Skírnir - 01.12.1907, Síða 25

Stephan Gr. Stephansson.
315-
ÞaS hreif þig og lækur, þér leiddist að sitra
í ládejðu mókinu, í gleymskunnar næði
þín straumharpan litla fór tíðar’ að titra,
og töluvert snjallar’ þú fluttir þín kvæði;
þinn söngur varð bljómmeiri, hækkandi fór ’ann,
unz hafðir þú kveðið sjálfan þig stóran.
Og þegar að fórstu sem lengst þinnar leiðar,
og lægðirnar gerðir að farvegi breiðum,
þá barstu út akarn um hrjóstrur og heiðar,
sem hefir nú orðið að laufguðum meiðum.
Um bersvæði þúsund, um þúsundir ára,
lét þúsundum frækorna sáð þín bára.
Nú er ég búinn að fara hringinn!
Eg byrjaði á því að segja frá ætterni og æsku Step-
hans G. Stephanssonar. Eg hefi nú að lokum sagt frá
honum þar sem skáldandinn kemur fyrst í ljós í fullum
þroska.
Er þessi hringför einkenni höfuðsáttar?
Nei! Hringurinn táknar endalausa línu.
Og andi skáldkonungsins er endalaus — vegir hans-
endalausir.
Mikilfengar hugsanir eru líkar hringnum Hnituð, sem
taka mátti sundur og setja saman aftur, án þess að'
skemdur væri.
Eins er um úrvals-hugsanir. Þær eru á þá leið::
sundurtækur og þó hægt að setja þær saman.
Hringurinn Draupnir var svo gerður, að af lionum
drupu margir hringar jafnhöfgir honum.
Svo er og um hugmyndirnar: þær geta af sér nýjar
hugmyndir.
Og nú sendi ég þér hringinn Stephan G. Stephansson
— sjálfan þig þ. e. a. s. a n d a þinn, þýddan og skilinn,.
svo sem mér er unt að gera hann úr garði.
Þú ert gerður úr sundurleitum efnum. Ég vildi reyna
til að hníta þau saman í eina heild.