Skírnir - 01.01.1875, Síða 2

2
ALMENN TÍÐINDI.
Hi8 umliSna ár hefur friSurinn haldizt ríkja á meSal, og
hafa þau gert sjer far um a8 hliSra heldur til hvert vi8 anna8,
og stórveldin a8 setja og semja þau mál er misklíSum gáfu valdib
og ófri8i. A Spáni standa landshúar enn í tveimur öndverSum
flokkum ok berjast nú a8rir fyrir . rjetti „Karls 7da“ e3a lög-
erf8arjettinum, en hinir fyrir rjetti og tign Alfons 12ta. í þann
leik skerast meginríkin ekki, en sty8ja þó mál Aifons konungs
me8 því. er þau viBurkenna tign 'nans og hennar lögmæti. Me8
þessu er þó eigi loku fyrir skoti8 , a8 frændi hans mundi njóta
sömu atlota, ef htmum tækist a8 reka Alfons frá ríki. þa8 þykir
nú sjálfsög8 regla, a8 hlutast hvergi til, þó deilur og ófri8ur rísi
upp innanríkis, en æriB anna8 getur hinum miklu ríkjum, bori8
á milli, þó þetta gangi' undan. Allir tala um fri8inn, lofa fri8-
inn og höf8ingjarnir þykjast flytja hinn mesta fagnaSarboSskap,
er þeir setja þing sín og tjá fyrir mönnum, a8 allt sje sem fri8-
legast, og allt fari sín á me8al og annara í ást og vinsemd.
A8 hver um sig af stórböf8ingjunum þykist gera sitt fremsta til
a8 efla fri8inn og tryggja, þarf hjer eigi fram a8 taka, en hitt
þurfa þeir ekki a8 tjá, me8 hverju móti þeir trj'ggja friSinn. þa8
liggur öllum í augum uppi: framar enn á vorum tímum hafa
menn aldri fylgt reglunni gömlu: Si vis pacem, para bellum (ef
þú vilt fri8inn, þá bú8u þig undir ófri8). Allir á meginlandi
álfu vorrar, bæ8i smóir og stórir, kappefla nú svo herafla og varnir,
a8 til þess hafa aldri fyrri dæmi fundizt. Hvert hinna fjöl-
mennustu ríkja heldur hálfa millíón manna, e8a þar yfir, vopna8s
li8s á þessum blessuBu fri8artímum, en annan eins afla e8a tvö-
faldan (og meira enn á Frakklandi) til vara, og landvarnar í vi8-
lögum. Hins er þá og von, a8 hin minni ríki tolli 1 tízkunni
sem unnt er, því a3 sum þeirra (t. -d. Danmörk) bí3a rjettingar
mála sinna og hafa litla trú á, a3 hún fáizt méb ö8ru móti,
enn a8 þeir ver3i halloka fyrir fjendum sínum, er ofbeldib frömdu,
og mundu því fús til framlaga eptir föngum og. segja eins og
Grettir: „\lunr er at manns li3i.“ En hjá öllum er vi8kvæ8i8
þetta: „vjer verbutn a8 búa oss svo a8 herafla, vopnum og vörn-
um, aS þeir, sem vi3 eigast, hiki sjer vi8 a3 raska gri8um lands
vors e3a draga oss nauSuga inn í benduna.“ þab er því opt-