Skírnir - 01.08.1905, Page 42

234
Herðibreið.
Brustu fjötrar húms og hríða;
hjartað létt og örugt sló.
Nú kom tíð að starfa’ og stríða,
og strjúka at' hvarmi drunga-ró.
Þá var hýrt uni fjallbygð fríða;
fjallsins áss, með tign og ró,
vafði örmum vonarblíða
vorsins dís, er söng og hló.
Þegar alt með einum rómi
unaðsnautna lofsöng kvað,
friðlaus eftir fjöldans dómi
fjallabúinn hélt af stað.
Og við sólbjart sumarleiði
sé eg hvar hann stæltur, frár,
hendir sér á handaskeiði
hengifiug og jökulgjár;
dregur hygni og hreystibrögðum
hönk úr greipum bvgðarmanns. —
Og ég dáist enn að sögðum
iþróttum og snilli hans.
Þótt með bófum aldur æli,
örlög blési tíðum kalt,
gafst hann, þó sig gæfan fæli,
góður drengur — þrátt fyrir alt.
Hví svo horfinn heillum öllum,
hugar seldur kvöl og raun,
varð hann upp á eyðifjöllum
í æfisekt að búa á laun'?
Böndum sömu bjó hann eigi
byrði sina, og aðrir menn;
vitlugjarnt á gæfuvegi
gjörist slíkum mönnum enn.