Skírnir - 01.12.1914, Síða 66

402
Um lífsins elixíra og hið lifandi hold.
kunnug dæmi þess, að afskorin nef og eyrnasneplar
gætu gróið við, ef vel var bundið um, — Þýzkur læknir,
Hofacker, sem oft hafði verið kvaddur til að vera við
einvígi, segir frá því í riti, sem kom út 1836, að hann hafí
oftar en einu sinni grætt við nef og aðra holdparta, sem
höfðu verið afhöggnir, og það jafnvel þó liðinn hefði verið
hálf klukkustund eftir að áverkinn áttí sér stað. Hann
þekti þó engin sárameðul önnur en vatn og vínanda.
Frakkneskur læknir segir frá mörgu þessu aðlútandi,
meðal annars segir hann frá 27 tilfellum, þar sem tókst
að græða afhöggvin nef við aftur. En ein sagan er sér-
lega eftirtektarverð:
Dáti lenti í ryskingum við félaga sinn utan við veit-
ingahús, og voru báðir vel drukknir. Dátinn varð undir,
en félagi hans, sem var orðin all-reiður, lét kné fylgja
kviði og beit af honum nefið. Honum lá við klýju af
blóðugum og volgum nefbútnum, hrækti honum út úr sér,
og sparkaði honum út í göturennuna. Þar lá nefið.
Dátinn steig nú á fætur, neflaus og alblóðugur í fram-
an. Hann tók upp nefið sitt og kastaði því í bræði eftir
fjandmanni sínum. En það lenti inn um opinn gluggann
hjá rakaranum Gralin. Galin tók sendinguna upp og sá
fljótt hvað var. Hann þvoði neflð undir vatnshananum,
og þegar dátinn kom þar að, til að fá bundið um sár sitt,
þvoði Galin það upp úr volgu vini. Því næst festi hann
nefið á dátann með heftiplástri. Það fór strax að festast
daginn eftir, og 4 dögum seinna skoðaði læknirinn Garengeot
sjúklinginn og vottaði að nefið væri »parfaitement
bien reuni et eicatricé«, þ. e. i allra bezta lagi og á góð-
um vegi að gróa.
Þessar og þvílíkar sögur eru talsvert ýktar, en þó í
aðalatriðunum sannar. Þær vekja enga sérlega aðdáun
vora fyrir læknislistinni eins og frægðarverk Carrels,
heldur sýna þær einungis hið dásamlega græðandi afl
náttúrunnar, (vis inedicatrix naturae). Alexis Carrel er
frakkneskur að uppruna, og aðeins rúmlega fertugur að
aldri, og á því sennilega margt eftir óstarfað enn.