Skírnir - 01.08.1905, Blaðsíða 63

Presturinn.
255-
Honum vafðist tunga um tönn, en hann byrjaði á ný
og hálfopnaði munninn ... En orðin komu ekki. Svo
hætti hann.
»Til dæmis gefa mér þær«, sagði Maria og færði sig
feti nær. Brosið hafði nú alveg fengið yfirhönd.
»Já«. Hann ætlaði að líta undan, ofan á jörðina eða
til hægri, að eins ekki á hana. En hún dró augu hans
að sér og hann leit upp feimnislegum bænaraugum.
»Nú, gerið þér það þá«, sagði hún hlæjandi og kom
enn nær, ljósrautt eyrað roðnaði meir en áður.
Hann tók rós og rétti henni með skjálfandi hendi.
Hvað var þetta? Bar hún hana að vörum sér, kysti hún
blómið hans?
Ja — svo voru þau trúlofuð. »Eg tók rós«, var hann
vanur að segja, »já, og svo átti eg hana . . .«
Þegar kvöldar ganga þau eftir litlu götunni; hann
leiðir hana. A brúnni niður við mýrina setjast bau bæði
og horfa í vestur . . . horfa á kvöldroðann, sem sólin slær
á skýin.
Þannig liður dagurinn í hvíta húsinu við litlu göt-
una, meðan sumar kemur eftir vetur og vetur eftir sumai'.
Og það er vonandi, að heyrnardaufi presturinn fái lokið
við grænlenzku sálmabókina sína, áður en augu hans lokast.
Því fáir elska starf, sem enginn kann þeim þakkir
fyrir nema nokkrir Eskimóar, starf, sem að eins hefur
launin í sjálfu sér fólgin.
G. F. þýddi.