Skírnir - 01.12.1907, Síða 17

Stephan Gr. Stephansson.
305
Hvers vegna gat ekki fagra myndin:
»glóbrún dags með ljós í auga«
komið vfir varir mínar?
Eg öfunda þig, gamli — ungi, síungi, hálfi, en þó
meira en heili Þingeyingur — eg öfunda þig af mörgu,
en þó ekki allra síst af þessari Næturvöku.
Og nú ertu kominn á sextugsaldurinn. Þú hefir sagt
fyrir fáeinum árum að
»haustað sé fimmtíu sinnum«.
En segðu mér eitt: Hvar eru ellimörkin?
Eða hefir þú bjargað þér á eplum Iðunnar? Er það
þeim að þakka, að lífsönnin hefir ekki megnað að:
lyfja þér elli 1
Mér er gagnslaust að spyrja þig úr spjörunum, af þvi
að víkin milli okkar er svo breið, að við heyrum ekki
hvor til annars, nema á missirafresti.
En eg þarf ekki að spyrja þig. Eg veit heima hjá
mér, hvers vegna Stephan G. Stephansson hefir haldið sér
ungum. Hann hefir haldið sér ungum með því móti að
kasta sér í s t r a u m i n n samtíðar sinnar og vera úti í
s t o r m u m tíðar sinnar.
Hann líkir mannlífinu við á n a. Og hann elsk-
arána »þrátt fyrir alt og þrátt fyrir alt, þreytuna, stritið
og baslið alt«.
Á i n.
Eg lagði ungur ást á þig,
mín áin, héraðs-pryði,
og enn til ljóða laðar mig
svo létt þinu straumur þyði.
Þó sveitastig þú styttir minst
og stundum kalt sé hjá þér
eg gæti um eilífð, að mér finst,
því eirt að búa hjá þér.
Þín vagga er þar sem gljúfur gín
,hjá grettum jökulhausum;
20