Skírnir - 01.12.1907, Síða 18

306
Stephan Gr. Stephansson.
eg þekki efstu upptök þín
í afdal ræktarlausum,
þar helzt á sól og sumri er þurð
og söngur aldrei vakinn.
Þú lærðir gang í leir og urð
og leikfang þitt var klakinn.
Þú söngst þig framgjörn út og inn
um eyði-vegu tóma,
hin eina rödd var rómur þinn
í ríki frosnra hljóma.
Þú ranst af fjalli, — fleygðir þér
í foss af hamra stöllum;
og nafn sitt af þór bygði!! ber
og ból í dalnum öllum.
Og af þór tekur svip á sig
Öll sveitin mín og þjóðiu,
og þú hefir fyst og fjörgað mig
og fóstrað — þú og ljóðin!
Só stærra hafsins strauma vald,
sé stirndur himinn fegri,
þá ertu samt mitt uppáhald
og öllu skemtilegri.
Eg ann þér fjalls og fjarða hnoss,.
með flóði og grunnstraum tærum,
sem jafnvel kant að falla í foss
og fljóta í iygnum værum.
Og lykkjum, þ/num leiðum á,
sem leiðast sumra hugum,
eg aldrei gekk með græsku frá
nó gramdist þínum bugum.
Þvi marga fegurð leiddu í ljós
þín löngu nes og grandar.
Hér áttu veg að eyrarrós,
að ungvið þarna handar;
um flæði-lönd þú líður væð
með lóttum straum og grynnist-
I brunahrauni ertu æð
sú eiu er slær, svo finnist.