Skírnir - 01.12.1907, Síða 16

304
Stephan Gr. Stephansson.
Birtan sezt ei sjónum manns,
svona nætur kvöldin þrauga.
Norðrið milli lofts og lands
línu þenur hvíta bands,
austur rís við geisla glans
gló-brún dags með Ijós í auga.
Skamt er að syngja sól í hlíð,
sumarblóm í roó og flóa —
Hvað er að v/la um vökustríð?
Vaktu í þig og héraðs lyð
vorsins þrá á þeirri tíð
þegar allar moidir gróa.
Uti grænkar lauf um lyng,
litkast rein um akra sána -—
eg í huga só og syng
sumardrauma alt um kring
út að fjarsta alda-hring
yztu vonir þar sem blána.
Út í daginn fögnuð’ frá
fullum borðum, söug og ræðum —
nóttin leið í ljóði hjá —
ljósi er neyð að hátta frá!
vil eg sja hvað vaka má,
vera brot af sjálfs míns kvæðum.
Vini kveð eg, þakka þeim
þessa sumar-nætur-vöku.
Úti tekur grund og geim
glaSa sólskin mundum tveim —
Héðan flyt eg fémætt heim:
fagran söng og létta stöku.
Því gat ekki þessi hugblær komið yfir mig einhverju
-.sinni, þegar eg vakti yflr jóðsjúkri lambá?
Séð hef eg þó oftar en einu sinni
»Sólskinsrönd um miðja nátt«
-og miðnætursólina eins og
»ljóshvel í útfjarðarmynni«.