Skírnir - 01.08.1905, Blaðsíða 40

232
Herðibreið.
aleinn, mitt í evðigeimi
andinn flnnur hvergi hald.
Finn eg óstvrk titra i taugum,
tignarvald mér hindrar mál,
þegar leiði’ ég andans augum
öræfanna djiipu sál.
Finst mér yflr öllu hvíla
æflntýra kynja-blær:
Gróðureyum grænum skýla
»grjót« og »brunar» fjær og nær.
Hillingar í lofti líða
ljósvakans um bárót-t haf;
svæði »Linda« sumarfríða
sólin tekur ljósmynd af.
Brosi sól í sumarheiði,
sofi blær á jökulhnjúk,
er sem lofts á bylgjum breiði
»bruninn« út sinn töfradúk.
Grænir hólmar »Grafarlanda«
glitra þar, og lognbjört sund.
Norður lengst um lága sanda
»Lindhorn« dansar hátt of grund.
Horfi eg mér í hugskot innar,
hilling fyrir augsýn ber,
rís við sjónhring sáiar minnar
á söguhimni — dult ei fer.
Þúsund huldir þræðir rakna,
þegar eg lít hið forna svið.
Minningarnar við það vakna,
vakna, og þeirra t'ylgilið.
Hljótt í leynum hugans vakir
hann, sem hvergi náði frið,