Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 30

30
Mjer þykir samt líkast til, aö hvorugir [)essara manna hafi
veriö svo heppnir aö geta sjer rjett til um, af hverju
presturinn hafi ekki viljað láta ónáða Hreiðarshól. ^ett;i
ræð jeg af ýmsuni atvikum, sem getið skal verða seinna,
þar sem bezt á við. En skjátlist mjer í þessu efni, j)á
er samt eptir að vita, hvort aðrir hvorir hinna hafa rjett
fyrir sjer að heldur; að minnsta kosti fsykir mjer líklegt,
að hafi presturinn verið "hygginn”, eins og [reir segja með
berum orðuin, er geta til þess hann hafi sjeð í tímatöfina,
,[)á skjátlist þeim í því, hvað sem öðru líður, að hann
hafi haldið fornleifar vorar Islendinga væru ekki dýrmætari
enn svo, að þær væru helzt notandi til að smíða úr þeim
eilthvert áhald, til að mynda hníf eða Ijá, þvi slíka fásinriu
get jeg varla ætlað neinum bónda um þessar mundir;
miklu fremur býst jeg við, að hver íslendingur, sem annað-
hvort hefir nú að varöveita einhvern fornan grip, eða kynni
að eignast hann eptirleiðis, muni meta allt þess háttar svo
sem dýrmætar menjar feðra vorra og þjóðareign, er ekki
má selja úr landi, þó gull væri í boði, og því síður glata
því eða spilla svo — —').
Veleðla herra stúdíósus!
ástar heilsun.
Nú er einasta efnið miðans, að þakka yður fyrir allt
gamalt og gott og góða viðkynning mjer auðsýnda, sem
jeg jafnan vildi minnugur vera til hins bezta. Fátt cr nú
í frjettum að segja, utan mína bærilega vellíðun, I. s. g.
Og þó hefði jeg ckki núna farið að tefja mig frá heyinu,
ef örigvar væru frjctlirnar að skemmta yður með. Nóg
er í frjettum, vinur minn! og svo fáið þjer sendingu þar
á ofan, ef kaupmaðurinn tekur hana af mjer, og kynlega
sendingu, sem enginn veit hvað [)ýðir, fyr enn jeg er
búinn að skýra frá því öllu saman, og þjer eruð búinn
l) Hjer vantar í suguna.