Skírnir - 01.12.1907, Síða 51

Yöluspá.
339
sem komi o f a n að; það er þessi vísa, sem ber auðsjáan-
lega kristilegan blæ og á vafalaust við Krist og dómsdag].
Þá er síðasta vísan, sú 65. Með 64. v. er völvan
eiginlega búin með alt efnið. Það getur ekki náð lengra.
Það sem i 65. v. stendur getur ekki staðið í neinu sam-
bandi við síðasta kaflann. En það er eins og völvunni
verði, um leið og hún talar, litið til hliðar — og þá sér
hún Níðhögg koma fljúgandi með lik; þaö er hinn dimm-
gljáandi dreki neðan frá Níðafjöllum, þ. e. dimmum fjöll-
um (af n i ð, i niðamyrkur t. d.), en »neðan« sýnir, að
fjöllin eru hugsuð niðrí djúpi; samkv. 38. v. sýgur Nið-
höggur náina á Náströndu, sem er langt móti norðri og
sjálfsagt »norður og niður«, eins og bústaður Heljar; samkv.
65. v. sækir drekinn líkin sjálfur — liér er víst að eins
um einhverja tegund ódæðismanna að tala. Völvan sér
hann þá og lýsir honum, en bætir við: »nú, þ. e. nú
þegar það alt á sér stað sem eg hef að síðustu lýst, mun
h a n n sökkvast«, þ. e. fara niður og koma aldrei upp
aftur — aftur mótsetning milli hins fyrra og síðara
ástands. »Hann« er leiðrétting fyrir »hon«, sem handrit-
in hafa, en sambandið sýnir glögt, að »hon« er rangt.
Ef það væri rétt, væri það völvan, sem átt væri við og
væri hún þá vakin upp (sbr. það sem fyrr segir); en hver
verður þá hugsunin í öllu liinu? Það verður ekki séð
annað en að það standi alveg marklaust og fyrir utan
alt samband. Hvernig stendur á því, ef völvan segði;
»Nú sé eg Níðhögg og þess vegna verð e g að sökkvast«„
Það væri undarlegt orsakarsamband. Nei, völvan sekkur
(e f hún sekkur), af því að hún er búin, efnið tæmt til
fulls og lmn búin að gera skyldu sína. Allir erflðleikar
hverfa, og alt verður glögt og skilmerkilegt, efninu sam-
boðið, ef lesið er »hann«. Síðasta vo. tekur þá upp svo
stutt og kjarnyrt höfuðatriðið í öllum siðasta þætti kvæð-
isins. Þ a ð er samboðið skáldinu og efninu.
Svo framarlega sem þessi skýring á efni völuspáar
er nærri lagi, — og í aðalatriðunum mun hún vera það —,
22*