Skírnir - 01.12.1914, Síða 81

Þulur.
417
á, að þær hitti á önnur snjallari en formæður okkar, sem
kváðu þulurnar.
í æsku heyrði eg ósköpin öll af þulum og nam þó
nokkuð, og mér er sárt um að gömlu þulurnar glatist, en
ekki má feigum forða, og bót er það, að nú virðast góðar
horfur á því að þær muni rísa úr ösku i nýjum og betri
búningi. í nýprentuðu ljóðakveri eftir Olöfu skáldkonu
Sigurðardóttur er gullfalleg þula um sumarsólstöður, og
fyrir löngu eru landfleygar þulur Huldu. En sá er munur
þeirra tveggja skálda, að Olöf kveður sína þulu eingöngu
frá eigin brjósti, en Hulda heflr á því annað lag. Hún
tekur gömlu þulurnar, molar úr þeim kjarnyrðin og vefur
um þau hugljúfan og léttan hjúp, þannig að vér heillumst
af og oss finst sem opnir standi álfheimar og undirdjúp
með »ljósareitum, liljum grænum, perlu-
vali í sævarsal, flogagulli og gígjum væn-
u m«, eða vér mænum eftir »grágæsarmóðurinni«, sem ekki
vildi bíða okkar, en »leið og leið, langtí geim-
inn vegalausa bláa«.
Svona löguðum þululjóðum ætti að fjölga, má og vera
að fleira sé til af því tægi heldur en prentað er, og nýlega
komst eg af hendingu yfir þulukom hjá konu, og set eg
hér tvær þeirra í óþökk höfundarins og með bessaleyfi.
Það sem tekið er úr gömlum þulum eða kvæðum er inn-
an » «.
I.
»Tunglið, tunglið taktu mig
og berðu mig upp til skýja«.
Hugurinn ber mig hálfa leið
í heimana nýja.
Mun þar vera margt að sjá,
mörgu hefirðu sagt mér frá,
þegar þú leiðst um loftin blá
og leizt til mín um riflnn skjá.
Komdu litla Lipurtá!
langi þig að heyra,
27