Skírnir - 01.08.1905, Blaðsíða 59

Presturinn.
251
•deyfan var honum bagaleg, og hann vildi ógjarna vera
•öðrum til ama. Henni var það líka að kenna, að hann
veturinn áður hætti að spila lúmber við sóknarprestinn
og lækninn. Reyndar þótti honum dæmalaust gaman að
fá sér slag með 20 aura»standbit«,en konan hans hafði tekið
•eftir þvi, að hann var hinum til trafala. Svo stundi hann
dálítið við og réð af að senda afboð næsta þriðjudag; í
stað hans kom svo landsskiftamaðurinn; hann bagaði
ekki heyrnarleysið.
Skeel hélt svo kyrru fyrir heima á þjóðgripasafninu
sínu. Svo nefndi læknisfrúin husið hans í gamni. Og
það var reyndar næstum því safn, undarlegt safn af forn-
eskjulegum, óhægum húsgögnum. Stólar með beinum, há-
um bökum, klúrir, kaldranalegir skápar með laúfbogun-
um algengu frá keisaraárum Napóleons fyrsta; gamlar,
gulnaðar myndir með máðum dráttum, kínverkst glingur,
sem frændi konunnar hans hafði komið með frá landi
Konfúsíusar; blævængir og tálöskjur, ein askjan innan í
annari stærri, koll af kolli, silkikápa af kínverskri blóma-
rós, málverk af stýrimanninum, málað með köldum, hrein-
um litum og með Kinverjaaugum; raðir af löngum pipum
með kostulegum, máluðum liausum, Napóleon og Jósefinu
og Ney marskálki, undnum seglgarni. Svo allir grænlenzku-
munirnir: æðardúnsreflar og haglegir lampabakkar úr
fuglafjöðrum, stór fuglaegg og mjúk skinn, hnífar og hús-
gögn, og svo prestsetrið hans þar nyrðra, telgt með einum
hníf á löngum dögum við grútarljós; þakið laust, og inni
i dagstofunni hver hlutur í réttri mynd á réttum stað.
Og kirkjan með öllum bekkjunum og prédikunarstólnum
og einmitt þeim sálmum slegið upp á veggnum, sem söfn-
uðurinn söng, þegar hann talaði til hans í síðasta sinn.
En sú fádæma þolinmæði, sem til þess þurfti að tálga alt
þetta með einum hnífkuta! Og fyrst og fremst, hve
barnslega alúð þurfti til að gera það.
Já, húsið var safn, en honum og konunni hans var
glingrið endurminningar og jafnvel minsta fuglseggið
menjagripur. Þeir höfðu elskað hann svo heitt þar nyrðra