Skírnir - 01.12.1907, Síða 7

Stephan G\ Stephansson
295
þú prjðir svo gullið, og demanta djásn
er djrmætt í hárinu á þér — —
I gröf þína, »Carly« mín, kveð eg um jól,
í kot þitt, í höll þína inn.
I þrjátíu ár hef eg ekki þér gleymt
og enn er eg riddarinn þinn«.
Holgeir gamli Drachmann hefir kvongast fjórum sinn-
um um dagana og skilið við konur sínar á fárra ára fresti.
Hann gengur ekki með þrjátíu ára minningar. En Stephan
endist þetta. Hann kveður ástmey sína með »fáorðri ró«
og »hangandi hendi«, til þess að draga úr »eymslum kveðj-
unnar« og skilnaðarins. Hún mun ekki hafa séð honum
bregða. — En nú gýs upp eldurinn undan jöklinum á
kaldbak útskagans og þá kemur í ljós cldurinn, sem til
var niðri fyrir og enn þá er til, þó langt sé liðið:
»í þrjátíu ár hef’ eg ekki þér gleymt,
og enn er eg riddarinn þinn«.
Auðséð er, að þessi maður er í ætt við eldfjöllin okk-
ar, sem jökullinn sezt á. En niðri fyrir í djúpinu vakir
eldurinn. Einn góðan veðurdag — eða illan, logar upp
úr fjalli og jökli, þegar andi fjallsins hefir sofið út og
Sesam — Sesam lýkur upp huliðsheimi.
V.
Stephan segir í einu ltvæði sínu, sem gert er um
fósturjörðina aðallega, en minst er þar á gulltöflurnar,
sem flnnast munu á Iðavelli, þegar Surtarlogi heflr lokið
bruna sínum:
»Hver gulltafla er íslenzk endurminning«.
Svo er honum farið að minsta kostí. Hann er öll-
um stundum með anuan fótinn heima á Islandi — annan