Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 26

20
hafTii öngvar sveiflur á því, nema settist á fililinn unga;
Ijet fæturna hanga út af röndinni á fifilshöfftinu, haðaflí
vængjunum og suðaði. 3&að má nærri geta, hvernig aum-
ingja fíflinum hafi orðið við, þegar skyggði fyrir sólina,
og hlassið settist á hann, svo blöðin svignuðu fyrir undir
þessum ofurþyngslum. jþegar mæðin rann af flugunni,
þefaði hún úr kollinum á fíflinum, og sagði svo hátt, að
hann heyrði: ”Hvaða hlessaður ilmur! ekki get jeg setið
á mjer að sjúga þig, karlkiud! svo litlu er mjer óhætt að
hæta á ntig”. ”Gerðu það ekki, fluga mín góð!” sagði
fifllliun og skalf og titraði af hræðslu ”sjúgðu mig ekki,
lilessuð mín! jeg cr svo ungur og langar til að lifa og
verða stór”. ”Ekki get jeg gert að því” sagði flugan;
”jeg er að draga til búsins og verð að sjá um mig og
hörnin mín; jeg sýg hlómin, af því jeg þarf þess með,
en kvel þau ekki eða drep að gamni mínu; við segjum,
hunangsflugurnar, ab þið sjeuð sköpuð handa okkur, og
förum {ió hetur með ykkur, enn niennirnir fara með dýrin
og hverjir með aðra”. ”Jeg er svo einfaldur og ungur”
sagði fífillinn ”og get ekki horið neitt á móti því, sem
{)ú segir, en mig langar ógn til að lifa; jeg hef aldrei
sjeb kvöld nje forsælu”. ”J>ú talar eins og harn” sagði
flugan “og veizt ekki hvað það er, sem ju'i hlakkar mest
til; en jeg er harðbrjósta að hæla þig itiður — hrumm
hirr liumm — og svo lagði hún á stað með hyrði sína,
og fiflllinn horfði aptur í sólina, og hún kyssti hann þús-
und sinnum, einsogmóðir kyssir nývaknaö barn. Skömmu
seinna kom flugan aptur fljúgandi og suðandi að sa'kja
meira til búsins; fífillinn kallaði {iá til hennar og sagði:
”Kærar [lakkir, fluga mín góð! fyrir það {:ú vægðir mjer
og saugst mig ekki s<o ungan; jeg skal Jiera mig að
horga þjer einhvern tíma, og hlessuð sóiin vermi þig!”
”Jeg tek viljann fyrir verkið, vesalingur!” sagði flugan;
”en með hverju ætli j)ú getir borgað mjer? þú ert fastur
á rótinni, og verður að standa þar sem {:ú ert, þangað til