Skírnir - 01.12.1907, Blaðsíða 30

Jónas Hallgrímsson.
iilS
skín á tinda morgunsól,
glöðum fágar röðul-roða
reiðar-slóðir, dal og hól.
Ekki er það heldur undarlegt, þótt hann komist svo
að orði, að
eyjan hvíta
átt hefir daga, þá er fagur
frelsisröðull á fjöll og hálsa
fagurleiftrandi geislum steypti,
eða liki áhrifum fagurrar minningar við áhrif sólgeisl-
anna á blómin, eins og í vísunni
Sem þá á vori sunna hlý,
því hann elskar sólina, »frelsara, frjófgara« alls sem lifir.
»Sólbjört«, »sólfögur«, eru fegurstu lýsingarorð sem hann
kann um konur.
Og fagnaðarboðskapur hans er, að vér eigum:
ef við sjáum sólskinsblett í heiði,
að setjast allir þar og gleðja oss.
Jónas er ljóssins barn. Þess vegna er hann svo góð-
ur. Þess vegna finnur hann til með öllu sem lifir, skilur
hið innra lif alls sem gleðst í geislum sömu sólar, og
hefir yndi af að athuga það, eins og vinur og bróðir.
Hann er líknsamastur. Hann skilur jafnt lífsskoð-
un og búsumstang hunangsflugunnar sem sólardrauma
fífilsins. Hann skilur jafnvel sauðinn í haganum, vonir
hans og metnað:
Gimbill gúla þembir,
gleður sig og kveður:
»Veit ég, þegar vetur
»vakir, inn af klaka
»hnífill heim úr drífu
»harður kemst á garða,
»góðir verða gróðar
»gefnir sauðarefni«.
Hnífill finnur til sín, hann þykist vera »sauðarefni«
og hlakkar til að sýna hve harður hann sé í horn að