Skírnir - 01.12.1914, Qupperneq 80

416
Þulur.
nota stundina til að sauma að spjörum hinna, eða grípa í
að gera þeim á fótinn, eða prjóna neðan við sokk bóndans,
en hún hefir 3—4 eða jafnvel fleiri órabelgi á pallinum,
sem eru margvísir til að rífa upp litla barnið, og nú er
að finna ráð til að halda þeim í skefjum. Söguforðinn er
fyrir löngu upp unninn og marg-jórtraður, allar gátur
ráðnar, og eitt er áreiðanlegt, að þögn og kyrð fæst ekki
ókeypis hjá hraustum og fjörugum börnura. Konan gríp-
ur þá til þess örþrifaráðs, að setja saman í hendingum og
hljóðstöfum það sem kallað er þ u 1 a. Enginn timi er til
þess að vanda mál og rím, því síður að kveða til lengdar
um sama efni, tekið það sem í hugann flýgur, hvað svo
sem það er, og börnin taka þakklát móti þessum nýja
fróðleik um krumma og kisu, stássmeyjar með gullspöng
um ennið, sem ekki geta setið nema á silfurstól, og ekki
sofið nema á svanadún, riddara sem gefa stúlkunni sinni
gullið alt í Rínarskóg, kongshöllina, þar sem framreiddir
eru u g g a r og r o ð og kongurinn drekkur s y r j u og s o ð,
um álfa, dverga, tröll og marbendla og margt margt fl.
Þetta læra börnin, og seinna, þegar stúlkubarnið er sjálf
komin í sama sköturoðshnakkinn, rifjar hún upp fyrir
sér þulurnar, sem raamma kendi henni þegar hún varlít-
il, en hún man þær ekki orðrétt, en hvað gerir það, bara
krakkarnir láti af ærslunum litla stund. Hún gerir sér
hægt um hönd, tekur miðpartinn úr einni þulunni og skeyt-
ir framan við upphafið á annari, og svo koll af kolli eft-
ir því sem henni hugkvæmist, bætir svo i skörðin frá
eigin brjósti. Af þessu leiðir það eðlilega, að einn heflr
þessa þuluna á alt annan veg en hinn, þó auðsætt sé að
stoíninn er einn og samur og alt sama tóbakið.
Nýju tímarnir hafa svo mjög gengið á móti þessum
einfalda fróðleik og barnafró, að heita má að þulur séu
nú aldauða, nema það sem fræðimenn hafa forðað frá tor-
tíming og komið á prent, eða geymist á söfnum. Mæð-
urnar verða að leita nýrra ráða til að hafa af fyrir börn-
um sínum, því nú munu þær færri sem kunna þulubrot
til að prjóna ofan við og neðan við, en ekki er eg trúuð