Skírnir - 01.12.1914, Qupperneq 69

Æfisaga min.
405
á að láta kenna mér, en þurftu mín við til vinnu, jafn-
óðum og eg fór að geta nokkuð unnið. Fremur var eg
seinþroska og orkulítill frameftir árunum, og var eigi traust
að eg fengi að skilja það hjá jafnöldrum mínum sumum,
að eg væri þeim eigi jafnsnjallur að harðfengi né atorku
eða að þeir gerði gys að bókafýst minni. Slíkt tók eg
mér þá nærri; en fékk eigi að gert, með því heilsa mín
var líka tæp fram að tvítugsaldri. En þá fór hún að
styrkjast; og mun eg eigi hafa staðið öðrum mjög mikið
að baki, meðan hún var nokkurnveginn góð.
Þegar eg var á 17. árinu komu foreldrar mínir mér
fyrir hálfsmánaðartíma hjá séra Jóni Högnasyni í Hrepp-
hólum, til að læra skrift, reikning og byrjun í dönsku.
Það var stuttur námstími, en þó átti eg hægara með að
bjargast á eigin spýtur eftir en áður. Þann vetur fór eg
og fyrst til sjávar; reri eg síðan út 13 vetrarvertíðir, flest-
ar í Grindavík, og auk þess nokkrar vorvertíðir. Við út-
róðrana kyntist eg fleiri hliðum iífsins, fleiri mönnum og
fleiri héröðum. Þetta get eg með sanni kallað mína fyrstu
mentunar undirstöðu. Þó hún væri á næsta lágu stigi,
var hún þó betri en ekkert, því við þessar tilbreytingar
þroskaðist hugurinn betur en hann hefði gert, ef eg hefði
ávalt setið kyr heima. Vorróðra mína reri eg í Keykja-
vik, og komst þar í kynni við mentaða menn, svo sem
Dr. Jón Hjaltalín landlækni, Jón Pétursson yfirdómara,
Jón Arnason bókavörð, Sigurð Guðmundsson málara, Arna
Thorsteinsson og Steingrím bróður hans, Arnljót Olafsson
og Gísla jarðyrkjumann bróður hans. Gisla hefði eg vel
mátt telja fyrstan, því við hann kyntist eg fyrst, og hann
kom mér, beinlínis og óbeinlínis, í kynni við flesta hina.
Þetta varð mér að góðum notum; eg lærði talsvert af við-
kynningunni við þessa menn, auk þess sem þeir gáfu mér
ýmsar góðar bækur. A þessum árum horði eg að lesa
dönsku, rita hreina íslenzku og skilja hinar málfræðislegu
hugmyndir. Einnig fekk eg yfirlit ytir landafræði og
náttúrusögu. Af grasafræði Odds Hjaltalíns lærði eg að
þekkja flestar blómjurtir, sem eg sá; varði eg til þess