Skírnir - 01.12.1907, Qupperneq 28

316
Jónas Hallgrímsson.
hár ok á líki; hann er vitrastur ásanna ok fegrst talaðr
ok líknsamastr, en sú náttúraTfylgir honum, at engi má
hallast dómr hans. Hann býr þar sem heitir Breiðablik;
þat er á himni; í þeim stað má ekki vera óhreint«.
Er ekki eins og hér sé verið að lýsa Jónasi Hall-
grímssyni ?
H a n n 1 o f a a 11 i r.
Aldrei hefir neinn, svo eg viti, orðið til að lasta
skáldskap hans, ekki einu sinni meðan hann var nýr.
Jafnvel Niels skáldi getur ekki annað en dáðst að hon-
um, hvað þá aðrir. Osjálfrátt laðar hann að sér hugi
manna. Margt ber til þess, en fyrst og fremst þetta:
Jónas var svo góður.
Það er aðaleinkenni hans, allir aðrir kostir hans fá
ljós sitt þaðan. Að hann var góður kemur alstaðar fram.
Vér sjáum það á virðingu og ást samtíðarmanna lians,
þeirra sem þektu hann bezt og sjálfir voru góðir drengir
og hreinlyndir; vér sjáum það á því sem vér vitum um
æfiatriði hans og viðleitni, og vér sjáum það hvervetna
í kvæðum hans og öðru sem hann hefir ritað, alstaðar
skín góðmenskan í gegn, hrein og falslaus sál, sem elsk-
ar ljósið. Þess vegna er hann svo fagur álitum og hjart-
ur, að lýsir af honum.
Jónas horfir mót sólu, hann er ljóssins barn og sól-
tignandi. Takið eftir því live oft hann kveður um sólina,
og gætið þess jafnframt að það er sonarleg ást í orðum
hans, sólin er auga guðs sem horfir á hann, fult gæzku
og miskunnar:
Hvað er svo glatt sem hið góða
guðs auga?
segir hann. Það er fyrsta kvæðið hans sem byrjar svona:
Röðull brosti, rann að nætur hvílu
Ránar til og- 'ögrum sjónum brá
undan léttri utanbakka skýlu —
Annað kvæði byrjarsvona: