Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 13

13
þa& breiddi nokkurskonar gle&iblæ yfir allt bitt, cins og
jiegar vonin skín yfir rósama lífstund góðs manns.
Jetta sagði systir mín á einum stað í fjallinu, Jiegar
vii) stóbum við og horfðum yfir dalinn og sveitina; og
bún sagði jiað satt, því jeg sá, hvernig liýran skein á
andlitinu á henni. En jeg var mest að hugsa um grösin,
og svaraði heldur óþolinmóðlega: ”Jeg held {>að hafi verið
fallegt, sem {)ú sagðir, en illa er mjer við sólskinið, ef jiað
kemur hingað í dag; mjer {>ætti miklu betra, að við fengj-
um duglega skúr”. ”Vertu óhræddur”, sagöi hún, ”grösin
{)ín á Bröttuskeiö verða varla svo smá, að við sjáum þau
ekki nema í vætu; láttu mig nú leiða þig stundarkorn,
litli frændi minn góður!” Jeg þekktist {)að að surinu, og
tók {)egjandi í höndina á henni, en illa fjell mjer sarnt, að
hún skyldi kalla mig ’Titla frænda”. llún var farin að
taka upp á því stundum, eptir það hún óx svo mikið yfir
mig; enda var hún orðin fulltíða kvenntnaður, og fermd
fyrir meir enn ári, en jeg varbarn, aðkalla, og ekki stór
á mínum aldri. Jetta vissi jeg alitsaman dável, og sárn-
aði mjer því heldur, að hún skyldi sona ósjálfrátt vera
að minna mig á það. Við gengum nú áfram þangað til
við komum undir skeiðina ; jeg var þá orðinn dauðþreyttur,
og settumst við niður á grænni tó og horfðum aptur
ofan yfir dalinri. Nú var hann enn þá fegri að sjá, enn
áöur, jiegar við stóðum lægra í fjallinu; allar ójöfnur voru
horfnar á láglendinu, og ekkert var að sjá nema litaskiptin.
Áin kom nú öll í Ijós, og leið hún fram í bugðurn og
kvíslum, eins og heiðbláir þræðir, ofnir í fegursta glitvefnað.
I þetta sinn gaf jeg samt lítinn gaum að fegurð náttúr-
unnar; mjer gat ekki liðið úr minni ”litli frændinn”, það lá
hræðilega illa á mjer, og loksins sagði jeg upp úr miðju
kafi: ”Jeg er ofurlítill, Hildur mín góð! aldrei held jeg
verði að manni”. Systir mín hló hátt og horfði til mín
svo kálbroslega, að jeg vissi varla, hvaðan á mig stóð
veðrið. 5>að var eins og jeg heyrði óminn í loptinu, hvað