Skírnir - 01.12.1907, Blaðsíða 5

Stephan G. Stephansson.
29a
Eg veit þessi ljóð eru svipur hjá sjón
á sumarsins skáldmæru list
á sveit þinni og bæ, þar sem »Carly« mín kær
eg kyntist þór síðast og fyrst.
Þó bjarmar mér glegst upp við birtuna af þér
sá bærinn og þingháin sú,
ef ótafinn hugur við stundir og stað
er staddur hjá þér, eins og nú.
Og þín vegna, »Carly« mín, kvæðið er gert
og kveðiö í átthagann þinn.
Þinn skósveinn, eg man það, hvern morgun eg varð
— um miödegiö leikbróðir þinn.
Hvert stríð og hver sigur, hver sætt og hver hvíld
vor sameign og kóngsríki var.
I heimilis-orustum, uppreisn þér gegn,
eg árvakur merkið þitt bar.
Hvern aftan er logkyntur loftstrauma sjór
stóð lygnast og kófheitti svörð,
sem loft hefði brennandi sólgeislann svæft
í svartnættis fanginu á jörð:
Þú manst okkar veraldir vítt yfir sól
og víöbláins stjörnuhvel öll.
A kné mínu saztu, unz heiðlokkað hneig
þitt höfuð við draumlanda fjöll.
En náttrökrið lengdist, það læddist við jörð
hin lágfleyga desember sól
og sólstöðu skuggi yfir landinu lá,
því liðið var haust undir jól.
Öll sáðlöndin urin og frostsprungin flög,
sem flóðsandar, bjarglaus og auö;
í skammdegis kald rænu skalf út’ á rein
og skrjáfaði kornstöngin dauð.
í varpanum skrælnaði rásgresis rusl
og ræflar, sem bein kringum gren,
og apaldra vorfegurð elliljót varð:
þeir urðu nú grettustu trén.