Fjölnir - 01.01.1847, Síða 32

32
fyrri til svars; hann var líka eldri: ”Jeg veit ekki, prestur
góður!” sagði hann, dálítið kímilega; ”{)a?i held jeg samt varla,
nema ef þjer gjörið svo vel, að segja okkur, hvers vegna
j)jer beiðist [)ess”. ”3>að geri jeg {)ess vegna”, sagði prest-
urinn, ”að jeg veit vist, að ykkur er til einskis að rjúfa
hauginn; þið finnið ekkert í honum, [m haugurinn er
rændur áður”. f>etta þótti okkur kynleg saga. "Hvernig
farið J)jer að vita [)að?” sagði bróðir minn; ”{)að verðið [>jer
að segja”. Prestur svaraði [)ví ekki, en spurði aptur á
móti: ”Hvernig haldið [)ið jeg hafi vitað, livað [)ið voruð
að hafast ab? enginn hefur farið á milli síðan í gær, og
getað sagt mjer frá því”. J>etta áttum við bágt með að
skilja; [)ví við vissum, að presturinn sagði satt, við gegnd-
umhonumengu. ”Mig dreymir stundura” sagði hann [)á;
”í nótt til að mynda dreymdi mig mann; jeg [)arf ekki að
lýsa honum fyrir ykkur, [)ví jeg ætla hvorugan ykkar að
hræða; en útlit hans bar allt saman með sjer, að hann
var kominn [>aían, sem enginn hverfur aptur til vakandi
manna; hann gekk að rúminu, þar sem jeg lá, og kvaÖ
[>essa vísu:
Heygður var eg í haugi,
haigir mundu draugi
draumar um dimma grímu
og dags höfginn þungi.
Nú er eg barinn af báru,
baugum er stolinn haugur,
horgreip og hryggur er barinn,
Hrciðar á sjer ekki leiði,
Hreiðar á sjer ekki leiði.
Aptur vil eg hverfa,
sem eg ábur var,
undir græna
grundar skýlu;