Skírnir - 01.12.1914, Qupperneq 27

Hræðan.
363
■og mér fanst það gustuk að láta hann ekki flækjast víðar
það kveldið i kulda og myrkri. Eg náði í flöskuna og
helti í staup handa honum.
»Viltu vatn?« spurði eg stuttur i spuna.
»Dry, friend, dry«! sagði hann og hóf upp staupið.
Hann horfði fyrst á það litla stund, hugur hans var i
paradís eftirvæntingarinnar, svo hvolfdi hann víninu í sig.
Eg helti í staupið aftur, eg vissi að óþarfl var að spyrja
hvort hann vildi meira. Hann tók það þegar, og saup
helminginn úr því. Svo ræskti hann sig og dæsti og lét
staupið á borðið.
»Eg losna aldrei við mannskrattann«, hugsaði eg með
mér. En eg gat ekki fengið mig til að segja honum að
ljúka úr staupinu og snauta svo út. Honum leið nú auð
sjáanlega svo vel, og enn þá gat eg aldrei séð hann án
þess að sjá þann gamla Þorlák, sem eg hafði þekt, stór-
an og glæsilegan, gegn um druslurnar.
Það var nú óðum að lifna yfir honum. Dálítill roði
færðist í kinnarnar, og augun urðu fjörlegri.
Deyfðin og svefninn var rokinn af honum. Hann var
allur að færast í aukana af áhrifum vínsins.
Mér datt i hug að reyna að gera nýja tilraun að vekja
manninn í honum.
»Það er synd hvernig þú ert farinn, Þorlákur«, sagði
eg alvarlega, »að þú skulir vera orðinn andlegt og líkam-
legt lítilmenni, þú, sem varst andlegt og líkamlegt stór-
menni. Gáfaður og fagur og virtur af öllum. Heldurðu
að það sé engin leið fyrir þig til þess að snúa við og
rata á rétta leið?«
»Eg heyrði til þín áðan«, sagði hann, »þú meinar það
efalaust vel, eg veit að þú vilt mér vel, og ert góður
drengur. — En þetta er alveg þýðingarlaust. Mér er það
alt sjálfrátt, eða var það að minsta kosti sjálfrátt fyrst
lengi vel. Það var engin freisting. En eg hef valið mér
þetta hlutskifti og það mun ekki frá mér takast«. Hann
;saup út það sem eftir var í staupinu, og rétti það svo að