Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 22

22
heima í lireiðri bífta;
mata jeg {)aii af móðurtryggft,
maðkirin tíni jirátt ura byggð
eða llugu friða”.
Lóan heim úr lopti flaug,
(ljómaði sól um himiuhaug,
hlómi grær á grundu)
til að annast uriga smá —
alla jetið hafði þá
hrafn fyrir hálfri stundu.
,,:Það er nú svo” sagði systir mín; ”sástu til lóunnar,
sem J)ú gerðir jietta um?” ”5að trúi’ jog ekki” svaraði
jeg henni, ”en sona mun {>ab hafa farið samt, annars
hefði mjer varla dottið þab í hug”. ”Jú talar svo undar-
lega, frændi!” sagði Hildur; ”en nú er peysan búin; við
skulum fara og tína í hana, allt hvað við getum”. 'fetta
starf var skjótt af hendi leyst; við fylltum peysuna með
grðs, bundum hana við annan pokann, og að svo búnu
settustum við niður aptur. þá var komið sólskin niður
um dalinn, en uppi hjá okkur bar skugga á; hægur blær
á sunnan rann um fjallið og flutti með sjer líf og yl.
Við sátum þegjandi og skemmtum okkur við að sjá
skuggana, sem liðu í ýmsum myndum yfir engjar og haga,
eptir því sem skýin losnuðu og bárust á burt um him-
ininn.
"Vildirðu ekki vera svo Ijettur” sagði systir mín,
’að [>ú gætir setzt á cinlivern fallegasta skuggann þarna
niður frá, og liðið svo yfir landið, sveit úr sveit, og sjeð
það, sem fyrir ber?” ”Ekki væri það óskemmtilegt” svar-
aði jeg; ”en ef skýin þarna uppi eyddust, þegar jeg væri
kominn norður á Sljettu, þá færi, held jeg, skugginn líka,
og svo hefði jeg ekkert að sigla á aptur heim til þín”.
Systir mín leit við mjer einhvern veginn skrítilega, að mjer