbyggingu í öræfi íslands.
í haust boðaði hún hópinn heim
til sín og sagði okkur að hún hefði
veikst, en það var engan bilbug á
henni að finna, hún var staðráðin í
því að sigra. Við nemendur hennar
ákváðum þá að halda leikfiminni
áfram kennaralaust í anda Gígju og
bíða uns hún kæmi aftur og tæki
við stjórn að nýju.
En Gígja kom ekki aftur.
Við þökkum fyrir allt sem Gígja
gaf okkur, kenndi okkur og byggði
upp hið innra með okkur. Blessuð
sé minning hennar.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við móður hennar, Siggu, dótt-
ur hennar, sem kom í leikfimina til
okkar þegar hún var lítil stúlka,
Ragnheiði, systur hennar, sem var
með okkur í hópnum og öðrum ætt-
ingjum. Við biðjum þeim öllum
Guðs blessunar.
Melaskólahópurinn.
Aðventan er gengin í garð.
Jólaljósin eru að kvikna eitt af
öðru í gamla Vesturbænum.
Þegar við hjónin stóðum við eld-
húsgluggann okkar sl. sunnudag og
horfðum á útiljósin okkar, sökn-
uðum við ljósanna í trjánum hennar
Gígju. Um kvöldið var hringt og
okkur tilkynnt um lát hennar þá
um daginn.
Við Gígja höfum verið nágrannar
síðan hún flutti á Vesturgötuna fyr-
ir um tuttugu árum. Strax og við
fórum að kynnast henni fundum við
hversu sterkan persónuleika hún
hafði að geyma. Gígja var afar
glæsileg kona og kraftmikil. Hún
hófst þegar handa við að endurgera
húsið sitt, bæði að utan og innan og
má með sanni segja að oft hafi
Gígja veitt okkur innblástur því
hún var alltaf að.
Garðurinn hennar lýsti henni vel.
Hún var alltaf að hlúa að blóm-
unum sínum. Þvílík blómakona.
Vorið í Vesturbænum kom snemma
í garðinum hennar. Haustlaukarnir
skörtuðu sínu fegursta á hverju
vori. Það var ótrúlegt að sjá hana
setja þá niður í haust, orðna fár-
sjúka en enn full af krafti.
Gígja var mikil útivistarkona og
leið ekki sá dagur að hún brygði
sér ekki í útifötin og skryppi með
hann Kókó sinn í útivistina.
Okkur langar til að þakka Gígju
fyrir góðan kunningsskap. Það var ^
gott að eiga hana fyrir nágranna.
Nú óskum við henni alls hins besta
í nýjum heimkynnum.
Elsku Sigga Halla, Geh- Gígjar
og aðrir ástvinir, Guð gefi ykkur
styrk í sorginni.
Blessuð sé minning Gígju Her-
mannsdóttur.
Þórdís og Eyjólfur.
Við sitjum hér saman vinkonurn-
ar og hugur okkar reikar til þeirra
stunda sem við áttum með Gígju.
Þessar stundir eru ómetanlegar,og '
það sem við lærðum af henni mun
fylgja okkur alla tíð. Gígja var ynd-
isleg kona með ógleymanlegt bros
og er sárt að hugsa til þess að eiga
ekki eftir að hitta hana oftar. Okk-
ur langar til þess að kveðja hana
með þessu Ijóði;
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðk\'æm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn iátna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð. ^
Margs er að minnast
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut. t _
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Hennar glæsileiki og fegurð lifir
í minningu okkar.
Vottum fjölskyldu hennar og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð. Megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Þínir nemendur úr FÁ,
Ásta Dagbjört, íris, Valgerður,
Kristjana og Katrín.
+
Alúöarþakkir færum við öllum þeim er sýnt hafa
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
KRISTJÖNU ÓLAFSDÓTTUR,
Garðvangi,
Garði.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Garð-
vangs fyrir frábæra umönnun og hlýhug, einnig Karlakór Keflavíkur og
kvennaklúbbi kórsins, fyrir áralanga tryggð og vináttu.
Guð blessi ykkur öll.
Bergþóra G. Bergsteinsdóttir, Héðinn Skarphéðinsson,
Áslaug Bergsteinsdóttir, Gylfi Valtýsson,
Ásta Bergsteinsdóttir, Jón Vestmann,
Örn Bergsteinsson, Þorgerður Aradóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýju
við andlát og útför okkar ástkæra föður, sonar,
bróður, mágs, frænda og barnabarns,
BENEDIKTS ODDSSONAR
flugvirkja,
Greniteig 36,
Kefiavík.
Sesselja Erna Benediktsdóttir,
Erna Bergmann, Oddur Gunnarsson,
Gunnar Oddsson, Kristín Bauer,
Oddur Gunnarsson, Eva Sif Gunnarsdóttir,
Hulda Agnarsdóttir.