Skírnir - 01.12.1907, Qupperneq 6

294
Stephan Gr. Stephansson.
í laufskógnum inni var nálykt og nekt
— þú norðlenzka sumar ert bezt,
því barr-trén þín eru sem goðalönd græn
á gaddauðuir vetrarins fest.
Þú stóðst út í glugganum »Carly« mín kær
unz hvarf eg, og hugðir til mín,
hins umliðna sumarsblóm aleitt, sem var
enn óbreytt með sex árin þín. —
Þann kald-lysta haustmorgun höfðum við kvaðst,
þú hrygg, — eg með fáorðri ró
úr kveðjunnar eymslum með hangandi hönd
í handslagi síðasta dró.
Þetta er síðasti skilnaðurinn, þvi að þau sjást ekki
framar. Skáldið veit ekki hvar er að hitta hana, því að
hún er komin úr allri augsýn.
Eg spyr ei’ til leiðar, neinn veg til þín veit
nó velur sér betur en eg —
þitt hérað er draumland mitt, hús þitt mín spá
og hugur minn ratar þann veg.
Hún er dáin, ef til vill. Vera má að hún sé i fang-
elsi. Sé hún dáin, þá er þess að gæta, að það sem er
ágætt, þarf ekki langra lífdaga. Til frægðar skal kon-
ung hafa, meira en til langlífis. Ef hún er í fangelsi, þá
er á hitt að líta, að þangað eru þeir hneptir opt og tíð-
,um, sem drenglyndir eru.
Og eins er mér sama, þó sjálfsmensku þræll
þú sért eins og fjöldinn og eg,
þín snild breytir hreysinu í hallir, og skart’
í heimkynni alls-nægjuleg;
því kongborin sál gerir kymann að sal,
að kastala garðshornið svalt,
þó hafin sé dyrgjan á drotningar stól
tók dáminn af kotinu alt.
Þó frú sértu göfug og skryðist í skart,
sá skrúði þér maklega fer,