Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 21

21
f)að er um f)ig, en liitt geröi jeg um lóu, í gær eða fyrra
dag; f>að eru nógu falleg kvæði, sjer í lagi etulinn á
f)ínu”. ”Jeg held jeg muni úr f)jer bullið” sagði systir
mín; ”Iof’ mjer samt að heyra f)að scinna”. ”iVIig langar
til að heyra hitt fyrst" sagði jeg; ”f)að er bezt jeg fari
með f)au bæði”. Hildu’r gat ekki gert að sjer að hlæja,
en jeg gaf mig ekki að f)ví og f»r að f)y!ja kvæðið f)að í
hittifyrra:
Sáuð f)ið hana systur niína
sifja lömb og spinna ull?
Fyrrum átti jeg falleg gull;
nú cr jeg búinn að brjóta og týna,
Einatt hefur hún sagt mjer sögn;
svo er hún ekki heldur ni'zk :
hún hefur geftð mjer hörpudisk
fyrir að yrkja um sig bögu.
Hún cr glöð á góðum degi —
glóbjart liðast hár um kinn —
og hleypur, fiegar hreppstjórinn
tinnur hana á förnum vegi.
”Gaman hafði jeg af fijer f)á” sagði jeg kankbrosandi,
og byrjaði undir eins á hinu kvæðinu; f)að var reyndar
ckki merkilegt; það er sona:
Snemma lóan litla í
lopti bláu ”dírrindí”
undir sólu syngur:
“lofið gæzku gjafarans!
grænar eru sveitir lands,
fagur himinhringur.
Jeg á bú í berjamó ,
börnin smá í kyrrð og ró